Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

«Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο

γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα,

και έτσι, ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις:

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Χτυπάει για σένα»!

Παρά τις εκπληκτικές αυτές επισημάνσεις ενός παπά συμπατριώτη του, του John Done 1572-1631, ένας μοναχικός Εγγλέζος καθόταν, την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018, έξω από το Αββαείο του Westminster κρατώντας ένα πλακάτ που έγραφε:

«Χτυπούν καμπάνες για έναν άνθρωπο που ποτέ δεν πίστεψε στον Θεό».

Οι καμπάνες χτυπούσαν γιατί γινόταν η ταφή των υπολοίπων της σωματικής παρουσίας (τέφρα-στάχτη)  του Stephen Hawking!

Αυτός ο άνθρωπος με το πλακάτ “μονοπωλούσε” την πίστη ως αποκλειστικό προνόμιο όσων… την δηλώνουν! Φανταζόταν ότι είναι υπόθεση όσων την… “υπερασπίζονται”. Πίστευε προφανώς ότι είναι μέριμνα, ιδεολογικής συνέπειας και αγώνα, για διασφάλιση της γνησιότητάς της (της πίστης) από τυχόν… “προσμίξεις” αλλότριες και ασυνεπείς!

Ατυχώς πολλές φορές ξεχνάμε ότι:

– Η Πίστη είναι μια περιπέτεια σχέσεως με σκαμπανεβάσματα.

– Η Πίστη είναι υπόθεση… προσθήκης εκ μέρους του Χριστού στην δική μας διάθεση εμπιστοσύνης… (Λουκ. 17, 5).

– Η Πίστη είναι θέμα, που πολλές φορές οι… μυλόπετρες της ζωής την κάνουν σκόνη και… “ἐκλείπη” και χρειάζεται να… δεηθεί ο Χριστός ώστε να μη εξαφανιστεί (η πίστη) (Λουκ. 22, 32).

– Η Πίστη μπορεί να είναι κόκκος σινάπεως και… λιγότερο!

– Η Πίστη είναι το μυστήριο της αυτοπαράδοσης, ακόμα και την τελευταία στιγμή της ζωής, στα «χέρια του Χριστού», πράγμα ελπιδοφόρο και επιβεβαιωμένο από τον ληστή στο Γολγοθά!

– Η Πίστη τέλος είναι η οδύνη… του “ξεφλουδίσματος” του Ιώβ (και κάθε, κατά προσωπική αναλογία και περίπτωση, “Ιώβ”) όταν ο άνθρωπος «λέει μια βλαστήμια και πεθαίνει…», αλλά και όταν ο άνθρωπος «μή ἀσθενήσας τῇ πίστει» παρότι κατανοεί τα πάντα “νενεκρωμένα”, δεν βουλιάζει «τῇ ἀπιστίᾳ», αλλά ενδυναμώνεται “τῇ πίστει” (Ρωμ. 4, 19-20).

Το θαυμαστό σε όλα αυτά είναι ότι ο Χριστός κάνει αρχηγό της Εκκλησίας Του αυτόν τον οποίο προσφωνεί “ὀλιγόπιστε”!!!

Εμείς οι χριστιανοί όμως, πολλές φορές, μπερδεύουμε την διανοητική παραδοχή της ύπαρξης του Θεού με την Πίστη και δεν συνειδητοποιούμε τον φρικτό λόγο του αποστόλου Ιακώβου: «καί τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίττουσι» (Ιακ. 2, 19). Η πίστη μας είναι μια… φρικίαση άραγε μπροστά σε ένα παντοδύναμο άπειρο; Ή η χαρά της επιστροφής στο σπίτι και την αγκαλιά του Πατέρα μας, ο οποίος κάποιες φορές όμως… «μαστιγοῖ πάντα υἱόν ὅν παραδέχεται» (Εβρ. 12, 6);

Η “ανέξοδη” και “αδοκίμαστη” πίστη είναι ιδεολόγημα. Η Πίστη δοκιμάζεται στην φωτιά των δύσκολων συνθηκών, πόνων και πειρασμών, πού μας ανακαλούν στην «μωρία της αγάπης» (S. Weil: «Το πρόσωπο και το ιερό», εκδ. ΠΟΛΙΣ, επίμετρο Στ. Ζουμπουλάκη, σελ. 76).

Μυστήριο λοιπόν η Πίστη, tremendum και fascinosum συγχρόνως, μπροστά στο οποίο πρέπει να στεκόμαστε με σιωπή, υπομονή και με την προσδοκία του ψαλμικού στίχου… «τό φῶς τοῦ Προσώπου Σου ἐκζητήσω…».

Απ’ έξω από το Αββαείο λοιπόν ένας… σίγουρος χριστιανός και μέσα η απόθεση στην αγκαλιά του Πατέρα, των υπολοίπων μιας ανθρώπινης ύπαρξης… «που μας λιγοστεύει εμάς τους ίδιους», όπως γράφει ο John Done. Καθόλου φυσικά δεν πειράζει που κάηκε, και αυτό που έψελνε η χορωδία του ναού κατά την διαδικασία ταφής είναι το ουσιώδες:

«Ζητήστε Αυτόν, που έφτιαξε

τους επτά αστέρες και τον Ωρίωνα

και μετέτρεψε την σκιά του θανάτου,

σε πρωινό. Αλληλούια»

«Δεν χρειάζεται να πιστέψουμε ότι το ίδιο ακριβώς γήινο σώμα αποκαθίσταται με την Ανάσταση!! Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην κοινή λογική, στην επιστήμη, στην ίδια την Αγία Γραφή. Ο Απόστολος Παύλος υιοθετεί μια διαφορετική οπτική. Είναι άβολο να επιχειρηματολογεί κανείς για ένα τόσο παιδαριώδες θέμα. Ποιος άραγε θα ευχόταν, το υλικό του σώμα, που είχε υποστεί τόσους και τόσους θανάτους από την γέννησή μας, που δεν έχει παραμείνει ούτε μια ώρα αναλλοίωτο και αποτελούμενο από την ίδια ύλη και του οποίου η λειτουργία βασίζεται στην συνεχή μεταβολή, ποιος θα ευχόταν να παραμείνει απαράλλακτο όπως θα είναι στη στιγμή του θανάτου και να “κλειδώσει” η ευτελής ταυτότητα των γηρατειών του για μια αιωνιότητα;;!!

