17 Απριλίου 2024 Buckfast Abbey
Τετάρτη της τρίτης εβδομάδας της Ανατολής
Ιωάννης 6.35-40: Όποιος δει τον Υιό θα έχει αιώνια ζωή.
Λέγεται ότι “βλέποντας πιστεύεις”. Το Ευαγγέλιο μας λέει ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Ο Ιησούς λέει: “Με βλέπετε και δεν πιστεύετε”. Ταυτόχρονα, τονίζει ότι η πίστη δεν μπορεί να απομονωθεί από την όραση, αν θέλει να έχει σωτηριολογικό όφελος. Η όραση και η πίστη συνεργάζονται: “Είναι θέλημα του Πατέρα μου, όποιος δει τον Υιό και πιστέψει σ’ αυτόν, να έχει αιώνια ζωή”. Έναν τέτοιο άνθρωπο, “που έχει αιώνια ζωή”, ο Χριστός θα αναστήσει την τελευταία ημέρα.
Φυσικά, υπάρχει η όραση και η θέαση. Κάποιος μπορεί να έχει απόλυτα καλή όραση και παρόλα αυτά να μην αντιλαμβάνεται. Στην αρχαιότητα η όραση θεωρούνταν ως διανοητική ικανότητα. Η απόκτηση της όρασης που μεταδίδει την αλήθεια ισοδυναμούσε με εσωτερικό φωτισμό, με την ικανότητα να αναγνωρίζει τα πράγματα, υλικά ή αφηρημένα, όπως είναι. Είναι ένας εικονικός τρόπος σκέψης που χρησιμοποιούμε ακόμη, όπως όταν, κατανοώντας κάτι λέμε: “Α, βλέπω!”- ή όταν σαστίζουμε από τους ισχυρισμούς κάποιου άλλου και λέμε: “Δεν καταλαβαίνω πώς μπορείς να ισχυρίζεσαι κάτι τέτοιο”.
Η δυτική φιλοσοφία μετά τον Ντεκάρτ τείνει να υποθέτει ότι η αντίληψη της πραγματικότητας προκύπτει από συμπερασμό- ότι μπορώ, μεμονωμένα, να σκεφτώ τον δρόμο μου προς την αλήθεια. Η φιλοσοφία του Ευαγγελίου είναι διαφορετική. Υποστηρίζει ότι η αλήθεια ανακαλύπτεται μέσω της συνάντησης.
Διότι η αλήθεια, με χριστιανικούς όρους, δεν είναι έννοια, αλλά μια προσωπική παρουσία, μια παρουσία ικανή να λέει: “Εγώ είμαι” – “Εγώ είμαι η αλήθεια”.
Το Πάσχα του Ιησού αντανακλάται στις Γραφές μέσα από αφηγήσεις και μεταφορές του βλέπειν και του μη βλέπειν. Ο Ιησούς προλέγει το Πάθος του λέγοντας: “Λίγο καιρό, και δεν θα με δείτε πια- πάλι λίγο καιρό, και θα με δείτε” (Ιωάννης 16.6). Το τελευταίο σημάδι που κάνει στο δρόμο “προς την Ιερουσαλήμ” είναι η θεραπεία του τυφλού Βαρτιμαίου, ο οποίος φωνάζει: “Κύριε, να δω!” (Μάρκος 10.51). Οι προσκυνητές που πήγαιναν στο χωριό Εμμαούς χωρίς πίστη, δεν βλέπουν τον αναστημένο Κύριο- όταν η πίστη τους αποκαθίσταται με την «κλάση του άρτου», έρχεται και η όραση (Λουκάς 24.13-32)! Ο Θωμάς, προστάτης των σκεπτικιστών, διατυπώνει το τελεσίγραφό του: “Αν δεν δω τις τρύπες που έκαναν τα καρφιά, δεν θα πιστέψω” (Ιωάννης 20.25). Βλέπει και πιστεύει- όπως και ο Ιωάννης, που αφηγείται την ιστορία, είχε προηγουμένως κοιτάξει τον άδειο τάφο, και είδε και πίστεψε (20.8).
Είναι, λοιπόν, κεφαλαιώδους σημασίας να μάθουμε να βλέπουμε σωστά. Είναι ζωτικής σημασίας να απομακρύνουμε από την πνευματική μας όραση τους καταρράκτες της αμαρτίας, του κυνισμού και του φόβου, να καθαρίσουμε τις καρδιές μας, να εξασκηθούμε στο να βλέπουμε ακόμη και μέσα στη νύχτα, στο σκοτάδι, για να αναζητήσουμε αυτόν που αγαπάμε (πρβλ. Άσμα Ασμάτων 3.1). Διότι τα μάτια μας θα δουν, όχι άλλος (πρβλ. Ιώβ 19.27).
Αυτό που βλέπουμε στην αλήθεια μας μεταμορφώνει. Αν αυτό που βλέπουμε είναι η Αλήθεια, η Αλήθεια επιβεβαιώνει την εικόνα της μέσα μας και διαμορφώνει την ομοιότητά της. Αυτή είναι η αρχή της “αιώνιας ζωής”, η υπόσχεση της ανάστασης.
Όσοι βλέπουν με αυτόν τον τρόπο γίνονται λαμπεροί (Ψαλμός 34.5). Κανένα απλό επιχείρημα για τη θρησκεία μας δεν θα ανοίξει τα μάτια των άλλων πιο αποτελεσματικά από μια τέτοια ενσαρκωμένη ακτινοβολία.
Θεματολογικές ετικέτες