Το 2006 η Άννα Αμηρά έγραψε λίγα «Χαϊκού» και τα έδεσε σε σπιράλ με τίτλο «…σκόρπιες σκέψεις». Σ’ ένα απ’ αυτά είναι γραμμένο αυτό, που κατ’ ιδίαν με το δικό της στόμα μού έλεγε: «Δεν με τρομάζει ο θάνατος | ούτε το πότε θάρθει | μόνο το πώς φοβάμαι»! Και ο Χριστός συγκατέβη στους φόβους της και η ήρθε ο θάνατος μονάχα με λίγες μέρες πόνο. Θα πείτε «σεις που την ξέρατε: Μα ήταν κατάκοιτη και ταλαιπωριόταν»! Έχετε εν μέρει δίκιο. Η Άννα όμως στην τελική φάση της ζωής ήταν χαρούμενη! Όταν την ρώταγες τι κάνει, σου απαντούσε: Μια χαρά! Και σε μένα έναν όψιμο φίλο της, που γνωριστήκαμε με την παρέα της Ν. Σμύρνης (Καίτη – Γιάννης – Όλγα – Πέλλυ – Δάφνη – Άννα) δια της Καίτης Χιωτέλλη, που έγινε γέφυρα και σύνδεσμος ενοποιός, σε μένα λοιπόν λόγω της ιδιότητάς μου νάμαι κληρικός, η Άννα αφού μου παρουσίασε το όποιο και όλο παρελθόν της με δυναμισμό κα ελευθερία θαυμαστή, κάνοντάς με να σκέφτομαι τον Σολομώντα που γράφει «Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει;», μου έλεγε: Ασχολήθηκα σ’ όλη μου την ζωή με την προσφυγιά, την μετανάστευση και τα γεράματα, τώρα γέρασα, πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιήσω τη σοφία που υποτίθεται μαζεύτηκε σ’ αυτά τα χρόνια! Κόπος, λάθη, επιλογές οδύνης, ΟΛΑ σε μαθαίνουν! Τι; Την έννοια του “αγαπώ”»! Πάλι απ’ τα… χαϊκού της: «Αν αγαπάς αληθινά τίποτα δεν προσμένεις».
Η Άννα έφυγε ακροβατώντας ήσυχα, παρά το βάρος, ακολουθώντας την Όλγα και την Καίτη, που είχαν προηγηθεί.
Ο θάνατος είναι ένα πλοίο που απομακρύνεται στον ορίζοντα. Σε κάποια στιγμή χάνεται. Αλλά, όλοι το ξέρουμε ότι αυτό δεν σημαίνει πως επειδή δεν το βλέπουμε δεν υπάρχει πια.
Ο Χριστός είναι το λιμάνι που καταλήγει το πλοίο που έφυγε. Είναι η Χώρα των Ζώντων. Το ότι δεν βλέπουμε το Λιμάνι αυτής της Χώρας, είναι θέμα των συνθηκών μας και των ματιών μας.
Άννα, έστω και από μακρυά θέλω να σε ευχαριστήσω. Πλούτισες την ζωή μου και το μυαλό μου. Αισθάνομαι χρέος να σου «διαβάσω» σαν παπάς την ευχή της συγχωρήσεως που καταλήγει λέγοντας στον Χριστό… «δέξου την πάλι στην Αγία Σου Εκκλησία»! Η όντως Εκκλησία είναι εκεί. Άννα θα σε θυμώμαστε με γαλήνια και χαρούμενη ανάμνηση και θα σου λέμε πλέον ως φίλοι και αδελφοί: Εις το επανιδείν. ΑΜΗΝ.