«Ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς!» λέμε. Τι ιδέα και τι αδιανόητη απαίτηση από μένα να πιστέψω σε κάτι τέτοιο! Γεννιόμαστε σε έναν κόσμο όπου τα πάντα πάνω του “δηλώνουν” ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτόν τον κόσμο.
Όχι ότι δεν θα μπορούσε κανείς να αποκαλείται Χριστιανός και να υποστηρίζει αυτή την αντίληψη για τον κόσμο. Θα μπορούσατε να είστε ένας θαυμάσιος Χριστιανός, μια ευσεβής γυναίκα και ένας άνδρας του Θεού, ζώντας σε ένα νατουραλιστικό σύμπαν όπου εσείς και η εκκλησία σας έπρεπε να αφομοιωθείτε. Αφομοιώσατε το εκρηκτικό μήνυμα της Ανάστασης στην τρέχουσα πραγματικότητά σας…
Συχνά σκεφτόμαστε: Η ανάσταση είναι το παραμύθι των κατηχητικών μας, αλλά τώρα είμαστε ενήλικες, πρέπει να μεγαλώσουμε, να ωριμάσουμε και να αρχίσουμε να ερμηνεύουμε την Ανάσταση με έναν πιο αρμόζοντα τρόπο, με έναν τρόπο που να είναι συμβατός με την τρέχουσα πραγματικότητά μας. Όχι σύμφωνα με την ενοχλητική αφέλεια των παιδικών μας χρόνων. Αντιμετωπίζουμε την Ανάσταση ως έναν ωραίο μύθο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μας εμπνεύσει, αλλά ο εορτασμός της είναι πολύ διαφορετικός από τον τρόπο που απολαμβάνουμε, ας πούμε, τον ερχομό του Άγιου Βασίλη κάθε Χριστούγεννα;
Ωστόσο, η Ανάσταση είναι “ντροπιαστική”. Είναι παιδαριώδης. Είναι ανώριμη. Θα σας αποκαλέσουν ονειροπόλο, ρομαντικό, ένα προνεωτερικό αφελές άτομο που πρέπει να εκπαιδευτεί στην επιστήμη, στο πώς λειτουργούν τα πράγματα, στο πώς οι δομές αυτού του κόσμου είναι σταθερές και αμετακίνητες στη θέση τους. Αλλά αν αποφασίσετε να επιμείνετε σε αυτό, η πίστη στην Ανάσταση, μια Ανάσταση που δεν έχει ερμηνευτεί εκ νέου υποτασσόμενη στις δομές αυτού του κόσμου, είναι εξωφρενικά έξω από αυτόν τον κόσμο.
Μπορούμε επίσης να αναρωτηθούμε: «Ο Θεός δεν έθεσε τους αμετάβλητους νόμους της φύσης; Δεν είναι η δική Του τάξη που κάνει τον κόσμο Του να λειτουργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο χωρίς διακοπή;» Φυσικά, αυτό είναι απολύτως σωστό. Ταυτόχρονα, όμως, ξεχνάμε τη στιγμή της Δημιουργίας. Εκείνο το γεγονός κατά το οποίο τα έβαλε όλα στη θέση τους, ένα γεγονός που από μόνο του ήταν μια διακοπή της ανυπαρξίας, μία πρωτόγνωρη κατάσταση, μια θεϊκή παρέμβαση. Έτσι, ενώ μπορούμε να αποδώσουμε στον Θεό τη δύναμη να διατηρεί τον κόσμο και τη φυσική τάξη, ακόμη και να συντηρεί εμάς τους πιστούς σε έναν όχι και τόσο ιδανικό κόσμο, την ίδια στιγμή Του αρνούμαστε τη δύναμη να δημιουργεί από το τίποτα, να ανατρέπει και να αλλάζει τον κόσμο, όπως τον ξέρουμε.
Βλέπουμε την εκκλησία να είναι απασχολημένη με το να είναι καλή μέσα στην υπάρχουσα δομή αυτού του κόσμου χωρίς να την αμφισβητεί, και, ως αποτέλεσμα, το να είσαι καλός χριστιανός δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από το να είσαι απλώς ένας καλός, νομοταγής πολίτης. Όμως δεν έχει σχέση αυτό με την πίστη στην Ανάσταση! Έτσι μπορεί να μοιάζει «η πίστη στην αθανασία», η οποία δεν διαφέρει πολύ από αυτό που πίστευε σχεδόν κάθε θρησκεία που υπήρξε ποτέ. Η πίστη στην αθανασία δεν παρεμβαίνει στις υπάρχουσες δομές του κόσμου. Η αθανασία αφήνει τον κόσμο ως έχει και οι πιστοί της απλώς μεταναστεύουν σε μια άλλη διάσταση όταν πεθαίνουν, φεύγουν από τη μέση. Οποιαδήποτε δυσφορία, θυμός ή θλίψη που νιώθουν βιώνοντας τον κόσμο ως έχει, επιλύεται με ήρεμη υπομονή, ατομική ευσέβεια ίσως, μέχρι μια μέρα, ο θάνατος να μας μεταφέρει σε ένα άλλο, υποτιθέμενα καλύτερο, μέρος. Αυτή η πίστη στην αθανασία παραδίδει τη νίκη στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων του καπιταλιστικού μας κόσμου, του πολεμοχαρή μας κόσμου, του εξαθλιωμένου, πεινασμένου, αιτούντος άσυλο κόσμου μας. Σε αυτόν τον κόσμο, ακόμη και με την πίστη στην αθανασία, παραμένουμε στην πραγματικότητα φυλακισμένοι, πράγμα που σημαίνει ότι η φαντασία μας εμποδίζεται να ονειρευτεί κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη υπάρχει.
Όμως, η Ανάσταση είναι κάτι τελείως διαφορετικό. «Η Ανάσταση συντηρεί την πίστη σε μια δυνατότητα θεϊκής ανατροπής του status quo. Τη δυνατότητα μιας άλλης πραγματικότητας που θα ανατρέψει την τρέχουσα.»[1] Όλες οι προσπάθειές μας για δικαιοσύνη, όλος ο ακτιβισμός μας, όλη η προφητική μας αντίσταση στις εξουσιαστικές δυνάμεις προϋποθέτει και εμφορείται, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, από την πεποίθηση ότι υπάρχει ένας Θεός που ανασταίνει τους νεκρούς. Υπάρχει ένας Θεός που είναι τόσο αφοσιωμένος στη δημιουργία Του, τόσο αφοσιωμένος στις υποσχέσεις Του, ώστε θα συνεχίσει να είναι πιστός στον λαό Του ακόμη και μετά τον θάνατό του. Η πιστότητά Του στον κόσμο Του δεν λήγει με την ημερομηνία λήξης του σώματος. Η δέσμευσή Του προς εμάς και τη δημιουργία Του εκτείνεται ακόμη και πέρα από τον τάφο. Δεν θεωρεί πως δεν έχει πια καμιά ευθύνη για μας μόλις πεθάνουμε. Υπάρχει μια πανέμορφη ραββινική προσευχή που ονομάζεται Shemoneh Esreh, η οποία αυτό το ξεκαθαρίζει:
Υποστηρίζει τους ζωντανούς με καλοσύνη και ανασταίνει τους νεκρούς με μεγάλο έλεος, στηρίζει τους πεσόντες, θεραπεύει τους ασθενείς, απελευθερώνει τους αιχμαλώτους και παραμένει πιστός στις υποσχέσεις του προς εκείνους που κοιμούνται στο χώμα.
Αυτός είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύουμε, πιστά αφοσιωμένος μπροστά στην απόγνωση του θανάτου! Γιατί πιστεύετε ότι μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα εμπορίας σε έναν οίκο ανοχής μπορεί να βρει τη δύναμη να σηκωθεί και να φύγει από εκεί, να αψηφήσει τις απειλές του διακινητή της και να αναζητήσει μια νέα ζωή; Επειδή ήρθε σε επαφή με ανθρώπους για τους οποίους αυτή η επερχόμενη πραγματικότητα της απελευθέρωσης, η επερχόμενη παρέμβαση του Θεού, είναι τόσο πραγματική, ακόμη πιο πραγματική από την παρούσα κατάσταση της δουλείας της. Αρχικά οι ισχυρισμοί των χριστιανών μπορεί να της φαίνονται γελοίοι, το κάλεσμά τους για ελευθερία ακούγεται αυτοκτονικό, οι προσευχές τους ακούγονται αναποτελεσματικές, η λατρεία τους άσκοπη (στην πραγματικότητα, οι προσευχές συχνά φαίνονται άσκοπες στους ίδιους τους χριστιανούς). Όμως, χρόνο με το χρόνο, η παρούσα πραγματικότητα αρχίζει να αιχμαλωτίζεται από την επερχόμενη, από αυτήν που απεικονίζεται τόσο καθαρά μπροστά στα μάτια της από τη χριστιανική μαρτυρία. Η επερχόμενη πραγματικότητα, και μόνο από την απλή προσδοκία της, είναι ικανή να αποσταθεροποιήσει τις σημερινές δομές του κόσμου.
Ο φίλος μου ο Χρήστος εργάζεται με τους άστεγους, μια ομάδα ανθρώπων που έπαψαν να πιστεύουν ότι έχουν μέλλον ή ότι τους αξίζει ένα σπίτι. Όμως το όραμα του Χρήστου για αποκατάσταση, για τη δυνατότητα μιας άλλης πραγματικότητας που ταιριάζει στα πάσχοντα πλάσματα του Θεού, σταδιακά εξουδετερώνει την αφήγηση της απελπισίας. Και ο ένας μετά το άλλον οι άστεγοι, σιγά σιγά, αρχίζουν να εμπιστεύονται αυτό που βλέπει ο Χρήστος και να τον ακολουθούν.
Όταν ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη, στο τέταρτο κεφάλαιο, είδε τον αναστημένο Χριστό, μπόρεσε να δει όχι μόνο την ένδοξη μορφή του αναστημένου Χριστού αλλά και την ιερή κατάσταση της δημιουργίας. Ο Χριστός, στην αίθουσα του θρόνου του, περιβάλλεται από εκπροσώπους της ανθρώπινης και μη ανθρώπινης δημιουργίας. Αυτοί οι εκπρόσωποι αποκαλύπτουν πώς μοιάζει η αναστημένη κατάσταση του κόσμου μας, προτού αυτή βιωθεί πραγματικά στην ιστορία. Μου έκανε εντύπωση μια τεράστια τοιχογραφία αυτής της σκηνής στην κοπτική εκκλησία της Αθήνας. Ο Χριστός καθισμένος στο θρόνο του με τα πόδια του στο έδαφος, στο επίπεδο του εκκλησιάσματος και το πρόσωπό του να φτάνει μέχρι το ταβάνι της εκκλησίας. Τα χρώματα ήταν λαμπερά και έλαμπαν μπροστά στο φως των κεριών. Στις τέσσερις γωνίες αυτής της τοιχογραφίας, γύρω από τον Χριστό, στέκονταν τα τέσσερα πλάσματα που περιγράφει ο Ιωάννης στο 4:6-7:
Στο κέντρο, γύρω από τον θρόνο, υπήρχαν τέσσερα ζωντανά πλάσματα, και ήταν καλυμμένα με μάτια, μπροστά και πίσω. Το πρώτο ζωντανό πλάσμα ήταν σαν λιοντάρι, το δεύτερο ήταν σαν βόδι, το τρίτο είχε πρόσωπο σαν ανθρώπου, το τέταρτο ήταν σαν αετός που ίπταται. (4:6-7 NIV)
