Δεν θέλω να κάνω εδώ μια ποιμαντική μελέτη, αλλά απλώς μια πρόταση σε εκείνους που ίσως, κάποια δεδομένη στιγμή, αραίωσαν σταδιακά τις εξομολογήσεις τους, χωρίς να καταφέρουν να αναλύσουν το γιατί, και αδυνατούν να ξεκινήσουν εκ νέου μια τυπική πρακτική, εξαιτίας κάποιας εσωτερικής δυσφορίας. Θα ήθελα να προτείνω μια υπόδειξη, μόνο και μόνο επειδή σ' εμένα φάνηκε χρήσιμη. Ο καθένας προσφέρει το θετικό που βίωσε. Αυτό μοιάζει με παράδοξο, αλλά κάποιες φορές, ακόμα και τα παράδοξα βοηθούν να βγούμε από αδιέξοδες καταστάσεις. Λοιπόν, με τη βοήθεια κάποιου άλλου, πέρασα από την εξομολόγηση σε αυτό που θα ονόμαζα έναν διάλογο μετάνοιας.

Μου φαίνεται ότι πρόκειται πρώτα απ’ όλα για έναν διάλογο με έναν αδελφό που εκφράζει την Εκκλησία, δηλαδή έναν ιερέα, στον οποίο βλέπω έναν άμεσο απεσταλμένο του Θεού. Έναν διάλογο που γίνεται καθώς προσευχόμαστε μαζί, στον οποίο ιερέα όμως παρουσιάζω αυτό που αισθάνομαι μέσα μου, αυτή τη στιγμή: παρουσιάζομαι έτσι ακριβώς όπως είμαι, μπροστά στην Εκκλησία και μπροστά στον Θεό.

«Παιδιά μου, αυτά σας τα γράφω για να σας προτρέψω να μην αμαρτάνετε. Αν κάποιος όμως αμαρτήσει, έχουμε συνήγορο κοντά στον Πατέρα τον δίκαιο Ιησού Χριστό. Αυτός θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας, και μάλιστα θυσιάστηκε όχι μόνο για τις δικές μας αμαρτίες, αλλά και όλου του κόσμου. Το βέβαιο κριτήριο πως τον έχουμε γνωρίσει είναι ότι τηρούμε τις εντολές του. Όποιος λέει "τον γνώρισα", δεν τηρεί όμως τις εντολές του, είναι ψεύτης· δε λέει την αλήθεια. Όποιος όμως υπακούει στο λόγο του, ασφαλώς αυτός αγαπάει το Θεό με όλη του την καρδιά. Μόνο έτσι έχουμε τη βεβαιότητα πώς είμαστε ενωμένοι μαζί του. Όποιος λέει πως μένει σταθερά ενωμένος μαζί του οφείλει να ζει όπως ακριβώς έζησε εκείνος».

Α’ Καθ. Επιστ. Ιωάννη, κεφ. 2, 1-6

Έχω εξομολογηθεί μόνο μια φορά στη ζωή μου, όταν ήμουν παιδί. Δεν ξαναπήγα από τότε! Κανονικά, κάθε χριστιανός πρέπει να εξομολογείται! Έτσι δεν είναι; Όμως κάτι τέτοιο εμένα μου προκαλεί αμηχανία και φόβο.

            Πώς να εξομολογούμαι; Τί να λέω;

Στην εκκλησία -αλλά και εκτός εκκλησίας- λέμε πολλά πράγματα χωρίς να συνειδητοποιούμε τι λέμε. Π.χ. στο Σύμβολο της Πίστης λέμε ότι πιστεύουμε στην «άφεση αμαρτιών». Το επαναλάμβανα και εγώ επί χρόνια πριν αναρωτηθώ γιατί άραγε αυτό είχε μπει στο Σύμβολο της Πίστης.

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων στον κόσμο.

Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει όσους ζουν μόνο για την εαυτό τους αναζητώντας μόνο προσωπικές ηδονές, θεωρώντας τον Άνθρωπο και την Φύση, απλώς σαν ένα ακατέργαστο υλικό, που μπορεί να πάρει όποιο σχήμα τους βολεύει.

Προχωρημένο μεσημέρι στα περίχωρα μιας Μακεδονικής πόλης και ένας ταλαιπωρημένος διαβάτης που αναζητά απεγνωσμένα το λεωφορείο της γραμμής ως λύτρωση από τη ζέστη, βλέπει (ως από μηχανής Θεό) μια μοναχή παρακείμενης γυναικείας μονής που εργάζεται στα χωράφια. Γεμάτος προσδοκία και ελπίδα για τελειωμό της ταλαιπωρίας του ρωτάει την μοναχή: