Καὶ πάλιν ἐξελθὼν ἐκ τῶν ὁρίων Τύρου καὶ Σιδῶνος ἦλθε πρὸς τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας ἀνὰ μέσον τῶν ὁρίων Δεκαπόλεως.
Καὶ φέρουσιν αὐτῷ κωφὸν μογιλάλον καὶ παρακαλοῦσιν αὐτὸν ἵνα ἐπιθῇ αὐτῷ τὴν χεῖρα. Καὶ ἀπολαβόμενος αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ὄχλου κατ᾿ ἰδίαν ἔβαλε τοὺς δακτύλους αὐτοῦ εἰς τὰ ὦτα αὐτοῦ, καὶ πτύσας ἥψατο τῆς γλώσσης αὐτοῦ, καὶ ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν ἐστέναξε καὶ λέγει αὐτῷ· ἐφφαθά, ὅ ἐστι διανοίχθητι. Καὶ εὐθέως διηνοίχθησαν αὐτοῦ αἱ ἀκοαὶ καὶ ἐλύθη ὁ δεσμὸς τῆς γλώσσης αὐτοῦ, καὶ ἐλάλει ὀρθῶς καὶ διεστείλατο αὐτοῖς ἵνα μηδενὶ εἴπωσιν· ὅσον δὲ αὐτὸς αὐτοῖς διεστέλλετο, μᾶλλον περισσότερον ἐκήρυσσον. Καὶ ὑπερπερισσῶς ἐξεπλήσσοντο λέγοντες· καλῶς πάντα πεποίηκε· καὶ τοὺς κωφοὺς ποιεῖ ἀκούειν καὶ τοὺς ἀλάλους λαλεῖν.
(Μαρκ 7, 31-37)
Αγαπητοί αδελφοί και φίλοι, σήμερα είναι μια “ψιλή” Κυριακή, ωστόσο βλέπουμε πως πραγματικά υπάρχει κάτι μάλλον μοναδικό, δεδομένου του αριθμού των επισκόπων και ιερέων που παρευρίσκονται στη Λειτουργία. Ο λόγος είναι η ειδική προσευχή που κάνουμε σήμερα για τους Επισκόπους Ιερώνυμο και Ερρίκο. Τους αποχαιρετούμε με ένα αίσθημα συγκίνησης αλλά και με μια βαθιά χαρά για τις επισκοπές προς τις οποίες κατευθύνονται. Είμαι σίγουρος πως θα εκπληρώσουν την αποστολική διακονία που τους ανατίθεται με αυταπάρνηση, με ζήλο, με ευφυΐα. Με χαρά λοιπόν ας τελέσουμε αυτή τη Λειτουργία, ζητώντας από τον Κύριο να τους ευλογήσει για όλα όσα προσέφεραν στην Αρχιεπισκοπή μας.
Ἐφφαθᾶ!! Διανοίχθητι! (Μαρκ 7, 34) Η λέξη αυτή, που χρησιμοποιούμε συχνά στο βάπτισμα, φανερώνει το εύρος του λυτρωτικού έργου του Κυρίου: Ο Χριστός διανοίγει τα μάτια των τυφλών, διανοίγει τα ώτα των κωφών, διανοίγει το στόμα των μογίλαλων αλλά διανοίγει επίσης τις καρδιές μας, αυτές τις καρδιές που τόσο συχνά είναι κλειστές, εγκλωβισμένες στις φτωχές και τετριμμένες μας βεβαιότητες. Και ακόμη διανοίγει ο Ιησούς για μας ένα μέλλον, ένα μέλλον που είναι πολύ διαφορετικό από τις επιδιώξεις στις οποίες εμείς προσβλέπουμε και που αλίμονο, οδηγούν στο θάνατο!