Σημειώστε, ότι στο κέντρο της αίθουσας του θρόνου, που περιβάλλει τον Αναστημένο Χριστό, πλαισιώνοντας τη δόξα Του, βρίσκεται η δημιουργία του. Όχι ακόμη ένα άγνωστο δημιούργημα που θα συναντήσουμε, αλλά εικόνες, όντα της υπάρχουσας δημιουργίας μας. Το λιοντάρι, ο βασιλιάς της άγριας ζωής μας, το βόδι, ο βασιλιάς της αγροτικής μας ζωής, ο άνθρωπος, που αντιπροσωπεύει την ανθρωπότητα, ο αετός, ο βασιλιάς των πουλιών του ουρανού. Και η σειρά δεν προκρίνει την ανθρώπινη δημιουργία. Η ανθρώπινη δημιουργία έρχεται τρίτη. Αλλά τα ζώα που σκοτώνουμε, τα ζώα που βασανίζουμε και κακοποιούμε δεν είναι πιο μακριά από τη θεϊκή παρουσία απ’ ό,τι εμείς. Η μη ανθρώπινη δημιουργία δεν συμμετέχει λιγότερο στην αγιότητα απ’ ό,τι εμείς. Η λατρεία τους στον Αναστημένο Χριστό δεν είναι δευτερεύουσα σε σχέση με την ανθρώπινη λατρεία. Τα ζώα βρίσκονται στα άγια των αγίων και αυτό σημαίνει ότι η Ανάσταση είναι καλή είδηση και γι’ αυτά! Η Ανάσταση ήταν το γεγονός για το οποίο στενάζουν (Ρωμ. 8:22), επομένως, οποιαδήποτε οικειοποίηση της πραγματικότητας της Ανάστασης δεν μπορεί να αποκλείσει τη μη ανθρώπινη φύση. Η αίσθησή μας για το άγιο δεν μπορεί να αποκλείσει τα ζώα γύρω μας. Είμαστε συμμέτοχοι στη λατρεία με τη μη ανθρώπινη δημιουργία, αυτή τη στιγμή, στους ουρανούς και στη γη. Αλλά πώς φαίνεται αυτό για την εκκλησία σήμερα; Πώς επιδεικνύεται κοινοτικά και ατομικά στη ζωή μας η αναστημένη κατάσταση του σύμπαντος, που μπορεί να εισέλθει στην ιστορία ανά πάσα ώρα και στιγμή;
Διάφοροι μελετητές μίλησαν για την έννοια της επιτελεστικότητας. Αρχικά η έννοια αυτή αφορούσε μόνο όσα οι άνθρωποι είναι σε θέση να κάνουν με τη γλώσσα. Η ιδέα είναι ότι δεν περιγράφουμε απλώς κάτι με λέξεις, αλλά κάνουμε κάτι με τις λέξεις στον κόσμο που περιγράφουμε. Η επιτελεστική γλώσσα επηρεάζει την πραγματικότητα. Μια λέξη που είναι υπόσχεση, για παράδειγμα, αλλάζει τη σχέση του ομιλητή με τον αποδέκτη. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις λέξεις, αλλά και για τη γλώσσα του σώματος, τις χειρονομίες και την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά. Άλλοι, όπως η Τζούντιθ Μπάτλερ, το εφάρμοσαν αυτό στο φύλο, λέγοντας πως τόσο η λεκτική όσο και η μη λεκτική επικοινωνία χρησιμεύουν στον καθορισμό και τη διατήρηση της ταυτότητας του ατόμου. Σηματοδοτείς ότι είσαι αγόρι φορώντας μπλε, για παράδειγμα, ή παίζεις με φορτηγά ή παλεύεις με άλλα αγόρια, και ταυτόχρονα αυτές οι επιδόσεις συμβάλλουν στη διαμόρφωση της ταυτότητάς σου ως αγόρι. Ανεξάρτητα από την κουλτούρα, οι ενέργειες κάποιου υποδηλώνουν αυτό που είναι και ταυτόχρονα δημιουργούν αυτό που είναι.
Σκοπός μου δεν είναι να μιλήσω για το φύλο, αλλά να πάω αυτή τη θεωρία ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με αυτό που κάνουν οι Χριστιανοί. Η Ανάσταση του Χριστού αποκάλυψε το πεπρωμένο μας και, όπως είδαμε, αποκάλυψε και το πεπρωμένο της μη ανθρώπινης δημιουργίας. Είμαστε επομένως σε θέση να εξετάσουμε την καθημερινότητά μας και να αναρωτηθούμε: Φανερώνει η καθημερινότητά μου το δικό μου και το Αναστημένο μέλλον του κόσμου; Ζω τη ζωή μου ως κάποιος που αναμένει το τέλος αυτού του κόσμου, όπως τον ξέρουμε; Δρω και κινούμαι μέσα στη δημιουργία ως κάποιος που προσδοκά το ένδοξο μέλλον της; Επίσης, τι επιπτώσεις έχουν στην πραγματικότητα οι ενέργειές μου; Τι είδους πρόσωπο ή ταυτότητα έχουν διαμορφώσει μέσα μου και είναι συμβατό αυτό το πρόσωπο με αυτό που ισχυρίζομαι ότι είμαι; Πώς μπορούμε από τώρα να πραγματοποιήσουμε αυτή τη νέα δημιουργία;
Η αρχαία εκκλησία συνειδητοποίησε, από την αρχή, ότι ο λαός του Θεού χρειαζόταν τελετές αντίστασης στο τέλος αυτού του κόσμου. Χρειαζόμαστε τελετές και πρακτικές που αποδεικνύουν ότι κάτι άρχισε να έρχεται και πρέπει να προετοιμαζόμαστε συνεχώς γι’ αυτό.
Θα ήθελα να μοιραστώ ένα δείγμα πραγμάτων που αποτελούσαν την πρακτική της αρχαίας εκκλησίας, με την ελπίδα ότι θα πάρετε κάποιες ιδέες και θα προσθέσετε περισσότερα σε αυτά.
- Προσευχή. Έχουμε την τάση να θεωρούμε την προσευχή, τόσο την κοινοτική όσο και την ατομική, ως μια παθητική τελετουργία, αλλά κάθε λόγος προϋποθέτει και δημιουργεί τον κόσμο για τον οποίο μιλάει. Μιλάμε με ιερότητα για ο,τιδήποτε προσευχόμαστε. Η εκκλησία φύλαξε μια εξέχουσα θέση για όσους δεν έχουν φωνή και δεν συμμετέχουν στις καθημερινές της προσευχές. Οι λειτουργικές προσευχές ξεκινούν στρέφοντας την προσοχή μας σε όσους υποφέρουν από κάθε είδους ασθένεια, σε όσους για τον ένα ή τον άλλο λόγο αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, να μεταναστεύσουν ή να βρουν εργασία ή καταφύγιο, για τη μη ανθρώπινη δημιουργία (τη γη και τον ουρανό, τα δέντρα και τους καρπούς τους), για τους φτωχούς εργάτες, τους αδύναμους και όσους υφίστανται κάθε είδους καταπίεση, για τους φυλακισμένους και τους κάθε είδους αιχμαλώτους (στους οποίους μπορεί να περιλαμβάνονται και οι εξαρτήσεις). Προσευχηθείτε πρώτα γι’ αυτούς, προσθέστε τα ονόματά τους, τα πρόσωπά τους, τις φωτογραφίες τους όπου κι αν βρίσκεστε, περιβάλλετε τον εαυτό σας με αυτούς, όπως ο Αναστημένος Χριστός περιβάλλει τον θρόνο του με αυτά τα όντα. Όπως κάθεται μια γιαγιά και συγκεντρώνει όλα τα αγαπημένα της εγγόνια γύρω της, αυτή είναι η εικόνα του Αναστημένου Κυρίου μας. Προσευχόμαστε γι’ αυτά που έχει συγκεντρώσει τόσο κοντά στο θρόνο του, αυτά που αγαπάει πιο πολύ. Προσευχηθείτε γι’ αυτούς γνωρίζοντας ότι η αντιστροφή της δυστυχούς κατάστασής τους είναι επικείμενη, δεν είναι η μόνιμη κατάστασή τους.
Η προσευχή είναι μια πράξη που προβλέπει την αναταραχή που μπορεί να προκαλέσουν οι δικές μας λύσεις. Περιορίζει την επιθυμία μας για εξουσία. Διασφαλίζει τον κοινωνικό μας ακτιβισμό που μπορεί τόσο εύκολα να πέσει στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει τη δύναμη και τον εξαναγκασμό για να επιτύχει τους στόχους του. Ο ακτιβισμός χωρίς προσευχή επιτελεί κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν υπηρετεί την Ανάσταση, αφού δεν προσδοκά τη θεϊκή παρέμβαση. Η πίστη του εδράζεται στη δική μας δύναμη να επιφέρουμε την αλλαγή, στα δικά μας χρήματα, στη δική μας τεχνογνωσία. Επομένως, η προσευχή είναι αυτή που καθιστά τον ακτιβισμό μας μια δοκιμή ή ένα καθρέφτισμα της επερχόμενης βασιλείας.
- Η εκκλησία υιοθέτησε ένα «νέο ημερολόγιο». Επίσης, μπορούμε να ανατρέψουμε τις ημέρες, τους μήνες και τα χρόνια του καπιταλιστικού μας κόσμου. Δεν είστε μια μηχανή της οποίας ο χρόνος κυλάει αέναα από εργάσιμη μέρα σε εργάσιμη μέρα. Δεν είστε σκλάβος στην ατελείωτη εργασία της Φαραωνικής Αιγύπτου χωρίς γιορτές και Σάββατα! Ζείτε σε απελευθερωμένο χρόνο, και ο απελευθερωμένος χρόνος είναι μια παράσταση του Χριστού. Η ζωή Του απλώνεται μέσα στον χρόνο και η εκκλησία συμμετέχει στον χρόνο του Χριστού: Τη Γέννησή Του, το Βάπτισμά Του, το Πάθος Του, την Ανάστασή Του, την Ανάληψή Του, την έκχυση του Πνεύματος. Πώς όλα αυτά επισημαίνονται στα ημερολόγιά μας;
Αυτό που πέτυχε η εισαγωγή αυτών των εορτών στο καθημερινό μας ημερολόγιο δεν ήταν απλώς να παρέχουν ρεπό στους εργάτες για να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους, ώστε να είναι πιο αποτελεσματικοί στη βιομηχανική μηχανή. Το καθημερινό εορτολόγιο έδινε νόημα στην καθημερινή, πεζή εργασία των γεωργών και των εργατών, ή μάλλον, η ανθρώπινη εργασία, ακόμη και ο πόνος των ανθρώπων, εισήχθησαν στην ιερή αφήγηση. Δεν έσπερναν, δεν θέριζαν και δεν πότιζαν πλέον απλώς. Έσπερναν την εποχή της Ενσάρκωσης, θερίζοντας την εποχή του πάθους, ποτίζοντας την εποχή της Πεντηκοστής. Η εργασία αρχίζει να αντικατοπτρίζει μια αφήγηση, τη θεία αφήγηση, μια αφήγηση που κορυφώνεται με την Ανάσταση. Το τέλος κάθε πόνου και κάθε εργασίας. Ίσως βέβαια ορόσημα του ημερολογιακού μας χρόνου να είναι η ποδοσφαιρική σεζόν, ή οι περίοδοι των εκπτώσεων, ή τα ακαδημαϊκά προγράμματα σπουδών, αλλά για τον Χριστιανό αυτά υποτάσσονται στις εποχές που επιτελούν, δηλαδή δίνουν σχήμα και μορφή στη ζωή του Χριστού.
- Η εκκλησία νηστεύει. Η νηστεία είναι μια ενέργεια με πολλαπλές σημασίες. Γίνεται σε αλληλεγγύη με τους πεινασμένους αυτού του κόσμου. Αποδεικνύει ότι «ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με το ψωμί», πράγμα που αποτελεί από μόνο του μια αντίσταση στο οριστικό τέλος του νατουραλιστικού κόσμου (φανταστείτε ότι οι άνθρωποι ήταν αποφασισμένοι να νηστέψουν από εκείνη τη θλιβερή φέτα ψωμί που τους έδιναν μια φορά την ημέρα στα στρατόπεδα θανάτου του Άουσβιτς). Η εκούσια πείνα και δίψα της Εκκλησίας δεν σημαίνει ότι πεινάει λόγω έλλειψης τροφής, αλλά ότι πεινάει για να χορτάσει από αυτό που έρχεται. Μόνο η όντως τροφή μπορεί να τη χορτάσει.
Όπως λέει ο Μάρκος στο 2:19-20, οι άνθρωποι νηστεύουν όταν ο γαμπρός είναι μακριά τους και η νηστεία τους φανερώνει την προσμονή του ερχομού Του και της μακαρίας βασιλείας που φέρνει μαζί του. «Μακάριοι όσοι πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη, διότι θα χορτάσουν» (Ματθ. 5:6). Βέβαια, υπάρχει η μεταφορική πείνα και δίψα, αλλά αυτό αποδεικνύεται και από το σώμα. Το πνεύμα και το σώμα είναι ένα! Η νηστεία μπορεί να διαφέρει από εκκλησία σε εκκλησία, αλλά η εκούσια πείνα, μια πείνα που αρνείται να ικανοποιηθεί από ό,τι έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος, που αρνείται να ικανοποιηθεί με τη θανάτωση άλλων πλασμάτων, έχει τελετουργήσει την προσμονή ενός άλλου κόσμου, του κόσμου του Αναστημένου Χριστού που έρχεται για να αναπαύσει όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά όλη τη δημιουργία Του και να μας συμφιλιώσει όλους μεταξύ μας.
Η εκρηκτική είδηση της Ανάστασης πρέπει να μας κάνει να τρέξουμε, ακόμη κι αν το μήνυμα μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αφελές, προ-νεωτερικό. Στην πραγματικότητα, έτσι ακούστηκε στους πρώτους αποδέκτες. Όταν οι γυναίκες τρέχουν να πουν στους μαθητές ότι ο Χριστός αναστήθηκε, το κείμενο λέει ότι οι άνδρες «δεν πίστεψαν τις γυναίκες, επειδή τα λόγια τους τους φάνηκαν σαν ανοησίες». Ήταν όντως ανοησίες ή εξακολουθούσαν να είναι δέσμιοι των ισχυρισμών αυτού του κόσμου ότι αυτό είναι το μόνο που υπάρχει; Αν ο Χριστός αναστήθηκε, τότε καμία από τις προσπάθειές μας, κανένας από τους αγώνες μας για δικαιοσύνη, τα βάσανά μας και την αντίστασή μας δεν θα διακοπεί από τον θάνατο. Καμία από αυτές δεν θα είναι μάταιη, γιατί Εκείνος είναι καθ’ οδόν για να τις τιμήσει.
[Μια μορφή αυτής της ομιλίας δόθηκε στο Συνέδριο Δικαιοσύνης της Αυστραλίας στις 22-23 Μαΐου 2021]
https://4torah.wo
[1] Jon Levenson, Resurrection