Κατήχηση

Κήρυγμα στην αγρυπνία της Αναστάσεως

Οι γυναίκες σκέφτονταν ότι θα βρουν το Σώμα του Κυρίου για να Το μυρώσουν. Αντ’ αυτού βρήκαν ένα κενό μνημείο. Είχαν σπεύσει προς τον τάφο για να κλάψουν ένα Νεκρό. Αντ΄ αυτού, άκουσαν ένα άγγελμα ζωής. Για το λόγο αυτό, όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, οι γυναίκες αυτές είχαν κυριευθεί από τρόμο και έκσταση: «εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ» (Μαρκ 16, 8).

Πλήρεις από τρόμο, από μεγάλο φόβο δηλαδή, αλλά και πλήρεις από έκσταση, δηλαδή από μεγάλη έκπληξη. Η έκσταση αυτή, η έκπληξη, που ένοιωσαν οι μυροφόρες γυναίκες, είναι μεγάλος φόβος που είναι ωστόσο αναμεμιγμένος με χαρά. Η καρδιά των γυναικών καταπλήσσεται στη θέα του αποκυλισμένου λίθου, αλλά και στη θέα του λευκοντυμένου νεανίσκου, που αντικρύζουν οι γυναίκες εντός του τάφου. Και το αποκορύφωμα της παντελώς απροσδόκητης αυτής κατάστασης είναι τα λόγια που τους απευθύνει ο λευκοντυμένος νέος: «μὴ ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» (Μαρκ 16, 6). Και συμπληρώνει ο νέος: «ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν» (Μαρκ 16, 7). Ας δεχθούμε λοιπόν και εμείς αυτήν την πρόσκληση, την Πρόσκληση του Πάσχα: Ας σπεύσουμε και εμείς προς τη Γαλιλαία, εκεί που ο Κύριος «προάγει ἡμᾶς». Και ας σκεφτούμε: τί σημαίνει άραγε ότι καλούμαστε να «σπεύσουμε προς τη Γαλιλαία»;

Κατά πρώτον, «σπεύδω προς τη Γαλιλαία» σημαίνει «ξαναρχίζω». Για τους μαθητές, η πράξη αυτή είναι η επιστροφή στον τόπο όπου ο Κύριος για πρώτη φορά τους συνάντησε και τους έλκυσε για να Τον ακολουθήσουν. Η Γαλιλαία είναι ο τόπος της αρχικής συνάντησης, είναι το εναρκτήριο σημείο της σχέσης αγάπης μεταξύ του Χριστού και των μαθητών. Από τη Γαλιλαία, οι μαθητές εγκατέλειψαν τα δίκτυα και την πρότερη ζωή τους, ακολούθησαν το Χριστό, άκουσαν τη διδασκαλία Του και υπήρξαν μάρτυρες των θαυμαστών έργων που επιτέλεσε. Ωστόσο, παρόλο που ήταν συνέχεια μαζί Του, δεν κατάφεραν να καταλάβουν πλήρως το κήρυγμα του Χριστού, συχνά παρεξήγησαν τα λόγια Του και στην τραγική κατάληξη του Σταυρού, σκορπίστηκαν, εγκαταλείποντάς Τον. Όμως, παρά την αποτυχία τους αυτή, ο Αναστημένος Κύριος εμφανίζεται για ακόμη μια φορά ως Εκείνος που τους περιμένει στη Γαλιλαία. Προάγει αυτούς, δηλαδή στέκεται και πάλι μπροστά τους. Τους φωνάζει και τους προσκαλεί και πάλι να Τον ακολουθήσουν, χωρίς ποτέ να κουραστεί να τους καλεί και να τους θέλει κοντά Του. Ο Αναστημένος τούς λέει: Ας ξεκινήσουμε ξανά από το πρώτο σημείο εκκίνησης. Εκεί από όπου όλα άρχισαν. Ας ξαναρχίσουμε. Εγώ σας θέλω και πάλι κοντά μου, παρά και πέρα από τις προηγούμενες αποτυχίες σας. Σε αυτήν εδώ τη Γαλιλαία, δεχόμαστε την ανέλπιστη κατάπληξη της άπειρης αγάπης του Κυρίου, που χαράσσει καινούρια μονοπάτια μέσα ακριβώς από τους δρόμους των δικών μας αποτυχιών. Αυτός είναι ο Κύριος μας: ναι, χαράσσει καινούρια μονοπάτια πάνω στους δρόμους των δικών μας αδιεξόδων. Αυτό πάντα κάνει, και μας καλεί στη Γαλιλαία για να κάνει και πάλι αυτό ακριβώς.   

