Περί τῆς σοφίας μέ τήν ὁποία πρέπει νά συγχωροῦνται οἱ ἐξομολογούμενοι
Πρέπει αὐτοί πού ἔχουν λάβει ἀπό τόν Θεό τήν ἐξουσία «τοῦ δεσμεῖν και λύειν» νά ἐλέγχουν τήν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας καί τήν διάθεση ἐπιστροφῆς τοῦ ἁμαρτήσαντος καί ἀπό αὐτά νά καταλήγουν στην ἐπιλογή κατάλληλης θεραπείας τῆς ἀρρώστιας. Μήπως συγκαταβαίνοντας στούς πρόθυμους καί ἀπαιτώντας τό τέλειο ἀπό τούς ἀμελεῖς δέν βοηθήσουμε κανένα στήν σωτηρία του.
Ἡ ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας δέν εἶναι ἁπλῆ καί μονοδιάστατη ἀλλά πολυποίκιλη καί πολυειδής καί βλαστάνει πολλές βλαβερές παραφυάδες μέ τίς ὁποῖες ἁπλώνει πολύ τό κακό ἄν δέν ἀποκοπεῖ μέ τήν δύναμη τῆς τέχνης τοῦ πνευματικοῦ.
Γι᾿ αὐτό λοιπόν ὁ Πνευματικός πρέπει πρίν ἀπ᾿ ὅλα νά διαβλέπει τήν διάθεση τοῦ ἁμαρτωλοῦ καί νά παρακολουθεῖ ἄν θέλει νά θεραπευθεῖ ἤ ἀντιθέτως ἄν αὐξάνει τήν δύναμη τῆς ἁμαρτίας μέ τόν τρόπο ζωῆς του. Νά διαβλέπει μέ ποιό τρόπο ἀντιμετωπίζει τήν ἁμαρτία, ἄν ἀντιδρᾶ στά «φάρμακα» τῶν πνευματικῶν καί τελικῶς μεγαλώνει τήν πληγή. Ἔχοντας αὐτά ὑπ᾿ ὄψιν νά κανονίζει ἀναλόγως τόν τρόπο τῆς θεραπείας.
Ὅλος ὁ σκοπός καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ αὐτός εἶναι: νά ἐπιστρέψει στήν Ἐκκλησία τό πλανώμενο πρόβατο, τόν ἁμαρτωλό· νά γιατρέψει αὐτόν πού τόν δάγκωσε τό νοητό φίδι-ὁ διάβολος. Αὐτό θά κατορθωθεῖ ὅταν τόν ἁμαρτωλό, οὔτε τόν ρίχνουμε στόν γκρεμό τῆς ἀπόγνωσης, οὔτε τόν ἀφήνουμε ἀνεπιμέλητο, χωρίς κανένα χαλινάρι, σέ μιά ζωή καταφρόνησης και ἀμέλειας, ἀλλά μέ κάθε τρόπο καί μέ τά σκληρά καί δυσάρεστα φάρμακα καί μέ τά ἀπαλά καί μαλακτικά τόν βοηθοῦμε νά παλαίψη καί νά ἐναντιωθεῖ στό πάθος του καί νά τό θεραπεύσει, δοκιμάζοντας τά ἀποτελέσματα (καρπούς) τῆς μετάνοιάς του καί βοηθόντας τον μέ σοφία νά συνειδητοποιήσει τό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ πρός τήν λαμπρότητα τῆς ἄνω Βασιλείας.
Πρέπει λοιπόν ὁ πνευματικός νά χρησιμοποιεῖ καί τά δύο, καί τόν συνήθη κανόνα καί τήν οἰκονομία καί ὅσοι δέν θέλουν νά τηρήσουν τόν τρόπο θεραπείας μέ τήν οἰκονομία νά τούς ἐπιτιμᾶ νά τηροῦν τόν ἀπό τούς Πατέρες τρόπο, ὅπως μᾶς λέει ὁ Μ. Βασίλειος.
Θεματολογικές ετικέτες