Επανεκκίνηση … 2017

Απ’ όλες τις αναπηρίες και τις ήττες μου, ω! κι ακόμα πιο πολύ,
από τις νίκες μου, που ‘μοιαζε νά ‘χα·
από τα ευφυολογήματα, που ξαπέλυα για χάρη Σου,
και στ’ άκουσμά τους, το ακροατήριο χαιρόταν ενώ οι άγγελοι κλαίγανε·
απ’ όλες τις «αποδείξεις» μου για τη Θεότητά Σου,
Εσύ, που δεν θέλεις να δίνεις σημείο, λευτέρωσέ με, Κύριε.

 

Οι σκέψεις δεν είναι παρά νομίσματα.
Κάνε να μην τα εμπιστευτώ, αντί για Σένα,
Να μη δεχθώ τη φθαρμένη τους εικόνα, σαν δήθεν του Προσώπου Σου.

Απ’ όλες τις σκέψεις μου, ακόμα και απ’ τις σκέψεις μου για Σένα,

Έλα Εσύ, Γλυκιά Σιωπή, και λευτέρωσέ με.

Κύριε, της στενής πύλης και της τρύπας της βελόνας,
αφαίρεσε από μένα όλα αυτά τα τα μπιχλιμπίδια της καυχησιολογίας

πριν φύγω απ’ την ζωή.

– C. S. Lewis

Kennedy: Σ’ αυτό, λέω «αμήν». Ό,τι και να απαντήσει ο Θεός, αυτή είναι και η δική μου προsευχή.

Huxley: Κανένας άνθρωπος, που είναι νουνεχής, δεν θα διαφιλονικήσει μ’ αυτό. Όποια και να είναι η έκβαση του επιχειρήματος, πρέπει να ακολουθήσουμε το επιχείρημα, προκειμένου να ακολουθήσουμε την αλήθεια, και πρέπει να ακολουθήσουμε την αλήθεια, για να ακολουθήσουμε το φως.

Lewis: Αν πραγματικά το πιστεύεις αυτό, τότε συμφωνούμε σε τούτο, στην αγάπη μας για το φως.

Kennedy: Κοιτάξτε! Το φως! Έρχεται!

Huxley: Πρέπει να το ακολουθήσουμε… Ω! Είναι πάρα πολύ λαμπρό. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πόσο δύσκολο είναι να το ακολουθεί κανείς. Μοιάζει με τον ανατέλλοντα ήλιο.

Kennedy: Όχι, είναι… είναι…

Lewis: Είναι ο Ανατέλλων Υιός. Να Τος, έρχεται!

Το Φως: Θάρθετε;

Η τελευταία έκκληση που ο Λιούις απηύθυνε στους δύο φίλους του είναι σαφώς η ίδια έκκληση που κι ο Θεός απευθύνει σε κάθε λογικό του πλάσμα, και, μάλιστα, κάθε στιγμή: Η έκκληση, δηλαδή, να σταθεί ο άνθρωπος αντιμέτωπος με την αλήθεια, να αντισταθεί στον πειρασμό στο να αγνοήσει μη-ευχάριστα ερωτήματα, να υπερνικήσει το φόβο, που τον κρατάει σε λαθεμένη θέση, να αποδεχθεί την πρόσκληση της ζωής για να αυξηθεί, να αλλάξει τον τρόπο σκέπτεσθαι και να αλλάξει ζωή για χάρη της αλήθειας, και – είναι ευχή μας – να αλλάξει και τη φύση του ακόμα, εφόσον η αλήθεια αυτή ζητάει ότι πρέπει «να γεννηθούμε άνωθεν».

Όπως λέει ο Λιούις στο ποίημά του, η κρίση πρέπει να αρχίσει με μας προσωπικά. Τα σπανιότερα λόγια που μπορεί κανείς να ακούσει από ένα συγγραφέα είναι οι λέξεις: «Κύριοι, έκανα λάθος!». Αλλά, τα λόγια αυτά είναι εκείνα που καθένας πρέπει να πει μπροστά στον Θεό, όταν τον συναντήσει. Κανένας δεν μπορεί να αποφύγει τον Θεό! Η υπόσχεση του Θεού για κείνους που τον αγαπούν είναι:       «… όσα μάτι κι αυτί ανθρώπινο δεν είδε, ούτε και άκουσε ποτέ, και ούτε που τα ‘βαλε του ανθρώπου ο νους…» (Α’ Κορ. 2.9).

Μια που όλοι μας θα συναντήσουμε το Φως, και, θα πρέπει να ομολογήσουμε τότε πού είχαμε φταίξει, είναι καλό να αρχίσουμε μ’ αυτό από τώρα, να το βάλουμε σε πράξη, πριν συναντήσουμε το Φως. Όσες φορές τώρα Τον συναντούμε, όσες φορές κάποια καινούργια αλήθεια φωτίζει τα παλιά μας μυαλά, είναι ώρα ο νους να φωτιστεί και να αυξάνει.

Το καινούργιο κρασί τρυπάει τα παλιά ασκιά, γι’ αυτό απαιτούνται καινούργια. Το καινούργιο κρασί είναι ο Χριστός, και το παλιό ασκί είναι η παλιά γήινη επένδυση (που, στην Ενανθρώπηση, έσπασε) και είναι ακόμα ο παλιός μας άνθρωπος (που κι αυτός έσπασε με την καινούργια μας γέννηση). Μιλάμε, λοιπόν, γι’ αυτό το «σπάσιμο», που, όταν λάβει χώρα, γίνεται η πνευματική εισβολή μέσα στο είναι μας, είναι ο «πνευματικός γάμος», για τον οποίο και ήρθε Εκείνος, ο Ιησούς, «Το Φως του Κόσμου»!

Αυτός ήταν και ο λόγος που μας δημιούργησε. Και, ίσως, αυτός ήταν και ο λόγος που ολόκληρο το σύμπαν δημιουργήθηκε. Αλλά, είναι ακόμα αυτός και ο λόγος, που διαρκώς ρυθμίζει Αυτός ο Ίδιος τα γεγονότα του Σύμπαντος, και όλες τις ανθρώπινες ζωές μέσα στην πρόνοια Του, αλλά και τόσα άλλα απίθανα γεγονότα, όσο και τα λογικά επιχειρήματα, που έρχονται στο πεδίο της σκέψης.

Peter Kreeft: «Μεταξύ ουρανού και κόλασης»

Εκδ. Πέργαμος (σελ. 142-146)