Γ΄ Κυριακή από το Πάσχα – Κυριακή των Μυροφόρων
Η σημερινή γιορτή, ουσιαστικά είναι μια κηδεία.
Ο θάνατος διαλύει το σώμα και διακόπτει, εξ αιτίας αυτής της διαλύσεως, και την επικοινωνία των ανθρώπων. Την τεχνική επικοινωνία. Η επικοινωνία έχει τεχνικό τρόπο «διαπόρθμευσης», όπως έλεγαν οι παλιοί, να μοιράζομαι δηλαδή με τον άλλον κάτι. Πριν φτάσω στο να μοιραστώ, πρέπει να υπάρχει επικοινωνία που να είναι ουσιαστικότερη, εσωτερική. Επικοινωνία η οποία ενώνει καρδιές και μυαλά. Τα μυαλά οπωσδήποτε χρειάζονται για την επικοινωνία, αλλά χωρίς επικοινωνία με την καρδιά, μερικές φορές η επικοινωνία μόνο μέσω του μυαλού γίνεται δίκοπο μαχαίρι…
Σήμερα λοιπόν, γιορτάζουμε μια κηδεία. Το ότι μερικοί άνθρωποι, μερικές γυναίκες και δυο άνδρες κήδεψαν τον Χριστό μετά από τον θάνατό Του πάνω στον Σταυρό. Κηδεία σημαίνει φροντίδα. Κήδομαι σημαίνει θυμάμαι, φροντίζω, μεριμνώ. Η πιο γνωστή (σε άλλο επίπεδο) λέξη στα νέα ελληνικά είναι η λέξη κηδεμόνας. «Ποιος είναι ο κηδεμόνας σου; Ποιος είναι αυτός που σε φροντίζει;», λέμε όταν είναι κάποιος στο σχολείο μαθητής.
Ο πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ, ένας πολύ μεγάλος θεολόγος, ίσως ο μεγαλύτερος ορθόδοξος των τελευταίων τεσσάρων αιώνων, έλεγε: «Ο άνθρωπος, χωρίς την ψυχή είναι ένα πτώμα, και χωρίς το σώμα, είναι ένα φάντασμα». Χρειάζεται κανείς αυτά τα δύο να τα κατανοήσει σωστά και να τα δει σωστά. Άνθρωπος είναι και τα δυο μαζί. «Το συναμφότερον». Ο θάνατος είναι μια διαλυτική κατάσταση αυτής της σχέσης. Αυτό είναι η κατάσταση ψυχοβιολογικά. Σήμερα στον κόσμο που ζούμε εμείς, υπάρχουν δύο προβλήματα. Ο σημερινός κόσμος τ οσώμα το βλέπει είτε με λατρεία είτε με απόρριψη. Είτε το κάνει γλειφιτζούρι από το οποίο περιμένει την ευτυχία της ζωής του ή το απορρίπτει στη λογική ότι είναι ένα άχρηστο λερωμένο ρούχο που θέλει να το πετάξει από πάνω του και γι’ αυτό οι άνθρωποι έγιναν ευκολότεροι σε κακή χρήση του σώματος, σε ψεύτικες διαφυγές, σε αυτοκτονίες. Το σώμα λοιπόν γίνεται ή λατρεία ή απόρριψη.
Και η ψυχή; Εκεί γίνεται μια virtual reality, που μπερδεύει τα πράγματα. Η ψυχιατρική ασχολία, που οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό είναι η ψυχή, δεν είναι η υπόθεση «ψυχή» για την οποία συζητάει η Εκκλησία! Δεν είναι αυτό. Αυτό είναι βιοχημικές λειτουργίες του εγκεφάλου, εξ ου και η επίδραση των ψυχοφαρμάκων.
Ας αφουγκραστούμε εδώ τώρα την όμορφη ποιητική αλλά και ουσιαστική διάκριση, που κάνει για το θέμα μας, μια μεγάλη σε περιεχόμενο πνευματικής περιουσίας γυναίκα (γνωστή από ποιήματά της στο enoriako.info) η Pauline Matarasso στο ποίημά της «Περιμένοντας την αιωνιότητỨ:
Το σώμα τραυλίζει τώρα
από την αυγή μέχρι τη δύση του ηλίου,
και σπασμωδικά τις νυχτερινές ώρες
με τη λιτανεία των μουρμουρητών
πίσω από κλειστά παραθυρόφυλλα.
Το σώμα έχει έναν ένοικο γνωστό ως Ψυχή,
τον οποίο κανείς δεν έχει συναντήσει.
Μετά από μια ζωή που πέρασε ως ένα,
είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν,
αν και μια τέτοια αδελφοποίηση
δεν τους έχει ακόμη κάνει πολύ αγαπητούς μεταξύ τους.
Το πώς θα τελειώσει αυτό
και ποιος θα πει την ιστορία
θα είναι σύντομα παρελθόν.
Το σώμα ζει και πεθαίνει από το γράμμα.
Η ψυχή δικαιολογεί τη μίσθωσή της
ανοίγοντας μέσω της μεταφοράς
τα μέσα και τα έξω του μυστηρίου.
Δύο αφηγήσεις:
μόνο η αιωνιότητα θα δείξει την καλύτερη.
Γιορτάζουμε λοιπόν σήμερα μια κηδεία, και το Πρόσωπο αυτής της κηδείας το νοιάζονται, όπως και σε κάθε κηδεία, οι άνθρωποι οι οποίοι Το αγαπούν, και έχουν μοιραστεί μαζί Του θέματα ζωής.
