Πρέβεζα, Φεβρουάριος 2017
Αγαπητοί αδελφοί και φίλοι,
Είκοσι χρόνια δεν είναι χρόνος πελώριος από μόνος του για την “ιστορία”, αλλά στην ανθρώπινη ζωή είναι το ένα τέταρτο της βιολογικής ύπαρξης και του ανθρώπινου βίου.
Είκοσι χρόνια λειτουργεί και ζει το Ενοριακό μας κέντρο. Απ’ τον Φλεβάρη του 1997. Μ’ αυτή την αφορμή της εικοσαετίας θα ‘θελα να κάνω μια εξομολόγηση. Να σας κοινοποιήσω τα θέματα και τις αγωνίες που συνδυάστηκαν με αυτό τον χώρο, σε όλο αυτό το διάστημα.
Ο χώρος, στήθηκε σαν σημείο συνάντησης των ενοριτών του Αγίου Ιωάννου (ειδικότερα των παιδιών τότε) και στα επόμενα χρόνια απόκτησε και διαδικτυακή έκφραση (που υπηρετείται από μέλη που ζουν στην Αθήνα) για να μοιραζόμαστε με τους σωματικά απουσιάζοντες, τα όσα μας απασχολούν, συζητάμε και θεωρούμε ουσιαστικά (www.enoriako.info).
Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε με την προτροπή και τις ευχές του μακαρίου πατέρα μας Μητροπολίτου Μελετίου και με χορηγία μιας χριστιανής γυναίκας, που θεωρούσε τα νεαρά μέλη της ενορίας “εγγόνια” της και ήθελε να συνδράμει στο να περπατήσουν την Πίστη στη ζωή τους και να αποκτήσουν Χριστιανική αυτογνωσία.
Προσωπικά, ως κληρικός, ελπίζω ότι μέσα σ’ αυτόν τον χώρο και με την βοήθεια των συνθηκών που δημιουργήθηκαν, μεγάλωσα ψυχοπνευματικά και εγώ. Η, μέχρις αναίδειας, ειλικρίνεια των παιδιών, και οι εκ τη συνάφειας τριβές και εντάσεις των μεγάλων, με γλίτωσαν (ελπίζω..!) από τη γνωστή αυτάρεσκη παντογνωσία των δασκάλων και των κληρικών κα με βοήθησαν να έρχομαι στη θέση των άλλων. Τους ευχαριστώ όλους και όσο ζω θα προσεύχομαι για αυτούς, όντας υπόχρεος για το καλό που μου έκαναν και μου κάνουν.
Το Ενοριακό λοιπόν έχει σαφές και συγκεκριμένο στοχοθέσιο: Να αποκτήσουν τα μέλοι-μέτοχοι επικοινωνία και αγάπη μεταξύ τους. Προϋπόθεση και συγχρόνως αποτέλεσμα της Χριστιανικής αυτογνωσίας. Οι αρετές φυσικά είναι κλίμακες, με πρώτο, μεσαίο και “τελευταίο” σκαλοπάτι.
Θέλω, λοιπόν, με την αφορμή των είκοσι χρόνων να ευχαριστήσω από την καρδιά μου όσους βοήθησαν, τεχνικά μεν (γλυκά-καθαριότητα) αλλά ουσιαστικά. Χωρίς τις Κυρίες δεν θα είχαμε την ανακουφιστική αναμονή του όμορφου-νόστιμου γλυκού της Κυριακής που γινόταν και αυτό υπόμνηση καλωσύνης και γλυκύτητας για όλους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους και μια μεγάλη ευχή βαθέματος στην Πίση.
Η ζωή συνεχίζεται (και του Ενοριακού) και μέσα στο μυστήριό της πορευόμενοι, ας παρακαλούμε διαρκώς τον Χριστό να αυξάνουμε στην Πίστη και να βαθαίνουμε στην απόκτηση υποστατών αρετών, έστω και μέσα από δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα. Δεν έχω παρά να τελειώσω με μια προσευχή που την είπε ένας πολύ μεγάλος άνθρωπος:
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς! Η ζωή μας είναι τόσο μπερδεμένη: Δείξε μας την τάξη που της έδωσες και θα της ξαναδώσεις. Οι σκέψεις μας είναι τόσο σκόρπιες: Συγκέντρωσε τες για χάρη της αλήθειάς Σου. Ο δρόμος μας απλώνεται τόσο σκοτεινός μπροστά μας: Βάδισε μπροστά από μας με το φως που μας έχεις υποσχεθεί. Η συνείδησή μας τίπτει: Άφησέ μας να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να σηκωθούμε όρθιοι για να υπηρετήσουμε Εσένα και τον πλησίον μας. Η καρδιά μας είναι ανήσυχη μέσα μας: Κύριε, δώσε μας την ειρήνη σου.
Μακάρι, η όντως Ειρήνη, που είναι ο Χριστός, να μας διατηρεί πάντοτε υπό την σκέπη Του,
Με αγάπη πολλή και ευχές
π. Θεοδόσιος, ευχέτης σας.