Κλαίει ἡ Παναγία; Καί πόσο κλαίει; Καί γιατί κλαίει; Καί μέχρι πότε θα κλαίη; Καί φτάνει τό κλᾶμα της; Μήπως τά δάκρυα πρέπει νά μοσχοβολοῦν; Μήπως πρέπει ν’ ἀναμιχθοῦν μέ ἀρώματα; Μήπως ἀπό δακρυρροοῦσα πρέπει νά τήν κάνουμε καί μυροβλύζουσα; Καί δέν θά σταματήση ἡ ροή τῶν δακρύων; Καί δέν θά στερέψει το μύρο; Καί μήπως πρέπει δίπλα ἀπό τήν εἰκόνα της πού «ἀενάως» (!) τρέχει δάκρυα καί ἀναβλύζει μύρο, νά στήσουμε καί την εἰκόνα τοῦ Μυροβλήτου; Καί μήπως τά «Δημήτρια», πού ξεκινοῦν ἕνα μῆνα πρίν τή γιορτή τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, πρέπει να ἐπεκταθοῦν καί νά ἑορτάζωνται σέ ἐτήσια βάσι; Καί μήπως καί οἱ Κυριακάτικες Λειτουργίες πρέπει νά συντμηθοῦν, ὥστε νά διατίθεται ὅλος ὁ χρὀνος στήν προσκύνησι τῆς εἰκόνας τῆς παρηγορήτριας καί στή διανομή τοῦ ἁγίου Εὐχελαίου; Καί μήπως ὕστερα ἀπό τόσα «καταπληκτικά φαινόμενα» (!) εἶναι καιρός νά πάη στήν ἄκρη ἡ Ἁγία Γραφή; Τί νά τήν κάνουμε ἄλλωστε, ἀφοῦ λύσαμε τό θέμα τῆς σωτηρίας μας μέ δάκρυα, με μύρα, μέ εὐχέλαια, γιατί ὄχι καί μέ… φανουρόπιττες;
