Η περιγραφή αυτού του τυπικού περπατήματος στο κατά Μάρκον πάντα μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε πως ο Κύριος φροντίζει για τον λαό του με μια παιδαγωγική δική Του. Ταξιδεύοντας στην Ιερουσαλήμ, ο Ιησούς φροντίζει να περπατήσει μπροστά από τους μαθητές Του…
Η Ιερουσαλήμ αντιπροσωπεύει την καθοριστική και αποφασιστική στιγμή της ζωής Του. Όλοι γνωρίζουμε ότι σε σημαντικούς και κρίσιμους χρόνους της ζωής, η καρδιά μπορεί να μιλήσει και να αποκαλύψει τις προθέσεις και τις εντάσεις μέσα μας. Αυτά τα σημεία καμπής στη ζωή μας προκαλούν, αναδεικνύουν ερωτήματα και επιθυμίες, που δεν είναι πάντα εμφανείς στις ανθρώπινες καρδιές μας. Αυτό είναι αυτό που παρουσιάζεται, με μεγάλη απλότητα και ρεαλισμό, στο κομμάτι του Ευαγγελίου που μόλις ακούσαμε.
Στην τρίτη και πιο ανησυχητική ανακοίνωση του πάθους του Κυρίου, ο Ευαγγελιστής δεν συστέλλεται από την αποκάλυψη των μυστικών που υπάρχουν στις καρδιές των μαθητών! Την αναζήτηση τιμών, ζήλειας, φθόνου, ίντριγκας, διαβολής και συμβιβασμού. Αυτό το είδος σκέψης όχι μόνο αφορά και “τρώει” τη σχέση τους, αλλά και τους φυλακίζει σε άχρηστες και μικροπρεπείς συζητήσεις. Ωστόσο, ο Ιησούς δεν ενδιαφέρεται για αυτό· περπατά μπροστά τους και συνεχίζει τον δρόμο Του. Και τους λέει σθεναρά: «Σε σας δεν θα πρέπει να είναι έτσι, αλλά όποιος θέλει να είναι μεγάλος ανάμεσα σε σας, πρέπει να γίνει δούλος σας» (Μαρκ. 10, 43). Με αυτόν τον τρόπο, ο Κύριος προσπαθεί να επαναπροσανατολίσει τα μάτια και τις καρδιές των μαθητών Του, έτσι ώστε να μην υπάρχουν άκαρπες και αυτοαναφορικές συζητήσεις στην κοινότητα. Τι μας ωφελεί να κερδίσουμε ολόκληρο τον κόσμο αν είμαστε διαβρωμένοι μέσα μας; Τι μας ωφελεί να κερδίσουμε ολόκληρο τον κόσμο αν ζούμε σε μια πνιγερή ατμόσφαιρα ιντρίγκων, που στεγνώνουν τις καρδιές μας και εμποδίζουν την αποστολή μας; Εδώ, όπως έχει παρατηρήσει κάποιος, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε όλες αυτές τις ίντριγκες που συμβαίνουν στο παλάτι, αλλά ακόμη και στα εκκλησιαστικά γραφεία!
«Σε σας δεν θα πρέπει να είναι έτσι». Η απάντηση του Κυρίου είναι πάνω απ’ όλα μια ενθάρρυνση και μια πρόκληση για τους μαθητές Του να αποκαταστήσουν το καλύτερο μέρος τους, για να μην χαλάσουν οι καρδιές τους και φυλακιστούν από μια κοσμική νοοτροπία τυφλή γι’ αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό. «Σε σας δεν θα πρέπει να είναι έτσι». Η φωνή του Κυρίου σώζει την κοινότητα από αδικαιολόγητη ενδοσκόπηση και κατευθύνει το όραμα, τους πόρους, τις προσδοκίες και την καρδιά στο μόνο πράγμα που μετράει: την Αποστολή.
Ο Ιησούς μας διδάσκει ότι η μετατροπή, η αλλαγή της καρδιάς και η εκκλησιαστική μεταρρύθμιση είναι και θα είναι πάντα ένα ιεραποστολικό κλειδί, το οποίο απαιτεί απόρριψη από μας της αναζήτησης και προστασίας των δικών μας συμφερόντων, προκειμένου να αναζητήσουμε και να προστατέψουμε αυτά του Πατέρα. Η ελευθερία από τις αμαρτίες μας και από τον εγωισμό δεν θα είναι ποτέ αυτοσκοπός, αλλά είναι πάντα ένας τρόπος να αναπτυχθεί η πίστη και η προθυμία να αγκαλιάσουμε την Αποστολή. Την στιγμή της αλήθειας, ειδικά όταν βλέπουμε την αγωνία των αδελφών μας, θα είμαστε εντελώς προετοιμασμένοι να τους συνοδεύσουμε και να τους αγκαλιάσουμε, καθέναν ξεχωριστά και όλους μαζί. Με αυτόν τον τρόπο, αποφεύγουμε να γίνουμε ανυπέρβλητα εμπόδια, “οδοφράγματα”, είτε λόγω της κοντόφθαλμης αβεβαιότητάς μας, είτε λόγω της άχρηστης διαμάχης μας για το ποιος είναι ο πιο σημαντικός. Όταν ξεχνάμε την Αποστολή, όταν χάνουμε την θέα των αληθινών προσώπων των αδελφών μας, η ζωή μας είναι αυτοεγκλωβισμένη στην επιδίωξη των δικών μας συμφερόντων και αξιών. Η δυσαρέσκεια αρχίζει να αυξάνεται, μαζί με τη θλίψη και την απογοήτευση. Σταδιακά έχουμε όλο και λιγότερο χώρο για άλλους, για την κοινότητα της Εκκλησίας, για τους φτωχούς, για να ακούσουμε τη φωνή του Κυρίου. Η χαρά εξασθενεί και η καρδιά μαραίνεται.