Να λοιπόν το πρώτο πασχάλιο άγγελμα που θα ήθελα να σας δώσω: πάντα είναι εφικτό να ξαναρχίσουμε! Γιατί, πάντα υπάρχει μια καινούρια δύναμη και ζωή που ο Κύριος μπορεί να μας χαρίσει, πάρα τα λάθη και τις ήττες της ζωής μας. Ακόμη και με τα συντρίμματα της καρδιάς μας -και καθένας από μας ξέρει ποια είναι γι’ αυτόν τα συντρίμματα της καρδιάς του- μπορεί ο Θεός να φτιάξει μια νέα πηγή ζωής και ελπίδας, ένα αληθινό, ανέλπιστο θαύμα. Ακόμη και με τα πλέον βασανισμένα απομεινάρια της ζωής μας, μπορεί ο Θεός να ξαναφτιάξει την Ιστορία. Πάντα ο Χριστός μας προάγει: όσο εμείς βιώνουμε το σταυρό της οδύνης, της απελπισίας, του θανάτου, Εκείνος μας χαρίζει τη δόξα μιας ζωής που ανασταίνεται, μιας Ιστορίας που ξαναγράφεται, μιας ελπίδας που αναγεννιέται. Ιδίως σε αυτούς τους ζοφερούς μήνες της πανδημίας, ακούμε τον Αναστημένο Κύριο να μας προσκαλεί σε μία καινούρια αρχή και να μας λέει να μην χάσουμε ποτέ την ελπίδα.

«Σπεύδω προς τη Γαλιλαία» σημαίνει κατά δεύτερον «ανακαλύπτω καινούριους δρόμους». Και είναι συμβολικά η κατεύθυνση προς τη Γαλιλαία η αντίθετη ακριβώς από την κατεύθυνση προς τον τάφο. Οι γυναίκες αναζητούν το Χριστό στον τάφο: επιθυμούν ίσως με την πράξη αυτή να ξαναφέρουν στη μνήμη τους όλα όσα έζησαν μαζί Του, όλα όσα τώρα τους μοιάζουν χαμένα οριστικά. Ίσως θέλουν με αυτή την πράξη να κατευνάσουν κάπως τη λύπη τους. Αλλά μοιάζει αυτό σαν μία πίστη που μετατρέπεται σε απλή ανάμνηση μίας ωραίας εμπειρίας που έχει πλέον τελειώσει οριστικά. Πολλοί χριστιανοί, ακόμη και σήμερα, ζούμε ίσως μία πίστη «των αναμνήσεων»: ωσάν να ήταν ό Χριστός απλώς μία προσωπικότητα του παρελθόντος ή ένας φίλος μιας νιότης που έχει χαθεί προ πολλού. Ή σαν να είναι η πίστη μία παλιά παιδική ανάμνηση, όπως αυτές που έχουμε πολλοί από το κατηχητικό. Πρόκειται για μια πίστη που βιώνεται σαν μία αλληλουχία από παλιές συνήθειες, ωραία έθιμα ή παιδικές αναμνήσεις και που όμως δεν έχει τη δύναμη να μας αγγίξει βαθιά, να μας συναρπάσει. Όμως, «σπεύδω προς τη Γαλιλαία» σημαίνει τη συνειδητοποίηση ότι μία πίστη που θέλει να είναι ζωντανή πρέπει να ξέρει πάλι και πάλι «να παίρνει τους δρόμους». Πρέπει να μπορεί κάθε μέρα να ξαναζεί τα πρώτα βήματα της διαδρομής, την κατάπληξη και τη δύναμη της πρώτης συνάντησης. Και ακόμη να μπορεί να δείχνει εμπιστοσύνη, χωρίς την αλαζονική εντύπωση πως τα ξέρει όλα, αλλά με την ταπείνωση εκείνου που είναι πάντα ανοικτός στις εκπλήξεις που ο Θεός φέρνει στη ζωή μας. Δυστυχώς εμείς πολλές φορές φοβόμαστε τις «εκπλήξεις» του Θεού, ναι όντως φοβόμαστε ότι μπορεί ο Θεός να εμφανισθεί ξαφνικά στη ζωή μας όταν δεν το περιμένουμε. Όμως ο Κύριος σήμερα μας προσκαλεί να γίνουμε δεκτικοί και ανοικτοί στην έκπληξη. Σπεύδουμε στη Γαλιλαία για να ανακαλύψουμε πως ο Θεός δεν μπορεί να είναι απλώς μία γλυκιά παιδική ανάμνηση, αλλά είναι Ζων, πάντα μας περιμένει, είναι Αναστημένος και δεν παύει ποτέ να μας εκπλήσσει.    

Ιδού λοιπόν το δεύτερο άγγελμά μου για το Πάσχα: η πίστη δεν είναι μια παλιά καλή συνταγή, ο Ιησούς δεν είναι ένα πρόσωπο κάποιου περασμένου καιρού. Ο Ιησούς είναι Ζών εδώ και τώρα. Είναι συνοδοιπόρος σου κάθε μέρα, μέσα σε ό,τι ζεις, σε κάθε δοκιμασία που περνάς, σε κάθε ένα από τα όνειρα που κουβαλάς. Ανοίγει δρόμους καινούριους εκεί όπου εσύ νομίζεις πως υπάρχουν μόνο αδιέξοδα. Σε σπρώχνει να πας κόντρα στο ρεύμα, παρά τις δυσκολίες και τις αναστολές σου. Και αν ακόμη όλα σου μοιάζουν χαμένα, σε παρακαλώ, άνοιξε τον εαυτό σου με θάμβος σε ό,τι ανέλπιστο μπορεί ο Αναστημένος να φέρει στη ζωή σου: πάντα ο Χριστός θα σε εκπλήξει.

«Σπεύδω στη Γαλιλαία» σημαίνει τέλος «σπεύδω προς τα όρια». Κι αυτό γιατί η Γαλιλαία είναι ο τόπος ο πιο μακρινός. Όντως, σε αυτή την ιδιαίτερη περιοχή με τα πολλά ανάμικτα στοιχεία, η ζωή των ανθρώπων απείχε αισθητά από τη θρησκευτική καθαρότητα της ζωής στην Ιερουσαλήμ. Ωστόσο, ο Χριστός ξεκινά το κηρυκτικό Του έργο ακριβώς από αυτή την περιοχή της Γαλιλαίας, απευθύνοντας το Ευαγγέλιο Του στους ανθρώπους του μόχθου, στους αποκλεισμένους, στους αδυνάτους, στους φτωχούς. Ο Χριστός έφερε την παρουσία του Θεού και αναζήτησε έως τέλους κάθε απελπισμένο και αποκλεισμένο άνθρωπο. Ο Χριστός αναζήτησε το χαμένο πρόβατο μέχρι τα όρια, μέχρι και το πλέον απομακρυσμένο σημείο της ύπαρξης, γιατί στα μάτια Του κανείς δεν είναι τελευταίος, κανείς δε μπορεί να αποκλεισθεί. Εκεί λοιπόν, σε αυτές ακριβώς τις εσχατιές, ζητά τώρα ο Αναστημένος να πάνε οι μαθητές Του για να Τον συναντήσουν. Σήμερα ακόμη, ο Χριστός μας καλεί να πάμε προς τη Γαλιλαία, την αληθινή Γαλιλαία της εποχής και του κόσμου μας. Δηλαδή στον τόπο της καθημερινής ζωής των απλών ανθρώπων, στους δρόμους που κάθε μέρα περνάμε, στις κακόφημες γωνιές των πόλεών μας. Εκεί μας προάγει ο Κύριος για να καταστεί παρών ακριβώς μέσα στη ζωή, στο χρόνο, στο σπίτι, στην εργασία, στο μόχθο και στις ελπίδες του καθημερινού ανθρώπου που περνά δίπλα μας απαρατήρητος. Στη Γαλιλαία μαθαίνουμε πως μπορούμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο στο πρόσωπο των αδελφών μας, στον ενθουσιασμό κάθε ανθρώπου που ονειρεύεται και ελπίζει αλλά και στην απόγνωση κάθε ανθρώπου που πέφτει. Στο χαμόγελο κάθε ανθρώπου που χαίρεται, στο δάκρυ κάθε ανθρώπου που πονάει. Κυρίως στον κάθε φτωχό, στον κάθε συνάνθρωπό μας που έχει αφεθεί στο περιθώριο. Και αυτό που μας καταπλήσσει είναι ο τρόπος με τον οποίο η μεγαλοσύνη του Θεού αποκαλύπτεται μέσα από την ασημαντότητα. Ο τρόπος που η ωραιότητα του Χριστού αστράφτει μέσα στη ζωή των απλών και των πενήτων.  

Ιδού λοιπόν και το τρίτο άγγελμα του Πάσχα: ο Αναστημένος Χριστός μας αγαπάει χωρίς όρια και έρχεται εις υπάντηση του καθένα σε κάθε πιθανή κατάσταση της ζωής μας. Ο Χριστός θεμελίωσε την παρουσία Του στην καρδιά του κόσμου και καλεί και εμάς να ξεπεράσουμε τα όριά μας: να νικήσουμε τις προκαταλήψεις, να πλησιάσουμε τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, να ξαναβρούμε και πάλι τη χαμένη χάρη και ευλογία του καθημερινού βίου. Ας αναγνωρίσουμε τον Αναστάντα Χριστό ως παρόντα και στη δική μας Γαλιλαία, μέσα στην καθημερινή μας ζωή. Γιατί, η επίγνωση της παρουσίας Του θα αλλάξει τη ζωή! Γιατί πέρα από τις καθημερινές ήττες, πέρα από το κακό και τη βία, πέρα από κάθε οδύνη και πέρα από αυτόν το θάνατο, ο Αναστημένος Χριστός ζει και είναι Αυτός που καθοδηγεί την Ιστορία.

Αδελφή μου, Αδελφέ μου, αν μέσα σε τούτη τη νύχτα η καρδιά σου είναι σκοτεινή, αν κουβαλάς μέσα σου μία μέρα που ακόμη δεν κατάφερε να ξημερώσει ή αν κρύβεις ένα φως σβησμένο, αν έχεις ένα όνειρο χτυπημένο, σπεύσε, άνοιξε την καρδιά σου με έκπληξη στο πασχάλιο άγγελμα: «Μη φοβάσαι, Ανέστη ο Κύριος! Σε περιμένει στη Γαλιλαία!» Οι προσδοκίες σου δε θα διαψευσθούν, τα δάκρυα σου δεν θα μείνουν απαραμύθητα, η ελπίδα θα κάμψει τους φόβους σου. Γιατί ο Κύριος προάγει ημάς πάντα, είναι πάντα μπροστά μας, συνοδοιπόρος. Και μαζί Του, η ζωή πάντα ξαναξεκινάει.

Αφήστε μια απάντηση