Δεκαπενταύγουστος 2012
Αγαπητοί αδελφοί
Η ρουτίνα της καθημερινότητας είναι από τις πιο ενοχλητικές εμπειρίες. Δημιουργεί κούραση και βαριεστημάρα. Φέρνει ακεφιά. Γεννάει κακή διάθεση και αδιαφορία για όλα. Κάνει τους ανθρώπους νευρικούς και κακόκεφους, έτοιμους για έκρηξη και καυγά.
Αυτά τα βιώματα ατυχώς συνακολουθούν την πλειοψηφία των ανθρώπων. Μέσα σ’ αυτά γεννήθηκε και ήταν και η Παναγία. Όμως αυτή ήξερε να υποδεχτεί μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητάς της, το θαυμαστό σχέδιο του Θεού και να το γιορτάσει με χαρά και γαλήνη.
“Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμα σου”.
“Θέλω να είμαι δούλη Κυρίου· ας γίνει το θέλημά Του για μένα, όπως το είπες”.
Ένα εξάμηνο πριν, ένας γέρος παπάς (Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου) σε μιαν ανάλογη συνάντηση, όχι μόνο δε δεχόταν τα λεγόμενα του αγγέλου αλλά ούτε καν μνημόνευσε την διάθεσή του να είναι δούλος του Χριστού! Η «τιμωρία» της βουβαμάρας, που του επιβλήθηκε, άραγε να είναι άσχετη με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε την γλώσσα και τον λόγο; Μήπως είναι διδασκαλία για την αξία του λόγου αφού «από τα λόγια μας θα δικαιωθούμε κι από τα λόγια μας θα κατακριθούμε»; Μήπως θέλει να μας πει να μη μεταφέρουμε και στην σχέση μας με τον Θεό την κούραση ενός καθήκοντος που κουβαλάμε χωρίς να αγαπάμε;
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην Παναγία.
Όλοι οι χριστιανοί την αισθανόμαστε κοντά μας. Μια μητέρα (την υιοθεσία μας απ’ αυτήν την υπέγραψε ο Χριστός με το αίμα Του στον Σταυρό) που μας μαθαίνει με τον τρόπο της, την στάση μας στα καίρια της ζωής. Μια μητέρα που μας συνοδεύει σε μια «ρουτινιάρικη» καθημερινότητα διδάσκοντάς μας την γοητεία της θετικής ανταπόκρισης στο θέλημα του Θεού. Μια μητέρα παράκληση και παρηγοριά στην κούραση των συνθηκών αλλά και σταθερή διδασκαλία, με την στάση και τον τρόπο της, του ότι η χαρά έρχεται από την υπακοή και την αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού.
Μια μητέρα που μας βοηθάει να «συλλαβίσουμε» κι εμείς, την δική της αιώνια ανταπόκριση: «θέλω να είμαι δούλη του Θεού, ας γίνει το θέλημά Του για μένα».
Είναι δύσκολη μια τέτοια απάντηση-ανταπόκριση. Είμαστε πολύ ερωτευμένοι με τον εγωισμό μας. Για μας, θέλουμε να γίνεται το δικό μας! Έτσι αξιολογούμε την εξασφάλισή μας! Η Παναγία χαμογελάει καλόκαρδα με την «παιδική» μας αφέλεια (που δεν είναι καθόλου παιδική) και προσπαθεί να μας ελευθερώσει από τα γοητευτικά ψέματα που τυραννούν την ζωή μας
Έρχεται να μας πει, ότι πρέπει να ελευθερωθούμε από τον έρωτα του εαυτού μας για να αγαπήσουμε κάποιον άλλον, είτε άνθρωπο είτε τον Θεό.
Έρχεται να μας διδάξει, ότι όταν είμαι αυτοερωτευμένος…αυτόκαταστρέφομαι. Ότι η αγνή και ειλικρινής αγάπη για τον Άλλον είναι θυσία, που τελικώς κάνει υγιή αυτόν που μαθαίνει να θυσιάζει και να αγαπά.
Τότε η ρουτίνα της καθημερινότητας αποκτά νόημα. Γίνεται θυσία αγάπης και προσφοράς. Γεμίζει την καρδιά χαρά στην σκέψη και την προοπτική να κάνω χαρούμενους (με τον κόπο μου) αυτούς που αγαπώ.
Η Παναγία θυσίασε και προσέφερε σε μας τα παιδιά-αδελφούς της, όλη της την ζωή. Όλη της την καρδιά. Την ύπαρξή της όλη. Εμείς με τέτοιο παράδειγμα και τέτοια διδασκαλία ας συνετιστούμε να αρχίσουμε να την μιμούμαστε. Στον τρόπο της. Στο ήθος της. Στα λόγια της.
Δεν έχει σημασία να γιορτάζουμε περιστατικά της ζωής της και να μη γιορτάζουμε στην ζωή μας τον τρόπο που εκείνη μας δείχνει. Δεν χρειάζεται η Παναγία την γιορτή. Εμείς έχουμε ανάγκη με την γιορτή να της μοιάσουμε. Όλη η δυσκολία στην χριστιανική ζωή είναι να υπακούσουμε στο θέλημα του Θεού. Η Παναγία μας το μαθαίνει, ως θεμέλιο λίθο της ζωής. Ας την αγαπήσουμε. Ας την αφουγκραστούμε. Ας την μιμηθούμε.
Ας την παρακαλέσουμε να μας δώσει λιγάκι από την ομορφιά και την γοητεία της καθημερινής της ζωής ώστε να την αισθανόμαστε κοντά μας και να μας συνοδεύει στον δρόμο της πίστης μας.
Καλό Δεκαπενταύγουστο.
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριός σας,
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες