Η ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι ένα γεγονός της ιστορίας. Συνέβη μια συγκεκριμένη ημέρα, όπως ακριβώς μπορεί κανείς να θυμάται ότι κάθε ιστορικό γεγονός έγινε μια συγκεκριμένη ημέρα. Είχε μνημειώδεις συνέπειες σε όλα όσα συνέβησαν έκτοτε. Άλλαξε τις ζωές εκείνων που ήταν μάρτυρες της, τις ζωές εκείνων στους οποίους μεταφέρθηκε η μαρτυρία τους, την ιστορία των αυτοκρατοριών, το ημερολόγιο (προ Χριστού, μετά Χριστόν), την ηθική, τη φιλοσοφία και όλη την ανθρώπινη ιστορία έκτοτε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες είχε οδηγήσει στην θεμελίωση και δημιουργία της Εκκλησίας, η οποία σήμερα βρίσκεται σήμερα σε κάθε χώρα, με πάνω από δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους ως πιστούς. Και η Εκκλησία είχε εξαπλωθεί ειρηνικά μέσα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πολύ πριν από την τραγωδία των στρατών που εκστράτευαν, νομίζοντας ότι το έκαναν στο όνομα του Χριστού. Και όμως, πολλοί άνθρωποι την αντιμετωπίζουν ως έναν σημαντικό μύθο, όχι ως γεγονός. Γιατί λοιπόν να το πιστέψουμε; Γιατί πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτό συνέβη;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι, αλλά εδώ θα παρουσιάσουμε μερικούς ως έναυσμα για περαιτέρω μελέτη.
Το πιστεύουμε επειδή το σώμα του Ιησού δε βρέθηκε ποτέ. Αν είχε βρεθεί, θα μπορούσε τόσο εύκολα να χρησιμοποιηθεί για να διαψευστούν οι ισχυρισμοί των μαθητών. «Δεν αναστήθηκε. Εδώ είναι. Εδώ είναι το σώμα του!»
Το πιστεύουμε γιατί αν οι μαθητές είχαν κλέψει το σώμα -μια από τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν στην αρχή- κάποιος θα είχε μιλήσει. Κοιτάξτε πόσο δύσκολο είναι να κρατηθεί ένα μυστικό σε οποιονδήποτε οργανισμό. Βάλτε αυτό το μυστικό, αυτό το εξαιρετικό μυστικό, στα χέρια ομολογουμένως αδύναμων και φοβισμένων και ανίσχυρων ανθρώπων και φανταστείτε πόσο πιθανό θα ήταν να παραμείνει μυστικό. Δεν ήταν γενναίοι αυτοί οι πρώτοι μαθητές. Θα το έλεγαν στους ανθρώπους αμέσως μόλις τους πίεζαν και τους ρωτούσαν. Οι κύριοι και πρώτοι απόστολοι δεν ήταν από τη φύση τους καλοί άνθρωποι: Ένας δωροδοκήθηκε και οι υπόλοιποι έντεκα έφυγαν αμέσως από κοντά Του ή Τον αρνήθηκαν εν ριπή οφθαλμού. Και υπήρχαν εκατοντάδες άλλοι μάρτυρες.
Εμείς το πιστεύουμε γιατί δεν υπήρξε ποτέ τάφος για να πάμε και να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τον Χριστό. Αυτό είναι που κάνουμε με τους ανθρώπους που έχουν πεθάνει. Φτιάχνουμε τάφους και τους επισκεπτόμαστε και με τον τρόπο αυτό θυμόμαστε τους ανθρώπους που έφυγαν. Υπάρχει ένας για τον Άγιο Πέτρο στη Ρώμη. Μπορείτε να τον βρείτε (ω ποία έκπληξη!!!) πηγαίνοντας στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και είναι περίπου 15 μέτρα κάτω από το έδαφος, κάτω από την Αγία Τράπεζα.
Και κοιτάξτε γύρω από αυτόν τον καθεδρικό ναό, κοιτάξτε πόσα μνημεία υπάρχουν για ανθρώπους κάθε είδους και ποιότητας.
Αν κάποιος ήξερε πού είχε ταφεί ο Ιησούς, θα ήταν πασίγνωστο.