Αδελφοί μου, τι μοιραζόμαστε με τα άλλα πρόσωπα των ανθρώπων; Μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας, τα κοινά ενδιαφέροντα και τον ίδιο προσανατολισμό. Έτσι πρέπει. Η καθημερινότητα έχει τα δικά της προβλήματα, θετικά και αρνητικά. Το πρόβλημα είναι ότι το σφυρί της ρουτίνας κάνει την καθημερινότητα μια κατάσταση αδιάφορη, κουραστική, ανιαρή! Κάτι το οποίο θέλουμε να το ποικίλλουμε εμείς με διάφορα πράγματα. Και στην προσπάθειά μας αυτή κάνουμε ανοησίες, πάρα πολλές φορές.
Τα κοινά ενδιαφέροντα πώς στεριώνουν; Με την συζήτηση, με τον διάλογο. Οι σημερινοί άνθρωποι, όμως, δεν κουβεντιάζουν! Ο ηχητικός θόρυβος είναι απέραντος, ο μουσικός θόρυβος είναι απέραντος και οι άνθρωποι μεταξύ τους, ακόμη και στις πιο στενές σχέσεις των συζύγων ή των οικογενειών, των ανθρώπων με τα παιδιά τους, δεν κουβεντιάζουν, δεν συζητούν, δεν μοιράζονται τίποτα. Οπότε, τα κοινά ενδιαφέροντα δεν τα περπατάνε, και έτσι δεν αποχτούν ρίζες! Και βέβαια, στον ίδιο προσανατολισμό, όπως είπαμε, αφού δεν υπάρχει διάλογος ή χρησιμοποιείται στραβά ο διάλογος, φαντάζονται, νομίζουν ότι ο κοινός προσανατολισμός, θα επισημανθεί με λόγια! Δεν επισημαίνεται με λόγια. Ο ίδιος προσανατολισμός επισημαίνεται με την ποιότητα του τρόπου ζωής. Στα παιδιά μου θα πω κάτι, αλλά πρέπει περισσότερο από το να πω, να τους δείξω. Στον άνθρωπό μου θα συζητήσω μαζί του, αλλά περισσότερο από το να συζητήσω, πρέπει να του δείξω. Οι αρετές ή είναι υποστατές ή δεν υπάρχουν! Η υπομονή είναι η διαδρομή ωριμότητας και “αποκτήσεως” της ψυχής μας, όπως είπε ο Χριστός: Ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τά ψυχάς ὑμῶν (Λουκ.21,19). Η καθημερινότητά μου πρέπει να “σαρκώνει” την υπομονή που απαιτεί ο καρπός για να ωριμάσει. Κάθε καρπός είναι ένας μικρός σβώλος σαν ρεβύθι και γίνεται ένα… πορτοκάλι! Είναι πιο πριν λουλούδι και γίνεται ένα μικρό πράσινο φρούτο, ένα μεγαλύτερο πράσινο φρούτο, που… δεν τρώγεται, για να γίνει στο τέλος μεγάλο ώριμο και κόκκινο φρούτο. Όλες οι προηγούμενες φάσεις δεν τρώγονται. Αν δοκιμάσω να τις φάω, θα έχω εμπειρία λανθασμένη, γιατί θα νομίσω ότι αυτό είναι πορτοκάλι, αλλά δεν θα είναι.
Τα πράγματα χρειάζονται μια καθημερινότητα υπομονής, η οποία σιγά-σιγά θα μεγαλώνει, ένα διάλογο ο οποίος θα μοιράζεται, και θα αποφορτίζεται, και θα επισημαίνει πράγματα. Πάρα πολλές φορές, σε πολλά είδη σχέσεων οι άνθρωποι λένε για τον άλλον: «Αν ενδιαφερόταν, θα καταλάβαινε»! Αυτό είναι δαιμονική δουλειά! Όταν έχω να πω σε κάποιον κάτι, πρέπει να του το πω κατ’ ευθείαν και με ηρεμία. Όχι να περιμένω από αυτόν να αποδείξει ότι νοιάζεται για μένα, φανταζόμενος τι μπορεί να με απασχολεί ή να σκέφτομαι.
Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα αγαπούσαν τον Χριστό. Οι μυροφόρες και ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος. Όταν αγαπάς τι κάνεις; Θυσίες, και δεν φοβάσαι μην εκτεθείς. Αυτά είναι τα δύο πόδια τής σωστής αγάπης. Όταν έχω σωστή αγάπη κάνω θυσίες γι’ αυτόν που αγαπάω. Όταν κάνω θυσίες, δεν φοβάμαι μην εκτεθώ. Ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ ήταν πρόσωπα του Συνεδρίου. Το Συνέδριο ήταν μια ομάδα εβδομήντα ανθρώπων, οι οποίοι διοικούσαν τους Εβραίους. Αυτοί κάνοντας μια τέτοια κίνηση, πηγαίνοντας στον ειδωλολάτρη διοικητή να γυρέψουν το πτώμα ενός που είχε καταδικαστεί σε σταυρικό θάνατο, εξετίθοντο. Αλλά αυτοί επειδή Τον αγαπούσαν, δεν τους απασχολούσε η κοινή γνώμη. Τα πράγματα γι’ αυτούς ήταν σε άλλη βάση!
Οι σημερινοί λοιπόν άγιοι, μας μαθαίνουν την έως θανάτου αγάπη, και γι’ αυτό τους γιορτάζουμε! Τη σωστή αγάπη, και γι’αυτό τους γιορτάζουμε! Έγραψε ο ιδιότυπος, μεγάλος, περίεργος και πελώρια εγωιστής ψυχίατρος και συγγραφέας, ο γνωστός Σίγκμουντ Φρόϋντ ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ναρκισσισμός», δηλαδή νοιάζομαι μόνο για τον εαυτό μου! Το καταστάλαγμά του είναι: «Αν δεν μάθουμε να αγαπάμε, θα αρρωστήσουμε»!!
Θεματολογικές ετικέτες