Κυριακή 27 Μαρτίου 2016
«Ένας Κόσμος Μεταμορφωμένος, Μια Ζωή Ελπίδας»
Λουκάς 24:1-12
Χτες το βράδυ, στην εκκλησία του Harty, στην κορυφή του Sheppey, με τον άνεμο να ουρλιάζει, με το φως των κεριών, προσπαθώντας να ζεσταθούμε ο ένας κοντά στον άλλον, γιορτάσαμε το φως του Χριστού που, γεμάτο χαρά και ελπίδα, μεταφέρουμε μέσα σε έναν κόσμο φόβου και σκότους. Στη σκιά των Βρυξελλών, με τη μνήμη της Στρεμπένιτσα, η ελπίδα μπορεί να μοιάζει πολύ-πολύ μακριά. Οι άνθρωποι εδώ θα νιώθουν ότι η ελπίδα έχει σβήσει εξαιτίας της αρρώστιας, της στέρησης, της ανεργίας, των φροντίδων για τα οικονομικά, της οικογενειακής κατάρρευσης. Όταν η ελπίδα αποτυγχάνει, ο φόβος πλησιάζει, και οι ψίθυροι με πονηριά εξαπατούν το μυαλό μας.
Την Ημέρα του Πάσχα η ελπίδα υπερίσχυσε αποφασιστικά του φόβου και οι Χριστιανοί καλούνται να γίνουν μάρτυρες της ελπίδας που βρίσκεται μονάχα στον Ιησού Χριστό.
Ο φόβος είναι λογικός, μία κανονική ανθρώπινη αντίδραση. Αυτή η εβδομάδα μας συγκλόνισε όλους μας, και υπάρχει ο κίνδυνος να μας αναγκάσει να ενεργούμε με φόβο, να βλέπουμε ένα κόσμο στον οποίον ο φόβος θριαμβεύει. Το Πάσχα μας διακηρύττει με σάρκα και αίμα ότι ο φόβος και ο θάνατος και ο τρόμος δεν είναι οι τελευταίες λέξεις. Ο Θεός μίλησε για ζωή, ελπίδα και σκοπό. Ο τρόμος μιλάει για έναν κόσμο σε πόλεμο με τον εαυτό του, για Πίστεις που απαιτούν να κόβει το λαιμό ο ένας του άλλου. Ο Ιησούς Χριστός βγαίνει από το μνημείο όχι για να αποκλείσει αλλά για να αγκαλιάσει. Αυτή είναι η πανδαισία της νίκης του Θεού, και γιορτάζουμε εν μέσω σκότους, με τη λατρεία μας και δοξάζουμε ακτινοβολώντας ένα ανέσπερο φως.
Αυτό είναι το φως που συνάντησαν οι γυναίκες καθώς, γεμάτες οδύνη και απόγνωση, πήγαιναν στον τάφο. Είχαν παρακολουθήσει τον Ιησού, που τον είχαν συνοδεύσει από τη Γαλιλαία, να συλλαμβάνεται, να δικάζεται και να εκτελείται, μέσα σε λίγες ώρες. Όλες οι προσδοκίες είχαν προδοθεί, όλα τα επιτεύγματα είχαν ακυρωθεί από τις κακόβουλες κινήσεις των ισχυρών και ασυγκίνητων αρχόντων.
Όταν όλη η ροή των γεγονότων κυλάει προς τη λάθος κατεύθυνση, τότε είναι δύσκολο να αντέχεις, δύσκολο να έχεις πεποίθηση στη νίκη του Θεού. Αυτή είναι η πραγματικότητα για τόσο πολλούς. Υπάρχει μια αίσθηση κενότητας της ζωής, μιας αυξανόμενης παρακμής. Η ζωή μπορεί να γίνει περιστασιακά καλύτερη, αλλά μονάχα για να γίνει χειρότερη. Σκοτάδι πέφτει, μπορεί να έρθει το πρωί, αλλά ύστερα ακόμα μια νύχτα.
Έτσι ήταν για τις γυναίκες που είχαν υπομείνει τα πάντα μαζί με τον Ιησού. Είχαν δει θαύματα. Είχαν μοιραστεί την απόρριψη και τις κακουχίες Του. Είχαν περπατήσει τους δρόμους μαζί Του. Είχαν βιώσει την Είσοδο στα Ιεροσόλυμα και το διώξιμο των εμπόρων από τον Ναό. Η φωτεινή αυγή είχε χαράξει, νέα ελπίδα άνθισε. Τώρα είχε χαθεί. Πολλοί θα ταυτιστούν με αυτό.
Δεν είναι μόνο μέσα από γεγονότα που υπάρχει ο πειρασμός για κυνική απελπισία, χάσιμο από τα μάτια μας της πραγματικότητας του σκοπού και του επιτεύγματος που είναι το δώρο της δημιουργίας του Θεού.
Οικονομικά, τα πράγματα πάνε πάνω και κάτω. Ένα πρόβλημα μπορεί να ξεπεραστεί, αλλά άλλα σπεύδουν να καλύψουν το κενό. Ανεξάρτητα αν είναι πρόσωπα που προσπαθούν να διατηρήσουν τις δουλειές τους, ή Κυβερνήσεις που προσπαθούν να βελτιώσουν τα πράγματα, η πίεση δεν μειώνεται ποτέ, τα προβλήματα περιμένουν στην ουρά για να παρουσιαστούν.
Τότε ο Θεός εισβάλλει αυτό το πρώτο Πάσχα και ο κόσμος αλλάζει. Τα νέα του Πάσχα δεν έχουν να κάνουν με τους κύκλους της ζωής, με το πώς η άνοιξη θα διαδεχτεί τον χειμώνα. Δεν υπάρχει τίποτε φυσικό στην ανάσταση. Το Πάσχα ο Θεός διακόπτει πλήρως το πρότυπο ζωής και θανάτου.
Η ανάσταση είναι μια πράξη του Θεού. Όπως όλες οι πράξεις του Θεού μας θέτει ερωτήματα.
«Γιατί αναζητάτε τον Ζώντα ανάμεσα στους νεκρούς;» Οι γυναίκες δεν είχαν ιδέα για το ερώτημα αυτό, του οποίου αποτελούσαν μέρος.
Φανταστείτε αν εκείνοι που έχτιζαν ετούτο τον καθεδρικό ναό περισσότερα από 800 χρόνια πριν έπαιρναν στα χέρια τους ένα smart phone ή έβλεπαν ένα αεροπλάνο να πετάει στον ουρανό ή να τους πήγαιναν στον κινηματογράφο να δουν μία ταινία… Δεν θα είχαν τίποτα στα βιώματα τους να τους βοηθήσει να κατανοήσουν τι συμβαίνει.
Οι γυναίκες υπακούν στους φυσικούς κανόνες της ζωής και του θανάτου. Βρίσκουν ένα Θεόπλαστο γεγονός που ανοίγει την πόρτα σε ένα νέο κόσμο ελπίδας, ελπίδας που είναι έξω από εμάς, βασισμένης όχι στις δικές μας ικανότητες και δυνατότητες, αλλά στον Θεό.
Μετέφεραν στον τάφο τα μύρα για να αλείψουν το νεκρό κορμί του. Αλλά δεν τα είχαν ανάγκη. Αναρωτιέμαι τι είδους πράγματα φέρνουμε τούτη την Κυριακή του Πάσχα που δεν χρειάζεται να τα φέρνουμε, γιατί ο Ιησούς είναι ζωντανός;
Σε όλους εμάς σε κάθε χρόνο και χώρο και φόβο και περίσταση, η ημέρα του Πάσχα ανακηρύττει ότι ο Θεός που ανασταίνει τους νεκρούς είναι περισσότερο αληθινός, πιο ισχυρός από οτιδήποτε αντιμετωπίζουμε.
«Για ποιους έγινε αυτό;» Οι πρωταρχικοί μάρτυρες του Πάσχα είναι οι περιθωριακοί του πολιτισμού, στα τελευταία άκρα της κοινωνίας εκείνων των ημερών – οι γυναίκες, οι φτωχοί. Δεδομένης της σημασίας που εμείς στην κοινωνία δίνουμε στις επιδοκιμασίες από εξέχουσες προσωπικότητες αυτό είναι λίγο ανησυχητικό. Η ανάσταση του Ιησού είναι για όλους τους ανθρώπους παντού, περισσότερο απ’ όλους για τους φτωχούς, τους απελπισμένους, τους ξεχασμένους και τους εγκαταλειμμένους.
Η αναστάσιμη ζωή ξεπετιέται ψηλά πάνω απ’ όλον αυτό τον κόσμο. Στο Μπουρουντί πριν από τρεις εβδομάδες η Καρολάιν και εγώ καταφτάσαμε σε μια μικρούτσικη, σαφώς αυτοσχέδια εκκλησία σε μία φτωχή περιοχή, γεμάτη μέχρι τις πόρτες. Μέσα ακούσαμε τη μαρτυρία των παθών των ντόπιων από τη βία που είχε επικρατήσει εκεί· ένας που είχε πυροβοληθεί, ένας άλλος που είχε δαρθεί, πολλοί που είχαν απειληθεί. Κάθε πρωί πτώματα βρίσκονταν στα χαντάκια.
Έκανα εκείνο που είχα μάθει ότι είναι το καλύτερο να κάνω όταν βρίσκομαι ανάμεσα στους πιστούς του Ιησού Χριστού, όσο άσχημες κι αν είναι οι συνθήκες τους, είτε σε αυτή την εκκλησία ή σε ένα στρατόπεδο προσφύγων την επόμενη μέρα, και μίλησα για των Ιησού Χριστό, τον ζώντα.
Επειδή ήταν για τον Ιησού Χριστό το κήρυγμα, γι’ αυτό και μεταφραζόταν. Ησυχία έπεσε, που θα διακοπτόταν αργότερα από πυροβολισμούς, φωτιά και χειροβομβίδες. Στο τέλος, τραγουδήσαμε ξανά, και η πλατεία ανυψώθηκε σε λατρεία, με τα τύμπανα να παίζουν, τους ανθρώπους να χορεύουν. Αυτό ήταν Χριστιανοσύνη, που βίωνε την Πασχαλινή ελπίδα αντιμέτωπη με το σκοτάδι, αξεδίψαστη, ακατάπαυστη.
Στο σπίτι του πρωτοπρεσβύτερου στο Sittingbourne (στο Κεντ) υπάρχει μία κοινοτική τράπεζα όπου τα παιδιά έρχονται και μαθαίνουν πώς να κάνουν οικονομία· μια τράπεζα φαγητού, όπου οι άνθρωποι έρχονται να βρουν σούπα και ψωμί για το μεσημεριανό. Αυτό ήταν ένα εκκλησιαστικό κτίσμα περισσότερο αναγκαίο σήμερα παρά ποτέ.
Το Πάσχα είναι καλά νέα για τους φτωχούς, για εκείνους που βρίσκονται στο περιθώριο. Το Πάσχα είναι καλά νέα για τις κυβερνήσεις και τους ηγέτες, που πιέζονται και αγωνίζονται αντιμετωπίζοντας απέραντες ανάγκες, που δεν βλέπουν κανένα δρόμο μπροστά που να αποφεύγει την απογοήτευση, κανένα δρόμο που να είναι ασφαλής. Το Πάσχα είναι τα νέα που λένε τους κανόνες του Θεού· όλοι μπορούμε να βρούμε ελπίδα και κουράγιο.
«Θα είστε μάρτυρες σε αυτό;» Αυτή η ελπίδα δεν ήταν μονάχα για τις γυναίκες… έπρεπε να τρέξουν να το πουν στους άλλους. Η μαρτυρία τους απορρίφθηκε, όπως συχνά θα απορριφθούν και οι δικές μας. Ωστόσο επέμειναν και επειδή ο Θεός είναι πίσω από όλο αυτό, αυτό απλώθηκε, έγινε πιστευτό, άλλαξε όλο τον κόσμο. Στο ανάγνωσμά μας από τις Πράξεις ο Πέτρος δίνει μαρτυρία γι’ αυτό στον Κορνήλιο, μίλια μακριά και χρόνια αργότερα.
Κάθε ένας Χριστιανός καλείται, διατάσσεται, υποχρεώνεται να δίνει μαρτυρία ότι ο Ιησούς είναι ζωντανός. Στον Ησαΐα το όραμα είναι ακόμα ευρύτερο –πρόκειται για την αλλαγή όλου του κόσμου- μία νέα δημιουργία για τον κόσμο. Δεν μπορεί να υπάρξει κάτι μεγαλύτερο από αυτό.
Είμαστε μάρτυρες γι’ αυτό τώρα, τώρα που ο μάρτυρας είναι περισσότερο απαραίτητος από ποτέ. Ο Ιησούς είναι ζωντανός. Η ελπίδα είναι ελεύθερη στον κόσμο. Δεν έχουμε απομείνει απελπισμένοι, απεγνωσμένοι και χαμένοι. Απεναντίας έχει γίνει ένα θαύμα του Θεού στη θέση του θανάτου. Το μέλλον μας δεν είναι απλώς το προϊόν του παρελθόντος μας. Ο αναστημένος Ιησούς έχει αναδημιουργήσει τα πάντα.
Στο Sheppey χθες το βράδυ, μέσα στην καταιγίδα, εδώ σήμερα με μεγαλοπρέπεια, στο Μπουρουντί, που αντιμετωπίζει πόλεμο, στις Βρυξέλλες που ζουν με τρόμο, στα Βαλκάνια, αναζητώντας τη συμφιλίωση, στο σπίτι ή στο νοσοκομείο ή στη φυλακή, πολεμώντας με μυριάδες φόβους –υπάρχουν τα ίδια νέα. Για όλους μας, στο κενό μνημείο βρίσκεται η ελπίδα. Αχώρητη ελπίδα. Εμείς είμαστε οι μάρτυρές της, βγείτε και πείτε το.
Θεματολογικές ετικέτες