ΠΑΣΧΑ 2010
Grande…Amore
(ή λόγος για τους…. μετανάστες)
Κανένας δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτόν που θυσιάζει την ζωή του για τους φίλους του (Ιω. 15,13) λέει ο Χριστός στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Και ’μεις ακούμε αγάπη και η σκέψη μας πάει…αλλού! Φαντάζεται ρομάντζα και μοντέρνα σκηνικά ερωτικής ατμόσφαιρας και lifestyle χολυγουντιανό και γενικώς…άνεση!
Και έρχεται ο Κλίντ Ίστγουντ αυτός ο “αρχαίος” καουμπόϋ να μας διδάξει την αγάπη στην ταινία Gran Torino! Μια αγάπη που “πέφτει νεκρή” σταυρόσχημα. Και που πριν φτάσει εκεί φανερώνει στην πράξη της καθημερινότητας την αλλαγή της πορείας από την φίλαυτη αγάπη στην ανιδιοτελή!
Ο Χριστός πορευόμενος στον Γολγοθά, φέρνοντας στους ματωμένους ώμους του τον Σταυρό, θυσιαστήριο-“απόδειξη” της αγάπης Του, μας μάθαινε εμπράκτως, αυτό που είχε πει “στο αυτί” στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο ότι “Nα! Kάνω καινούργια τα πάντα”. Καινούργια, όχι ανανεώνοντας αλλά φέρνοντας και προτείνοντας τελείως διαφορετικά πράγματα.
Μέχρι την ένσαρκη παρουσία του Χριστού:
η αμαρτία, είναι επιτυχία·
η κλεψιά, είναι εξυπνάδα·
οι βρωμοδουλειές, είναι διασκέδαση·
το να πατάς επί πτωμάτων, είναι προαγωγή·
η φιλαυτία, είναι εξασφάλιση·
ο εγωισμός, “κάστρο” ασφάλειας.
Έρχεται ο Χριστός και κατοικεί ανάμεσά μας και γινόμαστε λαός Του (Αποκ. 21,3) κι αρχίζει να υπάρχει νέος ουρανός και νέα γη. Αυτά που είπαμε πριν, ίσχυσαν μέχρι να ’ρθει ο Χριστός και μετά από Αυτόν…“απήλθαν”, δηλ. έπαψαν να ισχύουν.
Βέβαια, ο κόσμος μας είναι γεμάτος απάτη και φιλαυτία πράγμα που γεννάει την απορία: πώς “απήλθαν”; Απλούστατα, ο Λόγος και ο Νόμος του Χριστού δεν έχει άλλη δυνατότητα και άλλον τρόπο παρά μόνο το: “ὅστις θέλει…”. Ο Χριστός απορρίπτει απολύτως το υποχρεωτικό καλό και την αναγκαστική ευρυθμία. “Στήνει την σκηνή του” (κατοικεῖ, γενόμενος ἄνθρωπος) ανάμεσά μας αλλά δεν επιβάλλει σχέσεις μαζί Του. Μας αφήνει να ανταποκριθούμε υπεύθυνα και ελεύθερα.
Κομματιάζει επί του Σταυρού το Σώμα του και μας το προτείνει “τροφή ζωής και αθανασίας” αλλά δεν μας… μπουκώνει μ’ αυτό. Χύνει το αίμα Του επί του Σταυρού για να ζωογονήσει τις ξεραμένες καρδιές μας, αλλά δεν μας επιβάλει να Το πάρουμε αν δεν είναι ελεύθερη επιλογή.
“Κατοικώντας” μαζί με τον Χριστό και έχοντάς Τον, Θεό της ζωής μας, σιγά-σιγά και ’μεις μαθαίνουμε ότι Αυτός είναι “τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὡμέγα, ἡ ἀρχή καὶ τὸ τέλος” (Αποκ. 21,6) και τότε αγαπώντας Τον αρχίζουμε να ζούμε κατά το ήθος και τις εντολές Του.
Τότε αρχίζουμε:
να θυσιαζόμαστε, αντί να θυσιάζουμε·
να προσφέρουμε, αντί να διεκδικούμε·
να δίνουμε, αντί να παίρνουμε·
να παραιτούμαστε, αντί να απαιτούμε·
να αγαπάμε, αντί να θέλουμε.
Τότε, είτε έχουμε να κάνουμε με τους ενοχλητικούς βρώμικους κι “επικίνδυνους” μετανάστες, είτε με τον άνθρωπό μας, που δεν μας καταλαβαίνει και μας ενοχλεί, εμείς, ξέροντας ότι “οὗτοι οἱ λόγοι πιστοί καὶ ἀληθινοί εἰσίν” (Αποκ. 21,5), κατευθύνουμε την καρδιά μας στον τρόπο του Χριστού· και θυσιάζουμε, και προσφέρουμε, και δίνουμε, και παραιτούμαστε, και αγαπάμε.
Αυτόν τον δρόμο δείχνει ο Χριστός πορευόμενος στον Γολγοθά. Τον κατάλαβε και τον περπάτησε ο Κλιντ Ίστγουντ στην ταινία· εμείς, Χριστιανοί υποτίθεται, μας φαίνεται ξένος και βαρύς;
Όταν ο Χριστός γίνει δεκτός συγκάτοικος του ανθρώπου, τότε: “θα σκουπίσει κάθε δάκρυ από τα μάτια και δεν θα έχει ισχύ ο θάνατος, ούτε το πένθος, ούτε η κραυγή, ούτε ο πόνος” (Αποκ. 21,4). Εμείς όμως ατυχώς δεν συνειδητοποιήσαμε ακόμα ότι είμαστε “μετανάστες” απόμακροι από τον Χριστό και γι’ αυτό μας ενοχλούν…οι μετανάστες. Δεν “διψάσαμε”, να ζητήσουμε από τον Χριστό να μας δώσει να πιούμε “ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν” (Αποκ. 21,6) δηλ. από την Θεία Ευχαριστία που προέκυψε από τον Σταυρό Του!
Αυτό το Πάσχα, ας ξαναδούμε βαθειά και σοβαρά την σχέση μας με τον Χριστό και τα όσα προτείνει! Ας Τον παρατηρήσουμε πως ανεβαίνει στον Γολγοθά και ας το συσχετίσουμε με όσα είχε διδάξει πριν ανέβει εκεί. Ας δούμε πως πεθαίνει γι’ αυτούς που αγαπά. Ας σκεφτούμε ότι όντας σταυρωμένος, περισσότερο απ’ όλους σκεφτόταν και αγαπούσε τον Καϊάφα και τους σταυρωτές Του και αγωνιούσε να τους βρει ελαφρυντικά “δεν ξέρουν τι κάνουν…”. Ας αποφασίσουμε να πάρουμε στα χέρια μας τα λόγια του (ένα Ευαγγέλιο, κάποιο από τα τέσσερα) για να δούμε εκεί πώς θα Τον κληρονομήσουμε και ’μεις και πώς θα γίνει Θεός μας και ’μεις παιδιά Του (Αποκ. 21,7). Δειλοί και άπιστοι “θα πεθάνουν” όχι επειδή Αυτός το θέλει, αλλά γιατί αυτοί το επιλέγουν. Αλλά εμείς ας μην αφήσουμε την εγωιστική δειλία της φιλαυτίας να μας οδηγήσει στον θάνατο.
Θεματολογικές ετικέτες