«Ακούστε με λοιπόν “απόγονοι του Ιακώβ” και όσοι έχετε απομείνει “Ισραηλίτες”, Σεις που εγώ σας φροντίζω απο την στιγμή που ήρθατε στον κόσμο και σας εκπαιδεύω από μικρά παιδιά μέχρι τα γεράματα σας!
Εγώ είμαι Θεός όλης της ζωής σας, μέχρι το τέλος της! Εγώ σας ανέχομαι αφού εγώ σας δημιούργησα. Εγώ θα σας υψώσω, εγώ θα σας αναλάβω επί των “ωμών” μου, εγώ θα σας σώσω».
(Ησαΐας 46, 3-4)
Το άγχος των εξετάσεων έληξε προ ημερών, η ένταση της αναμονής πήρε τέλος και η βαθμολογία αποφόρτισε την τριετή συσσώρευση αγωνίας για την έκβαση και την προσδοκία σπουδών. Άλλοι «κλαίοντες και άλλοι χαίροντες», πλέον προσανατολίζονται, κατ´ αρχάς στο ποια σχολή και εν συνεχεία στο σε ποια πόλη θα κάνουν τον κύκλο των σπουδών.
Μέχρι τώρα η συμπόρευση και συμβίωση γονέων παιδιών ήταν αυτονόητη. Τώρα… αυτονοήτως διακόπτεται. Προς… θλίψη των γονέων και… χαρά των παιδιών! Σ´ αυτές τις δυο σχεδόν δεκαετίες που έχουν παρέλθει με συμβίωση στήθηκε μια υγιής αλλά και πιθανόν και μια άρρωστη σχέση, που τώρα φτάνει στις συνθήκες ποιοτικού ελέγχου της!
Το παιδί μας (αγόρι ή κορίτσι αδιάφορο) είχε μια φροντίδα που το μεγάλωνε (και δεν εννοούμε σωματικά!…) και το ωρίμαζε για ανάληψη ευθυνών;
Για ωριμότητα κρίσεως;
Για οξυδέρκεια αξιολόγησης των διαπροσωπικών σχέσεων;
Για αποδέσμευση από εντυπώσεις;
Για δυναμισμό και αντοχές επιμονής στον κόπο και την προσπάθεια;
Για απόκτηση κριτηρίων «ποιοτικού ελέγχου» των δεδομένων της πραγματικότητας;
Για ελευθερία από τον περφεξιονισμό (τελειομανία), τον υποκειμενισμό και την αγωνία της γνώμης των άλλων;
Ή απλώς τρέφαμε και φροντίζαμε αυτούς που έχουμε στην συνείδηση μας, ως αίτιο της οικογενειακής μας ζωής και ως καταξίωση των κόπων και προσπαθειών μας; Τελικώς μας χρειάζονται τα παιδιά μας… ή εμείς τα χρειαζόμαστε ως λόγο ύπαρξης του γάμου μας (τα μισά διαζύγια συμβαίνουν όταν φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι…) και ως απόδειξη καταξίωσης μας στο κοινωνικό περιβάλλον; Η φροντίδα και ο κόπος είναι θυσία ελευθερίας δίκης τους, ή αντάλλαγμα προσδοκιών να καταξιωθούμε από την πορεία τους…; Προσφέρουμε ή απαιτούμε; Και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο, αφού διαρκώς επαναλαμβάνουμε: Εγώ για σένα… (και ακολουθεί κομπολόι θεμάτων…).
Αν ο κόπος είναι πράγματι θυσία αγάπης, πως μπορεί να γίνεται απαίτηση ανταπόδοσης;
Όταν κάποιον τον βοηθάμε να ελευθερωθεί απ´ ό,τι τον πιέζει είναι φρικαλέο απλώς «να αλλάζει αφεντικό» και να μπαίνουμε εμείς στην θέση του… πιέζοντος!!
Αυτά μέχρι τώρα. Τώρα έρχεται στην επιφάνεια και το θέμα του… απογαλακτισμού. Το παιδί φεύγει, εμείς αγωνιούμε. Φαντάζει στα μάτια μας δικαιολογημένη η αγωνία. Όμως δεν είναι! Απλά, επειδή υποσυνειδήτως… συνειδητοποιούμε ότι δεν το αφήσαμε να μεγαλώσει, τώρα “τρέμουμε” ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το άγνωστο, ενώ στην πραγματικότητα εμείς δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την έλλειψη του. Μέσα σ’ όλα η λειψή μας ή η στρεβλή πίστη στον Θεό δεν μπορεί να συμπεριλάβει και το παιδί μας στην αίσθηση της γαλήνης της Πατρικής Του φροντίδας, αφού ούτε για τον εαυτό μας το “κατακτήσαμε” κάτι τέτοιο.
Γράφει μια μητέρα:
«Φέτος το πρώτο μου παιδί θα αποφοιτήσει από το λύκειο και δεν είμαι έτοιμη να την αφήσω να φύγει από την προστασία μου.
Αν και θυμίζω στον εαυτό μου ότι πρόκειται για ένα φυσιολογικό και απαραίτητο κομμάτι της ζωής, δυσκολεύομαι να κρύψω τα ανάμεικτα συναισθήματά μου πίσω από ένα γενναίο χαμόγελο.
Σήμερα κοιτώντας έξω από το παράθυρο είδα μια άδεια φωλιά. Πριν ένα μήνα και κάτι παρακολουθούσα τα δυο πουλιά να χτίζουν τη φωλιά και το θηλυκό να κάθεται στα αυγά της μέσα στις ανοιξιάτικες βροχές και στους ανέμους. Την περασμένη εβδομάδα είδα τρία πουλάκια να τιτιβίζουν, περιμένοντας να ταϊστούν. Και τώρα η φωλιά είναι άδεια. Γιατί έφυγαν; Πότε πέρασε ο καιρός; Ποσό γρήγορα άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν μακριά!
Καταλαβαίνω πως καθώς η κόρη μου ετοιμάζεται να φύγει από το σπίτι, τα συναισθήματα μας είναι παρόμοια. Νιώθω κι εγώ σαν την κόρη μου, λες και ανοίγω τα αβέβαια και τρεμάμενα φτερά μου. Όμως, ευτυχώς, καθώς κοιτάζω τον Θεό, έχω τη σιγουριά πως κανείς μας δεν αντιμετωπίζει μόνος το άγνωστο».
«Σεις όσοι έχετε απομείνει Ισραηλίτες, Σεις που εγώ σας φροντίζω από την στιγμή που ήρθατε στον κόσμο σας εκπαιδεύω από μικρά παιδιά μέχρι τα γεράματα σας», λέει σε μας εκ μέρους του Θεού ο προφ. Ησαΐας.
Πολλές φορές όμως εμείς δεν δεχθήκαμε ολοκαρδίως την εκπαίδευση του Θεού, ούτε καταλάβαμε εκείνο το καταπληκτικό «από μικρά παιδιά μέχρι τα γεράματα σας» και καταντήσαμε… «να γερνάμε χωρίς να μεγαλώνουμε», όπως λέει η παροιμία.
Τώρα όμως πρέπει και μεις να “περάσουμε” στο πανεπιστήμιο του Θεού το ισόβιο και να εντάξουμε τον εαυτό μας στο «κατάλοιπον τοῦ Ἱσραήλ» και να μαθητεύσουμε επιτυχως στην εμπιστοσύνη προς τον Θεό, ώστε αφ´ ενός, να μη πνιγόμαστε σε εγωκεντρικές αγωνίες (“ντυμένες” την φροντίδα) και αφ´ ετέρου, να έχουμε τις αντοχές και να είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τα παιδιά μας να φύγουν, γιατί όπως λέει και ο ποιητής «η πρώτη μαχαιριά είναι του ομφάλιου λώρου, κι οποίος δεν την δεχτεί, πεθαίνει προτού ζήσει».
Θεματολογικές ετικέτες