«Σε σας δεν θα πρέπει να είναι έτσι». Ο Ιησούς συνεχίζει και λέει: «Όποιος θέλει να είναι πρώτος μεταξύ σας πρέπει να είναι δούλος όλων» (Μαρκ. 10, 43-44). Αυτός είναι ο Μακαρισμός που καλούμαστε να επαναλαμβάνουμε καθημερινά. Είναι η πρόσκληση του Κυρίου να μην ξεχνάμε ότι η εξουσία της Εκκλησίας μεγαλώνει με αυτή την ικανότητα να υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια των άλλων, να τους “χρίει” και να θεραπεύει τις πληγές τους και τις συχνά διακεκομμένες ελπίδες τους. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι θυμόμαστε ότι είμαστε εδώ επειδή μας ζητήθηκε: «18 Το Πνεύμα του Κυρίου είναι μαζί μου, γιατί ο Κύριος με έχρισε μ’ Αυτό και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους πληγωμένους; Στους αιχμαλώτους να κηρύξω την ελευθερία τους και στους τυφλούς το φως τους, να συγχωρήσω αυτούς που σύντριψε η αμαρτία, 19 να αναγγείλω την ευλογημένη εποχή που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του». (Λουκ. 4, 18-19).
Αγαπητοί αδελφοί! Στο ταξίδι μας προς την Ιερουσαλήμ, ο Κύριος προχωράει μπροστά μας, για να μας θυμίζει ότι η μόνη αξιόπιστη μορφή της εξουσίας γεννιέται όταν κάθεσαι στα πόδια των άλλων για να υπηρετήσεις τον Χριστό! Είναι η αρχή που προέρχεται από το ότι ποτέ δεν ξεχνάμε ότι ο Ιησούς, πριν βάλει το κεφάλι του στον Σταυρό, δεν δίστασε να σκύψει και να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του! Αυτή είναι η υψηλότερη τιμή που μπορούμε να δεχτούμε. Η μεγαλύτερη διάκριση που μπορεί να μας απονεμηθεί, είναι να υπηρετούμε τον Χριστό, διακονώντας τον πιστό λαό του Θεού: Όσους είναι πεινασμένοι, παραμελημένοι, φυλακισμένοι, άρρωστοι, ταλαιπωρημένοι, εθισμένοι στα ναρκωτικά, σ’ αυτούς που ρίχνονται στην άκρη! Στους αληθινούς ανθρώπους, που ο καθένας με τη δική του ιστορία ζωής και τις εμπειρίες, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις, πονάει και έχει πληγές. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, η ποιμαντορία μπορεί να έχει τη γεύση του Ευαγγελίου και να μην εμφανίζεται ως «χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλλαλάζον» (Α’ Κορ. 13, 1). Κανείς από εμάς δεν πρέπει να αισθάνεται “ανώτερος” από κανέναν. Κανείς από εμάς δεν θα πρέπει να κοιτάζει αφ’ υψηλού τους άλλους. Η μόνη στιγμή που μπορούμε να δούμε ένα άτομο με αυτό τον τρόπο είναι, όταν το βοηθούμε να σηκωθεί.
Θα ήθελα τώρα να μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος της πνευματικής διαθήκης του Αγίου Ιωάννη ΧΧΙΙΙ. Προχωρώντας προς το τέλος του δικού του ταξιδιού, έγραψε: «Γεννημένος φτωχός, αλλά από ταπεινό και αξιοσέβαστο λαό, είμαι ιδιαίτερα ευτυχής να πεθάνω φτωχός, έχοντας διανείμει, σύμφωνα με τις διάφορες ανάγκες και περιστάσεις της απλής και μέτριας ζωής μου, στην υπηρεσία των φτωχών και την Εκκλησία, που με τροφοδοτούσε, ό,τι ήρθε στα χέρια μου (που δεν ήταν και πολλά) κατά τα χρόνια της ιερατικής και επισκοπικής μου θητείας. Η επίδειξη πλούτου συχνά συγκαλύπτει αγκάθια απογοητευτικής φτώχειας, η οποία με εμπόδισε να δώσω στους άλλους γενναιόδωρα όσο θα ήθελα. Ευχαριστώ τον Θεό για αυτή τη χάρη της φτώχειας στην οποία ορκίστηκα πίστη στα νιάτα μου. Η φτώχεια του πνεύματος, ως ιερέας, και η υλική φτώχεια, με ενίσχυσε με αποφασιστικότητα ώστε να μην ζητώ ποτέ τίποτα (ούτε χρήματα, ούτε θέσεις ή εύνοιες) ποτέ, ούτε για τον εαυτό μου ούτε για τις σχέσεις και τους φίλους μου» (Ιούνιος 1954).
Πάπας Φραγκίσκος
Προσφώνηση
Στους νέους Καρδινάλιους 28.6.2018
Θεματολογικές ετικέτες