Κατήχηση

Το Πάσχα φανερώνει τον σκοπό όλων όσων υπάρχουν

Πασχαλινή αγρυπνία

Ανάμεσα στα στοιχεία που συνθέτουν το μεγαλείο αυτής της άγιας νύχτας ένα πάντα με αγγίζει ενδόμυχα. Συμβαίνει προς το τέλος του Exsultet, όταν η Εκκλησία με τα δικά της λόγια εξηγεί τον συμβολισμό που εισάγει την Αγρυπνία. Ο διάκονος ψάλλει-τραγουδάει:

Μια φωτιά σε πολλές φλόγες διαιρεμένη, αλλά αμείωτη από το μοίρασμα του φωτός της.

Πόσο εύθραυστη είναι η φλόγα της πασχαλινής λαμπάδας όταν καίει μόνη της, εκτεθειμένη στα στοιχεία της φύσης! Πόσο θαυμάσιο είναι όταν η φλόγα μεταδίδεται τότε από κηροπήγιο σε κηροπήγιο! Η Εκκλησία γίνεται ένα σύμπαν ζεστασιάς και φωτός.

Πριν από τρεις μέρες συγκεντρωθήκαμε εδώ με θλίψη. Η εκκλησία ήταν σκοτεινή, τότε, η Αγία Τράπεζα ήταν απογυμνωμένη. Ένας προς έναν γονατίσαμε πανηγυρικά, ο καθένας εγκλωβισμένος στη μοναξιά του, μπροστά στο Σταυρό και τον φιλήσαμε, εσωτερικά διαλυμένοι από μια φαινομενικά ολοκληρωτική εγκατάλειψη. Απόψε είμαστε πάλι εδώ μαζί, μεταφέροντας το φως του Χριστού, με χαρά στην καρδιά μας, ψάλλοντας δοξολογία, που έχει αποκαταστήσει τη ζωντάνια της, αφού δεν έχει ειπωθεί από την Τετάρτη της Στάχτης: Αλληλούια! Ο θάνατος είναι νεκρός! Ο Χριστός αναστήθηκε!

Αν αναζητούμε μια εικόνα για το τι είναι η Εκκλησία, τη βρίσκουμε εδώ, στο γεγονός ότι εμείς, από μόνοι μας ένας σωρός από εγκαταλελειμμένα άτομα, μετατρεπόμαστε με την αποτελεσματική δύναμη του Θεού σε μια ενωμένη, πανηγυρική θάλασσα ζωντανής φωτιάς. Το αποφασιστικό «σαρκωμένο σώμα» της Εκκλησίας φανερώνεται μέσω της ενσωμάτωσης του στο Πάσχα του Χριστού.

Το στοιχείο όμως στο οποίο αναφέρθηκα -το συγκινητικό- είναι άλλο. Παρουσιάζεται στην επόμενη φράση του Exsultet, η οποία τραγουδά για το πώς η πασχαλινή φλόγα έχει τη δυνατότητα να καίει. Η φλόγα, μας λένε, καίγεται “τροφοδοτούμενη από το λιωμένο κερί που βγάζει η μητέρα μέλισσα”.

Είναι εκπληκτικό! Η λειτουργία της πασχαλινής αγρυπνίας έχει κοσμική εμβέλεια. Εκτείνει ένα τόξο από τη δημιουργία μέχρι το τέλος του χρόνου. Μιλάει για την προέλευση των γαλαξιών, για το μαρτύριο της κόλασης. Ωστόσο, εν μέσω αυτών των τεράστιων συνδέσεων έχει ένα βλέμμα για το μικρό, το σκοτεινό, το επίπονο και το συνηθισμένο. Αναγνωρίζει ευγενικά τη δουλειά που έχει καταβάλει η μητέρα μέλισσα, ώστε η αγιότατη ανάσταση του Χριστού να εορταστεί αποτελεσματικά και επάξια.

Ας σημειώσουμε αυτό το γεγονός.

Το Πάσχα αποκαλύπτει το νόημα και τον σκοπό όλων όσων υπάρχουν, από τη μεγαλύτερη έως την πιο μικρή περίσταση και πράγμα. Στον Χριστό, και μόνο σ’ αυτόν, τα πάντα οδηγούνται στο να αποκτήσουν νόημα. Τα πάντα μπορούν να γίνουν έπαινος. Τα πάντα μπορούν να λυτρωθούν, αρκεί η δύναμη του Θεού να τα αγγίξει και να αφαιρέσει το κεντρί του θανάτου.

Στις αγρυπνίες του Μεγάλου Σαββάτου ψάλλουμε έναν σχεδόν συγκλονιστικό στίχο από τον Ψαλμό 75 (Ψαλμ. 75.10). Λέει:

“Ακόμη και η οργή των ανθρώπων θα σε δοξάσει, Κύριε.”

Η βάναυση βοή της Via Dolorosa, το πλήθος που φωνάζει “Σταύρωσέ τον!”, δεν έχει καμία συνέπεια. Ο θυμός των ανθρώπων είναι τραγικός, καταστροφικός και διεστραμμένος, αλλά δεν έχει τελικά απήχηση. Η κραυγή του Αλληλούια, αντίθετα, είναι αιώνια (βλ. Αποκ. 19). Μακροπρόθεσμα, ο θυμός μας είναι απλώς ένα κακόφωνο upbeat για την ειρήνη του Θεού.

Η φλόγα που άναψε η μητέρα μέλισσα δείχνει προς την ημέρα όπου “η νύχτα δεν θα υπάρχει πια” (Ρεβ 22.5). “Το παλιό πέρασε, το καινούργιο ήρθε” (Β΄ Κορ. 5.17). Ας αφήσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας να ανανεωθούν.

Ο Χριστός αναστήθηκε. Σε αυτόν χαιρόμαστε. Στο όνομά του αποποιούμαστε κάθε συμφωνία με το θάνατο. Αλληλούια!