Γενικού ενδιαφέροντος

Martin Luther King, Jr. – I Have a Dream

I Have a Dream

Martin Luther King, Jr.

 

Λόγος που εκφωνήθηκε στις 28 Αυγούστου 1963, μπροστά στο μνημείο του Lincoln, στην WashingtonD.C., με τον οποίο καλούσε να δοθεί ένα τέλος στον ρατσισμό στις ΗΠΑ.

 

Είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας, σε κάτι που θα μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη διαδήλωση για την ελευθερία στην ιστορία του έθνους μας.

Πριν από εκατό χρόνια, ένας σπουδαίος Αμερικανός (Αβραάμ Λίνκολν), στη σκιά του οποίου στεκόμαστε σήμερα, υπέγραψε τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Αυτή η ιστορική απόφαση αποτέλεσε ένα φάρο ελπίδας για εκατομμύρια Νέγρους σκλάβους που καίγονταν στις φλόγες της αδικίας. Ήρθε σαν ένα χαρούμενο ξημέρωμα μετά την μακριά νύχτα της αιχμαλωσίας τους.

Αλλά μετά από εκατό χρόνια, ο νέγρος ακόμα δεν είναι ελεύθερος. Εκατό χρόνια μετά, η ζωή του Νέγρου είναι ακόμα σακατεμένη από τα δεσμά του απομονωτισμού και τις αλυσίδες της φυλετικής διάκρισης. Εκατό χρόνια μετά, ο νέγρος ζει σε ένα απομονωμένο νησί φτώχειας στο κέντρο ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας. Εκατό χρόνια μετά, ο νέγρος ακόμα μαραζώνει στο περιθώριο της αμερικανικής κοινωνίας και βρίσκει τον εαυτό του εξόριστο στην ίδια του τη χώρα. Ήρθαμε λοιπόν εδώ σήμερα, για να αναδείξουμε μια επαίσχυντη κατάσταση.

Κατά μία έννοια, ήρθαμε στην πρωτεύουσα του έθνους μας για να εισπράξουμε μία επιταγή. Όταν οι αρχιτέκτονες της Δημοκρατίας μας έγραψαν τις μεγαλοπρεπείς λέξεις του Συντάγματος και της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, ουσιαστικά υπέγραφαν ένα γραμμάτιο το οποίο θα ‘πρεπε να αποτελεί κληρονομιά για κάθε Αμερικάνο. Αυτό το γραμμάτιο ήταν μια δέσμευση ότι όλοι οι άνθρωποι, τόσο οι μαύροι όσο και οι λευκοί, θα χαίρονταν το “αναφαίρετο δικαίωμα της Ζωής, της Ελευθερίας και της αναζήτησης της Ευτυχίας.” Είναι ολοφάνερο σήμερα, ότι η Αμερική έχει αθετήσει αυτή τη δέσμευση όσον αφορά τους έγχρωμους πολίτες της. Αντί να τιμά αυτή την ιερή υποχρέωση, η Αμερική έχει δώσει στους Νέγρους πολίτες μια ακάλυπτη επιταγή, μια επιταγή που γράφει “Ανεπαρκείς Πόροι”.

Όμως αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι η τράπεζα της δικαιοσύνης έχει χρεοκοπήσει. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχουν πόροι στο τεράστιο θησαυροφυλάκιο ευκαιριών που υπάρχουν σ’ αυτό το κράτος. Γι’ αυτό ήρθαμε να εξαργυρώσουμε αυτή την επιταγή, η οποία θα μας δώσει, κατόπιν αιτήματος, τον θησαυρό της Ελευθερίας και την ασφάλεια της Δικαιοσύνης.

Ήρθαμε επίσης σ’ αυτό το αγιασμένο μέρος για να υπενθυμίσουμε στην Αμερική την επιτακτική ανάγκη του Τώρα. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να επαναπαυθούμε ή να δεχθούμε περαιτέρω καθυστερήσεις. Τώρα είναι η στιγμή, να κάνουμε πράξη τις υποσχέσεις της Δημοκρατίας. Τώρα είναι η στιγμή, να μεταβούμε από την σκοτεινή και έρημη κοιλάδα της απομόνωσης στο ηλιόλουστο μονοπάτι της φυλετικής Δικαιοσύνης. Τώρα είναι η στιγμή να βγάλουμε το έθνος μας από την κινούμενη άμμο της κοινωνικής αδικίας και να το στηρίξουμε στο βράχο της Αδελφοσύνης. Τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε τη Δικαιοσύνη πραγματικότητα για όλα τα παιδιά του Θεού.

Θα ήταν μοιραίο για το έθνος να παραβλέψει την επιτακτικότητα της στιγμής. Το αποπνικτικό καλοκαίρι της δικαιολογημένης δυσαρέσκειας των μαύρων δεν θα τελειώσει μέχρι να φανεί το αναζωογονητικό φθινόπωρο της Ελευθερίας και της Ισότητας. Το 1963 δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή. Και όσοι ήλπιζαν ότι ο Νέγρος χρειαζόταν απλά μια εκτόνωση και τώρα θα είναι ευχαριστημένος, θα ξυπνήσουν βίαια, αν το έθνος συνεχίσει να παραβλέπει το πρόβλημα. Και δεν θα υπάρξει ούτε ανάπαυση, ούτε γαλήνη στην Αμερική, μέχρι ο Νέγρος να κατοχυρώσει τα πολιτειακά του δικαιώματα. Ο ανεμοστρόβιλος της εξέγερσης θα συνεχίσει να ταρακουνά τα θεμέλια του έθνους μας μέχρι να ξημερώσει η λαμπρή μέρα της Δικαιοσύνης.

Όμως, υπάρχει κάτι που πρέπει να πω στο λαό μου, που στέκεται στο κατώφλι που οδηγεί στο παλάτι της Δικαιοσύνης: Στον αγώνα για να αποκτήσουμε τη θέση που μας ανήκει, δεν πρέπει να υποπέσουμε σε άδικες και παράνομες πράξεις. Δεν πρέπει να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για Ελευθερία πίνοντας από το ποτήρι του μίσους και της πικρίας. Θα πρέπει να διεξάγουμε τον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν θα πρέπει η δημιουργική διαμαρτυρία μας να ολισθήσει στη βία. Συνεχώς θα πρέπει να ανυψωνόμαστε στο υψηλό επίπεδο που η σωματική δύναμη συναντά την πνευματική.

Η εξαιρετική μαχητικότητα που διακατέχει την κοινότητα των Νέγρων δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε δυσπιστία απέναντι σε όλους τους λευκούς, γιατί πολλοί απ’ τους Λευκούς αδελφούς μας, όπως δείχνει η παρουσία τους εδώ σήμερα, συνειδητοποιούν ότι το μέλλον τους είναι συνυφασμένο με το δικό μας. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι η ελευθερία τους είναι αλληλένδετη με τη δική μας.

Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι.

Και καθώς προχωράμε, πρέπει να δεσμευτούμε ότι θα οδεύουμε πάντα μπροστά.

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω.

Υπάρχουν κάποιοι που ρωτούν τους υποστηριχτές των αστικών ελευθεριών: “Πότε θα είστε ικανοποιημένοι;” Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι όσο ο Νέγρος είναι το θύμα της αποτρόπαιης αστυνομικής βίας. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι όσο τα κορμιά μας, βαριά από την κούραση του ταξιδιού, δεν μπορούν να βρουν κατάλυμα στα φθηνά μοτέλ των αυτοκινητοδρόμων ή τα ξενοδοχεία των πόλεων. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι όταν η βασική μετακίνηση του Νέγρου είναι από ένα μικρότερο γκέτο σε ένα μεγαλύτερο. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι όταν τα παιδιά μας χάνουν την ατομικότητα και την αξιοπρέπειά τους από ταμπέλες του τύπου: “Μόνο για λευκούς”. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι όταν ο Νέγρος στο Μισισιπή δεν έχει δικαίωμα ψήφου και ο Νέγρος της Νέας Υόρκης δεν έχει τι να ψηφίσει. Όχι, όχι δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δεν θα ικανοποιηθούμε μέχρι «η δικαιοσύνη να τρέχει σαν νερό και η ηθική σαν χείμαρρος”[1].

Δεν ξεχνώ ότι μερικοί από εσάς έχουν έρθει εδώ έπειτα από πολλά βάσανα και ταλαιπωρίες. Κάποιοι από εσάς έχετε μόλις βγει από τη φυλακή. Κάποιοι από εσάς, στην αναζήτηση της ελευθερίας σας, βιώσατε την καταδίωξη και γίνατε θύματα αστυνομικής βίας. Είστε βετεράνοι πολλών βασανιστηρίων. Συνεχίστε να δουλεύετε με την πίστη ότι η αδικαιολόγητη δυστυχία θα τελειώσει. Επιστρέψτε στο Μισισιπή, στην Αλαμπάμα, στη Νότια Καρολίνα, στη Γεωργία (Τζόρτζια), στη Λουιζιάνα. Γυρίστε στις φτωχογειτονιές και τα γκέτο των βορείων πόλεων, γνωρίζοντας ότι αυτή η κατάσταση μπορεί, και θα αλλάξει.

Ας μην κυλιόμαστε στον βούρκο της απελπισίας, φίλοι μου.

Αν και καθημερινά αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, έχω ένα όνειρο. Είναι ένα όνειρο συνυφασμένο με το Αμερικανικό Όνειρο.

Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα, αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα κάνει πράξη το νόημα της φράσης: “Πιστεύουμε ως αυταπόδεικτη την αλήθεια ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι”.

Έχω ένα όνειρο, πως μια μέρα, στους κόκκινους λόφους της Τζόρτζια, τα παιδιά των πρώην σκλάβων και τα παιδιά των πρώην αφεντάδων θα μπορούν να κάθονται μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.

Έχω ένα όνειρο, πως κάποια μέρα, ακόμα και η πολιτεία του Μισισιπή , που υποφέρει από την αδικία, και την καταπίεση, θα μετατραπεί σε μια όαση Ελευθερίας και Δικαιοσύνης.

Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα παιδιά μου, θα ζήσουν σε μια χώρα που δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.

Έχω ένα όνειρο σήμερα!

Έχω ένα όνειρο πως κάποια μέρα, πέρα στην Αλαμπάμα, με τους παθιασμένους ρατσιστές, ο κυβερνήτης της οποίας μιλά συνέχεια για «παρεμβολή» και «εξουδετέρωση», μια μέρα, εκεί στην Αλαμπάμα, τα μαύρα παιδιά θα μπορούν να δίνουν τα χέρια με τα λευκά παιδιά σαν αδέρφια.

Έχω ένα όνειρο σήμερα!

Έχω ένα όνειρο πως κάποια μέρα κάθε κοιλάδα θα ανυψωθεί, και κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, τα τραχιά μέρη θα γίνουν επίπεδα και τα κυρτά μέρη θα ισιώσουν. “Και η δόξα του Θεού θα αποκαλυφθεί σε όλους”[2].

Αυτή είναι η ελπίδα μας και μ’ αυτή θα επιστρέψω στο Νότο.

Μ’ αυτή την πίστη, θα καταφέρουμε να λαξεύσουμε από το βουνό της απελπισίας μια πέτρα ελπίδας. Μ’ αυτή την πίστη, θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε το θόρυβο από τις έριδες σε μια μελωδική αρμονία αδελφοσύνης. Μ’ αυτή την πίστη, θα μπορούμε να δουλεύουμε μαζί, να προσευχόμαστε μαζί, να παλεύουμε μαζί, να φυλακιζόμαστε και να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας μαζί, γνωρίζοντας πως κάποια μέρα θα είμαστε ελεύθεροι.

Εκείνη θα είναι η μέρα, που όλα τα παιδιά του Θεού θα μπορούν να λένε με νέο νόημα του στίχους:

«Χώρα μου, γλυκιά πατρίδα της ελευθερίας, για σένα τραγουδώ.»

«Χώρα που οι πρόγονοί μου πέθαναν, περήφανη χώρα των Προσκυνητών».

«Από κάθε σου πλαγιά, άσε την ελευθερία να ηχήσει!»

 

Αν η Αμερική είναι όντως ένα σπουδαίο έθνος, αυτά τα λόγια πρέπει να γίνουν πράξη.

Ας ηχήσει λοιπόν η ελευθερία από τους θαυμάσιους λόφους του Νιου Χάμσαϊρ.

Ας ηχήσει η ελευθερία από τα επιβλητικά βουνά της Νέας Υόρκης.

Ας ηχήσει η ελευθερία, από τα ψηλά βουνά της Πενσυλβάνια.

Ας ηχήσει η ελευθερία, από τα χιονισμένα βουνά του Κολοράντο.

Ας ηχήσει η ελευθερία, από τις πλαγιές της Καλιφόρνια.

Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό.

Ας ηχήσει η ελευθερία, από τα βραχώδη Όρη στη Τζόρτζια.

Ας ηχήσει η ελευθερία, από τα βουνά Λουκάουτ στο Τένεσι.

Ας ηχήσει η ελευθερία, από κάθε λόφο του Μισισιπή.

Από κάθε βουνοπλαγιά, ας ηχήσει η ελευθερία.

Και όταν συμβεί αυτό, όταν επιτρέψουμε στην ελευθερία να ηχήσει, όταν ηχήσει από κάθε χωριό, από κάθε πολιτεία και από κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά εκείνη τη μέρα, στην οποία όλα τα παιδιά του Θεού, Μαύροι και Λευκοί, Εβραίοι και μη, Προτεστάντες και Καθολικοί, θα ενώσουν τα χέρια και θα τραγουδήσουν μαζί το παλιό νέγρικο τραγούδι:

 

Επιτέλους ελεύθεροι! Επιτέλους ελεύθεροι!

Δόξα τω Θεώ, είμαστε επιτέλους ελεύθεροι[3]!

 

Πηγή:

http://www.americanrhetoric.com/speeches/mlkihaveadream.htm

 



[1] Amos 5:24 (rendered precisely in The American Standard Version of the Holy Bible)

[2] Isaiah 40:4-5 (King James Version of the Holy Bible). Quotation marks are excluded from part of this moment in the text because King’s rendering of Isaiah 40:4 does not precisely follow the KJV version from which he quotes (e.g., “hill” and “mountain” are reversed in the KJV). King’s rendering of Isaiah 40:5, however, is precisely quoted from the KJV.

Συγγραφέας

Αφήστε μια απάντηση