Το υλικό σώμα κάθε ανθρώπου στην Ανάσταση θα είναι το παλαιό ρούχο που βγάζει κάποιος από πάνω του την νύχτα, προκειμένου το πρωί να ντυθεί ένα καθαρό, καινούργιο και καλύτερο! Η επιθυμία τυχόν να διατηρηθεί το παλαιό σώμα είναι μια επιθυμία συναισθηματικού υλισμού, εντελώς ειδωλολατρική. Θα ήταν σαν κάποιος να επιθυμούσε, όλες οι τρίχες που κόπηκαν από το κεφάλι του, κατά την διάρκεια της ζωής του, να αποκατασταθούν στο αναστημένο εν δόξῃ κρανίο του!!!»

π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου,

«Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά.» (Dust to Dust)

στο www.enoriako.info

Ειπώθηκαν όμως και άλλα κατά την ταφή!

Η κόρη του, Lucy, διάβασε από την προς Ρωμαίους επιστολή του αποστόλου Παύλου το κεφάλαιο 12, στίχ. 9-21:

«Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό. ¹⁰ Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους πιστούς. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο. ¹¹ Μην είστε οκνηροί σ’ ο,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. ¹² Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. ¹³ Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδερφούς. ¹⁴ Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι’ αυτούς κι όχι να τους καταριέστε. ¹⁵ Να μετέχετε στη χαρά όσων χαίρονται και στη λύπη όσων λυπούνται. ¹⁶ Να έχετε ομόνοια μεταξύ σας. Μην είστε υπερήφανοι, αλλά να συναναστρέφεστε και τους απλοϊκούς χριστιανούς. Μην έχετε την ψευδαίσθηση πως είστε σοφοί. ¹⁷ Αν κάποιος σας κά­νη κακό, μην του το ανταποδίδετε. Φροντίζετε να κάνετε το κα­λό σ’ όλους τους ανθρώπους. ¹⁸ Όσο εξαρτάται από σας, να ζείτε ειρηνικά με όλους. ¹⁹ Μην αγωνίζεστε, αγαπητοί, να πάρετε εσείς εκδίκηση, γιατί αυτό είναι δουλειά του Θεού την ώρα της κρίσεως. Όπως λέει η Γραφή: Δική μου είναι η εκδίκηση, εγώ θα τους το ξεπληρώσω, λέει ο Κύριος. ²⁰ Αν λοιπόν πεινάει ο εχθρός σου, δώσ’ του να φάει· αν διψάει, δώσ’ του να πιει· μ’ αυτή την τακτική θα τον κάνεις να αισθανθεί τύψεις και ντροπή. ²¹ Μην αφήνεις να σε νικήσει το κακό, αλλά να νικάς το κακό με το αγαθό».

Και ένας φίλος του διάβασε ένα καταστάλαγμα σοφίας από την Σοφία Σολομώντος, Κεφ. 7, στιχ. 15-21.

«¹⁵ Μακάρι ο Θεός να μ’ αξιώνει πάντα να μιλάω με ορθή κρίση και να σκέφτομαι ανά­λογα με τα δώρα που μου δίνει, γιατί αυτός είναι που οδηγεί προς τη Σοφία και διορθώ­νει τους σοφούς όταν πλανώνται. ¹⁶ Από τη δύναμή του εξαρτόμαστε εμείς και τα λόγια μας, όλη η τεχνογνωσία μας και η ευφυΐα μας. ¹⁷ Αυτός μου έδωσε την αληθινή γνώση των πραγμάτων: σχετικά με τη σύσταση του κόσμου και τη δράση των στοιχείων· ¹⁸ την αρχή, τη μέση και το τέλος των χρόνων, τις αλλαγές του ηλιοστασίου και τις μεταβολές των εποχών· ¹⁹ τους κύκλους του έτους και τις θέσεις των άστρων· ²⁰ τη φύση των ζώων και τη συμπεριφορά των θηρίων, τη σφοδρότητα των ανέμων και τις σκέψεις των ανθρώ­πων· τις ποικιλίες των φυτών και τις θεραπευτικές ιδιότητες των ριζών. ²¹ Γνώρισα ό­λα όσα είναι κρυφά και φανερά· η Σοφία μού τα δίδαξε, αυτή άλλωστε που δημιούργησε τα πάντα».

Μακάρι ο Θεός, για κάθε άνθρωπο, να του δώσει το περιεχόμενο της Αποστολικής Διδασκαλίας, την σοφία και την κατάσταση των Σολομώντειων παρατηρήσεων και την Δοξολογική Ευχαριστία από το βίωμα του Πρωινού της Καινής Ημέρας. ΑΜΗΝ

Καλό Παράδεισο, Στέφανε, αδελφέ μας.

Σου ευχόμαστε να “δεις” και να “γευθείς”, όπως ο συνονόματός σου πρωτομάρτυρας, «τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί τόν Ἰησοῦν ἐστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Πραξ. 7. 55).

Οἱ ἔτι ἐν ἐσόπτρῳ ὁρῶντες, ἀδελφοί σου.