Μέσα στη χαρούμενη ευφορία των ολυμπιακών τελετουργιών, σε μια κοινωνία που έχει χάσει τους χριστιανικούς συμβολικούς της προσανατολισμούς, η εισβολή του παγανιστικού δεν είναι ουδέτερη. Η φλόγα των θεών του σταδίου δεν είναι αυτή του Αγίου Πνεύματος.
Τα πάντα έχουν πλέον ολυμπιακό χρώμα και οσμή. Αλίμονο σε όποιον εκφράσει την παραμικρή επιφύλαξη! Κάτι τέτοιο θα σήμαινε, όπως φαίνεται, να θέσει υπό αμφισβήτηση την ίδια τη Γαλλία, να “παίξει εναντίον της Γαλλίας”, σύμφωνα με τα λόγια του παραιτηθέντος υπουργού αρμόδιου για τον αθλητισμό και τους “αγώνες”. Σε μια κοινωνία όπου όλα πρέπει να είναι πάρτι, είναι φυσικό ο ενθουσιασμός να είναι το ζητούμενο και να επιβάλλεται με κάθε μέσο. Πάνω από τα κεφάλια όλων λάμπει η ιερή “φλόγα”, που περνάει από χέρι σε χέρι από την υπερφυσική γέννησή της στην Ολυμπία, στην καρδιά μιας παγανιστικής τελετής που θα εξέπληττε ακόμα τους αρχαίους Έλληνες.
Παγανιστική προέλευση
Είναι πολύ ενδιαφέρον να διαβάσετε τις σελίδες που είναι αφιερωμένες σε αυτήν την τελετή, στην επίσημη ιστοσελίδα των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού! Αναφέρει ότι το ταξίδι του θα είναι “επικό”. Ο Nicolas de Malézieu, ένας ξεχασμένος Γάλλος ακαδημαϊκός, αναφέρθηκε από τον Βολταίρο να λέει το 1701 ότι “οι Γάλλοι δεν έχουν επικό μυαλό”. Λοιπόν, τώρα έχουμε και μπορούμε να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό, χάρη στη φλόγα. Έπος είναι οτιδήποτε έχει σχέση με συλλογή ηρωικών περιπετειών που περιλαμβάνουν το θαυμαστό. Αυτό φαίνεται να ισχύει και για το ταξίδι αυτής της φωτιάς των θεών. Ίσως επειδή έχει κάποιους διάσημους χορηγούς, οι οποίοι το έχουν βάλει στο βαφτιστήρι: την Coca-Cola και άλλες εταιρείες.
Αυτή η φωτεινή φλόγα της αγάπης
Τι συνέβη στη “φλόγα της αγάπης που κατέκαψε” τον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού;
“Ω ζωντανή φλόγα της αγάπης,που με τρυφερότητα κατακλύζει
το πιο μυστικό κέντρο της ψυχής μου»
(La Vive Flamme d’Amour).
Προφανώς, αυτή η αόρατη φλόγα της αγάπης δεν έχει καμία σχέση με την ολυμπιακή φλόγα που ισχυρίζεται ότι προΐσταται της ειρήνης της ανθρωπότητας καθ’ όλη τη διάρκεια της σύντομης ύπαρξής της! Ο Ισπανός μυστικιστής εξηγεί ότι “αυτή η φλόγα της αγάπης είναι το Πνεύμα, που δεν είναι άλλο από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο η ψυχή αισθάνεται πλέον μέσα της, όχι μόνο ως φωτιά που την κρατάει αναλωμένη και μεταμορφωμένη στη γλυκιά Του αγάπη, αλλά και ως φωτιά που, επιπλέον ανάβει μέσα της και εκπέμπει φλόγα […]- και κάθε φορά που αυτή η φλόγα ανάβει μέσα στην ψυχή, και κάθε φορά που η φλόγα αυτή φλέγεται, λούζει την ψυχή στη δόξα και την αναζωογονεί με την ιδιοσυγκρασία μιας θεϊκής ζωής” (Στροφή Ι, στίχ. I). Αυτό είναι το φως για το οποίο μιλάει ο Κύριός μας στο Ευαγγέλιο, όταν λέει ότι “ο λύχνος δεν ανάβει για να τον βάλουν κάτω από ένα δοχείο, αλλά πάνω σε μια λυχνία, για να δίνει φως σε όλους όσοι βρίσκονται στο σπίτι. Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον Πατέρα σας στους ουρανούς” (Ματθ. 5, 15-16). Υπάρχει μια φλόγα που δείχνει κατευθείαν προς τον Θεό και μια άλλη που μας κρατάει κολλημένους στη γη ή μας ανεβάζει ψηλά μόνο με την υπερηφάνεια και την προσποίηση ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας θεούς, έστω και αυτούς του σταδίου.