Αλλά το πιστεύουμε γιατί αυτό που μετέφεραν αυτοί οι πρώτοι αυτόπτες μάρτυρες ακούγονται αληθινά. Δε θεωρούνταν εξ ορισμού ως αξιόπιστοι μάρτυρες. Οι πρώτοι μάρτυρες ήταν γυναίκες και εκείνη την εποχή η μαρτυρία τους δεν είχε σχεδόν καμιά αξία (αυτό είναι κάτι καλό που άλλαξε) καθώς η μαρτυρία τους, σύμφωνα με το νόμο, είχε τη μισή αξία σε σχέση με τη μαρτυρία ενός άντρα. Οι υπόλοιποι πρώτοι μάρτυρες, οι απόστολοι, ήταν φτωχοί και ελάχιστα μορφωμένοι λαϊκοί άνθρωποι, όχι ιερείς ή βασιλείς ή δικηγόροι που έκαναν ένορκες δηλώσεις και συμβολαιογραφικές καταθέσεις.
Το πιστεύουμε επειδή οι μαθητές -αυτοί οι δειλοί, αυτοί οι φυγάδες, αυτοί οι άνθρωποι της απάντησης «δεν τον γνώρισα ποτέ»- ήταν τόσο αλλαγμένοι τρεις μέρες αργότερα. Κάτι κυριολεκτικά έξω από αυτόν τον κόσμο τους είχε αλλάξει.
Το πιστεύουμε επειδή οι άνθρωποι έκτοτε έχουν αλλάξει. Αποδέχονται πλέον ότι γνωρίζουν αυτό το πρόσωπο, τον Ιησού, τον αγαπούν και δίνουν τη ζωή τους για την αλήθεια της Ανάστασης, συμπεριλαμβανομένων εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο σήμερα.
Και έτσι δε χάνουμε το κουράγιο μας, επειδή ο Θεός που ανέστησε τον Ιησού Χριστό από τους νεκρούς εργάζεται στον κόσμο μας και σήμερα.
Δε χάνουμε το κουράγιο μας, αλλά προσευχόμαστε και εργαζόμαστε για την Ουκρανία και τη Ρωσία, για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη με τις πρόσφατες τραγωδίες ειδικά, και για τους άλλους τόσο συχνά ξεχασμένους αγώνες του κόσμου μας. Γνωρίζοντας ότι λόγω της ανάστασης, η ειρήνη -η αληθινή ειρήνη- δεν είναι άσκοπη ονειροπόληση, αλλά μια πραγματικότητα που προσφέρεται επειδή ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς.
Λόγω της Ανάστασης, γνωρίζουμε ότι η ζωή θριαμβεύει επί του θανάτου, το φως επί του σκότους. Βλέπουμε ανθρώπους να ζουν την αλήθεια της Ανάστασης σε ζωές με νέο σκοπό, που προσφέρονται στον καθένα και σε όλους μας.
Ακόμη και στη ζωή μας, καθώς περιβαλλόμαστε από φόβους, ακόμη και από το κακό, γνωρίζουμε ότι όσοι καταπιέζουν και υποτάσσουν τους άλλους θα αντιμετωπίσουν τη θεία δικαιοσύνη. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι οι πολιτικές που προκαλούν πόνο και δυστυχία θα καταρρεύσουν. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι «όλα όσα προσπαθούν να αρνηθούν τον Θεό δεν έχουν μέλλον. Όλα όσα μετέχουν της αναστημένης ζωής του Ιησού είναι αιώνια».
Αυτό ισχύει για τον καθένα από εμάς και για όλους μας. Το να ανοίξουμε και να “δώσουμε” τη ζωή μας στον Χριστό “απέχει” τόσο όσο μια απλή προσευχή. Το να βρούμε αυτή τη δύναμη της αναστημένης ζωής Του, βρίσκεται μακριά μόνο στο μέτρο των λέξεων «Ναι Κύριε, δε σε γνωρίζω, αλλά θα σε ακολουθήσω». Θα προσευχηθείτε γι’ αυτό; Μπορείτε να προσευχηθείτε γι’ αυτό;
Επειδή ο τάφος είναι άδειος, οι καρδιές μας είναι γεμάτες. Αυτό σημαίνει αιώνια ζωή, αιώνια ελπίδα, αιώνια χαρά. Σημαίνει ζωές που αλλάζουν σήμερα και ζωές που θα έχουν αξία στην αιωνιότητα. Αξία και μάλιστα ίδια είτε είσαι ένας άστεγος, είτε η Βασίλισσα που βασίλευσε πάνω από 70 χρόνια, είτε ένας βασιλιάς, είτε απλά κάποιος που κάνει την καθημερινή του δουλειά. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος έχει ελπίδα. Γιατί ο Χριστός αναστήθηκε.
Justin Welby
Αρχιεπ. του Καντέρμπουρυ
Θεματολογικές ετικέτες