ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ
ΣΤΟ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΛΓΙΟ
(26-29 Σεπτεμβρίου 2024)
Καθεδρικός Ναός Notre-Dame, Λουξεμβούργο
Πέμπτη, 26 Σεπτεμβρίου 2024
Λόγοι της Αγιότητάς του Πάπα Φραγκίσκου
μετά τις μαρτυρίες κατά τη συνάντηση με την Καθολική Κοινότητα
Θα ήθελα να συνεχίσω αυτό που είπατε για το δράμα της μετανάστευσης. Ας μην ξεχνάμε ένα ρεφρέν που στη Βίβλο, στην Παλαιά Διαθήκη, εμφανίζεται ξανά και ξανά: η χήρα, το ορφανό και ο ξένος.
Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη, ο Κύριος λέει «λυπηθείτε αυτούς που έχουν εγκαταλειφθεί». Εκείνη την εποχή, οι χήρες ήταν εγκαταλελειμμένες, τα ορφανά επίσης, το ίδιο και οι ξένοι και οι μετανάστες. Οι μετανάστες είναι μέρος αυτής της αποκάλυψης. Εκφράζω τις ευχαριστίες μου στο λαό και την κυβέρνηση του Λουξεμβούργου για ό,τι κάνουν για να βοηθήσουν τους μετανάστες. Σας ευχαριστώ!
* * *
Υψηλότατε,
Σεβασμιότατε και αδελφοί Επίσκοποι,
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές!
Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι μαζί σας εδώ σε αυτόν τον υπέροχο καθεδρικό ναό. Ευχαριστώ την Αυτού Βασιλική Υψηλότητα τον Μεγάλο Δούκα και την οικογένειά του για την παρουσία τους· ευχαριστώ τον Καρδινάλιο Jean-Claude Hollerich για τα καλά του λόγια, καθώς και τον Diogo, την Christine και την αδελφή Maria Perpetua για τις μαρτυρίες τους.
Η συνάντησή μας πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια ενός σημαντικού Μαριανού Ιωβηλαίου: η Εκκλησία του Λουξεμβούργου τιμά τέσσερις αιώνες λατρείας προς τη Μαρία, την Παρηγορήτρια των πασχόντων, προστάτιδα αυτής της χώρας. Αυτός ο Μαριανός τίτλος ανταποκρίνεται καλά στο θέμα που επιλέξατε για αυτή την επίσκεψη: «Να υπηρετώ». Το να παρηγορείς και να υπηρετείς είναι στην πραγματικότητα δύο θεμελιώδεις πτυχές της αγάπης που μας έδωσε ο Ιησούς, της αγάπης που μας εμπιστεύτηκε ως αποστολή μας (πρβλ. Ιωάν. 13:13-17) και που μας έδειξε ως τη μόνη οδό προς την πλήρη χαρά (πρβλ. Πράξεις 20:35). Για το λόγο αυτό, στην προσευχή για την έναρξη του Μαριανού Έτους, θα ζητήσουμε από τη Μητέρα του Θεού να μας βοηθήσει να γίνουμε «ιεραπόστολοι, έτοιμοι να μαρτυρήσουμε τη χαρά του Ευαγγελίου», προσαρμόζοντας την καρδιά μας στη δική της, ώστε «να θέσουμε τη ζωή μας στην υπηρεσία των αδελφών μας». Ας σταθούμε τώρα για να σκεφτούμε τρεις λέξεις: υπηρεσία, αποστολή και χαρά.
Πρώτα απ’ όλα, υπηρεσία. Μόλις ακούσαμε να λέγεται ότι η Εκκλησία του Λουξεμβούργου θέλει να είναι «η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, ο οποίος δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει» (πρβλ. Ματθ. 20:28, Μαρκ. 10:45). Στο πλαίσιο αυτό, προβλήθηκε επίσης η εικόνα του Αγίου Φραγκίσκου που αγκαλιάζει τον λεπρό και θεραπεύει τις πληγές του. Σε σχέση με την υπηρεσία, θα ήθελα να τονίσω μια πτυχή που είναι πολύ επείγουσα σήμερα, δηλαδή το να καλωσορίζουμε τους άλλους. Το αναφέρω αυτό εδώ ανάμεσά σας ακριβώς επειδή η χώρα σας έχει μια παράδοση αιώνων από αυτή την άποψη, μια παράδοση που είναι ακόμη ζωντανή, όπως μας υπενθύμισε η αδελφή Μαρία Περπέτουα. Την ακούσαμε στις άλλες μαρτυρίες και στις επανειλημμένες φωνές σας «todos, todos, todos!», «όλοι, όλοι, όλοι!». Ναι, το πνεύμα του Ευαγγελίου είναι ένα πνεύμα καλωσορίσματος, ανοίγματος προς όλους· δεν δέχεται κανενός είδους αποκλεισμό (βλ. Αποστολική προτροπή Evangelii Gaudium, 47). Σας ενθαρρύνω, λοιπόν, να είστε πιστοί στην κληρονομιά σας, στον πλούτο που διαθέτετε, και να συνεχίσετε να κάνετε τη χώρα σας ένα φιλικό σπίτι για όσους χτυπούν την πόρτα σας ζητώντας βοήθεια και φιλοξενία.
Το να είστε φιλόξενοι είναι απαίτηση της φιλανθρωπίας, αλλά είναι πρωτίστως θέμα δικαιοσύνης, όπως δήλωσε ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ όταν υπενθύμισε τις χριστιανικές ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ενθάρρυνε τους νέους του Λουξεμβούργου να χαράξουν μια πορεία για «μια Ευρώπη που δεν χαρακτηρίζεται μόνο από αγαθά και εμπορεύματα, αλλά από αξίες, από άνδρες και γυναίκες, από καρδιές», μια Ευρώπη όπου το Ευαγγέλιο μοιράζεται «μέσα από τα λόγια που διακηρύττετε και τις πράξεις αγάπης σας» (Ομιλία προς τους νέους του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, 16 Μαΐου 1985, 4), τόσο τα λόγια όσο και τις πράξεις. Τονίζω ότι έχουμε ανάγκη από μια Ευρώπη και έναν κόσμο όπου το Ευαγγέλιο θα μοιράζεται μέσω των λόγων που διακηρύσσετε μαζί με τις πράξεις αγάπης μας.
Αυτό μας φέρνει στο δεύτερο θέμα: την αποστολή. Ο Καρδινάλιος Αρχιεπίσκοπος μόλις μίλησε για μια «εξέλιξη της Εκκλησίας στο Λουξεμβούργο σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία». Μου άρεσε η έκφραση ότι η Εκκλησία, μέσα σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία πρέπει να εξελιχθεί, να ωριμάσει και να αναπτυχθεί. Δεν μπορούμε να κλειστούμε σε θλίψη, παραίτηση ή αγανάκτηση. Αντιθέτως, πρέπει να αποδεχθούμε την πρόκληση παραμένοντας πιστοί στις αιώνιες αξίες της Εκκλησίας. Πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου και να εκτιμήσουμε εκ νέου αυτές τις αξίες ως μονοπάτια ευαγγελισμού, υπερβαίνοντας μια προσέγγιση απλής ποιμαντικής φροντίδας σε μια προσέγγιση ιεραποστολικής διακήρυξης, και αυτό απαιτεί θάρρος. Για να γίνει αυτό, η Εκκλησία πρέπει να είναι έτοιμη να εξελιχθεί. Αυτό μπορεί να συμβεί μέσω των παραδειγμάτων που ανέφερε η Christine: να μοιράζονται αρμοδιότητες και διακονίες, να πορεύονται μαζί ως ιεραποστολική κοινότητα και να καθιστούν τη συνοδικότητα έναν διαρκή τρόπο σχέσεων μεταξύ των μελών της.
Οι νεαροί φίλοι μας μάς έδειξαν μια όμορφη εικόνα της αξίας αυτού του είδους της ανάπτυξης μέσα από την ερμηνεία μιας σκηνής από το μιούζικαλ Laudato Si’. Μπράβο! Τα πήγαν πολύ καλά. Σας ευχαριστούμε για αυτό το δώρο! Το έργο σας είναι το αποτέλεσμα μιας κοινοτικής προσπάθειας στην οποία συμμετείχαν πολλοί άνθρωποι της Αρχιεπισκοπής. Είναι επίσης ένα προφητικό σημάδι για εμάς με δύο τρόπους. Πρώτον, το έργο σας μας υπενθυμίζει τις ευθύνες μας απέναντι στο «κοινό μας σπίτι» και ότι πρέπει να το φροντίζουμε, αντί να το καταπιέζουμε. Ταυτόχρονα, μας κάνει επίσης να σκεφτούμε ότι αν ζήσουμε αυτή την αποστολή μαζί, θα γίνει ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι που μπορούμε να τραγουδήσουμε για να διακηρύξουμε την ομορφιά του Ευαγγελίου σε όλους. Είναι επίσης σημαντικό για όλους μας να θυμόμαστε ότι αυτό που μας ωθεί να είμαστε ιεραπόστολοι δεν είναι η ανάγκη να εκπληρώνουμε ποσοστώσεις ή να προσηλυτίζουμε, αλλά η επιθυμία μας να κάνουμε γνωστή σε όσο το δυνατόν περισσότερους αδελφούς και αδελφές τη χαρά της συνάντησης με τον Χριστό. Και εδώ θα ήθελα να υπενθυμίσω μια όμορφη έκφραση του Βενέδικτου ΙΣΤ’: «Η Εκκλησία δεν αναπτύσσεται με τον προσηλυτισμό αλλά με την έλξη».
Έτσι, καθώς ξεπερνάμε τις δυσκολίες, η ζωντανή δύναμη του Αγίου Πνεύματος εργάζεται μέσα μας! Η αγάπη μας κινεί να διακηρύξουμε το Ευαγγέλιο, το οποίο μας ανοίγει στους άλλους. Η αποδοχή της πρόκλησης αυτής της διακήρυξης μας επιτρέπει να αναπτυχθούμε ως κοινότητα, βοηθώντας μας έτσι να ξεπεράσουμε το φόβο να ξεκινήσουμε νέα μονοπάτια και να υποδεχτούμε με ευγνωμοσύνη τη συμβολή του άλλου. Πρόκειται για έναν όμορφο, υγιή, χαρούμενο δυναμισμό που καλό θα ήταν να καλλιεργήσουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας.
Και έτσι φτάσαμε στην τρίτη λέξη: χαρά. Ο Diogo θυμήθηκε την εμπειρία του στην Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας και μοιράστηκε μαζί μας την ευτυχία που βίωσε κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, καθώς περίμενε να πραγματοποιηθεί η συνάντησή μας, πλάι-πλάι με άλλους νέους από κάθε λαό και έθνος. Περιέγραψε επίσης τον ενθουσιασμό του όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί περιτριγυρισμένος από τόσους πολλούς φίλους. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για εκείνο το γεγονός στην Πορτογαλία ήταν γεμάτος ενθουσιασμό, και τώρα, ένα χρόνο αργότερα, είναι γεμάτος χαρά που ξαναβρέθηκε με άλλους νέους εδώ στο Λουξεμβούργο. Βλέπετε; Η πίστη μας είναι γεμάτη χαρά, είναι ένας «χορός», γιατί ξέρουμε ότι είμαστε παιδιά ενός Θεού που είναι φίλος μας, που θέλει να είμαστε ευτυχισμένοι και ενωμένοι, που χαίρεται πάνω απ’ όλα για τη σωτηρία μας (βλ. Λουκ. 15,4-32- ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ, Ομιλίες στα Ευαγγέλια, 34,3). Σχετικά με το θέμα αυτό, παρακαλώ να θυμάστε ότι η Εκκλησία ζημιώνεται από αυτούς τους θλιμμένους, βαρετούς, μουτρωμένους χριστιανούς. Όχι, αυτοί δεν είναι πραγματικά χριστιανοί. Σας παρακαλώ, να έχετε τη χαρά του Ευαγγελίου, που μας κάνει να πιστεύουμε και να μεγαλώνουμε τόσο πολύ.
Θα ήθελα να κλείσω υπενθυμίζοντας μια άλλη όμορφη παράδοση της χώρας σας. Μου είπαν ότι γιορτάζετε την ανοιξιάτικη πομπή, Springprozession, η οποία λαμβάνει χώρα στο Echternach την Πεντηκοστή. Η πομπή αυτή τιμά τις άοκνες ιεραποστολικές προσπάθειες του Αγίου Willibrord, ο οποίος ευαγγελίστηκε αυτές τις χώρες. Ολόκληρη η πόλη ξεχύνεται στους δρόμους και χορεύει στις πλατείες της πόλης, συνοδευόμενη από τους πολλούς προσκυνητές και επισκέπτες που σας συνοδεύουν. Επιπλέον, η πομπή μετατρέπεται σε έναν μεγάλο ενιαίο χορό. Ας θυμηθούμε ότι ο βασιλιάς Δαβίδ χόρευε μπροστά στον Κύριο και ότι αυτό αποτελεί έκφραση πίστης. Οι ηλικιωμένοι, οι νέοι και όλοι χορεύουν μαζί -ακόμη και υπό βροχή, όπως συνέβη φέτος!- καθώς πορεύονται προς τον Καθεδρικό Ναό, μαρτυρώντας με ενθουσιασμό την ομορφιά του να περπατούν μαζί και να συναντούν τους αδελφούς και τις αδελφές τους γύρω από το τραπέζι του Κυρίου, καθώς τιμούν τη μνήμη αυτού του αγίου ποιμένα. Εδώ, θα ήθελα να προσθέσω μόνο μια σύντομη λέξη: σας παρακαλώ να μην χάσετε την ικανότητα να συγχωρείτε. Ξέρετε ότι όλοι μας πρέπει να συγχωρούμε· αλλά ξέρετε γιατί; Επειδή όλοι έχουμε συγχωρεθεί και όλοι χρειαζόμαστε συγχώρεση.
Αγαπητές αδελφές, αγαπητοί αδελφοί, η αποστολή που μας εμπιστεύεται ο Κύριος είναι όμορφη. Ας παρηγορηθούμε και ας υπηρετήσουμε, ακολουθώντας το παράδειγμα της Μαρίας και με τη βοήθειά της. Ευχαριστούμε όλους τους αφιερωμένους, για το έργο που επιτελείτε, και όλους τους ιεροσπουδαστές, τους ιερείς και όλους. Σας ευχαριστώ που βοηθάτε τους άπορους με τόση γενναιοδωρία. Γιατί όπου είναι οι άποροι, εκεί είναι ο Χριστός. Σας ευλογώ και προσεύχομαι για σας. Και παρακαλώ προσευχηθείτε και για μένα. Σας ευχαριστώ.
Θεματολογικές ετικέτες