Η γέννηση ενός παιδιού ξυπνά στην ανθρώπινη καρδιά την χαρά και το θαύμα. Θέτει μπροστά στα μάτια μας το μεγάλο μυστήριο της ζωής. Αν η γέννηση λοιπόν κάθε καινούργιου ανθρώπου, κάθε παιδιού, μας υπομνηματίζει και μας υπενθυμίζει (μας κρατάει δηλαδή σε επικαιρότητα) το ότι ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον κόσμο Του, σκέφτεται και φαντάζεται κανείς, πόσο μέγεθος αγάπης και φροντίδας είναι για μας η γέννηση του Χριστού!
Η γέννηση βέβαια κάθε ανθρώπου είναι η αρχή της διαδρομής προς το τέλος, που αργά ή γρήγορα θα έρθει, αφού είμαστε ανθρωπίνως ληξιπρόθεσμοι. Η γέννηση του Χριστού είναι η αρχή μιας διαδρομής χωρίς τέλος, και η φανέρωση του αρχικού σχεδίου του Θεού για τον άνθρωπο, όταν τον δημιούργησε, και που το σχέδιο Του δεν ήταν το να πεθαίνουμε, αλλά να είμαστε μονίμως-αιωνίως μαζί Του. Μαζί με τον Δημιουργό-Κατασκευαστή μας. Μαζί με το Πρωτότυπο, πολλά αντίγραφα όχι κλωνοποιημένα, αλλά έχοντας καθένα την ιδιοπροσωπία της ατομικής ιδιομορφίας. Μία είναι η Δόξα του Θεού στην οποία είμαστε καλεσμένοι (πολλούς υἱούς εἰς δόξαν ἀγαγόντα) αλλά είναι προσωπικό «το ποσοστό μέθεξης και μετοχής».
Οι τρόποι του Θεού είναι εκπληκτικοί γιατί ενώ φαίνεται ότι είναι αδιανόητο και αδύνατο να εγκαταλείψει την Δόξα του και να γίνει άνθρωπος σαν κι εμάς, προς έκπληξή μας (αλλοίμονο αν δε μας εκπλήσσει κάτι τέτοιο· τότε βρισκόμαστε σε ισοπεδωτικό κυνισμό) βλέπουμε τον Θεό να ενεργεί σαν άνθρωπος. Να κάνει ακριβώς αυτά που κάνουμε κι εμείς: Να κοιμάται, να θηλάζει, να αφήνει παιδικές κραυγές, να παίζει και να κάνει σκανταλιές. Όπως σε όλες τις εποχές ο Θεός μας… διασκεδάζει! Είναι απρόβλεπτος και συνεχώς κάνει αυτό που… λιγότερο περιμένουμε.
Η αφελής αξιοπρέπειά μας δεν διανοείται να βγει από το κλουβί της, όντας γεμάτη ανασφάλειες και φοβίες υπαρκτές και ανύπαρκτες. Μικρός μπορεί να γίνει ο μεγάλος. Μπορεί να συσταλλεί αυτός, που έχει μεγάλο μέγεθος. Μπορεί να αναλάβει βάρος αυτός, που έχει πλάτες. Μπορεί να ταπεινωθεί αυτός, που έχει ποιότητα, η οποία δεν εξαρτάται από την καλή γνώμη των άλλων, αλλά είναι υλικό αντοχής.
Ο Χριστός που είναι μεγάλος και έχει πλάτες και είναι πράος και ταπεινός στην καρδιά και δεν αγωνιά για την γνώμη κανενός, Αυτός δέχεται από ταπεινοφροσύνη να γίνει άνθρωπος για να συναντήσει κάθε άνθρωπο, άνδρα ή γυναίκα. Να συναντήσει και να συζητήσει με αυτούς, που τον αμφισβητούν, τον απορρίπτουν και τον αποκλείουν από την ζωή τους!
Αυτό είναι Χριστούγεννα. Η σάρκωσή της μεγάλης Του αγάπης για μας. Το ότι έγινε ένας από εμάς, καθένας μας. Ώστε με τη σειρά μας (αν θέλουμε…) να μπορούμε να γίνουμε καθένας μας, ένας σαν Αυτόν.
Ο Θεός-Πατέρας, με τη γέννηση του Χριστού, μας έδωσε έναν αδερφό, ο οποίος έρχεται να μας αναζητήσει κάθε φορά που είμαστε μπερδεμένοι ή χαμένοι. Ένα αδερφό που γίνεται πιστός φίλος στο πλευρό μας. Μας έδωσε Αυτόν που πρόσφερε τον εαυτό Του τροφή συντήρησής μας σε ποιότητα! Μας έδωσε Αυτόν που μας συγχωρεί και μας ελευθερώνει από τις αμαρτίες μας.
Στην ιστορία της Γεννήσεως του Χριστού οι αναγωγικές αναλογίες εκπλήσσουν!
Ερχόμενος ο Χριστός στον κόσμο γεννήθηκε και φανερώθηκε μέσα σε ένα στάβλο, τόπο διαμονής των ζώων. Πάρα πολύ εύκολα κανείς αντιστοιχεί και την ανθρώπινη κοινωνία με ένα στάβλο και τους ανθρώπους της με ζώα (έστω βιολογικώς έλλογα!) σε όλη την ανθρώπινη ιστορία! Κι εκεί μέσα στο στάβλο, η φάτνη έγινε το πρώτο κρεβάτι Αυτού που θα ονομάζεται «Άρτος(-τροφή) που κατέβηκε από τον Ουρανό και δίνει ζωή στον κόσμο» (Ιω. 6, 41). Η φάτνη, ο υποδοχέας τροφής έμβιων όντων, γίνεται εντυπωσιακός συμβολισμός! Είχε αποτεθεί σε φάτνη και ήταν η “τροφή” μας! Οι συνθήκες της γέννησης εκφράζουν μυστήρια της ζωής του Χριστού, που έρχονται κοντά στη δική μας καθημερινότητα.
Οι πρώτοι προσκυνητές Του έχουν μ’ Αυτόν την εγγύτητα της απλότητας και της φτώχειας. Οι βοσκοί και ποιμένες έχουν συνυφασμένα στην καθημερινότητά τους την φτώχεια και την απλότητα. Είναι συνθήκη του βίου τους. Οι Μάγοι δεν έχουν φυσική απλότητα ούτε φτώχεια συνθηκών. Την απλότητα, την αποκτούν με σοφία, και την φτώχεια την κάνουν επιλογή. Ο Χριστός δέχεται τον ἔσχατο καθἄπερ καί τόν πρῶτον. Τρέφει τους βοσκούς αλλά και τους Μάγους από την φάτνη Του. Το θέμα όλο είναι να Τον ακολουθήσει κάποιος από τη φάτνη της Βηθλεέμ μέχρι τον Σταυρό του Γολγοθά με απλότητα καρδιάς και “φτώχεια”. Οι βοσκοί προτρέπουν ο ένας τον άλλον σε επίσκεψη του Χριστού και οι Μάγοι συναποφασίζουν ένα ταξίδι ζωής για να Τον συναντήσουν! Εμείς επίσης είμαστε “δεσμευμένοι” με τους διπλανούς μας για ανάλογες προτροπές και αποφάσεις επίσκεψης και συνάτησης του Χριστού. Αν έχεις μια μεγάλη χαρά που χορταίνει την ψυχή σου, πώς μπορείς να την περιορίσεις μόνο στον εαυτό σου;
Η σπηλιά της γέννησης του Χριστού χωράει τους πάντες. Όχι μόνον τα ζώα τους βοσκούς και τους μάγους, αλλά τον κόσμο όλο. Το περιεχόμενο-τροφή της φάτνης «πάντοτε ἐσθίετε ἀλλά οὐδέποτε δαπανᾶτε» «το τρώμε πάντοτε χωρίς ποτέ να εξαντλείται» και αυτή η Τροφή της φάτνης είναι η ελπίδα μας. Είναι η ενίσχυση μας να αρχίσουμε να κάνουμε τα συνηθισμένα πράγματα της ζωής μας, με εξαιρετικό τρόπο, αποκτώντας την χαρά της καθημερινής αγιότητας.
Ο Χριστός μας επισκέπτεται μέσα στις συνήθειες της καθημερινότητας μας, για να μας πει, ότι αν η καρδιά μας τραφεί από τη φάτνη Του, τότε και οι ενέργειές μας θα έχουν το δικό Του ποιοτικό αποτύπωμα και θα είναι πηγή ευτυχίας για μας και τους δικούς μας.
Με αφορμή τον φετινό εορτασμό ας πάμε στο σπήλαιο, ας αναζητήσουμε την Τροφή της φάτνης, ας την μοιραστούμε με κάθε πεινασμένο.
Καλά Χριστούγεννα. Καλές γιορτές.
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες