Συγγραφέας: Ισαάκ Σύρος et al

Εισαγωγικές σκέψεις

για προσωπικές προσευχές

Η προσευχή είναι το μυστήριο της σχέσης του πεπερασμένου ανθρώπου με τον άπειρο Θεό. Μια τέτοια σχέση μόνον έναρξη μπορεί να έχει και πορεία!

Πώς να διανοηθείς κατάληξη και τέρμα;

Είναι λοιπόν η προσευχή η ασφαλέστερη έκφραση της «οικοδομής» της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Αρχίζει· συνεχίζει· και... περατούται (;) όταν συναντηθούν... αδιαμεσολάβητα: «Πρόσωπον προς πρόσω­πον». Τότε η συνάντηση γίνεται μια αιώνια αγκαλιά ευτυχίας όπως λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο (Λουκ. 16, 22).

Μέχρι να γίνει αυτό, ο άνθρωπος εκφρά­ζει την αγάπη του στο αγαπημένο πρόσωπο του Χριστού με την προσευχή, που ουσι­αστικά είναι η χαρούμενη ανταπόκριση σε ένα «ραντεβού» συνειδητοποίησης της σχέ­σεως! Όσο αμεσότερα ανταποκρίνεται στο... «ραντεβού» τόσο περισσότερο αγαπά.

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος μας λέει: «Την αγάπη σου για τον Θεό θα σου την φα­νερώσει η ώρα της προσευχής...».

Σ’ αυτές τις... «συναντήσεις» ο άνθρω­πος χρειάζεται (όπως και όταν μαθαίνει μουσική) το κείμενο των λόγων προσευχής κάποιου άλλου, προκειμένου να «μάθει» να προσεύχεται. Θέλει όμως και να εκφράζεται στην προσευχή με την ανακουφιστική αμε­σότητα των δικών του λόγων. Νομίζουμε ότι τα παρακάτω κείμενα έχουν τα δεδομένα να λειτουργήσουν προσωπικά. Ας τα εκμε­ταλλευτούμε.

Α

Προσευχή ατομική

Α ξίωσέ με Κύριε να Σε γνωρίσω και να Σε αγαπήσω, όχι διανοητικά από την φυσική ή επίκτητη ευφυΐα μου, αλλά αξίωσέ με, εκεί­νης της γνώσεως που «κλέβει» την όλη μας ύπαρξη από τα αισθητά και την προσηλώνει στην ανέκφραστη θέα του προσώπου Σου.

Αξίωσέ με να ελευθερωθώ από την αυτοθέαση των επιθυμιών μου και της φαντασί­ας μου και να θεωρώ Εσένα Κύριε Σταυρω­μένο, πράγμα που όντως θα με ελευθερώσει από την υποδούλωση στις κατ’ ενέργειαν αμαρτίες και σκέψεις.

Αύξησε μέσα μου την αγάπη για Σένα, ώστε να τρέχω «πίσω από τον έρωτά Σου» ελευθερούμενος από τις εντυπώσεις τούτου του κόσμου.

Δώσε μου να καταλάβω το μέγεθος της ταπεινώσεώς Σου! Πως έζησες στον κόσμο, ως άνθρωπος που έγινες εκ των αιμάτων της Παναγίας Παρθένου, ώστε ενθυμούμενος πάντοτε την ταπείνωσή Σου, να δέχομαι ευ­χαρίστως την ευτέλεια της φύσεώς μου.

Με δύο τρόπους ανέρχεται κανείς στον Σταυρό: Ο ένας με την σταύρωση του σώματος, ο δεύτερος με υπερφυσική εμπειρία. Δεν υποτάσσεται ο νους στο Θεό, αν προηγουμένως δεν υποταγεί σ’ αυτόν το σώμα. Όποιος υποτάσσει τον εαυτό του στο Θεό, υποτάσσονται σ’ αυτόν σχεδόν τα πά­ντα.

Σ’ όποιον όντως γνώρισε τον εαυτό του, σ’ αυτόν δίδεται από τον Θεό η γνώση των πάντων. Όταν η ταπείνωση βασιλεύσει στην ύπαρξή σου, τότε υποτάσσεται σε Σένα η ψυχή σου και μαζί της σου υποτάσσονται τα πάντα, διότι από την ταπείνωση γεννιέται στην ψυχή σου η ειρήνη-δώρο του Θεού.

Όσον δεν υπάρχει ταπείνωση βρίσκεται κανείς σε ταραχή από τα πάθη κι από τις συνθήκες του βίου του. Πράγματι, Θεέ μου, αν δεν ταπεινωθούμε μόνοι μας, δεν παύεις να προσπαθείς, αγαπώντας μας, να μας τα­πεινώσεις! Η πραγματική ταπείνωση είναι γέννημα της σοφίας του Θεού. Και η σοφία γεννιέται από τους πειρασμούς.

Συ, Χριστέ μου, με την φλόγα της επι­θυμίας του προσώπου Σου, «απόστρεψον» την προσοχή μας από αυτόν τον κόσμο μέ­χρις ότου συνειδητοποιήσουμε ακριβώς την αξία του και παύσουμε να δεχόμαστε τις σκιές σαν αλήθεια! Ανακαίνισέ μας και φύ­τευσε στην διάνοιά μας την μελέτη του θα­νάτου, ώστε να καταλάβουμε γιατί ήρθαμε στον κόσμο και πώς θα φύγουμε, καθώς και πώς θα ολοκληρώσουμε το έργο του αγια­σμού μας, στο οποίο μας κάλεσες σε τούτη τη ζωή. Και δώσε να ελπίζουμε στα μεγά­λα και θαυμαστά που μας επιφυλάσσει η αγάπη Σου, όταν θα είμαστε μαζί Σου στην Δευτέρα Σου Παρουσία, τα οποία τώρα υπονοιαζόμαστε με την πίστη στα Μυστήρια που μας έδωσες. Αμήν.

Ισαάκ του Σύρου

Β

Προσευχή ατομική

Κύριε,

Δυσκολεύομαι να αγαπώ αφού μόνο δι­ανοητικά κατάλαβα την εντολή Σου. Και Εσένα δεν σ’ αγαπώ, σε σκέπτομαι! Και η πίστη μου μια ακροβασία διανοητική φα­ντάζει στα μάτια μου. Όλα περνάν από το λογικό μου. Δεν θέλω να είμαι ένα «άμυα­λο καλό ζόμπι». Όμως, Κύριε, δώσε «να Σε καταλάβω» με όλη μου την ύπαρξη, όπως ο Ιακώβ όταν πάλευε μαζί Σου.

Κύριε,

Δυσκολεύομαι να βλέπω πέρα από τον εαυτό μου και ακόμα χειρότερα να αξιο­λογώ τα καλά των αδελφών μου, ίσως για­τί στην καρδιά μου κυριαρχεί η αρρώστια, που με κάνει να βλέπω μόνο τα ομοειδή μου πάθη και στους άλλους, αφού είμαι ασυνή­θιστος στην υγεία.

Κύριε,

Δυσκολεύομαι να τηρώ την εντολή Σου, που είναι μία και «καλύπτει» τα πάντα: Ν’ αγαπώ! Να αγαπώ τους πάντες, βλέποντας στο πρόσωπό τους Εσένα. Βλέποντας το θε­ϊκό στοιχείο, που έδωσες σ’ όλους και φυσι­κά και εκείνοι έχουν. Δεν το γνώρισα επαρ­κώς αυτό το θεϊκό σημάδι, ούτε σε μένα, και φυσικά δεν μπορώ να το αναγνωρίσω ούτε και στους αδελφούς μου. Λύτρωσέ με απ’ αυτή την φρικτή αναπηρία, να μη μπορώ να διαβάσω την θεϊκή Σου σφραγίδα πάνω μου, να μη την βλέπω στους αδελφούς μου, και φυσικά, να μη μπορώ να «περπατήσω» τον δικό Σου δρόμο, που είναι ο δρόμος της Ζωής.

Κύριε,

Δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω την ταπείνωσή Σου να γίνεις άνθρωπος και εξ’ αυτού δεν έχω ταπείνωση και δεν καταφέρ­νω να γίνω άνθρωπος. Μένω ένα άτομο, που διεκδικεί την ασφάλεια του προδιαγεγραμ­μένου, όπως φαντάζεται, κλουβιού του, ενώ Συ μου γυρεύεις να «περιπολώ τους ουρα­νούς».

Σε ικετεύω,

Ελεήμον Κύριε,

Βάλε με τα άγια χέρια Σου πηλό στα τυ­φλά μου μάτια, ώστε να πιστεύω και να αγαπώ με σταδιακά πληρέστερη ενάργεια, για να μπορώ, σε όλα και σε όλους, να βλέ­πω τις ενέργειές Σου τις άκτιστες, και το μεγαλείο των αρετών του Πανάγιου Προ­σώπου Σου, έστω και σκεπασμένο με πάθη δύσμορφα και απεχθή. Κάνε με να μπορώ, όχι απλώς να βλέπω πίσω από τα φαινόμε­να, αλλά να με γοητεύει η έστω και αμυδρή και συνεσκιασμένη παρουσία Σου. Καθ’ ομοίωσίν Σου μας έπλασες Κύριε και μόνον σ’ αυτό τον δρόμο πορευόμενοι μπορούμε να αγαπήσουμε «σαν τον εαυτό μας» τον πλησίον μας, που και αυτός πλάστηκε με τον ίδιο τρόπο.

Δώσε μας αυτή την χάρη.

Ενίσχυσέ μας σ’ αυτό τον δρόμο.

Φώτισέ μας να βλέπουμε παντού

το φως των αρετών Σου.

Γέμισέ μας αγάπη, ώστε να μοιάσουμε σε Σένα, να γίνουμε γνήσια παιδιά Σου και να γευθούμε την ευτυχία της συνύπαρξης με τους αδελφούς μας και Εσένα,

στην αγκαλιά Σου.

ΑΜΗΝ.

Γ

Προσευχή ατομική

Παντοδύναμε Κύριε απομάκρυνε από μένα

κάθε ματαιόδοξη έγνοια,

κάθε επιθυμία να εγκωμιάζομαι,

κάθε αίσθημα σκοτεινής επιθυμίας,

λαιμαργίας, οκνηρίας και πολυτέλειας,

κάθε ορμή θυμού,

κάθε διάθεση για εκδίκηση,

κάθε τάση να εύχομαι το κακό του άλλου

ή να χαίρομαι γι’ αυτό,

κάθε ευχαρίστηση να προκαλώ θυμό,

κάθε ικανοποίηση που θα μπορούσα να νιώ-σω νουθετώντας όποιον βρίσκεται σε θλί­ψη ή δυστυχία.

Κάνε με, Κύριε, καλό, ταπεινό και απαρα­τήρητο,

ήρεμο και ειρηνικό,

φιλάνθρωπο και καλοπροαίρετο,

τρυφερό και ελεήμονα.

Ας υπάρχει σε όλες μου τις πράξεις,

σε όλα μου τα λόγια

και σε όλες μου τις σκέψεις

μια γεύση του Αγίου κι ευλογημένου Πνεύ­ματος Σου.

Δ

Προσευχή ατομική

Κύριε, κάνε με

να μην προσεύχομαι για καταφύγιο από τους κινδύνους,

αλλά μάθε με να τους αντιμετωπίζω άφο­βα.

Κύριε, κάνε με

να μην παρακαλώ για το σταμάτημα του πόνου,

αλλά για να τον «κατακτήσει» η καρδιά μου.

Κύριε, κάνε με

να μην ψάχνω συμμάχους στη μάχη της ζωής,

αλλά να εξαρτώμαι απ’ τη δική Σου μόνο δύναμη.

Κύριε, κάνε με

να μην αγωνιώ με φόβο για τη λύτρωση,

αλλά να ελπίζω και να ’μαι υπομονετικός

για να κερδίσω την ελευθερία μου.

Κύριε, γλύτωσέ με

απ’ τη δειλία μου,

και κάνε με, Κύριε,

να νιώσω το έλεός σου,

και άσε με

να «σφιχτώ πάνω Σου», στην αποτυχία μου.

ΑΜΗΝ.