Σήμερα γιορτάζουμε τον θάνατο μιας Γιαγιάς.

Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος πέθανε. Εν προκειμένω, έστω κι αν πρόκειται για την Παναγία, ήταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Βεβαίως η ποιότητα είναι προσωπική και όχι των συνθηκών! Δεν είναι της ηλικίας αλλά της καταστάσεως την οποία κανείς κουβαλάει στην καρδιά του. Ο σημερινός θάνατος αυτής της γιαγιάς της Παναγίας, για μας τους χριστιανούς αναζωπυρώνει την πίστη.

Όλοι οι άνθρωποι θα πεθάνουμε, και οι ηλικιωμένοι έχουν συνδυασμένο ηλικιακά ως φυσικό επακόλουθο και συνέπεια τον θάνατο. Ο θάνατος βέβαια συναρτάται με τα γεράματα, αλλά αυτό δεν τον κάνει να μην είναι και απρόσκλητος επισκέπτης και σε άλλες ηλικιακές φάσεις. Στα συνήθη φυσικά δεδομένα της ζωής, ένας άνθρωπος που κλείνει τον βιολογικό του κύκλο, κλείνει και την ζωή του· πεθαίνει, όπως λέμε. Ο σημερινός άνθρωπος αναζωπυρώνει για μας τους χριστιανούς την πίστη. Πώς αναζωπυρώνει την πίστη, σε μας τους χριστιανούς, ο θάνατος της Παναγίας; Με τα αξιολογικά της κριτήρια και με την ποιότητα του τρόπου της ζωής της. Δηλαδή; Καίγοντας τον εγωισμό μας. Κινητοποιώντας μας σε αγάπη.

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου, Προεόρτια Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου

14-08-2022

Σήμερα διαβάσαμε ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιο, το οποίο είναι από τα πιο μεγαλειώδη και συγχρόνως τραγικά θέματα. Οι Απόστολοι μέσα σε μια βάρκα θαλασσοπνίγονται και ξαφνικά εμφανίζεται ο Χριστός να περπατάει πάνω στην ταραγμένη θάλασσα. Νομίζουν ότι είναι φάντασμα. Μέσα στην ταραχή των συνθηκών και της σύγχυσης πιστεύουν κέτι τέτοιο και αρχίζουν να φωνάζουν, όπως φωνάζουμε όλοι μας όταν είμαστε τρομαγμένοι. Σε τέτοιες συνθήκες, η ένταση της φωνής γίνεται μεγαλύτερη γιατί αυταπατόμαστε ότι αν ακούμε τη φωνή μας παρηγοριόμαστε. Ο Χριστός τούς λέει: «Δεν είναι φάντασμα η υπόθεση. Εγώ είμαι, μη φοβάστε».

Δεκαπενταύγουστος 2022

Ο γνωστός μεγάλος πολιτικός διανοητής Φράνσις Φουκουγιάμα γράφει, στο βιβλίο του «Ταυτότητα», ότι «Οι πολιτισμοί μπορούν να αξιολογηθούν από τον τρόπο μεταχείρισης που επιφυλάσσουν στις γυναίκες»!!

Η σημερινή γιορτή της Κοίμησης της Παναγίας είναι ένας ποιοτικά βεβαιωτικός υπομνηματισμός αυτής της επισήμανσης–παρατήρησης. Για την Εκκλησία του Χριστού το επισημότερο και αγιώτερο πρόσωπο είναι μια γυναίκα. Αυτό το πρόσωπο η Εκκλησία δεν το παρουσιάζει για πολιτισμική αξιολόγηση της, αλλά για φανέρωση της ποιότητας, που αξίζει να επισημανθεί και προβληθεί. Η Εκκλησία του Χριστού βγαίνοντας από το κουκούλι της Συναγωγής, στο οποίο ήδη η γυναίκα ήταν έντιμος σύντροφος του ανδρός, αναπόσπαστα συνδημιουργημένη με αυτόν, ελευθέρως αναμειγνυόμενη στον κοινωνικό βίο, συνάντησε την γυναίκα στον τότε πολιτισμό, στην καλύτερη περίπτωση, ως ένα είδος πολυτελείας ή οικιακού κοσμήματος. Αλλά και συνεκδοχικά δούλη και σκεύος ηδονής υπηρέτρια της πανδήμου Αφροδίτης.

Μας είχε πει ότι ο τρόπος που γίνεται δρόμος για να φτάσουμε και να μετάσχουμε στην αιώνια ζωή είναι να αγαπάμε.

 Αγαπητοί ενορίτες

Μια παλιά ιστορία της Ανατολής διηγείται ότι ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο, σαν ένα όμορφο κήπο γεμάτο λουλούδια και ευωδία, τον έδωσε στον άνθρωπο και του είπε: Αν τηρείς αυτά που σου λέω και ζεις με τον τρόπο που σου υποδεικνύω τότε αυτή η ομορφιά θα αυξάνει και συ θα είσαι γεμάτος ευτυχία κοντά μου και μέσα σ αυτή την «παραδεισένια κατάσταση». Αν όμως δεν μ᾿ ακούς και νομίζεις ότι μπορείς και ξέρεις και «τούς λόγους τῶν ὄντων» και τον τρόπο και δρόμο της ευτυχίας και μέσα σ᾿ αυτή την αυταπάτη αρχίσεις να αμαρτάνεις, τότε κάθε αμαρτία σου θα είναι ένας κόκκος άμμου που θα πέφτει σ᾿ αυτόν τον κήπο μέσα στον οποίον ζεις.

Με απόφαση και διάταγμα του αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης Μαυρίκιου (582-602) [‘’τάττει δε και Μαυρίκιος την της Πανάγνου και Θεομήτορος Kοίμησιν κατά την πεντεκαιδεκάτην του Αυγούστου μηνός’’ (Νικηφόρου Καλλίστου, Εκκλησιαστική Ιστορία P.G.147)] ορίζεται συγκεκριμένη ημέρα (15 Αυγούστου) για την γιορτή της Κοίμησης της Παναγίας, την οποία μέχρι τότε, οι κατά τόπους εκκλησίες, γιόρταζαν ανεξάρτητα η κάθε μία. ‘Εκτοτε πλέον ολόκληρη η Εκκλησία του Χριστού την ίδια μέρα γιορτάζει την Κοίμηση.

Πριν λίγες μέρες, συνάντησα έναν μετανάστη που, για να αποφύγει τους ελέγχους, μετακινούνταν με τα πόδια! Τον ρώτησα πώς αντέχει και τι τρώει σ’ αυτές τις πορείες του. Με κοίταξε έκπληκτος και μου είπε ότι έχει να φάει... τρεις ημέρες.

 Μέσα στον ετήσιο εορταστικό εκκλησιαστικό κύκλο κατέχει σπουδαία θέση η γιορτή του δεκαπενταύγουστου. Η Κοίμηση της Παναγίας. Το Πάσχα του καλοκαιριού, όπως το ονομάζουν κάποιοι...ευσεβείς.

Είμαστε άνθρωποι και οι μεταξύ μας σχέσεις συναπαρτίζονται από την επικοινωνία που γεννάει η συγγένεια του αίματος , η δέσμευση της φιλίας, και η γνωριμία με αξιοσημείωτους ανθρώπους. Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος μόνος. «Για να ζήσει μόνος θα πρέπει να είναι ή θηρίο ή Θεός» μας λέει ο Αριστοτέλης. Το πρώτο ευτυχώς δεν είμαστε ( ή έστω πρέπει να μη γίνουμε!) το δεύτερο θέλει πολύ "περπάτημα" για να το φτάσουμε και πολλές φορές... κουραζόμαστε απλώς και μόνο με την σκέψη(!) και έτσι... αμφιρρέπουμε (γέρνουμε πότε προς τα εδώ και πότε προς τα εκεί...) σπρώχνοντας τις ημέρες τις ζωής μας.

Αυτή η αποστροφή του τραγουδιού του Αλκίνοου Ιωαννίδη μας υπονοιάζει (πιστούς και απίστους) για την δυνατότητα να βλέπεις και με... κλειστά μάτια! Η γιορτή της Κοίμησης μας το βεβαιώνει.

Δεκαπενταύγουστος 2012

Αγαπητοί αδελφοί

          Η ρουτίνα της καθημερινότητας είναι από τις πιο ενοχλητικές εμπει­ρίες. Δημιουργεί κούραση και βαριεστημάρα. Φέρνει ακεφιά. Γεννά­ει κακή διάθεση και αδιαφορία για όλα. Κάνει τους ανθρώπους νευρικούς και κακόκεφους, έτοιμους για έκρηξη και καυγά.

          Αυτά τα βιώματα ατυχώς συνακολουθούν την πλειοψηφία των αν­θρώπων. Μέσα σ’ αυτά γεννήθηκε και ήταν και η Παναγία. Όμως αυτή ήξερε να υποδεχτεί μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητάς της, το θαυμαστό σχέδιο του Θεού και να το γιορτάσει με χαρά και γαλήνη.

