Ι.Ν Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης
enoriako.info

Γενικού Ενδιαφέροντος

[fluid][html css_xs="width:100%;"]

«Ο μηχανισμός με τον οποίο μια πολύ σκληρή κατάσταση μάς αποκτηνώνει, βρίσκεται στο ότι η ενέργεια που μας παρέχουν τα ευγενή συναισθήματα είναι, γενικά, περιορισμένη. Αν η κατάσταση απαιτεί να πάμε πέρα από αυτήν, ζητάμε τη συνδρομή κατώτερων συναισθημάτων (φόβος, πόθος, δόξα, τιμές), που είναι πλουσιότερα σε ενέργεια.

Εδώ βρίσκεται το κλειδί πολλών πτώσεων. Η τραγωδία εκείνων που, ενώ αγαπούν το καλό, περπατώντας σ’ ένα δρόμο πολύ οδυνηρό εξαντλούν κάποια στιγμή τα όριά τους κι αποκτηνώνονται.

Κάνοντας το κακό στον άλλον, κάτι κερδίζουμε. Τι; Τι κερδίζουμε (και θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεπληρώσουμε) όταν κάνουμε το κακό; Ψηλώνουμε. Απλωνόμαστε. Γεμίζουμε ένα κενό μέσα μας, ανοίγοντάς το στον άλλον.

Κάνοντας το κακό στον άλλον ατιμώρητα ─για παράδειγμα, ξεσπώντας την οργή μας πάνω σ’ έναν κατώτερο, που δεν μπορεί να μας αντιμιλήσει─, γλυτώνουμε ένα ξόδεμα ενέργειας φορτώνοντάς το στον άλλον. Το ίδιο κι όταν ικανοποιούμε άνομα μια οποιαδήποτε επιθυμία μας. Όμως η ενέργεια που εξοικονομούμε με αυτό τον τρόπο, χάνεται διαμιάς.

Το να μην ασκήσουμε όλη τη δύναμη και την ισχύ που διαθέτουμε, σημαίνει ότι είμαστε σε θέση ν’ αντέξουμε το κενό. Αυτό είναι αντίθετο σε όλους τους νόμους της φύσης. Μόνο η χάρη το μπορεί. Η χάρη γεμίζει το κενό, αλλά δεν μπορεί να εισέλθει παρά μόνο εκεί που υπάρχει ένα κενό για να τη δεχτεί.

Μας είναι αδύνατο να συγχωρήσουμε αυτόν που μας έκανε κακό, εάν αυτό το κακό μάς ταπεινώνει. Για να τον συγχωρήσουμε, πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν μας ταπείνωσε αλλά αποκάλυψε το πραγματικό επίπεδό μας.

Ένα αγαπημένο πλάσμα που μας απογοήτευσε. Του έγραψα. Είναι αδύνατο ν’ απαντήσει κάτι άλλο από αυτό που θέλω να μου απαντήσει. Οι άνθρωποι μάς οφείλουν αυτό που φανταζόμαστε ότι θα μας δώσουν. Το ν’ αποδεχτούμε πως είναι διαφορετικοί από τα πλάσματα της φαντασίας μας, είναι μίμηση της αυταπάρνησης του Θεού. Κι εγώ η ίδια είμαι διαφορετική από αυτό που φαντάζομαι πως είμαι. Να το γνωρίζω· αυτό είναι η συγχώρεση.»

 

Σιμόν Βέιλ, από το Η Βαρύτητα και η Χάρη (1947)

[/html][/fluid]