Σεβασμιώτατοι Πατέρες
Σχεδόν ταυτόχρονα έφτασαν σε μας, από μέρους Σας σταλμένες, δύο εγκύκλιοι. Η μία αφορούσε την κατ’ έτος συνήθεια ανάγνωσης ενός κειμένου εκ μέρους Σας στην Θ. Λειτουργία της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως, που αφορά και παρουσιάζει (;) τις ιερατικές κλήσεις, και μια άλλη που αφορούσε την διαδικασία και τα απαιτούμενα για την “έγκριση” ύπαρξης ιστοσελίδας ή προσωπικού blog των κληρικών! Όλων των κληρικών; Όχι! Μόνον των ιερέων, των διακόνων και των μοναχών!!… Εξαιρέσει των αρχιερατικών…!!!
Κάθε αποδέκτης αυτών των δύο εγγράφων, αφού τα διαβάσει, είναι μοιραίο να κάνει κάποιες σκέψεις.
Αυτές οι σκέψεις θεωρήσαμε χρήσιμο να μεταφερθούν στο χαρτί.Άραγε τι ανάγκη επιβάλλει τέτοιου είδους κινήσεις, σε μια εποχή πλήρους, μέχρις ασυδοσίας, ελευθερίας στον προφορικό και έντυπο λόγο;Άραγε οι πατέρες μας δεν έχουν ακούσει και διαβάσει για τα αίματα και το μελάνι που χύθηκε αιώνες ολόκληρους για την ελευθερία της σκέψης και του λόγου;
Άραγε, παρά τα κατοχυρωμένα δικαιώματα, για κάθε άνθρωπο, ελευθερίας λόγου και σκέψης, εννοούν οι Σεβασμιώτατοι Πατέρες, ότι χρειάζεται… προληπτική λογοκρισία, ώστε οι κληρικοί να είναι… “καλά παιδιά”;
Άραγε κάτι τέτοιο, φασιστικό και απαράδεκτο, το αποδέχονται και τους εκφράζει;
Άραγε, ακόμα δεν έχουν “φύγει” από εκείνο το ρωμαιοκαθολικό imprimatur, που οι καθολικοί με ανακούφιση έχουν από δεκαετίες εγκαταλείψει;
Άραγε, πέραν αυτών των… “κοσμικών” απόψεων, δεν αποδέχονται την θεολογική διδασκαλία της ελευθερίας;
Αντιθέτως μήπως γοητεύονται από τον πατερναλισμό της ρύθμισης ακόμα και… της σκέψης;
Άραγε πιστεύουν ότι υπάρχει υποχρεωτικό “καλό” και αναγκαστική “ευρυθμία”; Και γιατί τότε ο Χριστός στέλνει τα πρόβατά Του ανάμεσα στους λύκους; Δεν αναλάβαμε να κάνουμε τους λύκους, πρόβατα; Και δεν είναι ακριβώς αυτή η κύρια αποστολή των αρχιερέων;
Άραγε δεν πιστεύουν αυτό που γράφει ένα ευρωπαίος χριστιανός, ότι: «Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ανάμεσα στους εχθρούς! Και όποιος δεν το αντέχει αυτό, δεν επιθυμεί να ανήκει στην Βασιλεία του Χριστού. Θέλει να είναι μεταξύ φίλων και να κάθεται μέσα σε τριαντάφυλλα και κρίνους, όχι μαζί με τους κακούς, αλλά μαζί με τους αφιερωμένους στον
Θεό! Αν ο Χριστός σκεφτόταν έτσι και είχε κάνει κάτι τέτοιο, ποιος από μας θα είχε σωθεί;».
Άραγε δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν καν, αυτό που ο Antoine de Saint Exnpery γράφει στον Μικρό Πρίγκηπα, για τον τρόπο και την ποιότητα της σχέσης διοικούντος και διοικουμένων; Ότι δηλαδή αν οι εντολές είναι υπερβολικές, τότε οι “υπήκοοι” δεν θα υπακούσουν και το σφάλμα φυσικά είναι του “διατάσσοντος”;!
Τέλος πάντων καταργείται η ευθύνη του τι λέω και τι κάνω και η δυνατότητα έγκλησης για… ιντερνετικούς λόγους (γραπτούς και ηλεκτρονικούς) και πράξεις διαδυκτίου κολάσιμες, και χρειάζεται, όπως είπαμε, προληπτική λογοκρισία; Και επιτέλους, απ’ όλα τα ανωτέρω, είναι δυνατόν να εξαιρούνται οι ίδιοι; Δεν είναι αυτό… «αντίστροφο παράδειγμα»; «Ὁ διδάσκων ἕτερον, σεαυτόν οὐ διδάσκεις; ὁ λέγων μή κλέπτειν, κλέπτεις;… ὁ βδελυσσόμενος τά εἴδωλα, ἱεροσυλεῖς;» (Ρωμ. 2, 22).
Και αν τώρα δούμε όλα αυτά σε συνδιασμό και συνάρτηση με την εγκύκλιο για τις ιερατικές κλήσεις σε τι συμπεράσματα καταλήγουμε; Τι θέλουμε τέλος πάντων;
Παπάδες χωρίς γνώση και γνώμη; Ανθρώπους που θα λένε πάντοτε “ναι”· “μάλιστα”· “ό,τι πείτε”· και θα απαντούν στην ερώτηση του προϊσταμένου τους: Τι ώρα είναι;… με το αμίμητο
«ό,τι πείτε σεις κύριε πρόεδρε!!!» όπως εκείνος ο ανόητος (ή παμπόνηρος…;) πολιτικός;!
Άραγε τι πρότυπο ιερέα αναζητούμε; Η αόριστη και συνήθης γενικότητα: ένα καλό παπά (!) σε τι παραπέμπει;
α. Σ’ ένα παπά, που θεωρούμε ποιότητά του το ότι φοράει όλη την… “οικοσκευή” (ράσο-καλημαύχι και τα… “εντόσθια”) περιφερόμενος «οὕτω πως ἐνδεδυμένος» στον δρόμο, πράγμα που το νομίζουμε εμείς μεν… ιεραποστολικό, οι άνθρωποι δε, υπόλοιπο μιας άλλης εποχής, και γεγονός παντελώς αδιάφορο γι’ αυτούς, αφού επικρατεί ως στάση ζωής και αξιολόγησης, ο «εθνικός ύμνος» του υποκειμενισμού: αφού αυτού του αρέσει, εσένα τι σε νοιάζει και τι λόγο έχεις;!!
β. Σ’ ένα παπά, που μας νοιάζει να “διαβάζει” όλα τα “γράμματα” του τυπικού των ακολουθιών, έστω και αν δεν τα καταλαβαίνει, αφού πλέον οι σπουδές του είναι χωρίς την αρχαία γλώσσα; Άραγε πιστεύουμε στα σοβαρά ότι οι… ψιττακισμοί αλλάζουν τους ανθρώπους; Μήπως έχει απόλυτα δίκαιο ο Σαίξπηρ όταν λέει ότι: «Λόγια χωρίς νόημα δεν πάνε στον ουρανό»;
γ. Σ’ ένα παπά τέλος τελετουργό-δημόσιο προσευχητή, που “καλύπτει” τις θρησκευτικές ανάγκες των ανθρώπων διεκπεραιώνοντας διαδικασίες και ταχτοποιόντας γραφειοκρατικές απαιτήσεις… «πρός εὔρυθμον λειτουργίαν τῆς κοινωνικῆς ζωῆς»; Σ’ ένα παπά που “βαφτίζει”, “παντρεύει”, “θάβει” και έτσι γίνεται κοινωνικά αναγκαίος, χρήσιμος και αποδεκτός; Από όλη την κοινωνία; Όχι βέβαια. Τώρα, και πολιτικοί γάμοι γίνονται, και πολιτικές κηδείες, και αβάφτιστα μωρά μένουν, και… “άπειροι” αλειτούργητοι και… “αλιβάνιστοι” υπάρχουν…!
δ. Σ’ ένα παπά, που θα θεωρεί ότι αυτός και οι χριστιανοί του είναι απλώς μια κάστα με θρησκευτικά ενδιαφέροντα και σ’ αυτόν τον μικρόκοσμο απευθύνεται; Το 150 μ.Χ. στην επιστολή προς Διόγνητον η Εκκλησία δίδασκε πως «ό,τι ακριβώς είναι η ψυχή στο σώμα, αυτό είναι οι χριστιανοί στον κόσμο»!! Τώρα πώς καταλήξαμε “παληόψαθα” των εθνών; Άραγε σήμερα πόσο συμφωνούμε με την παρατήρηση του μάρτυρα του Χριστού, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που γράφει: «Υπήρχε μια εποχή που η Εκκλησία ήταν πολύ ισχυρή… Εκείνες τις ημέρες η Εκκλησία δεν ήταν απλώς το θερμόμετρο που κατέγραφε τις ιδέες και τις αρχές της κοινής γνώμης, ήταν ο θερμοστάτης που μετέβαλε τα ήθη της κοινωνίας…». Πόσο μάς μάς απασχολεί κάτι τέτοιο σήμερα; Και αν ναι, με τι τρόπους φανταζόμαστε ότι θα το επιτύχουμε; Με ιερείς μειωμένων προσόντων; Βεβαίως όχι μόνον όσον αφορά τις θεολογικές τους γνώσεις, αλλά και την ελεύθερη προσωπικότητα;! Με ανθρώπους… υπακοής (άλλη στρέβλωση βολευτική…) στους οποίους “μαθαίνουμε” την “κερδοφόρο” πειθαρχία, αντί της «ἐλευθερίας τῶν τέκων τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 8, 21);
Πατέρες Σεβασμιώτατοι
ο λαός της Εκκλησίας είναι ένας άλλος γίγαντας Σαμψών, ακόμα και σιδηροδέσμιος και τυφλός, ακόμα και όταν “γυρνάει” τον μύλο της ασέβειας και βρίσκεται σε “ἀνδραποδώδη” συνθήκη αιχμαλωσίας! Σεις, Σαμψών, ελεύθερους και ελευθερωτές πρέπει να “παράγεται”, όχι “λεπρούς υπηρέτες” σαν τον Γιεζή. Δεν πρέπει «καμμία πονηρίας παγίς, ή δολία χείρ νυκτερινού ζιζανίων σπορέως να διαφεύγει το βλέμμα της οξυνοίας σας» (Κ. Οικονόμος ο εξ Οικονόμων). Η αναζήτηση των Κυρηναίων της Ιερωσύνης δεν πρέπει να είναι αναζήτηση συμφέρουσας και δεσμευτικής αχθοφορίας, αλλά Χριστομίμητη “Σταυροφορία”, εκουσίως και ελευθέρως θυσιαζομένων μιμητών, του Πρώτου και Μεγάλου Θύματος, του εκουσίως σφαγέντος ὑπέρ ἡμῶν.
Προσυπογραφή, επιμύθιον και καταληκτήριος συνθήκη, έλεγχος ποιότητος, και προτροπή και των δύο εγκυκλίων, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο, εκτός από την επισήμανση του Αποστόλου Παύλου: «… οὗ δέ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία…» (Β’ Κορ. 3, 17).
Θεματολογικές ετικέτες