Κατήχηση

«Κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω»!! – Δεκαπενταύγουστος 2020

Αυτή η αποστροφή του τραγουδιού του Αλκίνοου Ιωαννίδη μας υπονοιάζει (πιστούς και απίστους) για την δυνατότητα να βλέπεις και με… κλειστά μάτια! Η γιορτή της Κοίμησης μας το βεβαιώνει.

Η Παναγία μάς φέρνει το χριστιανικό μήνυμα… τα Καλά Νέα, με τον θάνατο της και δεν μας δίνει απλώς μια καλή συμβουλή! Όσοι πηγαίνουμε στην Εκκλησία για μια συμβουλή ή για να βάλουμε τα πνευματικά μας ζητήματα σε τάξη, έχουμε μπερδέψει την ουσία της Εκκλησίας που δεν είναι κάτι τέτοιο (να δημιουργήσει δηλαδή… χρηστούς πολίτες), αλλά είναι το να διαδώσει τα Καλά Νέα, αυτά που έγιναν και άλλαξαν για πάντα τον κόσμο. Αυτά που “βλέπονται” με «κλειστά μάτια» και που είτε δεν το περιμέναμε κάτι τέτοιο, είτε και δεν μας άρεσε!!

Η Κοίμηση της Παναγίας μας λέει ότι δεν είναι ο θάνατος που κλείνει τα μάτια και στερεί την δυνατότητα στον άνθρωπο να βλέπει, αλλά ότι είναι η… αυτοθέαση που “εξαφανίζει” όλον τον άλλο κόσμο! Ο θάνατος της Παναγίας «τελευταῖον ἐπ’ αὐτῇ μυστήριον, δηλαδή το τελευταίο Καλό Νέο, μας δείχνει πώς αυτό (ο θάνατος δηλαδή) που είναι τρόμος και αγωνία “αφύσικης” συνθήκης, γίνεται προσδοκία «μιας τεράστιας Αγάπης που μας περιμένει». Η Παναγία μας μαθαίνει πώς να γνωρίσουμε, να σχετισθούμε και να αγαπάμε αυτή την τεράστια Αγάπη. Μας μαθαίνει το περιεχόμενο της εκπληκτικής Γραφικής διδασκαλίας ότι «Ἀρχή σοφίας, φόβος Κυρίου», πράγμα που δεν σημαίνει ό,τι αφελές φανταζόμαστε βουτηγμένοι στις φοβίες μας, αλλά την διαφορά μεταξύ της… άπειρης πληροφορίας, που πλέον διαθέτουμε, και της Σοφίας που είναι το ζητούμενο και αφορά το πώς να διάγουμε την ζωή μας και να παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις. Φόβος εδώ είναι η αναγνώριση της παρουσίας του Θεού και η αναφορά σ’ Αυτόν. Εμείς πιστεύουμε ότι επειδή συλλέγουμε άπειρη πληροφορία αυτή μας ανήκει και μας κάνει σοφούς. Βυθισμένοι στην απομόνωση της ψηφιακής ζωής χάνουμε την δυνατότητα να μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ του τι μπορώ να κάνω, και του τι είναι καλό να κάνω!

Μονάχα ο Χριστός, που είναι η ενσωμάτωση όλης της Σοφίας, μπορεί να μας δώσει τα σωστά κριτήρια για να αξιολογήσουμε την πληροφορία και να γίνουμε σοφοί. Η διαφορετική επίδραση που έχουν τα Καλά Νέα, και αυτού του είδους η σοφία, στους ανθρώπους εξαρτάται από το διαφορετικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καθένας τα εντάσσει. Δυστυχώς σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι (αν υποτίθεται… πιστεύουν) όταν αναφέρονται στον Θεό θεωρούν ότι είναι φοβερός και επικίνδυνος και πως ανέβασε τόσο ψηλά το ηθικό πήχη που κανένας δεν μπορεί να τον περάσει. Δεν θέλουμε να σκεφτούμε ότι οι “απαιτήσεις” είναι συνάρτηση της αξιολόγησης! Αν κάποιον τον θεωρείς σπουδαίο του ζητάς μεγάλα πράγματα. Αν καθόλου δεν τον εκτιμάς… τι να γυρέψεις απ’ το τίποτε; Ο Χριστός όμως μας βλέπει όπως βγήκαμε από τα χέρια Του και μας ζητάει την δική μας (με αποδέκτη τον εαυτό μας!) ποιοτική αναβάθμιση.

Η Παναγία είναι η απόδειξη αυτής της ποιοτικής αναβάθμισης στο έπακρον. Λεύτερη από κάθε είδους αυτοερωτισμό (ψυχικό – ο χειρότερος· και σωματικό – ο εξαρτητικός) θεωρούσε και “έβλεπε” τους άλλους (Θεό-ανθρώπους) διάφανα και καθαρά, κατά την καθαρή της καρδιά. Με την καρδιά άλλωστε βλέπουμε, με τα μάτια απλώς αντλούμε πληροφορίες. Την ζωή της την πέρασε “όρθια” ατενίζοντας την προσδοκία της έλευσης Αυτού, που είναι φως και φωτίζει (δηλαδή τα κάνει ορατά και όμορφα) τους ανθρώπους και τα πράγματα. Αν κάποιος περνάει την ζωή του σκυφτός πάνω στις επιθυμίες και τα πάθη, κατ’ ανάγκην δεν θα βλέπει παρά μόνον τον μικρόκοσμο των επιθυμιών του και τότε… «τι να πεις στο βάτραχο του πηγαδιού, για την απεραντοσύνη των ωκεανών;…» Η συνεπαγόμενη διαδρομή μετά από μια τέτοια στάση ζωής, είναι το βούλιαγμα στο χάος του υποκειμενισμού, αφού έρχεται ως σωσίβιο (στην… θέλοντας και μη, επίγνωση της θαλασσοταραχής) η εμμονή στο εγώ… που ξέρει… που νομίζει… που θέλει… που μπορεί!! Σ’ αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος δεν βλέπει και δεν θέλει να δει κανέναν και τίποτε πέραν του εαυτού του. Γι’ αυτό και ο ποιητής τραγουδάει «…κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω…».

Η Παναγία είναι για μας η περίτρανη απόδειξη για τα Καλά Νέα. Και αυτό γιατί είναι έκφραση της δυνατότητας που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο δημιουργώντας Τον κατ’ εικόνα Του.

Η Παναγία λειτουργεί σαν ένας καθρέφτης υπό γωνία, που αντικατοπτρίζει τον Θεό στον κόσμο και αντιστρόφως!

Η Παναγία αναιρεί με την ποιότητα της τον ατυχή δικό μας αντικατοπτρισμό που είναι, να αντικατοπτρίζω τον εαυτό μου μόνο στον κόσμο, μπαίνοντας σε ένα άτονο κύκλο χωρίς ζωή!

Η Παναγία έχει την Σοφία του Θεού, όχι της τεχνητής νοημοσύνης, γιατί η Παναγία μπορεί να συγχωρεί τα λάθη μας και να κλαίει για τις εμμονές μας στο λάθος, πράγματα (συγχώρεση-κλάμα) που δεν μπορούν να τα κάνουν οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές.

Εμείς τώρα στην γιορτή της, ας την παρακαλέσουμε (με το τροπάριο της Μεγάλης Παρακλήσεως) να μας δώσει καταρχάς να υπονοιαστούμε την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής, και μετά να μας χαρίσει κάποια ίχνη από την ποιότητα του δικού της περιεχομένου.

«Φῶς ἡ τεκοῦσα, Θεοτόκε,

σκοτισθέντα μὲ νυκτὶ ἁμαρτημάτων,

φωταγώγησον σύ, φωτὸς οὖσα δοχεῖον…»

Η Σκέπη της να προστατεύει όλους

Με αγάπη και ευχές

ο εφημέριος σας

π. Θεοδόσιος

 

Αφήστε μια απάντηση