Αδελφοί, 

Κουβαλάμε θησαυρό σε πήλινα σκεύη και έτσι φαίνεται ότι, αυτή η μεγάλη δύναμη, ανήκει στον Θεό και δεν προέρχεται από εμάς (Β΄ Κορ 4:7).

Μέσα σε λίγες μέρες έχουν γραφτεί πάρα πολλά, με το σκηνικό της πανδημίας να αλλάζει δραματικά κάθε ώρα (στις 27 Φεβρουαρίου είχα κάνει την πρώτη ανάρτηση, και τα μέτρα της σοφής Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας τότε φάνταζαν… αλλόκοτα).

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ COVID-19 πλάκωσε τη ζωή μας και μαύρισε τις μέρες μας. Ο φόβος του ανθρώπου είναι ένας, ο φόβος του θανάτου,  όλοι οι άλλοι φόβοι είναι παράγωγά του. Αυτός είναι ο φόβος των φόβων.  Η νέα επιδημία δείχνει για άλλη μια φορά αυτό που ξέρουμε και που πάντα ξεχνάμε, δηλαδή ότι είμαστε ένα τίποτε, έρχεται ένα αόρατος ιός και όλα τουμπάρουν.

To τελευταίο διάστημα, εν μέσω πανδημίας, ως μη ώφειλε, γίνεται πολλή συζήτηση για την Θεία Κοινωνία, για το αν μπορεί κάποιος να κολλήσει κορωνοϊό ή όχι μεταλαμβάνοντας.

Αγαπητοί ενορίτες

Πέρασε το μικρό, για φέτος, διάστημα της νηστείας των αγίων Αποστόλων κυριολεκτικώς χωρίς να το καταλάβουμε. Η νηστεία των Εορτών είναι περίοδος προετοιμασίας με παραίτηση από τις επιθυμίες μας ώστε να γνωρίσουμε σαφέστερα την θυσιαστική αγάπη των αγίων που γιορτάζουμε (εν προκειμένω των Αποστόλων, που πέρασε, και της Παναγίας που θα ‘ρθει) και για πρόσκτηση και από εμάς αυτής της θυσιαστικής αγάπης.

Ἔννοια καί προτύπωση τῆς λαβίδος

Ἡ λέξη «λαβίς», ἐκ τοῦ ρήματος λαμβάνω, σημαίνει τό ἐργαλεῖο μέ τό ὁποῖο πιάνεται κάτι,

 Οι λαβίδες υπάρχουν τουλάχιστον από τον έκτο-εβδομο αιώνα.[1] Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιούνταν για τη θεία Κοινωνία. Στην πραγματικότητα, ο 101^ος κανόνας της Πενθέκτης Συνὀδου (691-692)  απαγορεύει τη χρήση οποιουδήποτε σκεύους για την μετάληψη του καθαγιασμένου Άρτου, εκτός από το χέρι του ανθρώπου.

\Τούτο εστί το Σώμα Μου. Τούτο εστί το Αίμα. Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. Αυτές είναι οι αιώνιες φράσεις του Χριστού που διαπερνούν τις διαστάσεις του χρόνου και του χώρου.

Γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν; (Ιω 13,12)

Προφανώς όχι! Οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν τί είναι αυτό που μόλις έκανε ο Ιησούς. Το πασχαλινό δείπνο που τέλεσε ο Ιησούς δεν είναι ένα απλό δείπνο όπου θα λέγαμε και τη συνηθισμένη προσευχή μάλλον βιαστικά, όπως κάνουμε και εμείς συχνά.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Μάιος 2020

"Ξανανοίγουν" λοιπόν οι Εκκλησίες!

Η έκφραση επαναλαμβάνεται από τα χείλη πολλών, ενώ ξέρουν ότι δεν ήταν κλειστές δυναστικά, αλλά από απόφαση της διοίκησης της Εκκλησίας.

Τον καιρό του κορωναϊού, μεταξύ των τόσων συζητήσεων και των τόσων προβλημάτων, υπήρξαν και ατελείωτες συζητήσεις σχετικά με την Αγία Ευχαριστία και τον τρόπο μετάδοσης αυτής.

Ήταν να το δούμε και τούτο.
Για να προστατέψουμε τον εαυτό μας–το σώμα μας, αλλά και τους γύρωθέ μας, έκλεισε ο καθένας μας τα σύνορά του. Σαν ο σαλίγκαρος που κλειδώνεται στο καβούκι του μπήκαμε ο καθένας μας στο σπίτι του και κλείσαμε την πόρτα πίσω μας. Σαν ο σκαντζόχοιρος που για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο γίνεται μπάλα αγκαθωτή, στήσαμε και εμείς αγκαθωτό σύρμα γύρωθέ μας, μποδίζοντας τον άλλο να μπει στο χώρο μας.

Η Θεία Ευχαριστία είναι ασφαλώς ό,τι πιο παράδοξο και μυστηριώδες μπορεί να υπάρξει!

Μία θυσία επί του Σταυρού και έπειτα αυτός ο Άρτος και ο Οίνος που γίνονται Σώμα και Αίμα.

Όχι οποιουδήποτε! Του Ιησού Χριστού, που πέθανε πριν 2000 χρόνια!

Πώς να το κατανοήσουμε αυτό;

Αγαπητοί ενορίτες

Στον μήνα που πέρασε μιλήσαμε για το μέγιστο θέμα της μετο­χής στην Ευχαριστία. Ο Αύγουστος με την περίοδο νηστείας του πρώ­του του δεκαπενθημέρου και τις γιορτές της Μεταμορφώσεως του Χριστού (6/8) και της Κοιμήσεως της Παναγίας (15/8) κρατάει σε επικαιρότητα το θέμα, αφού οι χριστιανοί συνηθίζουν να κοινωνούν αυτές τις μέρες.

Τί ώρα θα πάτε την Κυριακή στην Εκκλησία;

Κάθε Κυριακή είναι ανάμνηση και υπόμνηση της Αναστάσεως του Χριστού. Κάθε Κυριακή η Εκκλησία, την Ανάσταση του Χριστού γιορτάζει. Κάθε Κυριακή πρωί (...ἀφ' ἡλίου ἀνατολάς...Μάρτυς ἁγ. Ἰουστῖνος α' αἰων.) οι Χριστιανοί μαζεύονται γύρω από το τραπέζι που παραθέτει σ' όλους ο κοινός Πατέρας δίνοντας την Σάρκα και το Αίμα του Υιού Του, εις "βρῶσιν καί πόσιν".

Νοέμβριος 2009

Πολλά χρόνια στην Εκκλησία. Από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Από μικρό στα χέρια και την αγκαλιά και μετά με το σχολείο στις Κυριακές και τις γιορτές. Παπαδάκι στο Ιερό τα τελευταία χρόνια του Δημοτικού και τα πρώτα του Γυμνασίου.

Κάποιοι πρόλαβαν και την… μακάρια εκείνη εποχή που ο εκκλησιασμός ήταν υποχρεωτική εκδήλωση σχολικής δραστηριότητας! Τότε που «παίρναν» απουσίες όσοι κοιμόντουσαν ή το σκάγαν καθ’ οδόν! Τότε που ήταν η Εκκλησία στοιχείο κοινωνικής ευπρέπειας και τάξεως! Μερικοί ακόμα τα θυμούνται με νοσταλγία! Υπήρχε… τάξη, σεβασμός, γινόταν το… σωστό, τώρα όλα… διαλύθηκαν, λένε!.

Ιούλιος, 2008

Αγαπητοί ενορίτες

Ατυχώς η σχέση των περισσοτέρων Χριστιανών με την Εκκλησία και την Ευχαριστία είναι τυπική, φοβική και καταντάει μια πρόληψη. Αν ρωτήσουμε, γιατί πας στην Εκκλησία; Θα ακούσουμε την απάντηση: Πηγαίνουμε στην Εκκλησία για να… προσευχηθούμε. Ναι, αλλά μπορούμε και στο σπίτι μας να προσευχηθούμε! Στην Εκκλησία πηγαίνουμε για ένα πολύ μεγαλύτερο λόγο: Να βρεθούμε μαζί με τους αδελφούς μας στο σπίτι του κοινού Πατέρα μας. Και ακόμα περισσότερο να λάβουμε μέρος στο τραπέζι που μας κάνει ο Πατέρας μας σε κάθε Θ. Λειτουργία. Να μετάσχουμε στο Σώμα και στο Αίμα Του.