«Ο νεκρός δεν έχασε την θέση του

στην συνείδηση και τον νου των ανθρώπων

επειδή λείπει από τα μάτια τους»

J.H. Newman

Ο θάνατος γεννάει βαθειά οδύνη στην καρδιά του ανθρώπου. Πλην των άλλων όλων, και για το γεγονός, ότι ο χωρισμός φαντάζει μόνιμος. Το αγαπημένο πρόσωπο δεν είναι πια θεατό. Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του. Έχει την παγωνιά του απόμακρου.

Το καράβι της ύπαρξης του ανθρώπου μας, χάθηκε στο τέρμα και στο γύρισμα του δικού μας οπτικού ορίζοντα. Όπως είπαμε δεν είναι σε μας θεατό, δεν είναι όμως ανύπαρκτο! Είναι κάτω από τα μάτια Αυτού που τα βλέπει όλα και όλους. Κάτω απ' τη στοργή Αυτού που είπε «ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι από τα θέματα της ζωής και φορτωμένοι ποικίλα βάρη (σωστά, αλλά και άχρηστα) και εγώ θα σας ξεκουράσω»

Ξέρετε, άραγε (και συγνώμη για την ερώτηση) γιατί κάνουμε μνημόσυνα;

Πηγαίνετε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία;

Θεωρείτε έλλειψη ψυχική την μη συμμετοχή στην Θεία Λειτουργία της Κυριακής;

Αξιολογείτε ότι δεν «είναι δυνατόν» η Κυριακή να είναι "γυμνή" σαν τις άλλες μέρες; Ότι ταυτίζεται (η Κυριακή) με την Ανάσταση και την Ευχαριστιακή Ανάμνηση του Χριστού, όπως ο ίδιος μας υπέδειξε;

Ακόμα περισσότερο... κάθε πότε κοινωνάτε; Τι είναι για σας η Μετάληψη των Ευχαριστιακών Δώρων;