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: η φερόμενη ως “ανοιχτή” κοινωνία μας έχει ακόμη ανάγκη τον Χριστό; Αυτή η “ανοιχτή” -όπως θέλει να παρουσιάζεται- κοινωνία δε σταματά να προβάλλει τις “αξίες” στις οποίες έχει κτισθεί: Τις αξίες της Δημοκρατίας, τις αξίες του ανθρωπισμού, τις αξίες των δικαιωμάτων. Όλες αυτές τις αξίες προφανώς τις συμμεριζόμαστε. Αλίμονο όμως, όταν η προβολή ή επίκληση όλων αυτών των αξιών γίνεται ένα μίζερο άλλοθι για να αποκρυφτεί η ανηθικότητα, η απανθρωπιά.
Μου επιτρέπετε να σας διηγηθώ μια “βελγική ιστορία”[1]; Σας προειδοποιώ όμως πως δεν είναι καθόλου αστεία. Η Νάνσυ Βέρχελστ μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον απόρριψης και συνεχούς εξευτελισμού από τους γονείς της. Έλεγε συχνά η ίδια: «Ήμουν η κόρη που κανένας δεν ήθελε». Οι γονείς της την είχαν υποχρεώσει να ζει σε ένα χώρο στο γκαράζ του σπιτιού τους και η μητέρα της τής έλεγε ακατάπαυστα: «Πόσο θα σε αγαπούσα αν ήσουν αγόρι». Φαντάζομαι πως δε σας εκπλήσσει το γεγονός πως όταν η Νάνσυ μεγάλωσε, ήθελε να τη φωνάζουν με το ανδρικό όνομα Νάθαν και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να αλλάξει φύλο. Σε αυτή την βαθύτατη και διαρκώς χαίνουσα πληγή της Νάνσυ, η δυτική κοινωνία, η τόσο υπερήφανη για τις “αξίες” της, δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί παρά με τις υπηρεσίες της πλαστικής χειρουργικής. Η Νάνσυ αφελώς πίστεψε πως έτσι ίσως έβρισκε κάποια ειρήνη. Αντ’ αυτού, το τερατώδες αποτέλεσμα όχι μόνο δεν της έφερε ειρήνη αλλά την έκανε να σιχαθεί ακόμη πιο πολύ τον εαυτό της. Και τότε, η μόνη λύση που η πάντα ανοιχτή κοινωνία μας μπόρεσε να της προτείνει ήταν η υποβοηθούμενη αυτοκτονία με θανατηφόρα ένεση, που ο νόμος στο Βέλγιο επιτρέπει, και που η Νάνσυ πραγματοποίησε στις 30 Σεπτεμβρίου του 2013.
Ποιος, αδελφοί μου, θα μπορέσει να ανταποκριθεί επαρκώς στις φρικτές πληγές που οι συνάνθρωποί μας κουβαλάνε; Μόνο ο Θεός μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. Και αυτό εκφράζει και ο ίδιος ο Ιησούς όταν στα ευαγγελικά λόγια που ακούσαμε, και πριν πει το λυτρωτικό Ἐφφαθᾶ, σηκώνει το βλέμμα στον ουρανό και στενάζει. Το βλέμμα του Ιησού στον ουρανό υποδηλώνει τον Πατέρα που είναι η πηγή κάθε καλοσύνης. Ο στεναγμός του Ιησού υποδηλώνει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Όλα από το Θεό προέρχονται.
Ο Ιησούς εισέρχεται στη Δεκάπολη, σε αυτή την ομοσπονδία δέκα πόλεων με ελληνική κουλτούρα που υπαγόταν στην επαρχία της Συρίας. Οι πράξεις Του, οι χειρονομίες Του, μπορεί να μας φαίνονται κάπως περίεργες. Ωστόσο, πρόκειται για πράξεις που χρησιμοποιούνταν από τους θεραπευτές της εποχής και που ήταν οικείες στους εθνικούς. Για παράδειγμα, είναι γνωστό από την Ιστορία ένα περιστατικό με τον Αυτοκράτορα Βεσπασιανό (9-79 μΧ, βασίλεψε από το 69 έως το 79μΧ ) που -εκτός από το διάσημο φόρο που επέβαλε στην ούρηση, και γι’ αυτό τα δημόσια ουρητήρια στο Παρίσι λέγονται “βεσπασιανές”- θεράπευσε έναν τυφλό αλείφοντας τα μάτια του με σάλιο. Ο Ιησούς είναι ο ένσαρκος Λόγος του Θεού, και όλοι οι Εβραίοι ήξεραν πως μπορεί να επιτελέσει κάθε έργο μόνω τω λόγω. Ο Ιησούς όμως κατέρχεται στη συνάφεια όλων των ανθρώπων -και των εθνικών- εκτελώντας πράξεις που μπορούν όλοι να αναγνωρίσουν και να καταλάβουν.
Αν η κοινωνία μας είναι περήφανη για τις “αξίες” της, ο Ιησούς μας εισάγει σε κάτι άλλο: Στις ευαγγελικές αξίες! Αυτές οι αξίες, παρόλο που έχουν μια ιστορία 2000 χρόνων, δε στηρίζονται σε κανένα περισσότερο ή λιγότερο ένδοξο παρελθόν. Αντιθέτως, είναι οι αξίες που μπορούν να κτίσουν για μας ένα μέλλον γιατί πάντα προσβλέπουν στην υγεία και στη σωτηρία κάθε ανθρώπου. Και το μήνυμά τους είναι ξεκάθαρο: Οι βαθιές πληγές που κουβαλάμε όλοι μας μπορούν να γιατρευτούν μόνο με την αγάπη.
Ο Πάπας Φραγκίσκος καλεί σε μία ριζική μεταρρύθμιση του τρόπου λειτουργίας της Εκκλησίας. Μας καλεί να βγούμε από τον κληρικαλισμό επισημαίνοντας την ουσιαστική διαφορά (που ήδη ο Πάπας Γελάσιος από τον 5ο αιώνα είχε υποδείξει) ανάμεσα στην εξουσία (pouvoir) και την ευθύνη της διακονίας (autorité). Ακόμη, μας καλεί ο Πάπας Φραγκίσκος να γίνουμε μαθητές και διάκονοι μιας συνεχούς ιεραποστολής. Και φυσικά αυτό μπορεί να καταστεί δυνατό μονό αν δεχθούμε και βιώσουμε την αγάπη του Θεού εν Χριστώ. Όλη μας η δραστηριότητα πρέπει να είναι προσανατολισμένη σε αυτή τη διαρκή ιεραποστολή, που δεν είναι άλλο από την επιθυμία να προσφέρουμε στην κοινωνία μας ό,τι και ο Χριστός έφερε στην κοινωνία της εποχής Του: Την ίαση, την ειρήνη, τη χαρά, την καλοσύνη, την αγάπη, την ομόνοια… και θα μπορούσα να συνεχίσω την απαρίθμηση των δωρεών του Αγίου Πνεύματος. Οι Πράξεις των Αποστόλων μας διδάσκουν με ποιο τρόπο οι πρώτοι μαθητές κατάφεραν να διαδώσουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο. Η διάδοση του καλού νέου, του Ευαγγελίου, ήταν αδιαχώριστη από τα θαυμαστά σημεία που εκτελούσαν με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και που επιβεβαίωναν και επιβεβαιώνουν το κήρυγμα του ευαγγελίου. Άραγε πιστεύουμε ακόμη σε αυτή τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος;
Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να ξαναζωντανέψουμε τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος, αυτή την πύρινη αγάπη που μπορεί να λαμπαδιάσει τον κόσμο.
+Michel Aupetit, archevêque de Paris
[1] Στμ. Οι Γάλλοι παρωδούν συχνά τους γείτονες Βέλγους βγάζοντας για αυτούς αστείες ιστορίες…
Θεματολογικές ετικέτες