Η εισβολή του παγανιστικού
Είναι δυνατό και πιθανό κάποιοι από αυτούς που επευφημούν την ολυμπιακή φλόγα να ενεργούν με καλή πίστη, αλλά αυτό δεν αλλάζει την υπόθεση. Απλώς εξαπατώνται και το βλέμμα τους έλκεται από ένα αντικείμενο του οποίου ο συμβολισμός υπερβαίνει κατά πολύ το ανεκδοτολογικό και το λαϊκό, διαφορετικά το τελετουργικό που το περιβάλλει από την Ολυμπία δεν θα ήταν τόσο κωδικοποιημένο. Ένας παραλληλισμός μπορεί να γίνει με τον συμβολισμό της μασονίας, η οποία επίσης ήξερε να πιθηκίζει τις πιο ιερές αλήθειες για να τις οικειοποιηθεί και να εξαπατήσει τους μυημένους της. Μια τέτοια παγανιστική εισβολή δεν είναι ουδέτερη και θα αφήσει μόνιμα σημάδια σε πολλά μυαλά και ψυχές. Εν τω μεταξύ, η μικρή φλόγα του Ευλογημένου Μυστηρίου, το αόρατο φως στο σκοτάδι μας, που ισχυρίζεται ότι είναι τόσο χαρούμενο, θα συνεχίσει να «τρεμοπαίζει» μέχρι το τέλος του κόσμου.
Η “Σκυταλοδρομία της Φλόγας”, που τόσο πολύ τραγουδούν σήμερα οι τροβαδούροι της γιορτής, είναι στην πραγματικότητα μια ναζιστική εφεύρεση, αφού ο Γκέμπελς είχε συνειδητοποιήσει την αξία των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο, ως βιτρίνα του καθεστώτος στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου! Αυτοί που συνεχώς καταγγέλλουν τις “πιο σκοτεινές ώρες της ιστορίας μας” προφανώς δεν ενοχλούνται από αυτή την παγανιστική προέλευση για την εξύμνηση μιας ανώτερης φυλής. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το δημιούργημα του 1936 παραμένει σήμερα το πιο εντυπωσιακό σύμβολο των προετοιμασιών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες: οι κοινωνίες που απορρίπτουν τον Θεό και τον πολεμούν είναι πολύ ευτυχείς να τον μιμηθούν εφευρίσκοντας τελετές που αποτελούν ένα νέο Ευαγγέλιο!!
Μια εικόνα πολέμου
Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος της φλόγας στο Παρίσι – η οποία πέρασε ακόμη και από τις αίθουσες του Λούβρου και τελικά φώτισε τα αριστουργήματα της ανθρώπινης τέχνης με ένα Φως που κατέβηκε από τον ουρανό – η κοινωνία ήταν τέτοια – τουλάχιστον σύμφωνα με τους υπερδιεγερμένους δημοσιογράφους – που ο πληθυσμός σχεδόν γονάτισε καθώς περνούσε. Στην πραγματικότητα, οι πολλοί και ποικίλοι φορείς αυτής της φλόγας (σημειώστε ότι υπάρχουν “αξιοσημείωτοι φορείς” και υπάρχουν και οι μικροί) ονομάζονται “Οδοιπόροι”: εισάγουν το Φως στον μέχρι τότε σκοτεινό κόσμο. Ωστόσο, ακόμη και μια προσεκτική μελέτη της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων που “αποκαταστάθηκαν” από τον Κουμπερτέν δείχνει ότι είναι δύσκολο να δει κανείς πώς αυτό το διεθνές αθλητικό γεγονός συνέβαλε με οποιονδήποτε τρόπο στην αποκάθαρση ων ανθρώπινων ηθών. Όταν τα έθνη ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ο αθλητισμός είναι μια εικόνα του πολέμου. Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες προορίζονταν για τις ελληνικές πόλεις που μοιράζονταν έναν κοινό πολιτισμό. Η τελευταία εικόνα της πρώτης λαμπαδηδρομίας στο Βερολίνο το 1936 είναι χαρακτηριστική: ο βοσκός Σπύρος Λούης, νικητής του πρώτου μαραθωνίου το 1896, παραδίδει την ιερή φλόγα στον Χίτλερ!!
Αυτές δεν είναι ηρωικές εποχές.
Οι αρχαίοι αγώνες εξυμνήθηκαν από ποιητές σε στίχους που έχουν πλέον ξεχαστεί, όπως εκείνοι του Jean-Baptiste-Gaspard Roux de Rochelle το 1816:
“Ευγενική κόρη του ουρανού, μούσα, της οποίας η μνήμη
των εποχών που δεν υπάρχουν πια
κάτω από το ιερό δέντρο της ελιάς σήκωσε τους βωμούς σου.
Αναβίωσε το μεγαλείο αυτών των αθάνατων αγώνων,
όπου η ανδρεία, οι τέχνες και οι αρχαίες αρετές
έλαβαν από τα χέρια σου οι ολυμπιακές παλάμες”.
(Les Trois âges, ou les Jeux olympiques, l’Amphithéâtre et la Chevalerie).
Επρόκειτο ακόμη για το τραγούδι του πολιτισμού στον οποίο ήταν ριζωμένη η Γαλλία. Καμία εξύψωση της φλόγας εδώ, αλλά μάλλον η χειρονομία των ηρώων της Αρχαιότητας. Η εποχή μας δεν είναι ηρωική: οι ημίθεοι και οι τιτάνες της είναι ποδοσφαιριστές καλυμμένοι με χρυσό και αγορασμένοι σαν μονομάχοι. Η εσωτερική φλόγα έχει σβήσει γιατί, για να ζήσει, είναι απαραίτητο να καλλιεργηθεί ο στοχαστικός άνθρωπος και όχι η λάμψη της κάλυψης από τα μέσα ενημέρωσης. Η ολυμπιακή φλόγα που περνάει από χέρι σε χέρι είναι μια ωχρή αντανάκλαση της φλόγας που τα πάντα κατατρώει, και την έχει παραμερίσει στο περιθώριο.
Πηγή: aleteia.org
Θεματολογικές ετικέτες