«Απ’ όλες τις αναπηρίες και τις ήττες μου,
ω! κι ακόμα πιο πολύ,
από τις νίκες μου, που ’μοιαζε νά ’χα·
από τα ευφυολογήματα, που εξαπέλυα για χάρη Σου,
και στ’ άκουσμά τους, το ακροατήριο χαιρόταν
ενώ οι άγγελοι κλαίγανε·
απ’ όλες τις «αποδείξεις» μου για τη Θεότητά Σου,
Εσύ, που δεν θέλεις να δίνεις σημείο,
λευτέρωσέ με, Κύριε.
Οι σκέψεις δεν είναι παρά νομίσματα.
Κάνε να μην τα εμπιστευτώ, αντί για Σένα,
Να μη δεχθώ τη φθαρμένη τους εικόνα, σαν δήθεν
του Προσώπου Σου.
Απ’ όλες τις σκέψεις μου,
ακόμα και απ’ τις σκέψεις μου για Σένα,
Έλα Εσύ, Γλυκιά Σιωπή, και λευτέρωσέ με.
Κύριε, της στενής πύλης και της τρύπας της βελόνας,
αφαίρεσε από μένα όλη αυτή την καυχησιολογία
πριν φύγω απ’ την ζωή."
– C. S. Lewis
Όπως λέει ο Λιούις στο ποίημά του, η κρίση πρέπει να αρχίσει με μας και από εμάς προσωπικά. Τα σπανιότερα λόγια που μπορεί κανείς να ακούσει είναι οι λέξεις: «Κύριοι, έκανα λάθος!». Αλλά, τα λόγια αυτά είναι εκείνα που καθένας "πρέπει να πει" μπροστά στον Θεό, όταν τον συναντήσει.
Κανένας δεν μπορεί να αποφύγει τον Θεό!
Η υπόσχεση του Θεού για κείνους που τον αγαπούν είναι τα: «... όσα μάτι κι αυτί ανθρώπινο δεν είδε, ούτε και άκουσε ποτέ, και ούτε που τα ‘βαλε ο νους του ανθρώπου...» (Α’ Κορ. 2.9).
Μια που όλοι μας θα συναντήσουμε το Φως, και, θα πρέπει να ομολογήσουμε τότε, πού είχαμε φταίξει, είναι καλό να αρχίσουμε μ’ αυτό από τώρα, να το βάλουμε σε πράξη, πριν συναντήσουμε το Φως.
Όσες φορές τώρα Τον συναντούμε, όσες φορές κάποια καινούργια αλήθεια φωτίζει τα παλιά μας μυαλά, είναι ώρα ο νους να φωτιστεί και να "βλέπει μακρύτερα".
Αυτός ήταν και ο λόγος που μας δημιούργησε.
Και, ίσως, αυτός ήταν και ο λόγος που ολόκληρο το σύμπαν δημιουργήθηκε.
Αλλά, είναι ακόμα αυτός και ο λόγος, που διαρκώς ρυθμίζει Αυτός ο Ίδιος τα γεγονότα του Σύμπαντος, και όλες τις ανθρώπινες ζωές μέσα στην πρόνοια Του, αλλά και τόσα άλλα απίθανα γεγονότα, όσο και τα λογικά επιχειρήματα, που έρχονται στο πεδίο της σκέψης.
