Γιορτάζουμε απόψε την ολοκλήρωση της πορείας προς την Ανάσταση. Την συμπλήρωση των σαράντα ημερών από την Κυριακή του Πάσχα. Η χρονομέτρηση «Σαράντα» (χρόνων ή ημερών) έχει ένα συμβολισμό στην Αγ. Γραφή. Σαράντα χρόνια στην έρημο ολοκλήρωσαν την αναζήτηση και την πορεία προς την Γη της Επαγγελίας.
Σε σαράντα ημέρες από την γέννηση του ανθρώπου, γίνεται εμφάνισή του στον Ναό. Σαράντα ημέρες νηστείας του Χριστού πρίν αρχίσει την διδασκαλία. Και μετά στους χριστιανούς, κατά αναλογίαν, σαράντα ημέρες νηστείας για το Πάσχα. Και τώρα επί σαράντα συνεχείς ημέρες γιορτασμός του Πάσχα, της Ανάστασης του Χριστού, εξ ου και η απαγόρευση γονυκλισίας σ αυτό το διάστημα και στις Κυριακές.
Τώρα λοιπόν είμαστε και πάλι κατενώπιον αυτού του θαυμαστού γεγονότος της Αναστάσεως του Χριστού και της προσδοκίας της δικής μας αναστάσεως. Αυτό λέμε άλλωστε κάθε φορά στην Ομολογία Πίστης (Πιστεύω): Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.
Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να δεχθούν την ανάσταση των σωμάτων μας, και αυτό γιατί δυσκολεύονται να δεχθούν την Ανάσταση του Χριστού. Και αυτό γιατί δυσκολεύονται να δεχθούν την θεότητα του Χριστού. Όταν δεχθούμε τον Χριστό, Θεό της ύπαρξης και της ζωής μας, όλα απλουστεύονται. Γίνονται ‘’φυσικά και αυτονόητα’’. Αφού υπάρχει Αυτός που μπορεί ‘’να τα φτιάξει’’, μπορεί και να τα ‘’κόψει’’. Από πλευράς των χριστιανών, όσοι έχουν αντίρρηση και διχογνωμία δεν είναι άξιοι λοιδορίας και απορριπτικών ύβρεων αλλά είναι αφορμή προσευχής μας γι’ αυτούς και αγώνα μας να γίνουμε εμείς καλύτεροι ώστε και αυτών η καρδιά να στερεωθεί σιγά-σιγά σε εμπιστοσύνη και αγάπη προς τον Χριστό.
Ας δούμε όμως την Ανάσταση.
Αν κάποιος άνθρωπος είχε την δυστυχία στην ζωή του να χάσει κάποιο παιδί του, η μεγαλύτερη λαχτάρα της καρδιάς του μετά από μια τέτοια τραγωδία, είναι αν γίνεται να το ξαναδεί!! Αν υπάρχει ενδεχόμενο να το αγκαλιάσει! Αν μπορεί να του μιλήσει και να του εκφράσει τις διαθέσεις του γι αυτό. Κάτι τέτοιο το θεωρούμε λογικό και αποδεκτό! Και παρά το ότι είναι αδύνατο, το ευχόμαστε…
Έ λοιπόν, με την Ανάσταση, αυτό θα κάνει ο Χριστός σε μας. Είμαστε τα πεθαμένα παιδιά Του για τα οποία είναι δυστυχισμένος. Δεν μας θέλει πεθαμένους. Ουσιαστικά εμείς διαλέξαμε κάτι τέτοιο και Αυτός υποφέρει. Μέχρι την τελευταία ανθρώπινη ημέρα ο Χριστός θα έχει επιθανάτια αγωνία για τον καθένα από μας.
Ο Χριστός δεν θα αφήσει στην ανυπαρξία τους αγαπημένους Του. Θα μας αναστήσει. Θα μας αναδημιουργήσει. Η ανάσταση δεν είναι επανασυγκόλληση. Είναι αναδημιουργία. Στον κόσμο του Θεού δεν υπάρχει χώρος και χρόνος. Χωρούμε οι πάντες και θα είμαστε στην κατάσταση που βγήκαμε κατά την Δημιουργία από τα χέρια Του. Ο Χριστός και τώρα (σ΄ αυτήν την πλευρά της ζωής ) και τότε (στην ζωή μαζί Του), πάντοτε θα βλέπει πάνω μας, αυτό που βγήκε από τα ‘’χέρια’’ Του. Όχι αυτό που καταντήσαμε εμείς τον εαυτό μας. Η φθορά και τα δάκρυα, θα σταματήσουν. Θα τα σκουπίσει ο Χριστός, από κάθε άνθρωπο. Όλοι μας θα είμαστε στην ενιαία κατάσταση του Θεού. Δεν θα ’χει σημασία ο χρόνος και δεν θάναι προσδιοριστικός των δεδομένων μας. Δηλαδή στην ανάσταση θα ‘’εγερθεί’’ η αρτιότητα της Δημιουργίας του Θεού, όχι ‘’η φθαρτότητα της ανθρώπινης πτώσεως’’. Δεν θα αναστηθούμε στην κατάσταση που το δένδρο της ζωής μας έπεσε (έμβρυο – βρέφος – ανάπηρος -ανοϊκός ηλικιωμένος) αλλά στην κατάσταση που ‘’βγήκαμε από τα χέρια του Θεού’’. [ ‘Απ΄ αυτό γίνεται άμεσα κατανοητό το ότι δεν έχει σημασία ο τρόπος διάλυσης του σώματος, αν ταφεί δηλαδή ή καεί ή άλλως πως διαλυθεί. Ο Χριστός δεν θα αναστήσει όλα τα κατά την διάρκεια της ζωής μας υλικά στοιχεία. Να ισχυριζόμαστε και να δεχόμαστε κάτι τέτοιο, είναι προσβλητικό για τον Χριστό! Θα αναστήσει δηλαδή όσα μαλλιά ή νύχια μας κόπηκαν στο διάστημα της ζωής μας;;]
Όπως γράφει ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
‘’…Άλλο σώμα και άλλο θάνατος. Άλλο σώμα και άλλο φθορά. Ούτε το σώμα φθορά, ούτε η φθορά σώμα. Και φθαρτόν μεν το σώμα, ου φθορά δε το σώμα. Και θνητόν μεν το σώμα, ου θάνατος δε το σώμα΄΄. (Χρυσ. Περί Αναστάσεως P.G 50 427-428).
