Αγαπητοί Ενορίτες.
Δεύτερος πλέον μήνας της καινούργιας χρονιάς! Και ξεκίνησε με την Γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού στις 2 Φεβρουαρίου. Είναι πολύ μεγάλη Γιορτή.
Υποδέχεται τον Χριστό ένας άνθρωπος που σ’ όλο του τον βίο έχει αυτήν την προσδοκία περιεχόμενο ζωής. Εκείνος Τον περίμενε και Τον δέχτηκε. Άραγε εμείς Τον περιμένουμε; Είναι η ζωή μας αναμονή του ερχομού του Χριστού; Ο Συμεών περίμενε τον Χριστό περιεχόμενο και ομορφιά της ζωής του. Εμείς ατυχώς αλλού εστιάζομε το περιεχόμενο της ζωής μας. Άλλα αποτελούν τις προτεραιότητές μας.
Πώς υποδέχεται, “υπαντά” άραγε κάποιος τον Χριστό; Τί προϋποθέσεις χρειάζονται για να Τον συναντήσει; Τί περιμένει απ’ Αυτόν;
Πρώτα απ’ όλα η ζωή μας σήμερα μπερδεύτηκε και δεν περιμένει τον Χριστό. Άλλα πράγματα περιμένει. Σύγχυσις κυριαρχεί στα κριτήριά μας. Στις επιδιώξεις μας. Στις επιθυμίες μας. Ο Χριστός έγινε υπόθεση ειδικού ενδιαφέροντος για ηλικιωμένους και αφελείς.
Εμείς ξύπνιοι και προσγειωμένοι, όπως θέλουμε να πιστεύουμε για τον εαυτό μας, δεν έχουμε διαθέσιμο χρόνο για τέτοιες ασχολίες. Αν δεν κυνηγάμε χρηματικές επεκτάσεις, ψάχνουμε απολαύσεις πάσης φύσεως. Αν δεν τρέχουμε στον ξέφρενο ρυθμό μας, επιδιώκουμε διακοπές. Αν δεν είμαστε απασχολημένοι με τα τόσα που τριβελίζουν το κεφάλι μας, διαβάζουμε τις “πάνσοφες” εφημερίδες μας πού απαντούν σ’ όλα τά θέματα. Σπουδαία και αστεία. Σοβαρά και γελοία. Ενδιαφέροντα και αδιάφορα. Και οι οποίες, το σπουδαιότερο, μας διαφωτίζουν και για τις “έρευνες” που έχουν γίνει και “απέδειξαν” την ανυπαρξία τού Χριστού. Και έτσι και μεις πληροφορημένοι “έγκυρα” γινόμαστε ενημερωμένοι, και “γνωρίζοντες”. Πλέον τί σχέση να επιδιώξουμε; Πώς να γιορτάσουμε; Το σπουδαιότερο, ποιον να γιορτάσουμε;
Αδελφοί μου, ας μείνουμε λιγάκι μόνοι με τον εαυτό μας. Ας αφουγκραστούμε την συνείδηση και την καρδιά μας. Ας σκεφτούμε: Άραγε με μια τέτοια πορεία έγινε η ζωή μου καλύτερη; Απόκτησε περιεχόμενο; Χαρά, γαλήνη, ηρεμία; Έδιωξα τόν Χριστό και την Εκκλησία από την ζωή μου και λοιπόν όμορφηνε η ζωή μου; Μήπως ερήμωσε; Μήπως γέμισε κακίες; Μήπως οι σχέσεις μου γίναν προβληματικές; Μήπως η ψυχή μου είναι ανάστατη;
Η Γιορτή της Υπαπαντής φέρνει στην επιφάνεια όλα αυτά τα ερωτηματικά. Χρειάζονται απάντηση! Με ειλικρίνεια. Και με δυναμισμό. Οι διαπιστώσεις μπορούν να είναι διάγνωση αλλά δεν είναι θεραπεία. Η θεραπεία θέλει απόφαση και κόπο.
Έστω και αν μας είναι ξένη η Γιορτή, ας την πάρουμε αφορμή να μην συνεχίσει να μας είναι ξένος ο Χριστός.
Υποδοχή του Χριστού σημαίνει: Ειλικρίνεια αναζήτησης. Μεθοδική αναζήτηση. (Δεν πάει κανείς στό βουνό για … ψάρια!) Ύπαρξη βοηθού σ’ αυτήν την πορεία. (Πνευματικός). Συνέπεια στην “θεραπευτική αγωγή” που θα μας δώσει.
Όταν αυτά γίνουν, τότε η καρδιά μας θα αρχίσει να φωτίζεται από το φως του Χριστού. Τότε όλα θα γίνουν Φως Χριστού. Τότε η προσδοκία της Υπαπαντής Του θα γίνη χαρά της ζωής μας. Τότε το πρόσωπό Του θα γίνη το πιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Τότε κάθε θυσία για Αυτόν που αγαπάμε δεν θα είναι κόπος αλλά χαρά. Τότε η Ευχαριστία της Κυριακής δεν θα είναι καθήκον αλλά αυτονόητη εκδήλωση ζωής .
Ας σκύψουμε πάνω σε όλα αυτά. Αφορμές είναι για προβληματισμό. Ας τα επεκτείνουμε και σε περισσότερο βάθος και έκταση.
Ο Χριστός, η ζωή και ο θάνατος είναι τα μόνα θέματα που χρειάζονται απάντηση, έλεγε ένας όντως σοφός άνθρωπος του περασμένου (…εικοστού ) αιώνα.
Με ευχές για “υπάντηση” του Χριστού απ’ όλους μας
Ο Εφημέριος
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες