- Συγγραφέας: Erik Varden
Corpus Christi
Λέξεις για τον Λόγο
19 Ιουνίου 2022 Tautra Mariakloster
Γένεση 14:18-20
18 Ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς της Σαλήμ, που ήταν και ιερέας του ύψιστου Θεού, ήρθε και έφερε στον Άβραμ ψωμί και κρασί.
Α΄ Κορινθίους 11:23-26
23 Εγώ αυτό παρέλαβα από τον ίδιο τον Κύριο.
Λουκάς 9:11β-17
13 «Δώστε τους εσείς να φάνε».
Στο δεύτερο ανάγνωσμα ακούσαμε τον Παύλο να λέει: «Αδελφοί, αυτό είναι που έλαβα από τον Κύριο και με τη σειρά μου το μετέδωσα σε σας: ότι την ίδια νύχτα που προδόθηκε, ο Κύριος Ιησούς πήρε λίγο ψωμί» κ.λπ. Μιλώντας κυριολεκτικά, η δήλωση είναι ψευδής. Η Α΄ Προς Κορινθίους γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50. Ο Παύλος ήταν τότε χριστιανός εδώ και 15 περίπου χρόνια. Η μεταστροφή του είχε λάβει χώρα πολύ μετά τη σταύρωση και το θάνατο του Χριστού. Ο Παύλος, σε αντίθεση με τους Δώδεκα, δεν ήταν παρών στον Μυστικό Δείπνο. Δεν έλαβε το μυστήριο -το φάρμακο της αθανασίας- από τα χέρια του Κυρίου- δεν άκουσε τη φωνή του Ιησού να δηλώνει: "Κάντε αυτό στη μνήμη μου". Για ποιο πράγμα λοιπόν μιλάει;
Στην επιστολή του προς τους Γαλάτες, που γράφτηκε πριν από εκείνη προς τους Κορινθίους, ο Παύλος εξηγεί πώς ήρθε στην πίστη. Παρουσιάζει την ικανότητά του στον τομέα της φαρισαϊκής θεολογίας, τον βίαιο ζήλο του για τη θρησκεία των πατέρων του. Όταν συνάντησε για πρώτη φορά το χριστιανικό φαινόμενο, το θεώρησε βλάσφημο. Επιθυμούσε να το εκμηδενίσει. «Οργίστηκε», μας λέει ο Λουκάς, «εναντίον των μαθητών του Κυρίου», οδηγώντας τους, γυναίκες και άνδρες, «αλυσοδεμένους στην Ιερουσαλήμ» (Πράξεις 9:1-2), για να δικαστούν εκεί ενώπιον της αρμόδιας αρχής.
Τότε συνέβη κάτι. Ο Θεός, λέει ο Παύλος, «ευαρεστήθηκε να μου αποκαλύψει τον Υιό του» (Γαλ. 1:15-16).
Στις Πράξεις των Αποστόλων περιγράφεται πώς συνέβη αυτό. Ο Παύλος κατευθυνόταν προς τη Δαμασκό. Κυνηγούσε «την εκκλησία του Θεού» (Γαλ 1:13). Καθώς ταξίδευε, είδε φως από τον ουρανό. Το φως τον περιέβαλε. Το αναγνώρισε ως φως που δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο· όπως το φως που είδε ο Μωυσής στη φλεγόμενη βάτο, ο Ησαΐας στο ναό, οι μαθητές στο όρος Θαβώρ. Μέσα από το φως ακούστηκε μια φωνή: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις;».
Πέφτοντας στο έδαφος, ο Παύλος τυφλώθηκε. Οι παράμετροι με τις οποίες, μέχρι τώρα, είχε χαράξει την πορεία του δεν υπήρχαν πια. Έπρεπε να παραδώσει τον εαυτό του στα χέρια των άλλων. «Τον πήραν λοιπόν από το χέρι και τον οδήγησαν στη Δαμασκό». Παρέμεινε εκεί για τρεις ημέρες, όσο χρόνο ο Κύριος βρισκόταν άψυχος στον τάφο του. Ο Παύλος μαράζωνε χωρίς όραση, χωρίς να τρώει και να πίνει, σαν να ήταν νεκρός, μέχρι που ο Ανανίας, κληθείς από τον Θεό, ήρθε σε αυτόν διακηρύσσοντας: «Ο Κύριος Ιησούς [...] με έστειλε για να ξαναβρείς την όρασή σου και να πληρωθείς από το Άγιο Πνεύμα». Τα λέπια έπεσαν από τα μάτια του Παύλου. Σηκώθηκε όρθιος, βαπτίστηκε, έφαγε και ήπιε και μετά άρχισε να κηρύττει τον Χριστό στις συναγωγές λέγοντας: «Αυτός είναι ο Υιός του Θεού» (Πράξεις 9:10-20).
Εκ των υστέρων ο Παύλος ήθελε να τονίσει ότι το Ευαγγέλιο που είχε λάβει δεν ήταν ανθρώπινο κατασκεύασμα: «Ο Ιησούς Χριστός», εξήγησε, «μου αποκαλύφθηκε» (Γαλ 1:11 κ.ε.). Αυτό είναι αλήθεια, αλλά ο Χριστός συνάντησε τον Παύλο μέσω της Εκκλησίας. Ήταν η Εκκλησία που ο Παύλος καταδίωξε· ωστόσο, ο Κύριος τον ρώτησε: «Γιατί με καταδιώκεις;». Μέσω της Εκκλησίας θεραπεύτηκε από την τύφλωση. Μέσα στην Εκκλησία του δόθηκε η δυνατότητα να μοιραστεί το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, τα μυστήρια που τον ακούσαμε να λέει ότι έλαβε «από τον Κύριο». Σε όλα αυτά αγγίζουμε το υπαρξιακό υπόβαθρο της ώριμης διδασκαλίας του Παύλου για την Εκκλησία ως Σώμα του Χριστού (π.χ. Εφεσίους 1:22 κ.ε.).
Η Εκκλησία είναι η πραγματική παρουσία hic et nunc της προσωπικής, θεραπευτικής, απελευθερωτικής ύπαρξης και δράσης του Υιού του Θεού. Δεν υπάρχει καμία αντίφαση, στην πίστη, μεταξύ του Χριστού και της Εκκλησίας. Αντιθέτως: η Εκκλησία, η οποία είναι μυστήριο (Lumen Gentium, 1) μεταδίδει την ένωση με τον Χριστό, η οποία, αν εμείς οι πιστοί την αφήσουμε να πραγματοποιηθεί, μεταμορφώνει την ύπαρξή μας. Στο μέτρο που ζούμε μέσα στην Εκκλησία, μπορούμε να πούμε με τον Παύλο: «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός που ζει μέσα μου» (Γαλ 2,20)· ένα θαυμάσιο δώρο, το οποίο όμως προϋποθέτει ότι αδειάζουμε τον εαυτό μας όπως ο Χριστός άδειασε τον εαυτό του (Φιλ 2,8), ότι περπατάμε όπως περπάτησε εκείνος (Α΄Ιω 2,6).
Η γιορτή που γιορτάζουμε σήμερα δεν αφορά ένα μαγικό φυλαχτό σε ένα διακοσμητικό ντουλάπι. Με τον τρόπο αυτό δεν έχω πρόθεση να δείξω καμία ασέβεια προς το Πανάγιο Μυστήριο της Αγίας Τράπεζας. Θέλω απλώς να επισημάνω έναν πειρασμό στον οποίο πρέπει να αντισταθούμε, δηλαδή τον πειρασμό να θεωρήσουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού ως υλικό για ατομική κατανάλωση, έστω και αν πρόκειται για κατανάλωση ύψιστης τάξης. Σε αυτόν τον τομέα, απαιτείται μεγάλη εγρήγορση. Είμαστε τόσο βαθιά σημαδεμένοι από τον στατικό υλισμό που δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε και να αναγνωρίσουμε τη δυναμική πνευματική πραγματικότητα.
Όπως τόσο συχνά, η λειτουργία μας προσφέρει ένα χέρι βοήθειας. Η σημερινή μας σύναξη αναφέρεται στην Ευχαριστία ως passionis memoria, δηλαδή ως «ανάμνηση του πάθους (του Χριστού)». Το μυστήριο καθιστά μια θεία, σωτήρια δράση αισθητά παρούσα. Η δράση αυτή προϋποθέτει την κοινωνία της Εκκλησίας, στην οποία ο Χριστός είναι παρών, μέσω της οποίας ασκεί δράση. Ο Κύριος επέλεξε να μεταδώσει τη μυστηριακή χάρη εκκλησιαστικά. Κανείς δεν μπορεί να χορηγήσει ένα μυστήριο στον εαυτό του, ακόμη και αν είναι ο πιο υψηλός ιεράρχης.
Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας αγγίζουν ενστικτωδώς, ωστόσο το μυστήριό τους δεν πρέπει να εξαντλείται σε μια ιδιωτική κατάνυξη. Δεν είναι ως αντικείμενο διαλογισμού η παραχώρηση της μυστηριακής παρουσίας του Χριστού. Ας θυμηθούμε τα λόγια του προς τη Μαρία Μαγδαληνή στον κήπο: «Μη με κρατάς, έχοντας προσκολληθεί σε μένα (σαν να είμαι κτήμα σου)» (Ιωάν. 20:17). Ο Χριστός είναι εξ ορισμού υποτελής. Εμείς είμαστε έμμεσα αντικείμενα της δράσης του. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα ανανεώσει τη φύση μας εν Χριστώ με τέτοιο τρόπο ώστε η ζωή μας να γίνει μυστήριο του Χριστού. Έτσι, και μόνο έτσι, μπορούμε να εισακούσουμε την απαιτητική εντολή του στο σημερινό Ευαγγέλιο, που δόθηκε μπροστά σε εκείνη την άπορη ανθρωπότητα για την οποία ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του: «Δώστε τους κάτι να φάνε». Η προϋπόθεση για να το κάνουμε αυτό χωρίς να υποκύψουμε σε αφόρητη αλαζονεία είναι να ζούμε με αυτόν, μέσω αυτού, εν αυτώ. Αμήν.