“Με αφοσίωση σε λατρεύω,
κρυμμένη θεότητα,
Εσένα τον αληθινά παρόντα
κάτω απ’ αυτά τα σχήματα”
Η γιορτή της Ανάστασης του Χριστού, είναι υπόθεση διαρκούς λατρείας του «κρυμένου» από ευγένεια Χριστού, είναι η έναρξη του ενιαύσιου κύκλου εορτασμού (κάθε Κυριακή) της Ανάστασης. Οι αδελφοί μας Ρώσοι ονομάζουν την ημέρα της Κυριακής, Βοσκρεσένιε, δηλαδή Ανάσταση. Η ενσάρκωση του Χριστού (το ότι έγινε άνθρωπος) έχει στόχο και σκοπό να «ντυθεί» την ανθρώπινη φύση και να την αναστήσει από το πελώριο «πτώμα» – πτώση εγκλωβισμού της, στη φυλακή του εγωιστικού εαυτουλισμού.
Ο Χριστός μπορεί και αγαπά και είναι ελεύθερος! Όχι τόσο ή μόνο από συνθήκες ελεύθερος, όσο ελεύθερος από την αναπηρία να προσδιορίζεται από τους άλλους! Δηλαδή να αγαπά, όταν τον αγαπούν, και να αποδέχεται μόνον τους θαυμαστές του, όπως εμείς! Ο Χριστός αγαπά και όσους όχι απλώς δεν τον αγαπούν, αλλά και τον σταυρώνουν. Είναι αναστημένος ψυχικά, πριν σηκωθεί από τον βιολογικό του τάφο! Ο τάφος του γίνεται Ζωοδόχος Πανάγια Μήτρα, για όσους θέλουν να γεννηθούν – αναστηθούν όπως Αυτός.
Η Σαρακοστή που προηγήθηκε της Αναστάσεως είναι μια προσπάθεια να βγούμε απ’ αυτόν τον τάφο, να ξεφύγουμε από τον κακό εαυτό μας, που μας εγκλωβίζει στη φυλακή του εγωισμού και της αδιαφορίας για όλους και για όλα!
Όση και όποια νηστεία και αν κάναμε στη Σαρακοστή (κατά τα ιατρικά μας δεδομένα και σε συμφωνία με τον πνευματικό μας) ακόμα και την πιο ελάχιστη και μικρή, στόχο και σκοπό είχαμε τη γιορτή του Πάσχα. Τη γιορτή της Διάβασης (=Πάσχα) από το «κλουβί» του εγωισμού μας,
στην ελευθερία που μας προτείνει ο Χριστός.
Νηστεύουμε, μαζί με όλη την Εκκλησία που νηστεύει, ώστε να μάθουμε το ήθος και τον τρόπο του Χριστού, που είναι στάση ζωής, που Εκείνος μας δείχνει και μας προτείνει. Μας λέει σε όλο του το Ευαγγέλιο:
«Βγες από τον ψυχοσωματικό σου εγωισμό! Αν δεν βγεις, συ θα είσαι «πνιγμένος» και θα «ασφυκτιάς» μέσα σ’ αυτόν! Μάθε να αγαπάς Εμένα (τον Χριστό). Εσένα δεν συμφέρει η φυλακή του εγωισμού. Η νηστεία δεν είναι απαίτηση δική μου (του Χριστού) αλλά «τρόπος υγείας και θεραπείας σου».
Όλη η Σαρακοστή λοιπόν είναι αγωνιστικό στάδιο προετοιμασίας για τη γιορτή του Πάσχα.
Και έρχεται η Γιορτή του Πάσχα. Και παρουσιάζεται το … επιεικώς αστείο φαινόμενο της … ξώφαλτσης συμμετοχής! Ένα φαινόμενο που θα ήταν όντως αστείο, αν δεν ήταν τραγικό! Μας καλεί ο Χριστός μετόχους στο τραπέζι της μεγαλύτερης γιορτής, που είναι η Ανάσταση, και η οποία είναι η ελπίδα της εδώ ζωής μας (να αναστηθούμε από τα μύρια πάθη μας) και της εκεί παντοτινής ζωής μας (όταν θα είμαστε διαρκώς «μέτοχοι στο τραπέζι» της Βασιλείας του Θεού), και μεις μετά
τον εναρκτήριο χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη», φεύγουμε τρέχοντας για τη μαγειρίτσα!
Το φαινόμενο δεν έχει χαρακτηρισμό! Είναι απλώς γελοίο και φανερώνει την εθιμική σχέση, της πλειοψηφίας των ονοματιζόμενων Χριστιανών, με τον Χριστό! Το Πάσχα είναι το κέντρο της ζωής της Εκκλησίας και των Χριστιανών. Η ελπίδα της έγερσης από τα πάθη και της ανάστασής μας από το σωματικό μας μνήμα. Ο Χριστός είναι ο Πατέρας μας, η πηγή της ζωής μας και η ελπίδα της ζωής μας. Ο Χριστός είναι για ολα τα πλάσματα: πηγή, αρχή και τέλος όλων. Ο Χριστός δεν μας
αγαπάει επειδή είμαστε καλοί, αλλά επειδή Αυτός είναι καλός. Και η συμμετοχή μας στη Λειτουργία της Ανάστασης είναι η αυτονόητη «μέθεξή» μας στον εορτασμό του πελώριου γεγονότος, που για μας υλοποιήθηκε, και είναι βέβαια η αρχή μιας στοιχειώδους ανταπόκρισής μας σ’ αυτήν Του την αγάπη.
«Βοήθα με να πιστεύω σε Εσένα
όλο και περισσότερο,
σ’ Εσένα να έχω την ελπίδα μου,
Εσένα να αγαπώ».
Αυτή η Πασχάλια παννυχίδα σ’ αυτό αποσκοπεί. Αυτό εκφράζει. Αυτό είναι: Λατρεία του Αγαπημένου. Η Εκκλησία είναι η οικογένεια της Πίστης. Τα μέλη της είναι παιδιά του Σταυρωμένου Πατέρα. Όλοι οι χριστιανοί αγωνίζονται να κατακτήσουν αυτό που διδάσκει ο Απ.
Παύλος ότι δηλαδή: «Πίστη σημαίνει σιγουριά γι’ αυτά που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι’ αυτά που δεν βλέπουμε» (Εβρ. 11,1).
Αυτό το βράδυ, ψέλνοντας τον πανέμορφο κανόνα της Αναστάσεως, επαναλαμβάνοντας σε κάθε τροπάριο την επωδό – παιάνα «Δόξα τη αγία Αναστάσει Σου Κύριε» σιγά – σιγά συνειδητοποιούμε ότι
«Δεν είχα ποτέ καταλάβει
ότι Εσένα δόξαζα κάθε μέρα.
Ούτε ότι περνούσαμε μαζί κάθε νύχτα.
Πάντα νόμιζα ότι ήμουν εγώ
με τον εαυτό μου, όμως όχι.
Η αγάπη Σου είναι η αιτία που υπάρχω
Ο «τόπος» που αναπαύεται η ψυχή μου»
Ας είναι η φετινή παννυχίδα μια έκφραση έρωτα και αγάπης για τον Χριστό. «Ο έρωτας είναι το μόνο αντίδοτο στον θάνατο». Εκείνος ερωτευμένος με μας, με τίμημα τον θάνατο, ΖΕΙ και βασιλεύει! Εμείς λατρεύοντάς Τον ας γίνουμε αγαπημένοι Του, που δεν θα τους αφήσει στην ανυπαρξία και τον θάνατο!
Χριστός Ανέστη απ’ τους νεκρούς,
τον θάνατο νικώντας με τον θάνατό Του·
χαρίζοντας σ’ όλους εμάς,
νεκρούς και ζωντανούς,
τη μόνιμη Ζωή Του. Αμήν!
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριός Σας
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες