Σ’ αυτήν που πλέον τρώει μαζί Του εις Εμμαούς
Αναστάσιμο
Φέτος το Πάσχα καλώς όρισες, Χριστέ,
Κι έλα να γιοματίσουμε μαζί ψωμί και ψάρι.
Θα πλημμυρίζουν μύρα γύρω οι πασχαλιές
Και θα σου ψάλω το αναστάσιμο τροπάρι.
Στης Τιβεριάδας την ακρολιμνιά θα ‘ρθεις
τ’ απεγνωσμένα μου τα δίχτυα να γεμίσεις.
Θα με ρωτήσεις τρεις φορές «συ με φιλείς;»
Την άρνησή μου μεγαλόψυχα να σβήσεις.
Θα πορευτούμε δειλινό προς Εμμαούς
Και θα με μάθεις τις γραφές πώς να ξανοίγω.
Στις τρύπες που έσταξαν ζωαρχικούς κρουνούς
Της πίστης θα στεριώσεις μου τον πύργο.
Φέτος το Πάσχα τρεις κι αμέτρητες φορές
Καλώς να ‘ρθεις, Χριστέ, καλώς και να δεχτώ σε.
Στα χνάρια που άφησαν οι μέρες οι πικρές
Της αναστάσιμης χαράς λούλουδα στρώσε,
κι απλός και πράος σαν αγέρι ορθρινό
διάβα και πες εδώ που αλώνισεν ο πόνος:
την πάσα ημέρα «μεθ’ υμών ιδού εγώ
έως της συντέλειας του αιώνος…»
Θεματολογικές ετικέτες