Ανάσταση λοιπόν, είναι η άνοιξη του σώματός μας. Όπως λέει ο αγ. Αθανάσιος ‘’Σαν τους σπόρους που φυτεύουμε στη γή, δεν θα χαθούμε διαλυόμενοι, αλλά θα αναστηθούμε ακριβώς όπως φυτρώνει ο σπόρος’’. (Αγ. Αθανασίου, Περί ενανθρωπήσεως P. E. 25,132).
Αυτή την ελπίδα την πανέμορφη, την κάνει βεβαιότητα η Ανάσταση του Χριστού. ‘’Πρώτα ο Χριστός, έπειτα οι του Χριστού’’. Ο Χριστός θα αναστήσει πάντας και θα ζητήσει να μας πάρει στην αγκαλιά Του. Άλλωστε μας το είπε: Η Βασιλεία του Θεού είναι μια αγκαλιά. Αυτό είναι το μεγαλείο και η αρχή… της τραγωδίας μας.
Αν τον Χριστό, καθόλου δεν τον ‘’γνωρίζουμε’’ (και δεν το εννοούμε εξωτερικά), καθόλου δεν Τον αγαπάμε, αλλά αντιθέτως έχουμε αρνητισμό για το πρόσωπό Του, τότε φυσικά δεν θα δεχθούμε να μας αγκαλιάσει! Κανένας δεν αισθάνεται άνετα στην αγκαλιά ενός ξένου. Τότε θα μείνουμε μόνοι μας στον περίκλειστο εαυτό μας! Έρημοι και δυστυχείς. Κατήγοροι της…’’αδιαφορίας των άλλων’’! Κολασμένοι στην παγωνιά της κρύας καρδιάς μας. Βουλιαγμένοι στο θράσος της απαίτησης να γίνονται τα πράγματα όπως θέλουμε, εξ αιτίας του εγωϊστικού μολυσμού της θέλησής μας.
Όμως, και τότε και εκεί, επειδή ο Χριστός ΟΛΟΥΣ μας έχει παιδιά Του, την τελευταία κυριολεκτικώς στιγμή, θα προσπαθήσει να ζεστάνει την παγωμένη μας καρδιά και να γιατρέψει την μολυσμένη και άρρωστη θέλησή μας, δείχνοντάς μας τις πληγές της αγάπης Του: Τις τρύπες των καρφιών του Σταυρού. Το Αίμα Του θεραπεύει από την μόλυνση και η Θυσία Του ζεσταίνει τις παγωμένες καρδιές. Μας το έμαθε ο ληστής!!
Αν, (μακάρι) δεν έχουμε κυριολεκτικώς δαιμονισθεί, βουλιάζοντας μέσα στην εγωϊστική αυτοκαταξίωση, τότε μπροστά στην, πρόσωπο προς πρόσωπο, συνάντηση μ’ αυτή την ασύληπτη ΑΓΑΠΗ, ΄΄θα πέσουμε στην αγκαλιά Του και θα τα καταλάβουμε ΟΛΑ’’ (Θ. Ντοστογιέφσκι).
‘’Για όλα αυτά, Λυτρωτά, τι έχουμε να σου ανταποδώσουμε, παρά μόνον δοξολογία αγάπης;
Γι’ αυτό λοιπόν λυπήσου, ως θεός μας, όλους όσους αγαπούν και δοξάζουν τον Σταυρό, την ταφή και την Ανάστασή Σου.
Συγχώρησέ μας και αξίωσέ μας όταν ‘’η πάνδημος γένηται έγερσις’’ να δούμε το πρόσωπο Σου ελεύθερα και να ακούσουμε τη φωνή Σου:
‘’Μαζί με τους αγίους μου, είστε και σεις κληρονόμοι της χαράς της Βασιλείας μου’’
Δώσε λοιπόν παρηγοριά στις ψυχές μας
Πολυέλεε Κύριε
ώστε να λατρεύουμε Εσένα που είσαι η Ζωή και η Ανάστασις’’.
Θεματολογικές ετικέτες