Κατήχηση

Δεκαπενταύγουστος 2017

Δεκαπενταύγουστος 2017

‘‘Πανήγυρις εστίν ο παρών βίος…’’

Είναι ένα παζάρι αυτή η ζωή. Ένας χώρος όπου μαζευόμαστε να πουλήσουμε και να αγοράσουμε. Ένα γεγονός για το οποίο δουλεύουμε ολοχρονίς. Μια ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να πλασάρουμε την παραγωγή μας (όχι απαραίτητα υλική) για πώληση και τυχόν να αγοράσουμε ό,τι χρειαζόμαστε. Την παλιότερη εποχή, αυτή η διαδικασία γινόταν με αφορμή την γιορτή κάποιου αγίου και ονομαζόταν όπως αναφέραμε παζάρι, σήμερα γίνεται ρυθμισμένα από το καπιταλιστικό σύστημα, και κάτι τέτοια ονομάζονται διεθνείς εκθέσεις. Εκεί διακινούνται εμπορεύματα και ιδέες. Προϊόντα και προτάσεις λύσεων σε θέματα εργασιακά ή τεχνικά της καθημερινότητας. Πλήθος άπειρον συγκεντρώνεται και στα μεν και στα δε. Αργόσχολοι περίεργοι, αλλά και ενδιαφερόμενοι. Άνθρωποι που προμηθεύονται χρήσιμα και αναγκαία πράγματα, αλλά και αδιάφοροι περίεργοι, που ψωνίζουν ό,τι τους γυαλίσει και δαπανούν τα χρήματά τους σε άχρηστες και ανόητες αγορές. Η όλη διαδικασία έχει σύμφυτη και την ποιότητα και την απάτη. Καθένας που πάει εκεί, πρέπει να ξέρει τι όντως θέλει, και να αγοράζει ό,τι αξίζει και του χρειάζεται. Όταν τελειώσουν οι προσδιορισμένες ημέρες αυτού του αλισβερισιού, τότε ‘‘λύεται η παρούσα πανήγυρις’’, τότε τελειώνει το παζάρι και επιστρέφει καθένας στον χώρο και στο σπίτι του.

Η Παναγία πεθαίνει, και οι απόστολοι (γιοί της κατά την επισήμανση­εντολή του Χριστού) βρίσκονται κοντά της, συμπαριστάμενοι και περιμένοντας να ακούσουν απ’  αυτήν μια ευχή και μια συμβουλή, όχι μόνο για τη δική τους ζωή, αλλά και για τη ζωή των ‘‘πιστευσόντων δια του λόγου αυτών εις Χριστόν’’. Δηλαδή και για εκείνους που θα εμπιστευτούν τον λόγο τους και θα γίνουν μαθητές του Χριστού. Και η Παναγία, με την σοφία της αγιότητας και της ωριμότητας των καρπών του Αγίου Πνεύματος με τους οποίους είναι κατάφορτη, διδάσκει τους αποστόλους ότι ‘‘Πανήγυρις εστίν ο παρών βίος…’’

 Τους λέει να ‘‘δώσουν’’ στους χριστιανούς ένα κριτήριο και μια ζυγαριά για τη ζωή. Να τους μάθουν τι αξίζει και τι δεν αξίζει. Να τους διδάξουν να μην υποκλέπτονται από εντυπώσεις, από εξωτερικές εικόνες και την τυχόν ψεύτικη πραγματικότητα (virtual reality). Από στημένα σκηνικά και βιτρίνες που απατούν. Από διαφημίσεις που υπερτονίζουν και χειραγωγούν παραπλανητικά. Τους λέει, χωρίς την σκληράδα και την ωμότητα του ποιητή ( ‘‘Ουρά παγωνιού, σε πισινό μαϊμούς, τούτος ο κόσμος’’ Γ. Παυλόπουλος), ότι θα αδικούν τον εαυτό τους οι χριστιανοί αν γοητεύονται από την ‘‘φανταχτερή πολυχρωμία’’ των ποικίλης φύσεως παγωνιών. Τους λέει να μάθουν τους χριστιανούς να αγαπούν πάνω απ’ όλα την αλήθεια. Την αλήθεια ό,τι κι αν κοστίζει, και την Αλήθεια που είναι ο Χριστός.

Τους λέει, αυτό που λίγο πολύ ξέρουν, ότι θα τελειώσει το πανηγύρι κάποια στιγμή για όλους. Για τον καθένα βεβαίως ξεχωριστά. Τότε όμως θα βρεθεί καθένας ‘‘να κρατάει στα χέρια του’’ αυτά που αγόρασε και τα οποία προσδιορίζουν την ποιότητά του. Όπου ο θησαυρός σας εκεί και η καρδιά σας, έχει πει ο Χριστός. Και η ποιότητα του θησαυρού μας γίνεται ποιότητα της καρδιάς μας.

Ο Χριστός χαίρεται και ευχαριστιέται με εντελώς ιδιαίτερο τρόπο στο πρόσωπο της Παναγίας. Όχι γιατί είναι μητέρα Του, αλλά γιατί είναι η γυναίκα που είπε ολοκαρδίως ΝΑΙ στην κλήση και πρότασή Του. Η στάση της είναι περιγραφή του τι όντως σημαίνει πίστη. Μας μαθαίνει ότι πίστη είναι η αυτοπαράδοση σε μια αγάπη που ξεπερνάει τα βιολογικά πλαίσια και εμπιστεύεται το ακατάληπτο. Είναι υλοποίηση προκαταβολική αυτού που είπε ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του στον Θωμά: Μακάριοι όσοι δεν με είδαν με τα μάτια τους (κατά βάσιν τα μάτια του μυαλού, που στον Θωμά συσχέτιζαν τον σταυρικό θάνατο με την ανάσταση) και όμως με εμπιστεύονται.

Η πίστη, πάντοτε σχεδόν, δεν υφίσταται σε καθαρή μορφή ατράνταχτης βεβαιότητας, αλλά σε πίστη – σχέση, που σιγά σιγά γεννάει την αυθεντική πίστη. Φθείρει την πίστη ο δίδυμος αδελφός της αμφιβολίας, ο φόβος. Ένα αίσθημα που εύκολα γίνεται αγωνία εγωκεντρικής αυτοεξασφάλισης και εγωϊστική προσπάθεια αποκλεισμού της αποτυχίας. Κλεισμένος ο άνθρωπος στο ‘‘ατσαλένιο κουτί’’ της αυτοπροστασίας, δεν πρόκειται να συναντήσει ποτέ κανέναν. Ούτε Θεό ούτε άνθρωπο.

Διαβάζοντας τα Ευαγγέλια, σε κάθε σχεδόν σελίδα τους βλέπουμε την προσπάθεια και τον κόπο των ανθρώπων να περάσουν από τον φόβο στην πίστη. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις δυσκολίες στις οποίες τους υποβάλλουν η ζωή και ο θάνατος και νομίζουν ότι σταματάει η ευσπλαχνία του Θεού, τότε η πρώτη αντίδραση είναι ο φόβος. Ακόμα και την Παναγία χρειάστηκε να την καθησυχάσει ο άγγελος.

Το πέρασμα από τον φόβο στην πίστη είναι Θεϊκό έργο και, για να τα καταφέρουμε, πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη, ξεπερνώντας τις αμφιβολίες μας. Να αμφιβάλουμε, αλλά και να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι πιο δυνατός από τις αμφιβολίες μας. Η χρησιμοποίηση της αμφιβολίας σαν εφαλτήριο για εμπιστοσύνη, ίσως ακούγεται παράδοξα, αλλά μέσα μας υπάρχουν διάφορα επίπεδα συνείδησης και παράδοσης στον Χριστό. Κάθε φορά που ξεπερνάμε την αμφιβολία μας, η πίστη μας ξαναγεννιέται.

Ο Χριστός στον Πέτρο, που ο φόβος του δεν μπορεί να ξεπεράσει την βιαιότητα του ανέμου και βυθίζεται και, ατυχώς στην συνέχεια, ορκίζεται ότι δεν Τον γνωρίζει, του εξηγεί και μας εξηγεί (του απευθύνεται στον ενικό και συνεχίζει στον πληθυντικό: Σίμων, ο σατανάς ζήτησε να ΣΑΣ λειώσει… Λουκ. 22,31-34) ότι προσεύχεται (ο Χριστός) να μη μας εγκαταλείψει η πίστη μας.

Ο Σίμων είναι ο πρώτος που θα απομακρυνθεί και ο πρώτος που θα επιστρέψει. Και θα μας ενδυναμώνει, εμάς την κοινότητα των αδελφών του, ακριβώς γιατί είχε απομακρυνθεί. Ο Πέτρος μας μαθαίνει, ότι το να έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στον Χριστό δεν είναι πάντα εύκολο, και ότι είναι φυσιολογικό να διστάζουμε. Και πάνω απ’ όλα τέλος, μας βεβαιώνει ανακουφιστικά, ότι: ο Χριστός είναι αλλεργικός στην αυστηρότητα.

Μία από τις προσευχές μας στην Παναγία την ονομάζει  ‘‘Πύλη της Ευσπλαχνίας’’. Έχει η Παναγία εμπειρία της θεϊκής ευσπλαχνίας και δέχθηκε στα σπλάχνα της την πηγή της ευσπλαχνίας, τον Ιησού Χριστό. Έζησε στενά ενωμένη μαζί Του και ξέρει ότι Εκείνος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Να μη λείψει ποτέ και από κανέναν η τρυφερότητα και η παρηγοριά της πίστης. Για όλα αυτά και εμείς ονομάζουμε την Παναγία Παραμυθία-Παρηγοριά.

Άς την παρακαλέσουμε:

να μας διδάσκει την αξιολόγηση των θεμάτων της ζωής,

 να μας μαθαίνει εμπράκτως την πίστη  και τον τρόπο προστασίας της και επανάκτησής της (της πίστης) μέσα στην κοινότητα των αδελφών,

να μας στηρίζει διαρκώς στον δρόμο και να μας δείχνει τον τρόπο, ώστε να καταλάβουμε υπαρξιακά την αγάπη του Χριστού για μας.

Εύχομαι η μητέρα όλων μας, η Παναγία, να μας σκεπάζει όλους.

Ο εφημέριός σας

 

π. Θεοδόσιος

 

 

 

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση