Ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του, και πριν φύγει επιστρέφοντας στο Σπίτι του Πατέρα μας, έστειλε τους αποστόλους και όλους τους Χριστιανούς «να βγουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο και να διακηρύξουν τα καλά νέα». Έτσι παραδόθηκε η χριστιανική πίστη από πρόσωπο σε πρόσωπο, από γενιά σε γενιά.
Πολλά χρόνια πριν, ο Θεός στο Βιβλίο της Εξόδου είχε προδιαγράψει το Πάσχα και είχε επισημάνει «Για να πεις στα παιδιά και στα εγγόνια σου» (Έξοδ. 10,2), δηλαδή να μοιραστείς την σοφία των χρόνων…! Αυτή η… μοιρασιά βοηθάει εννοείται στην μετάδοση της πίστης, της σοφίας, της ελπίδας και της αγάπης.
Σ’ αυτή τη συνωμοσιολογική εποχή μας, που η παραποίηση είναι ολοένα και πιο περίπλοκη, όντως χρειαζόμαστε την μαρτυρία των υγιών παλαιοτέρων και την σοφία τους, ώστε να μπορούμε αφ’ ενός να διακρίνουμε τα πράγματα (αληθή και fake) και αφ’ ετέρου να απορρίπτουμε τα νοσηρά και άσχημα.
Σ’ αυτή την περίοδο των περιορισμών, πολλοί ηλικιωμένοι στερήθηκαν την αναψυχή της φυσικής παρουσίας και της αγάπης των εγγονών τους και, το ακόμα δυσκολότερο, κάποιων τελείωσε η ζωή μέσα στην… απαράκλητη μοναξιά τού να πεθαίνεις παντελώς μόνος!! Ο Χριστός να τους αναπαύσει. Οι περιορισμοί βέβαια αναστάτωσαν την ζωή όλων. Μεγάλων και μικρών. Και την ζωή των μαθητών (σ’ όλες τις σχολικές βαθμίδες), και τον κόσμο της εργασίας, αλλά και την ανθρώπινη προσδοκία χαράς από τα αυτονόητα γεγονότα της ανθρώπινης ζωής (γάμους – γιορτές – εκδηλώσεις).
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα αναστάτωσης και σύγχυσης, χρειαζόμαστε υπομονή και διάκριση, ώστε να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε… Την αντοχή του μετάλλου την… σφυρηλατεί το αμόνι…! Πρέπει, μέσα σ’ όλα αυτά, να αμφισβητήσουμε τις προτεραιότητες και τις αξίες μας για το κατά πόσο αξίζουν και πόσο αντέχουν. Συγχρόνως να θαυμάσουμε με χαρά τους ανθρώπους, που έκαναν θυσίες για το κοινό καλό και την προστασία της υγιείας και της ζωής, που φρόντισαν ηλικιωμένους και αρρώστους, και να καταλάβουμε ότι η ποιότητα ανθίζει και καρποφορεί στην δοκιμασία και στην κρίση. Ίσως την χρονιά 2020 να μάθουμε να εκτιμούμε τους φίλους, τους συγγενείς, την Εκκλησία μας, περνώντας τόσο πολύ χρόνο μακρυά τους.
Αυτές τις μέρες γιορτάζουμε σαν Εκκλησία την Ανάληψη του Χριστού. Τον αποχαιρετισμό του Ιησού στους μαθητές Του και σε όλους μας, και την αναχώρησή Του. Βέβαια η Ανάληψη σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Την έναρξη της εντολής «να βγουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο και να διακηρύξουν τα καλά νέα». Να μεταδώσουν τις μαρτυρίες τους για το πόσο τους άλλαξε και ενέπνευσε τη ζωή τους στο καλύτερο η σχέση με τον Χριστό. Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων ο συγγραφεύς τους, Ευαγγελιστής Λουκάς, περιγράφει αυτό ακριβώς, την ζωή του Ιησού και τις αποστολές και ενέργειες της πρώιμης Εκκλησίας.
Ξαναγυρνώντας εμείς σ’ αυτές τις δικές μας «περιορισμένες» μέρες, ας «περιγράψουμε» εμείς στον εαυτό μας την ιστορία της προσωπικής μας ζωής. Το ταξίδι μας προς την πίστη. Την ποιότητα και την ειλικρίνεια των δεδομένων μας. Αυτήν την αθέλητη πιεστική συνθήκη ας την κάνουμε ευκαιρία για μια νέα αρχή. Ας εξετάσουμε τον αντίκτυπο των περιορισμών στην προσωπική μας ζωή. Ας αποφασίσουμε να ζήσουμε ποιοτικά καλύτερα και με σαφείς σκοπούς. Ας ευαισθητοποιηθούμε στις ανάγκες των ευάλωτων αδελφών μας. Ας καταγράψουμε τις σωματικές, συναισθηματικές, διανοητικές και πνευματικές μας ανάγκες. Ας αποχτήσουμε μεγαλύτερη επίγνωση της ευθραυστότητας της ζωής μας, της εξάρτησής μας (με την καλή έννοια) από τους άλλους. Την ανάγκη μας, τέλος, για τον Θεό!
Αυτά που λέει ο Θεός στην Έξοδο στους Εβραίους «να τα πουν στα παιδιά και στα εγγόνια τους» είναι δύσκολα, όπως είναι δύσκολες αυτές οι μέρες που περνάμε, αλλά μπορούμε να τις κάνουμε χρήσιμες μέρες πορείας προς την ελευθερία. Ο Χριστός με την Ανάληψη φεύγει βοηθώντας στην σωστή μας αυτονομία. Μέχρι τότε οι απόστολοι ήταν σχεδόν διαρκώς δίπλα Του. Τώρα πλέον καθένας θα έχει αυτονομία ευθύνης μπροστά στα απρόοπτα, τα διλλήματα και τους πειρασμούς. Η Ανάληψη φανερώνει πώς αξιολογεί ο Χριστός την ύλη και τον άνθρωπο. Κάνει τον άνθρωπο και την ύλη «συγκάθεδρον της Θεότητος». Η αυτονομία του καθενός θα φανερώσει την συνειδητοποίηση της αξιολόγησης. Όπως όλοι οι πειρασμοί και ο σημερινός μπορεί να γίνει βοήθεια να μεγαλώσουμε. Άλλωστε… «Ἆρον τούς πειρασμούς καί οὐδείς ὁ σωζόμενος», δηλαδή χωρίς προσωπική απόφαση, τίποτε δεν αλλάζει και τίποτε δεν έχει αξία.
Ας κάνουμε την υπόθεση του Covid-19, που μας βρήκε, εφαλτήριο και έναυσμα… «ανάληψής» μας σε καλύτερο εσωτερικό ψυχικό κόσμο.
Με ευχές και αγάπη
Ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες