ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΣΤΗΣ (ΧΧ) ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΕΚΤΟΥ
Κολωνία – Marienfeld Σάββατο, 20 Αυγούστου 2005
Αγαπητοί νεαροί φίλοι, Στην περιήγησή μας με τους μυστηριώδεις Μάγους από την Ανατολή, φτάσαμε στη στιγμή την οποία ο Ευαγγελιστής Ματθαίος περιγράφει στο Ευαγγέλιο του με τις παρακάτω λέξεις: «Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι (πάνω από το οποίο το άστρο είχε σταθεί), είδαν το παιδί με την Μαρία την μητέρα του, και έπεσαν στη γη και το προσκύνησαν» (Ματθαίος 2, 11). Εξωτερικά, το ταξίδι τους είχε φτάσει στο τέλος του. Είχαν επιτύχει τον σκοπό τους.
Αλλά σε αυτό το σημείο ένα νέο ταξίδι ξεκίνησε γι’ αυτούς, ένα ενδόμυχο προσκυνηματικό ταξίδι που άλλαξε ολόκληρη την ζωή τους. Η νοητή εικόνα τους για τον νεογέννητο Βασιλιά που προσδοκούσαν να βρουν πρέπει να ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που συνάντησαν. Είχαν σταματήσει στην Ιερουσαλήμ ειδικά για να αναζητήσουν ειδήσεις, από τον Βασιλιά που ζούσε εκεί, σχετικές με τον επαγγελμένο Βασιλιά που είχε γεννηθεί. Γνώριζαν ότι ο κόσμος βρισκόταν σε αναστάτωση, και γι’ αυτό οι καρδιές τους ήταν ταραγμένες.
Ήταν πεπεισμένοι ότι ο Θεός υπήρχε και ότι ήταν ένας δίκαιος και πράος Θεός. Καί ίσως να γνώριζαν επίσης τις σπουδαίες προφητείες του Ισραήλ που προέβλεπαν έναν Βασιλιά ουσιαστικά ενωμένο με τον Θεό, έναν Βασιλιά που θα αποκαθιστούσε την τάξη στον κόσμο, ενεργώντας για τον Θεό και στο Όνομά του.
Ακριβώς για ν’ αναζητήσουν αυτόν τον Βασιλιά είχαν ξεκινήσει το ταξίδι τους: κατά βάθος όμως ένιωθαν την παρόρμηση να βγουν στην αναζήτηση της πραγματικής δικαιοσύνης που μπορεί να προέρχεται μόνο από τον Θεό, και ήθελαν να υπηρετήσουν τον συγκεκριμένο Βασιλιά, να πέσουν στα πόδια του και να διαδραματίσουν έτσι τον δικό τους ρόλο για την ανακαίνωση του κόσμου. Ήταν από εκείνους «που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη» (Ματθαίος 5, 6). Αυτή η πείνα και η δίψα τούς παρακίνησε στο ταξίδι τους· μετατράπηκαν σε προσκυνητές στην αναζήτηση της δικαιοσύνης την οποία προσδοκούσαν από τον Θεό, επιδιώκοντας την πλήρη αφοσίωσή τους στην υπηρεσία της.
Ακόμα και αν όσοι έμειναν στον τόπο τους μπορεί να τους θεώρησαν ως ουτοπικούς ονειροπόλους, στην πραγματικότητα ήταν άνθρωποι που πατούσαν γερά στο έδαφος, και γνώριζαν ότι για να αλλάξει κανείς τον κόσμο είναι απαραίτητο να έχει δύναμη (πυγμής). Συνεπώς, δεν ήταν καθόλου πιθανό να αναζητήσουν το επαγγελμένο παιδί κάπου αλλού εκτός από το παλάτι του Βασιλιά. Ωστόσο, τώρα υποκλίνονταν μπροστά στο τέκνο φτωχών ανθρώπων, και σύντομα συνειδητοποίησαν ότι ο Ηρώδης, ο Βασιλιάς τον οποίον είχαν συμβουλευτεί, σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει την δύναμή του για να παγιδεύσει εκείνο το παιδί, αναγκάζοντας την οικογενεια του να εξοριστεί.
Ο νέος Βασιλιάς, στον οποίο τώρα μόλις απέτισαν φόρο τιμής, ήταν εντελώς διαφορετικός από αυτόν που ανέμεναν. Με αυτό τον τρόπο, αναγκάστηκαν να μάθουν ότι ο Θεός δεν είναι έτσι όπως συνήθως φανταζόμαστε ότι είναι. Αυτό ήταν το σημείο απ’ όπου ξεκίνησε το εσωτερικό τους ταξίδι. Ξεκίνησε από την στιγμή ακριβώς που υποκλίθηκαν μπροστά σε αυτό το βρέφος και το αναγνώρισαν ως τον επαγγελμένο Βασιλιά. Εντούτοις, έπρεπε ακόμα να αφομοιώσουν αυτές τις ευφρόσυνες κινήσεις εσωτερικά.
Έπρεπε να αλλάξουν τις ιδέες τους για τη δύναμη, για τον Θεό και για τον άνθρωπο, και παράλληλα με αυτό έπρεπε να αλλάξουν και τον εαυτό τους. Τώρα ήταν ικανοί να δουν ότι η δύναμη του Θεού δεν είναι όπως η δύναμη των ισχυρών του κόσμου τούτου. Οι μέθοδοι του Θεού δεν είναι όπως τις φανταζόμαστε ή όπως ίσως θα τις επιθυμούσαμε να είναι.
Ο Θεός δεν μπαίνει σε διαδικασία ανταγωνισμού με γήινες δυνάμεις σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Δεν αντιπαρατάσσει τις μεραρχίες του απέναντι σε άλλες μεραρχίες. Ο Θεός δεν έστειλε δώδεκα λεγεώνες αγγέλων να συμπαρασταθούν στον Ιησού στον Κήπο των Ελαιών (Ματθαίος 26, 53). Απέναντι στην θορυβώδη και επιδεικτική δύναμη αυτού του κόσμου, Αυτός αντιπαρατάσσει την ανυπεράσπιστη δύναμη της αγάπης, που δέχεται να θανατωθεί πάνω στον Σταυρό και πεθαίνει συνεχώς και πάλι στη διάρκεια της ιστορίας. Ωστόσο είναι αυτή η ίδια αγάπη η οποία συνιστά την νέα θεϊκή παρέμβαση που αντιτίθεται στην αδικία και εισάγει στην Βασιλεία του Θεού.
Ο Θεός είναι διαφορετικός· αυτό ακριβώς φτάνουν τώρα στο σημείο να συνειδητοποιήσουν. Και αυτό σημαίνει ότι και οι ίδιοι πρέπει τώρα να γίνουν διαφορετικοί, πρέπει να μάθουν τις μεθόδους του Θεού.
Έφτασαν να τοποθετήσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία αυτού του Βασιλιά, να διαμορφώσουν την δική τους βασιλεία πάνω στο πρότυπο της δικής του. Αυτό ήταν το νόημα της απότισης τιμής από μέρους των, της προσκύνησής τους. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονταν και τα δώρα τους -χρυσός, λίβανος και σμύρνα- δώρα που προσφέρθηκαν σε ένα Βασιλιά θεωρούμενο θεϊκό. Η προσκύνηση έχει ένα περιεχόμενο και αυτό περιλαμβάνει την προσφορά. Μέσα από αυτή την πράξη προσκύνησης, αυτοί οι άνθρωποι από την Ανατολή ήθελαν να αναγνωρίσουν το παιδί ως τον δικό τους Βασιλιά και να τοποθετήσουν τη δική τους ισχύ και δυνητικότητα στην διάθεσή του, και με τη στάση τους αυτή ήταν αναμφίβολα στον σωστό δρόμο.
Υπηρετώντας και ακολουθώντας τον, θέλησαν, μαζί με αυτόν, να υπηρετήσουν τον αίτιο του καλού και τον αίτιο της δικαιοσύνης στον κόσμο. Σε αυτό ήταν πολύ σωστοί.
Τώρα, όμως, οφείλουν να μάθουν ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί απλώς μέσω εντολών που εκδίδονται από έναν υψηλό θρόνο. Τώρα πρέπει να μάθουν να προσφέρουν τον εαυτό τους· μικρότερο δώρο από αυτό δεν θα ήταν αρκετό για τον συγκεκριμένο Βασιλιά. Τώρα οφείλουν να μάθουν ότι η ζωή τους πρέπει να είναι σύμφωνη με αυτό τον θεϊκό τρόπο άσκησης εξουσίας, με τον τρόπο ύπαρξης του Θεού.
Θα πρέπει να γίνουν άνθρωποι της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της καλοσύνης, της συγγνώμης, του ελέους. Δεν θα ρωτούν πλέον: πώς αυτό μπορεί να μου είναι χρήσιμο; Αντί γι’ αυτό θα πρέπει να ρωτούν: Πώς μπορώ να υπηρετήσω την παρουσία του Θεού στον κόσμο; Θα πρέπει να μάθουν να χάνουν την ζωή τους και με αυτό τον τρόπο να την βρίσκουν. Έχοντας αφήσει πίσω τους την Ιερουσαλήμ, δεν πρέπει να απομακρυνθούν από το μονοπάτι που χάραξε ο αληθινός Βασιλιάς, καθώς ακολουθούν τον Ιησού.
Αγαπητοί φίλοι, τι σημαίνουν όλα αυτά για μας; Αυτά που μόλις είπαμε για την διαφορετική φύση ύπαρξης του Θεού, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο η ζωή μας πρέπει να διαμορφώνεται ανάλογα, ακούγονται πολύ ωραία , αλλά παραμένουν μάλλον αόριστα και θολά. Γι’αυτό τον λόγο ο Θεός μάς έδωσε παραδείγματα. Οι Μάγοι από την Ανατολή είναι μόλις οι πρώτοι σε μια μακρά πορεία ανδρών και γυναικών που προσπάθησαν με σταθερότητα να ατενίσουν το άστρο του Θεού στη ζωή τους, πηγαίνοντας σε αναζήτηση του Θεού που έγινε μικρός για να μας πλησιάσει και μας δείχνει τον δρόμο.
Είναι το μεγάλο πλήθος των αγίων -γνωστών και αγνώστων- που με τη ζωή τους ο Κύριος άνοιξε μπροστά μας το Ευαγγέλιο και γύρισε τις σελίδες. Το έκανε αυτό στη διάρκεια της ιστορίας και εξακολουθεί να το κάνει και σήμερα. Μέσα στη ζωή του καθενός τους, σαν σε ένα μεγάλο βιβλίο με ζωγραφιές, αποκαλύπτεται ο πλούτος του Ευαγγελίου. Αυτοί αποτελούν το λαμπρό μονοπάτι που ο ίδιος ο Θεός χάραξε μέσα στην ιστορία και εξακολουθεί και σήμερα να χαράσσει.
Ο σεβαστός προκάτοχός μου Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, που βρίσκεται μαζί μας αυτή τη στιγμή, οσιοποίησε και αγιοποίησε ένα σημαντικό αριθμό ανθρώπων τόσο από το μακρινό όσο και από το πρόσφατο παρελθόν. Μέσω αυτών των ανθρώπων θέλησε να μας δείξει πώς να είναι κανείς Χριστιανός: πώς να διάγει τον βίο του όπως θα έπρεπε να βιώνεται, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Οι άγιοι και οι όσιοι δεν επιδίωξαν πεισματικά την ευτυχία τους, αλλά μονάχα θέλησαν να προσφέρουν τον εαυτό τους , επειδή το φως του Χριστού είχε λάμψει πάνω τους.
Μας δείχνουν τον τρόπο να επιτύχουμε την ευτυχία, μας δείχνουν πως να είναι κανείς πραγματικά ανθρώπινος. Μέσα από όλες τις διακυμάνσεις της ιστορίας, ήταν οι πραγματικοί αναμορφωτές που σταθερά την διέσωζαν από την καταβύθιση στην κοιλάδα του σκότους. Ήταν αυτοί που σταθερά έριχναν πάνω της το φως που χρειαζόταν για να έχουν νόημα -ακόμα και μέσα στον πόνο- τα λόγια του Θεού στο τέλος κάθε δημιουργίας: «Είναι πολύ καλό».
Δεν έχει παρά να αναλογιστεί κανείς μορφές σαν του Αγίου Βενέδικτου, του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, της Αγίας Τερέζας της Άβιλα (Avila), του Αγίου Ιγνατίου Λογιόλα (Loyola), του Αγίου Καρόλου Βορρομέου (Borromeo), τους ιδρυτές των μοναστικών ταγμάτων του 19ου αιώνα που ενέπνευσαν και οδήγησαν το κοινωνικό κίνημα, ή τους αγίους των ημερών μας· Μαξιμιλιανός Κόλμπε (Kolbe), Edith Stein, Μητέρα Τερέζα, Πατέρας Πίος (Padre Pio). Αναλογιζόμενοι αυτές τις μορφές μαθαίνουμε τι σημαίνει «να λατρεύεις» και τι σημαίνει να ζεις σύμφωνα με το μέτρο του Βρέφους της Βηθλεέμ, με το μέτρο του Ιησού Χριστού και του ίδιου του Θεού.
Οι άγιοι, όπως είπαμε, είναι οι πραγματικοί αναμορφωτές. Τώρα θα ήθελα να σας το εκφράσω αυτό με ακόμα πιο ριζοσπαστικό τρόπο: μονάχα από του αγίους, μόνο από τον Θεό έρχεται η αληθινή επανάσταση, ο οριστικός τρόπος αλλαγής του κόσμου.
Τον περασμένο αιώνα βιώσαμε επαναστάσεις με κοινό πρόγραμμα, μη προσδοκώντας τίποτα περισσότερο από τον Θεό, ανέλαβαν πλήρη ευθύνη για την υπόθεση του κόσμου, προκειμένου να τον αλλάξουν. Και αυτό σήμαινε, όπως διαπιστώσαμε, ότι μια ανθρώπινη και μερική άποψη λαμβανόταν πάντα ως μια απόλυτη οδηγητική αρχή. Η απολυτοποίηση εκείνου που δεν είναι απόλυτο αλλά σχετικό ονομάζεται ολοκληρωτισμός. Αυτός δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο, αλλά απομακρύνει την αξιοπρέπειά του και τον υποδουλώνει.
Δεν υπάρχουν ιδεολογίες που σώζουν τον κόσμο, παρά μόνο η επιστροφή στον ζώντα Θεό, τον Δημιουργό μας, τον εγγυητή της ελευθερίας μας, τον εγγυητή κάθε πραγματικά καλού και αληθινού. Η αληθινή επανάσταση συνίσταται απλά στην επιστροφή στον Θεό, που είναι το μέτρο του σωστού και που είναι ταυτόχρονα αιώνια αγάπη. Και τι άλλο θα μας έσωζε εκτός από την αγάπη;
Αγαπητοί φίλοι! Επιτρέψτε μου να προσθέσω δύο μονάχα σύντομες σκέψεις.
Υπάρχουν πολλοί που μιλούν για τον Θεό. Ορισμένοι μάλιστα κηρύττουν το μίσος και ασκούν βία στο όνομα του Θεού. Άρα είναι σημαντικό να ανακαλύψουμε το αληθινό πρόσωπο του Θεού. Οι Μάγοι από την Ανατολή το βρήκαν όταν έπεσαν στα γόνατα μπροστά στο Παιδί της Βηθλεέμ. «Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δεν τον Πατέρα», είπε ο Ιησούς στον Φίλιππο (Ιωάννης 14, 9). Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που άφησε να λογχιστεί η καρδιά του για εμάς, καθοράται το αληθινό πρόσωπο του Θεού. Θα τον ακολουθήσουμε μαζί με το μεγάλο πλήθος εκείνων που προηγήθηκαν. Σ’ αυτή την περίπτωση θα πορευόμαστε στο σωστό μονοπάτι.
Αυτό σημαίνει ότι δεν κατασκευάζουμε έναν ιδιωτικό Θεό, δεν κατασκευάζουμε έναν ιδιωτικό Ιησού, αλλά ότι πιστεύουμε και λατρεύουμε τον Ιησού που φανερώνεται σε μας μέσω των Ιερών Γραφών και ο οποίος αποκαλύπτει τον εαυτό του ζωντανό στην μεγάλη πομπή των πιστών που ονομάζεται Εκκλησία, πάντοτε δίπλα μας και πάντοτε μπροστά μας.
Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενα κριτικής στην Εκκλησία. Το γνωρίζουμε αυτό και ο ίδιος ο Κύριος μας το είπε: είναι ένα δίχτυ με καλό ψάρι και κακό ψάρι, ένα χωράφι με σιτάρι και ζιζάνια.
Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’, ενώ αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο της Εκκλησίας με τους πολλούς που αγιοποίησε, ζήτησε επίσης συγγνώμη για το κακό που έγινε στην πορεία της ιστορίας μέσω των λόγων και των έργων μελών της Εκκλησίας. Με αυτό τον τρόπο μας έδειξε την πραγματική μας εικόνα και μας παρακίνησε να πάρουμε τη θέση μας, με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες μας, στην πομπή των αγίων που ξεκίνησε με του Μάγους από την Ανατολή.
Είναι, πράγματι, παρήγορη η συνειδητοποίηση ότι υπάρχουν ζιζάνια μέσα στην Εκκλησία. Με αυτό τον τρόπο, παρόλα τα ελαττώματά μας, μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε ότι θα καταμετρηθούμε ανάμεσα στους μαθητές του Ιησού, που έφτασαν να αποκαλούνται αμαρτωλοί.
Η Εκκλησία είναι σαν μια ανθρώπινη οικογένεια, αλλά ταυτόχρονα είναι και η μεγάλη οικογένεια του Θεού, μέσω της οποίας Εκείνος εγκαθιστά έναν θόλο κοινωνίας και ενότητας που αγκαλιάζει κάθε ήπειρο, κάθε πολιτισμό και κάθε έθνος. Οπότε, χαιρόμαστε γιατί ανήκουμε σε αυτή την μεγάλη οικογένεια που βλέπουμε εδώ, χαιρόμαστε που έχουμε αδέρφια και φίλους σε όλο τον κόσμο.
Εδώ στην Κολωνία, ανακαλύπτουμε την χαρά να ανήκουμε σε μια οικογένεια τόσο απέραντη όσο ο κόσμος, που περιλαμβάνει τον Ουρανό και τη γη, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, και κάθε μέρος της γης. Σ’ αυτόν τον μεγάλο όμιλο προσκυνητών πορευόμαστε πλάι-πλάι με τον Χριστό, πορευόμαστε με το Άστρο που φωτίζει την ιστορία μας.
«Όταν μπήκαν στο σπίτι, είδαν το παιδί με τη Μαρία, τη μητέρα του, κι έπεσαν στη γη και το προσκύνησαν» (Ματθαίος 2, 11). Αγαπητοί φίλοι, αυτή δεν είναι μια μακρινή ιστορία που συνέβη πολλά χρόνια πριν. Είναι μαζί μας τώρα. Εδώ στα Τίμια Δώρα είναι παρών μπροστά μας και ανάμεσά μας. Όπως τότε, έτσι και τώρα, βρίσκεται μυστηριωδώς συγκαλυμμένος μέσα σε μια ιερή σιωπή. Όπως τότε, έτσι και εδώ το αληθινό πρόσωπο του Θεού αποκαλύπτεται. Για εμάς έγινε ένα σπυρί σιτάρι που πέφτει στη γη και πεθαίνει και δίνει καρπό ως το τέλος του κόσμου (Ιωάννης 12, 24).
Είναι παρών τώρα όπως ήταν τότε στην Βηθλεέμ. Μας καλεί σε αυτό το εσωτερικό προσκύνημα που ονομάζεται λατρεία. Ας ξεκινήσουμε αυτό το προσκύνημα του πνεύματος και ας του ζητήσουμε να είναι ο οδηγός μας. Αμήν.
+
Πηγή: megalosadelfos.eu
Θεματολογικές ετικέτες