Ο θάνατος ανήκει στη ζωή όπως ανήκει και η γέννηση.
Βήμα είναι και το σήκωμα του ποδιού για να αρχίσει η ζωή, βήμα είναι και το κατέβασμα του ποδιού για να κλείσει η ζωή, όπως λέει η Γραφή για τον Πατριάρχη Ιακώβ: «…άπλωσε τα πόδια του στο κρεβάτι και πέθανε…» (Γεν. 49,33). Πιθανόν, ο θάνατος στην απόλυτη ουσία του όρου μπορεί να είναι μια ολοκλήρωση.
Για την αδελφή και γιαγιά Ουρανία είναι όντως μια ολοκλήρωση. Είναι τρυγητός ενός ώριμου καρπού. Είναι συγκομιδή μιας σοδειάς μεγάλης. 94 χρόνια ζωής από τα οποία τα 70 συμπόρευση, συζυγία, ταυτισμός με τον υπεραιωνόβιο πλέον κύριο Στράτο Σταμουλάκη. Αφού γάμος είναι ο ηρωισμός της καθημερινότητας, ένας τόσο μακρύς χρονικά γάμος φέρνει μπροστά μας δύο μεγάλους ήρωες. Η ζωή τους είχε την πελώρια ευλογία, που βέβαια είναι και αποτέλεσμα θυσίας και κόπου, της σύμπνοιας αλλά και της χαρούμενης συμπόρευσης. Έχοντας και οι δύο μουσικά προσόντα, ήταν το άψογο μουσικό ντουέτο της χαράς και του κεφιού, όχι μόνον στις κοινωνικές εκδηλώσεις της πόλης μας, αλλά και για την εντός του σπιτιού τους μουσική ψυχαγωγία. Τα βράδυα του χειμώνα μπροστά στο αναμμένο τζάκι παρέθεταν ο ένας στον άλλον «μουσικά εδέσματα» χαράς, ξεκούρασης και ψυχικής επικοινωνίας.
Η κυρία Ουρανία είχε στοιχεία ταυτόσημα με το όνομά της. Είχε ουράνια χαρίσματα καλοσύνης, τόσης, που και όταν στο τέλος αδυνατούσε να εκφράσει λεκτικά την ευχαριστία της για τις υπηρεσίες των σωματικών της αναγκών, στην κυρία που την διακονούσε… της φιλούσε τα χέρια! Για να ισχύσει και εδώ ο με ευρύτερο κύρος ψυχολογικός κανόνας «Τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει το άγγιγμα. Όλη η φλόγα της καρδιάς μπορεί να αναζωπυρωθεί και να φτάσει ως τα χέρια». Και η καρδιά της κυρίας Ουρανίας ήταν φλεγόμενη από αγάπη και καλοσύνη.
Μέσα στο μυστήριο της ζωής όλοι μας σπουδάζουμε τρία πράγματα: Πρώτο, το ότι δεν μπορούμε να αποτρέψουμε τον θάνατο, ούτε τον δικό μας ούτε των αγαπημένων μας ανθρώπων. Δεύτερο, ότι το ανθρώπινο πρόσωπο δεν περιορίζεται σε ό,τι βλέπουμε, ή σε ό,τι θεωρούμε ότι βλέπουμε. Είναι πάντα ασυγκρίτως μεγαλύτερο και πιο βαθύ απ’ ότι μπορούν να χαρακτηρίσουν οι λέξεις μας, και Τρίτο, ο άνθρωπος ΠΑΝΤΟΤΕ αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται δυναμικά μέσα από τις κρίσεις και δοκιμασίες της ζωής.
Ο σύγχρονος άνθρωπος / αμφιβάλλει για την αλήθεια / και αντιστέκεται στο καλό / αλλά δεν μπορεί να μη γοητεύεται από την ομορφιά. Η Ουρανία είχε την ομορφιά του ώριμου καρπού. Είχε την ομορφιά του Ουρανού, πράγμα που θα ’ναι η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη κληρονομιά για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της.
Η κυρία Ουρανία ήταν ένας άνθρωπος που «ταξίδευε» όλη την μακρά ζωή της μέσα στο πλοίο της Εκκλησίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί οι ταξιδιώτες είναι απροϋπόθετα καλοί, ή ότι εκεί δεν γίνονται λάθη! Απλά σημαίνει ότι παρά τα λάθη το πλοίο εξασφαλίζει το πέρασμα των επιβατών του στην χαρά της Βασιλείας των Ουρανών, στο λιμάνι του Χριστού. Εκεί ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι είναι τώρα η κυρία Ουρανία. Στο φως και στην αγκαλιά του Χριστού.
Όλοι μας ας παρακαλέσουμε τον Χριστό να γαληνέψει την απόλυτα δικαιολογημένη ταραχή του κυρίου Στράτου. Να γεμίσει χαρά και πνευματική περηφάνεια τα παιδιά και τα εγγόνια της αείμνηστης Ουρανίας, που ευτύχησαν να έχουν μια τέτοια μητέρα και γιαγιά, και να γίνει θησαυρός προς ανακάλυψη στα δισέγγονά της, αυτή η Ουρανία προγιαγιά τους που είναι στον Ουρανό.
Καλό ταξίδι, κυρία Ουρανία.
Ο Χριστός μαζί σου.
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος