Αγαπητοί ενορίτες
Στον μήνα που πέρασε μιλήσαμε για το μέγιστο θέμα της μετοχής στην Ευχαριστία. Ο Αύγουστος με την περίοδο νηστείας του πρώτου του δεκαπενθημέρου και τις γιορτές της Μεταμορφώσεως του Χριστού (6/8) και της Κοιμήσεως της Παναγίας (15/8) κρατάει σε επικαιρότητα το θέμα, αφού οι χριστιανοί συνηθίζουν να κοινωνούν αυτές τις μέρες.
Νομίζουμε λοιπόν χρήσιμο να συνεχίσουμε μερικές ακόμα σκέψεις για το ίδιο θέμα σε συνδυασμό με τις δύο μεγάλες γιορτές. Βέβαια το θέμα είναι υπόθεση ολοχρόνια απλώς οι γιορτές το αναδεικνύουν περισσότερο αφού έστω και ασυνειδήτως οι χριστιανοί αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να γιορτάσουν σωστά χωρίς την μετοχή στην Ευχαριστία.
Η Μεταμόρφωση του Χριστού θέτει με οξύ τρόπο το θέμα της δικής μας μεταμόρφωσης. Πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή μας; Τί σημαίνει αυτή η αλλαγή στην καθημερινότητα; Φτάνουν οι καλές προθέσεις; Ο άνθρωπος μπορεί μόνος του να υλοποιήσει αυτή την αλλαγή;
Όλοι κουραζόμαστε από τον εαυτό μας. Τον θέλουμε καλύτερο. Επιθυμούμε να βλέπουμε κοιτάζοντας την καρδιά μας, όμορφο περιεχόμενο. Καλωσύνη όχι κακία. Και στα δικά μας μάτια η δική μας κακία, είναι απεχθής! Όμως μόνη η απέχθεια που αισθανόμαστε δεν αρκεί να μας ενεργοποιήσει ώστε να γίνουμε καλύτεροι.
Ο Χριστός στην γιορτή της Μεταμορφώσεως μας ζητάει να πορευόμαστε «όλο και ψηλότερα, όλο και βαθύτερα». Μαζί Του να κάνουμε τον κόπο της ανόδου στο βουνό της Μεταμορφώσεως. Μαζί Του να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε μέσα μας (βαθύτερα) την Βασιλεία Του. Χωρίς Αυτόν τίποτε από τα δύο δεν πρόκειται να συμβεί.
Θα σερνόμαστε σε μια «υγρή επίπεδη καθημερινότητα» χωρίς την ομορφιά της απεραντοσύνης «του βουνού» και θα «γλύφουμε» τις πληγές μας σε μια προσπάθεια επιπόλαιας κάλυψης τους για τα μάτια των άλλων, χωρίς πραγματική θεραπεία.
Ο σκοπός της ύπαρξης της Εκκλησίας αυτός είναι: η Μεταμόρφωση των μελών της. Όχι η συμμόρφωση σε κάποιους τύπους αλλά η υπαρξιακή μεταμόρφωση. Ο Χριστός μεταβάλλει και μεταμορφώνει ό,τι Του δώσουμε. Ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς μας να του δώσουμε, εκείνο θα αλλάξει. Όλη την καρδιά μας να δώσουμε, όλη θα την αλλάξει.
Επειδή όμως η πίστη μας είναι λειψή και λίγη, μίζερα και χαζά δίνουμε… ό,τι περισσεύει από δική μας χρήση! Δεν Τον εμπιστευόμαστε (άλλωστε αυτή είναι η περιπέτεια της πάλης μαζί Του, η πίστη-εμπιστοσύνη αυτοπαράδοσης σ’ Αυτόν) και έτσι τίποτε δεν αλλάζει στην ζωή μας αφού Του δίνουμε ψιχία και υπόλοιπα. Όταν το συνειδητοποιήσουμε και ελεύθερα αποφασίσουμε (Ἐκλήθης διά τῆς πίστεως εἰς ἐλευθέραν υἱότητα!) τότε αυτονόητα η προσπάθεια ανόδου και βαθέματος δεν μπορεί παρά να συνδυαστεί με την μετοχή στην Ευχαριστία. Τότε ο άνθρωπος συνειδητοποιεί το λόγο του Χριστού «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» και αυτονόητα συσσωματώνεται στην Εκκλησία.
Οι μνήμες των αγίων και τα θέματα των εορτών του Χριστού και της Θεοτόκου βρίσκονται μέσα στον κύκλο της ζωής της Εκκλησίας που απαραιτήτως συνδυάζεται με το Μυστήριο της Ευχαριστίας. Η Ευχαριστία ετελείτο απαραιτήτως κάθε Κυριακή (εορτασμός της Αναστάσεως) και άρχισε να επαναλαμβάνεται και στις γιορτές των αγίων ως υπόμνηση ότι όλοι αυτοί (οι Άγιοι) είναι ουσιαστικά καρπός της Ευχαριστίας.
Εμείς λοιπόν τώρα αν θέλουμε κάτι να αλλάξει στην ζωή μας (να ανέλθει και να βαθύνει) πρέπει να αγαπήσουμε ολοκάρδια και να παραδοθούμε στον Χριστό αγωνιζόμενοι να τηρούμε τον Λόγο και τις εντολές Του. Όντας συνδεδεμένοι μαζί Του στην Ευχαριστία (Κυριακές τουλάχιστον αν όχι και εορτές) ώστε και για μας κάποια στιγμή η κοίμηση-θάνατός μας να είναι μετάβαση «ἐπί τά θυμηδέστερα» και «εἰς τήν Ζωήν» όπως της Παναγίας που θα γιορτάσουμε (15/8).
Ο Θεός να μας δώσει σύνεση και αποφασιστικότητα.
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριος
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες