Ο Θεός έχει παντού τους δικούς Του!
Έτσι και ο George Mc Donald (1824-1905) Σκωτσέζος ποιητής συγγραφέας και παπάς, “έδειχνε” το αληθινό πρόσωπο του Χριστού με τα γραφόμενα και τα κηρύγματά του (Άρρητα Κηρύγματα – Unspoken Sermons, που θα εκδόσει ο ΙΩΝΑΣ).
Τυπικά ήταν κογκρεγκασιοναλιστής με καλβινικές επιρροές (το θρησκευτικό του background) ουσιαστικά ήταν ορθόδοξος πιο ορθόδοξος από κάμποσους που αυτό (το να είσαι ορθόδοξος) το θεωρούν ιστορικό ή… επαγγελματικό προσόν!!
Ας τον αφουγκραστούμε.
……………………………………………………………………………………………………….
Ο ΜακΝτόναλντ απέρριπτε το καλβινιστικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο ο Χριστός πήρε τη θέση των αμαρτωλών και τιμωρήθηκε αντί αυτών για να τους εξιλεώσει από την οργή του Θεού. Πίστευε απεναντίας, ότι ο Χριστός ήρθε να ελευθερώσει τους ανθρώπους από την αιχμαλωσία τους στις δυνάμεις του Κακού και να τους σώσει από την αμαρτία, και όχι από την οργή του Θεού. Γράφει συγκεκριμένα: «Ο Χριστός δεν μας έσωσε από την τιμωρία. Λέγεται Ιησούς διότι μας έσωσε από την αμαρτία».
Ο ΜακΝτόναλντ πίστευε πως Θεός τιμωρεί μόνο για παιδαγωγικό σκοπό, και η οργή του έχει μοναδικό στόχο τη βελτίωση του αμαρτωλού. Όπως δηλαδή ο γιατρός χρησιμοποιεί, αν χρειαστεί, τον καυτηριασμό, έτσι και ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιες τιμωρίες αν αυτό είναι απαραίτητο για να θεραπεύσει τον σκληρόκαρδο αμαρτωλό.
Στο κήρυγμά του με τίτλο «Δικαιοσύνη», όπου εξετάζει διεξοδικά το ζήτημα της δικαιοσύνης, της τιμωρίας και του ελέους, γράφει: «Ο Θεός δεν νοιάζεται να τιμωρήσει την αμαρτία αλλά να την καταλύσει. (…) Ο Θεός πάντοτε καταλύει την αμαρτία και Τον εμπιστεύομαι σε αυτό: ότι θα καταλύσει την αμαρτία μου. Ο Θεός πάντοτε σώζει τον αμαρτωλό από τις αμαρτίες του, και τον σώζει καταστρέφοντας την αμαρτία. Η εκδίκηση και το οδόντα αντί οδόντος εναντίον του αμαρτωλού δεν υπάρχουν ούτε στην καρδιά, ούτε στο χέρι του Θεού. Αν στόχος της θείας οργής ήταν ο αμαρτωλός, τότε ο Θεός δεν θα ήταν ελεήμων. (…) Πιστεύω ότι κανείς άνθρωπος δεν τιμωρείται [από το Θεό] για κανένα αμάρτημά του, εκτός από ένα: για το ότι δεν έκανε πέρα τις αμαρτίες του και δεν αφέθηκε να γίνει το παιδί εκείνου που είναι ο Πατέρας του».
Ως προς αυτό το κρίσιμο σημείο, τονίζει στο ίδιο κήρυγμα: «Ο Θεός μπορεί να στρέψει τον άνθρωπο από το κακό προς το καλό, όμως δεν μπορεί να το κάνει χωρίς τη συμμετοχή του ανθρώπου, αν δεν το θέλει ο ίδιος ο άνθρωπος».
Πολλοί μελετητές του επισημαίνουν τη συνάφεια της θεολογίας του με αυτή της ανατολικής ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Τόμας Τάλμποτ τονίζει ότι «ο ΜακΝτόναλντ ασκούσε επίμονα κριτική στη Δυτική θεολογία και οι θρησκευτικές του απόψεις έτειναν να συγκλίνουν πολύ περισσότερο προς την Ανατολική Ορθόδοξη παράδοση. (…) Αυτό φαίνεται εντελώς ξεκάθαρα στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν την εξιλέωση (…) καθώς απέρριπτε τη λανθασμένη ιδέα ότι σκοπός της Σταύρωσης ήταν να ικανοποιηθεί η θεία οργή».
Εγκωμιαστική αναφορά στη θεολογία του ΜακΝτόναλντ έκανε και ο Κ.Σ. Λιούις στο βιβλίο του George MacDonald: An Anthology (1947), γράφοντας ότι «δεν γνωρίζω σχεδόν κανένα άλλο συγγραφέα που να βρίσκεται τόσο κοντά, ή τόσο σταθερά κοντά, στο πνεύμα του ίδιου του Χριστού».
Θεματολογικές ετικέτες