Οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να περάσουν από την αντίληψη μιας αφηρημένης θεότητας στον Ζώντα Χριστό. Αυτό δεν με εκπλήσσει. Η αφηρημένη θεότητα δεν κάνει και δεν απαιτεί τίποτα. Είναι εκεί αν τη θελήσεις, όπως ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη.
Δεν θα σε κυνηγήσει, δεν θα σε καταδιώξει. Δεν υπάρχει ο κίνδυνος την κάθε στιγμή ο Παράδεισος και η Γη να χαθούν με ένα Του βλέμμα. Αν η αφηρημένη θεότητα ήταν η αλήθεια, τότε θα μπορούσαμε να πούμε πως όλες οι Χριστιανικές εικόνες (συμβολισμοί) της βασιλείας, ήταν απλά ένα ιστορικό ατύχημα της “θρησκείας” μας που πρέπει να διορθωθεί. Και όμως, προς μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύπτουμε ότι είναι απαραίτητες. Ίσως να έχουμε αισθανθεί παρόμοια έκπληξη, σε θέματα μικρότερης σημασίας, όπως όταν η πετονιά μας τραβάει το χέρι, όταν κάτι αναπνέει δίπλα μας στο σκοτάδι. Έτσι και εδώ. Η έκπληξη, το σοκ έρχεται εκείνη ακριβώς τη στιγμή που νιώθουμε το ρίγος της ζωής να μας μεταδίδεται από το νήμα που ακολουθήσαμε. Είναι πάντα σοκαριστικό να ανακαλύπτουμε ζωή εκεί που νομίζαμε ότι ήμασταν μόνοι μας. “Κοίτα!” αναφωνούμε, “είναι ζωντανός!”. Αυτό είναι το σημείο που τόσοι πολλοί αποτραβιούνται και σταματάνε να ασχολούνται άλλο με τον Χριστιανισμό. Ένας “απρόσωπος Θεός”. “Έχει καλώς”. Ένας υποκειμενικός Θεός της ομορφιάς, της αλήθειας και της καλοσύνης, υπαρκτός μόνο μέσα στο κεφάλι μας. Ακόμα καλύτερα! Μια άμορφη ζωική δύναμη που μας διαπερνά, μια τεράστια δύναμη που μπορούμε να τιθασεύσουμε, το καλύτερο απ’ όλα.
Όμως ο Προσωπικός Θεός, ζωντανός, που τραβάει από την άλλη μεριά του νήματος, πλησιάζοντας ίσως με άπειρη ταχύτητα, ο Κυνηγός, ο Βασιλιάς, ο Σύζυγος, αυτό είναι ένα τελείως διαφορετικό θέμα. Έρχεται κάποτε η στιγμή που τα παιδιά παίζοντας τους διαρρήκτες αναρωτιούνται: αυτό που ακούστηκε στο χολ ήταν πραγματικά βήματα κάποιου; Έρχεται κάποτε η στιγμή που όλοι όσοι χαζολογάνε επιπόλαια στην θρησκεία (“η αναζήτηση του Ανθρώπου για το Θεό!) ξαφνικά αποτραβιούνται.
Και αν Τον βρούμε αλήθεια; Ποτέ δεν θέλαμε να φτάσει εκεί το θέμα! Ακόμα χειρότερα, αν Αυτός βρήκε εμάς;
Το μεγάλο θαύμα.
C.S. Lewis
Ο χριστιανισμός είναι ακριβώς η εξιστόρηση ενός μεγάλου θαύματος.
Ο χριστιανικός ισχυρισμός είναι ότι Εκείνος που είναι έξω από τον χρόνο και τον χώρο, ο αδημιούργητος, ο αιώνιος, ήρθε μες στα δεδομένα της φύσης, μέσα στην ανθρώπινη φύση, κατήλθε μέσα στην ίδια Του την δημιουργία, και ανελήφθη πάλι ανεβάζοντας και την φύση μαζί Του. Αν το απορρίψουμε αυτό δεν μένει τίποτα το χριστιανικό. Μπορεί να υπάρχουν πολλά θαυμαστά ανθρώπινα πράγματα που ο Χριστιανισμός μοιράζεται με τα άλλα συστήματα, όμως τίποτα από αυτά δεν είναι χριστιανικό….
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ισχυριστούμε, ότι ο θάνατος δεν έχει καμία σημασία! Τίποτα δεν είναι λιγότερο χριστιανικό από αυτό. Ο θάνατος, που έκανε την Όντως Ζωή να δακρύσει έξω από τον τάφο του Λαζάρου (Ιωάννη 11:35), και να χύσει δάκρυα αίματος στον κήπο της Γεσθημανή (Λουκά 22:44). Το γεγονός αυτό αποτελεί μια αποκρουστική φρίκη, μια βρωμερή προσβολή. Ωστόσο, την ίδια στιγμή παραμένει ένα απέραντο καλό.
Ο χριστιανισμός δεν αποδέχεται απλά ή αρνείται την φρίκη του θανάτου, αλλά μου μαθαίνει κάτι καινούριο για αυτόν. Δεν θα μου επιτρέψει με κανέναν τρόπο να γίνω ένας εκμεταλλευτής για τους γύρω μου, και θα μου γκρεμίσει κάθε ψευδαίσθηση να ζήσω στηριγμένος μόνο στις δικές μου δυνάμεις. Θα με μάθει να αποδέχομαι με μια ευχάριστη ταπείνωση την απέραντη θυσία που κάνουν οι άλλοι για μένα, και να κάνω και εγώ θυσίες για τους άλλους…
Ο Χριστός αναστήθηκε, και με τον ίδιο τρόπο θα αναστηθούμε και εμείς.
Ο απ. Πέτρος περπάτησε για λίγα δευτερόλεπτα στο νερό, και θα έρθει η μέρα όπου θα υπάρξει ένα ανακαινισμένο σύμπαν, ατελείωτα υπάκουο στην θέληση των δοξασμένων υπάκουων στον Θεό ανθρώπων, όπου θα μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, όπου θα είμαστε εκείνοι οι θεοί που περιγράφει το ευαγγέλιο…
Σίγουρα, έχει αρκετή ψύχρα ακόμα. Όμως έτσι συμβαίνει συνήθως στις αρχές της άνοιξης. Δύο χιλιάδες χρόνια είναι μόνο μια ή δύο μέρες με βάση την κλίμακα της βασιλείας του Θεού. Θα έπρεπε να λέμε ότι “η Ανάσταση έγινε δυο χιλιάδες χρόνια πριν” όπως όταν λέμε “είδα ένα άνθος χθες”. Γιατί ξέρουμε τι έρχεται μαζί με το άνθος. Η άνοιξη. Υπάρχει βέβαια η διαφορά, ότι στην φυσική άνοιξη το άνθος δεν μπορεί να επιλέξει αν θα ανταποκριθεί ή όχι στο κάλεσμά της. Εμείς μπορούμε. Έχουμε την δύναμη είτε να αντισταθούμε στην άνοιξη, και να βυθιστούμε πάλι στον κοσμικό χειμώνα, είτε να προχωρήσουμε στην “ζεστασιά” του κατακαλόκαιρου στην οποία ο Αρχηγός μας, ο Υιός του Ανθρώπου, κατοικεί ήδη, και στην οποία μας καλεί.
Δύο κείμενα του μεγάλου Χριστιανού συγγραφέα C.S. Lewis θεωρήσαμε ότι είναι η καλύτερη εισαγωγή και ο ουσιαστικότερος πρόλογος για το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο που αποτελεί ίσως την “λαϊκότερη” εκδοχή αφήγησης της ζωής του Χριστού.
Ο τρίτος συνοπτικός Ευαγγελιστής είναι η ομορφότερη (με την έννοια της παραστατικής αφήγησης) “βιογραφία” του Χριστού. Αποπνέει και αναδίδει την “ζεστασιά” για την οποία μιλάει στο τέλος του κειμένου του, ο C.S. Lewis.
Εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα, “παγωμένοι” από τους εγωϊστικούς αέρηδες της σύγχρονης εποχής, χρειαζόμαστε περισσότερο απ᾿ ο,τιδήποτε άλλο αυτού του είδους την “ζεστασιά”.
Θεοδ. Μ.
Θεματολογικές ετικέτες