Οι άνθρωποι είναι ουσιαστικά ζώα κοινωνικά, γιατί στο τέλος, είναι η καρδιά που δίνει νόημα στη ζωή.
Γιατί αισθανόμαστε τόσο κοντά στα σκυλιά; Τα σκυλιά δεν μπορούν να μιλήσουν ή να σκεφτούν. Δεν μπορούμε να έχουμε διανοητική συζήτηση μαζί τους. Αλλά οι άνθρωποι αγαπούν τα σκυλιά (ως φίλους και σχεδόν ως μέλη της οικογένειας) επειδή τα σκυλιά είναι κοινωνικά ζώα με μεγάλη καρδιά. Εάν είχατε διαβάσει ένα σπουδαίο βιβλίο πριν από 20 χρόνια και εάν ο αγαπημένος σας σκύλος ψόφησε πριν από 20 χρόνια, τι θα θυμάστε με βαθύτερα συναισθήματα; Το σκυλί φυσικά … ακόμα κι αν το βιβλίο έχει πνευματικές ιδέες ενώ ο σκύλος όχι.
Γιατί οι άνθρωποι αγαπούν τα μωρά και τα παιδιά; Τα μωρά δεν μπορούν να μιλήσουν και τα παιδιά δεν μπορούν να σκεφτούν! Συνεπώς αυτή η αγάπη οφείλεται στις συνδέσεις της καρδιάς. Τα συναισθήματα είναι το κέντρο της ζωής, ειδικά για κοινωνικά ζώα όπως οι άνθρωποι και τα σκυλιά. Το 90% όλων των νοημάτων είναι πραγματικά θέμα καρδιάς.
Οι περισσότεροι γονείς δεν είναι πνευματικοί γίγαντες ή σπουδαίοι καλλιτέχνες, αλλά ο καθένας αισθάνεται πιο μεγάλη θλίψη από τον θάνατο του γονιού του, από όσο για τον θάνατο κάποιου σπουδαίου καλλιτέχνη ή διάσημου ατόμου.
Η καρδιά είναι “βαθεῖα” [«Η καρδιά του ανθρώπου είναι μεγάλη, δύσκολα ορατή, και ανεξερεύνητη περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα. Αυτό είναι ουσιαστικά ο άνθρωπος» (Ιερ. 17, 9)] και ως εκ τούτου σχεδόν αδιόρατος. Πολλές φορές είναι κυριολεκτικώς «θάλασσα μεγάλη καί εὑρύχωρος», όπου «ἑρπετά ὧν οὐκ ἐστι ἀριθμός» (Ψαλμ. 103). Μέσα σ’ αυτή τη θάλασσα “πέφτει” και ο νους και υποτάσσεται και προωθεί το λάθος και υπηρετεί την εξάρτηση. Γίνεται αντί ηγεμόνας υπηρέτης. Ενώ η Γραφή τον κατατάσσει στον Αυτοκράτορα «αὑτοκράτωρ ἐστί τῶν παθῶν» (Δ΄ Μακκ. 1, 7), επειδή η καρδιά είναι υπόθεση μεγαλύτερη και περιεκτικότερη-ευρύτερη, πολλάκις αντί να βοηθά στην κάθαρση και στον προσανατολισμό της καρδιάς, γίνεται χαοτικός προωθητής της “θεωρίας” των παθών-της δουλείας δηλαδή. Μοιάζει με ένα σκύλο, λένε οι πατέρες, που αντί να κυνηγά εχθρούς και να πιάνει θηράματα, περιφέρεται στο κρεωπωλείο (Μακελεῖον) μπας και του ρίξουν κανά άχρηστο υπόλοιπο!! «Φιλομάκελος κύων» όπως λένε τα πατερικά.
Την καρδιά του ανθρώπου ζητάει ο Θεός (Παροιμ. 23, 23) λέγοντάς του «Υἱέ μου δός μοι σήν καρδίαν». «Δώσ’ την μου» για να την καθαρίσω. «Δώσ’ την μου» για να την χορτάσω. «Δώσ’ την μου» για να την δεχθώ ξανά στον πατρικό οίκο και να μην είναι ανέστιος και αδέσποτος.
Πολλοί άνθρωποι ούτε κατανοούν κάτι τέτοιο ή το έχουν ξεχάσει ως ενδεχόμενο και πιθανότητα. Έτσι έχουν γίνει σαν τα αδέσποτα σκυλιά σε αντίθεση μ’ εκείνα που έχουν μια αίσθηση του σπιτιού.
Συγκρίνετε ένα κατοικίδιο σκυλί με ένα αδέσποτο σκυλί. Σκεφτείτε πώς βιώνουν την παρακμή και το θάνατο. Καθώς το σκυλί του σπιτιού μεγαλώνει και είναι άρρωστο, υπάρχουν άνθρωποι γύρω του να το φροντίσουν, να λυπηθούν γι ‘αυτό και να το θρηνήσουν όταν είναι νεκρό. Σε αντίθεση, προς ένα αδέσποτο σκυλί, που πεθαίνει μόνο του χωρίς αγάπη και φροντίδα από κανέναν.
Η νεωτερικότητα έδωσε στους ανθρώπους την ελευθερία και η ελευθερία μπορεί να χρησιμοποιηθεί καλά, αλλά πολύ συχνά, οδήγησε τους ανθρώπους να γίνουν αδέσποτα σκυλιά. Ίσως πιο ελεύθεροι να περιφέρονται από όσο κάποιοι από τους άλλους σκύλους, αλλά ένας σκύλος χωρίς ζωή στο σπίτι, είναι τελικά ένα θλιβερό σκυλί … όπως ο Burt Lancaster στο τέλος του Swimmer!!
Υπό διαδυκτιακού τινός Ανωνύμου
Θεματολογικές ετικέτες