Κάθε, τρεις και λίγο, κατά την λαϊκή έκφραση κάποιες φοιτητικές ή πολιτικές ή των αναρχικών κινητοποιήσεις, αναστατώνουν την κοινωνική ησυχία και γεμίζουν ταραχή το κοινωνικό σώμα.
Για λόγους υπαρκτούς ή ανύπαρκτους, για λόγους σωστούς ή λανθασμένους πολλοί πιστεύουν, ότι πρέπει να δηλοποιήσουν και να κοινοποιήσουν την γνώμη και την άποψή τους, ή τις απαιτήσεις τους, με τρόπο θορυβώδη, ώστε να γίνουν κατ΄ αρχάς αποδεκτές.
Τέτοια φαινόμενα είναι συνήθη, όπου γής, και πρέπει να ήταν και σε διαχρονική χρήση. Πάντοτε οι άνθρωποι ήθελαν την συνήθη ασφαλή ατμόσφαιρα της κοινωνικής ησυχίας αλλά και δεν δίσταζαν να την ανατρέπουν, με την ελπίδα αυτού που προαναφέραμε: Να ακουστούν και να γίνουν αποδεκτοί.
Βεβαίως οι…ταραχοποιοί, ποτέ δεν ήσαν αποδεκτοί. Από τους τελευταίους αναρχικούς μέχρι…τόν Σωκράτη, που μεταξύ των άλλων, τον εγκαλούσαν, ότι αναστατώνει την πόλη. Οι ταραχοποιοί βεβαίως πάντοτε συλλαμβανόντουσαν και οδηγόντουσαν στα δικαστήρια.
Έτσι και το έτος 211 μ.Χ. καταγγέλθηκε ως ταραχοποιός και προσήχθη στο δικαστήριο της Μαγνησίας (πόλη απέναντι απ΄ τη Ρόδο, κοντά στην ΄Εφεσο) ένας παπάς εκατόν επτά ετών. Ναι 107 ετών.
Μέσα στην ατμόσφαιρα κακεντρεχούς διαθέσεως που επικρατούσε τότε έναντι των Χριστιανών, o Λουκιανός, ο Ρωμαίος διοικητής της πόλεως δέχθηκε την παράλογη καταγγελία, ότι θα μπορούσε να είναι ταραχοποιός ένα τέτοιας ηλικίας άτομο! Και όχι μόνον αυτό αλλά και διέταξε να βασανιστεί πάραυτα. Έτσι ό άγιος Χαράλαμπος υπέστη εκδορά του σώματός του με σιδερένια νύχια και του καταξέσχισαν τις σάρκες. Όμως με γενναιότητα υπερκόσμια αυτός ο γλυκύτατος παπούλης, δεν έβγαλε την παραμικρή κραυγή πόνου. Ζητούσε συγγνώμη γιατί… κούραζε τους δημίους του και τους ευχαριστούσε για την προσφορά τους στην πορεία τελείωσής του!! Οι δήμιοί του Πορφύριος και Βάπτος, που φυσικά δεν ήταν…κολλεγιόπαιδα και είχαν βασανίσει αμέτρητους ανθρώπους, μπροστά στην αταραξία του, αναθεώρησαν την όλη τους ζωή και αποδέχτηκαν την πίστη αυτού του ‘’ταραχοποιού’’ με την τόση γαλήνη και ηρεμία. Στο τέλος και αυτοί ετελειώθησαν (= έφθασαν στην τελειότητα) μαζί με τον άγιο Χαραλάμπη. Στις 10 Φεβρουαρίου του 211 μ. Χ. μαρτύρησαν ο άγιος Χαραλάμπης και οι δήμιοι Πορφύριος και Βάπτος για την αγάπη του Χριστού. Κάποιοι ακόμα, μέσα στα τόσα από τότε εκατομμύρια…
Εμείς εδώ στην Πρέβεζα έχοντάς τον πολιούχο, τώρα με αφορμή την γιορτή του, ας δούμε λιγάκι βαθύτερα, το σε τι ήταν ταραχοποιός και γιατί τον φοβόταν ο Ρωμαίος Διοικητής.
Ο Χριστός είχε πεί και στον άγιο Χαράλαμπο αυτά που λέει και σε μας και σε κάθε άνθρωπο, που θα υπάρξει σ΄ αυτόν τον κόσμο.
Τι μας λέει;
α. Μη νομίσετε ότι ήλθα να επιβάλλω υποχρεωτική ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν ήρθα να φέρω τέτοια ειρήνη. Μαχαίρι έφερα…
β. Φωτιά ήρθα να βάλω στην γή, και τι άλλο θέλω αν έχει ήδη ανάψει…;
Δηλαδή;
α. Δηλαδή, δεν θέλω (λέει ο Χριστός) ψεύτικα πράγματα. Υποχρεωτικό καλό και αναγκαστική ευρυθμία. Ό,τι είναι ψεύτικο και άρρωστο, πρέπει να το αποκόπτετε. Γι αυτή την ‘’δουλειά’’ σας έφερα ‘’μαχαίρι’’…
β. Ήρθα (λέει ο Χριστός) να βάλω καθαρτήρια φωτιά…Όποιος θέλει να συντηρεί σάπια και βρώμικα δεν θα γλιτώσει…
Ταραχοποιός λοιπόν 107 χρονών ό άγιος Χαράλαμπος, γιατί τάραζε και ανέτρεπε (…και ανατρέπει!) την αφασιακή ύπνωση των ανθρώπων, με την διδασκαλία του Χριστού:
- Για την γοητεία των στιγμιαίων ευχαριστήσεων, που ήταν ό τρόπος και το ήθος της τότε (μήπως και τώρα;) κοινωνίας και την οποία γοητεία ανέτρεπε, διδάσκοντας τους ανθρώπους το θέλημα του Χριστού, με φωτισμό του οποίου γινόταν καταφανές στις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι δεν ήταν αληθινή ευτυχία οι στιγμιαίες ευχαριστήσεις.
- Για το όνειρο του πλούτου, στο οποίο έβαζε φωτιά και οι άνθρωποι ξυπνούσαν από την αποχαυνωτική αυταρέσκεια, που τους οδηγούσε στη δουλεία συμφερόντων και τους γεννούσε αυταπάτες παντοδυναμίας.
- Για αποδέσμευση από την αυταπάτη και πάλι της αυτάρκειας, που αφού θεοποιήσει το ανθρώπινο ‘’εγώ’’ στο τέλος το πετάει μέσα στο πηγάδι της μοναξιάς.
- Για την ελευθερία από ανάγκες και επιλογές, που όταν αυτή η ελευθερία του Χριστού στοιχειωθεί μέσα στον άνθρωπο, τον κάνει όντως άνθρωπο, που έχει γνώμη και δεν χειραγωγείται.
Λοιπόν με το ‘’μαχαίρι και την φωτιά’’ του Χριστού στα χέρια και στο στόμα, όντως ο άγιος ήταν ταραχοποιός, όχι όμως της θεσμικής ευταξίας, αλλά της ψυχικής αφασίας.
Εμείς τώρα οι προστατευόμενοι επίγονοί του, άραγε πώς τον ακούμε; Ως διδάσκαλο ζωής ή απλώς ως φροντιστή μας, εις ‘’τας αναγκαίας χρείας’’; Τον δεχόμαστε ουσιαστικά ή εθιμικά; Θέλουμε να του πούμε λόγια προσευχής για απόκτηση κι από μας, αυτών που (παραπάνω) διδάσκει, ή απλώς με αφορμή τη γιορτή του να πάμε μια…διαδήλωση μαζί του, στην παραλία της πόλης μας, ἐθιμικῷ δικαίῳ ;!
Ας του ζητήσουμε, τώρα στη γιορτή ελάχιστα ψιχία, απ’τον δυναμισμό του.
Ας τον παρακαλέσουμε να μας γνωρίσει, Αυτόν χάριν του Οποίου, αξίζει κάθε θυσία και με τον Οποίον η ζωή γίνεται πραγματική.
Ο άγιος Χαράλαμπος σε μια εποχή σαν την δική μας, εποχή καθολικής εξαχρείωσης, με το να είναι…ταραχοποιός μας μαθαίνει, ότι
το να ζείς πραγματικά και να λές την αλήθεια είναι πράξη επαναστατική που σε οδηγεί στον Χριστό που είναι η όντως Αλήθεια.
π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Θεματολογικές ετικέτες