Δεν θέλω να κάνω εδώ μια ποιμαντική μελέτη, αλλά απλώς μια πρόταση σε εκείνους που ίσως, κάποια δεδομένη στιγμή, αραίωσαν σταδιακά τις εξομολογήσεις τους, χωρίς να καταφέρουν να αναλύσουν το γιατί, και αδυνατούν να ξεκινήσουν εκ νέου μια τυπική πρακτική, εξαιτίας κάποιας εσωτερικής δυσφορίας. Θα ήθελα να προτείνω μια υπόδειξη, μόνο και μόνο επειδή σ' εμένα φάνηκε χρήσιμη. Ο καθένας προσφέρει το θετικό που βίωσε. Αυτό μοιάζει με παράδοξο, αλλά κάποιες φορές, ακόμα και τα παράδοξα βοηθούν να βγούμε από αδιέξοδες καταστάσεις. Λοιπόν, με τη βοήθεια κάποιου άλλου, πέρασα από την εξομολόγηση σε αυτό που θα ονόμαζα έναν διάλογο μετάνοιας.
Μου φαίνεται ότι πρόκειται πρώτα απ’ όλα για έναν διάλογο με έναν αδελφό που εκφράζει την Εκκλησία, δηλαδή έναν ιερέα, στον οποίο βλέπω έναν άμεσο απεσταλμένο του Θεού. Έναν διάλογο που γίνεται καθώς προσευχόμαστε μαζί, στον οποίο ιερέα όμως παρουσιάζω αυτό που αισθάνομαι μέσα μου, αυτή τη στιγμή: παρουσιάζομαι έτσι ακριβώς όπως είμαι, μπροστά στην Εκκλησία και μπροστά στον Θεό.