Συγγραφέας: Τζέρπος Γιάννης

Είναι τώρα περίπου 15 μέρες που με απόφαση της Πολιτείας, ύστερα από θετική εισήγηση του θεσμικού οργάνου της [επιστημονική επιτροπή των ειδικών ιατρών], λειτούργησαν και πάλι τα Δημοτικά Σχολεία, με τη σύσταση, προς κάθε υπεύθυνο και αρμόδιο, να τηρούνται τα γνωστά μέτρα ασφαλείας προς αποφυγή, άλλως περιορισμό, της εξάπλωσης της πανδημίας.

Και ο μικρός Παναγιωτάκης έβαλε στην τσάντα του εκτός από τα βιβλία του, ένα φιαλίδιο με αντισηπτικό και μια εφεδρική μάσκα, κάλυψε το μισό πρόσωπό του με μια άλλη μάσκα, φορτώθηκε τη βαριά τσάντα του και πήρε το δρόμο για το σχολείο.

Είναι όμορφο πράμα να συζητάς με τα παιδιά. Εγώ την "καταβρίσκω" -λέξη και αυτή του παιδικού λεξιλογίου- να συζητώ μαζί τους, γιατί είναι απλά, άδολα, αυθόρμητα, ειλικρινή, χωρίς δεύτερες σκέψεις στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους, χωρίς τις διαολιές και τις πονηριές των μεγάλων. Εσύ, μπορεί, συζητώντας μαζί τους, σα μεγάλος και υπεύθυνος απέναντί τους, να έχεις στο νου σου και τη χειραγώγηση [με τη θετική έννοια της λέξης], να θέλεις εμπρόθετα να κατευθύνεις τη συζήτηση εκεί που εσύ θέλεις, αυτά όμως όχι :

- Αλήθεια Παναγιωτάκη για πες μου: Τη φοράτε τη μάσκα στο σχολείο;

- Και βέβαια παππού τη φοράμε.

- Αλήθεια γιατί τη φοράτε;

- Για να μη μολυνθούμε από το μικρόβιο παππού και για να μη το μεταδώσουμε, άθελά μας και σε σας τους μεγάλους στην ηλικία.

- Και μέσα στη τάξη την ώρα του μαθήματος και στο διάλειμμα ακόμη;

- Και βέβαια παππού. Αφού αυτές τις εντολές μας δίνει η Κυρία. Μόνο σε κάποια στιγμή και για πολύ λίγο τη βγάζουμε και τότε ανοίγουμε τα παράθυρα όλα για να αερίζεται η αίθουσα.

- Την ακούτε τη Κυρία όλοι;

- Και βέβαια παππού την ακούμε. Τι ερώτηση είναι αυτή; Του κεφαλιού μας θα κάνουμε;

- Δηλαδή αν κάποιος βγάλει τη μάσκα και πει ότι εγώ δεν θέλω να τη φορέσω τι θα γίνει;

- Θα του γκρινιάξουμε όλοι παππού και θα τού πούμε : «Ρε, τι κάνεις ρε, φόρα τη μάσκα σου», χώρια που και η Κυρία θα τον υποχρεώσει να συμμορφωθεί.

Σήμερα, Σάββατο 23-1-2021, ήταν για το σπίτι μας μια δύσκολη μέρα. Τέτοια μέρα, πριν από επτά χρόνια, έφυγε από κοντά μας η Πόππη μας [η μάννα του Παναγιώτη ]. Πήγαμε όλοι στην Εκκλησία να παρακολουθήσουμε στο τέλος της λειτουργίας το μνημόσυνο.

Μπήκε ο Παναγιωτάκης στην Εκκλησία - ήρθε στο μέσον περίπου της λειτουργίας- φορώντας τη μάσκα. Με αναζήτησε και ήρθε δίπλα μου. Κοίταζε με απορία δεξιά, αριστερά, πίσω, εμπρός τους πιστούς που παρακολουθούσαν τη λειτουργία. Δεν πέρασαν δυο λεπτά και το απορημένο παιδί με τράβηξε από το μανίκι.

- Παππού θέλω να πάμε έξω, μου είπε.

Σκέφθηκα πως μπορεί να πιέζεται από κάποια ανάγκη και τον συνόδεψα στον εξωτερικό χώρο για να δώσω λύση στο ενδεχόμενο πρόβλημά του.

Και ο Παναγιώτης με άφησε στήλη άλατος

- Ρε παππού! Μέσα στην εκκλησία οι μισοί και παραπάνω δε φοράνε καθόλου μάσκα, και μερικοί που τη φοράνε έχουν τη μύτη και το στόμα έξω! Είναι και παιδιά παππού σαν και μένα που δε φοράνε τη μάσκα. Δηλαδή αυτά τα παιδιά στο σχολείο τους δε φοράνε τη μάσκα;

- Να το αφήσουμε αυτό Παναγιώτη, είπα, να το συζητήσουμε αργότερα στο σπίτι; Πάμε τώρα μέσα.

- Εγώ πάντως, παππού, να το ξέρεις δεν μπαίνω μέσα. Εμάς στο σχολείο μάς λένε και φοράμε όλοι τη μάσκα και η δασκάλα μας είναι αυστηρή σε αυτό. Εδώ γιατί ο παπάς δεν τους λέει να φορέσουν τη μάσκα; Και είναι μάλιστα και όλοι τους... 90 χρονών; [Φανταστείτε πως μας βλέπουν, οι μικροί στην ηλικία, εμάς τους... ψωμομένους ].

Μπήκα στο ναό μόνος μου. Ο Παναγιώτης έμεινε έξω. Δεν αξίωσα να μπει στο Ναό.

Τώρα, και αφού πέρασε η δύσκολη ώρα -το πέρασε μια κουβέντα είναι- καθισμένος εδώ στην πολυθρόνα μου, γαλήνιος, με ήρεμη σκέψη, ψάχνω την απάντηση στα ρωτήματα του Παναγιώτη.

Ψάχνω και δε βρίσκω την απάντηση που θέλω και όπως τη θέλω. Ψάχνω μια απάντηση, που δε θα κουκουλώνει το πρόβλημα, ούτε θα πηδάει πάνωθέ του, γιατί αυτό είναι υπαρκτό.

Μια απάντηση που να ικανοποιήσει την παιδική ψυχή του. Να μην αφήσει κενά μέσα του. Να τον πείσει για την αλήθεια της, για την αλήθεια όμως που μπορεί να τη σηκώσουν σήμερα οι πλάτες του. Μια αλήθεια, που μπορεί αύριο να μη την αποδέχεται, να μη κουμπώνει πάνω του, άλλα να ξέρει πως είναι αλήθεια, πως δεν είναι μια δικαιολογία, να μην είναι ψέμα.

Μια απάντηση που να μη δικαιολογεί με φτηνά λόγια την άρνηση των υπευθύνων δια την ευταξία στο ναό να υποδεικνύουν την τήρηση των εντολών και τη συμπεριφορά των γονέων να συνοδεύουν τα ανήλικα τέκνα τους στην Εκκλησία χωρίς μάσκα και την ίδια στιγμή η απάντηση αυτή να μη τους μειώνει, να μη τους κατεβάζει από τη θέση που πρέπει να έχουν στην παιδική ψυχή. Να τους αποδέχεται αύριο και ας μη τους ακολουθεί, αν δεν θέλει.

Μια απάντηση με την προσδοκία πως η ειλικρίνειά της θα τον βοηθήσει να γίνει, αύριο, υπεύθυνος και θα τον φέρει μέσα στην εκκλησία και δεν θα τον κρατήσει, όπως σήμερα, απέξω.

Μια απάντηση τέλος που να μη αδικεί την Εκκλησία. Να στοχεύει στο αληθές συμφέρον της και να πραγματώνει στο σκοπό της όχι μόνο στο σήμερα, αλλά και στο αύριο, σε βάθος χρόνου.

Και πάνω από όλα αυτά: Πώς να ντύσεις με λέξεις απλές και κατανοητές την όποια απάντηση ; Δύσκολα πράγματα.

 Γλυφάδα 23–1–2021