Αγαπητοί ενορίτες

Σχεδόν κοντεύει να φύγει κι αυτό το καλοκαίρι και μπήκαμε ήδη στην νηστεία του δεκαπενταύγουστου. Συνήθειες και γνωστά πράγματα. Αλλά, πόσο δικά μας;

Οι περισσότεροι Χριστιανοί όχι μόνον δεν νηστεύουν αλλά και κυριολεκτικά εμπαίζουν το θέμα της νηστείας.

Αγνοια και αδιαφορία οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση αποξένωσης από την Εκκλησία. Και έτσι έγινε και η Εκκλησία ένας θεσμός κάλυψης θρησκευτικών ανα­γκών και ένας χώρος λατρείας του Θεού, με την θεολογία την ειδωλολατρική όμως, της ικανοποιήσεως των απαιτήσεων και θελημάτων του!

Δεκαπενταύγουστος 2010

"...ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ..."

Ερώτηση: Κάθε άνθρωπος συνδυάζει μέσα του το καλό και το κακό, το σκοτά­δι και το φως, την ελπίδα και την απελπι­σία, τη ζωή και το θάνατο, την αμφιβολία και την πίστη, την αλήθεια και το ψέμα, την αγάπη και το μίσος. Εσείς πιστεύετε ότι οι άνθρωποι σήμερα είναι σε θέση να δεχτούν αυτή την πολυπλοκότητα στην ψυχή τους;

Απάντηση: Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν σκλαβωμέ­νοι στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στο σεξ ή και στην εργασία. Αλλά, αν και πολλοί γνωρίζουν την εξάρτηση τους, δε γνωρίζουν πώς να βγουν, αισθάνονται την αδυναμία τους να αλλάξουν, αλλά δεν ξέρουν πώς να προχω­ρήσουν. Είμαστε παγιδευμένοι στην αγωνία και στο φόβο και, ακόμα και αν θέλουμε να βγούμε, δεν ξέρουμε πώς. Η εξάρτηση δεν έρχεται μόνο όταν κάποιος πίνει πολύ. Πίσω από αυτό υπάρχει η κατάθλιψη, το βαθύ άγ­χος, η αίσθηση ότι δεν αξίζω τίποτα. Έτσι, παρότι πολλοί δε χρησιμοποιούν αυτή την έκφραση, η αληθινή ερώτηση είναι: ποιός θα μας σώσει;...

(συνέντευξη στο περιοδικό ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ)

Ζωή και ζωοποιός είναι μόνον ο Χριστός, οι χτύποι της καρδιάς είναι απλώς επιβίωση. Είναι άλλο η Ζωή και άλλο η επιβίωση. Αφού λοιπόν Ζωή είναι ο Χριστός, τότε η Παναγία είναι Μητέρα της Ζωής, όπως λέει και το απολυτίκιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Γέννησε Αυτόν που είναι η όντως Ζωή και γίνεται και για μας "είσοδος" εις την Ζωήν. Η αγάπη μας γι’ Αυτήν και συνεπώς η προσευχή μας προς Αυτήν έχει αποδέκτη και στόχο τον Χριστό. Η αξία της Παναγίας έγκειται στο ότι κρατά στα χέρια Της τον Χριστό. Από Αυτόν αποχτά αξία. Για Εκείνον μας απασχολεί και μας ενδιαφέρει. Χωρίς τον Χριστό η Παναγία δεν δέχεται την αγάπη μας και την τιμή μας.

Υπάρχει εκ του Χριστού.

Τιμάται από τον Χριστό.

Την αγαπάμε για τον Χριστό, αφού γίνεται και μητέρα όλων όσων πιστεύουν στον Χριστό, όπως Εκείνος μας δίδαξε όταν ήταν στον Σταυρό και απευθυνόμενος στον μαθητή Του Ιωάννη του είπε: Να η μητέρα σου.

Χάριν λοιπόν του Χριστού, έχουμε γι’ Αυτήν μητρική αγάπη και απευθυνόμαστε σ’ Αυτήν ως αγαπημένο μας πρόσωπο.

Η παράκληση είναι παλαιά προσευχή προς Αυτήν, που μπορεί, με το έλεος του Χριστού, να γίνει για μας παράκλησις (=παρηγορία) στην καθημερινότητα της ζωής μας. Με αφορμή τις παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου ας κάνουμε φιλοτιμία μας και ας αποκτήσουμε την συνήθεια και το υπόλοιπο διάστημα του χρόνου να απευθυνόμαστε στην Παναγία χρησιμοποιώντας τους δύο παρακλητικούς κανόνες.

Δεκαπενταύγουστος 2017

‘‘Πανήγυρις εστίν ο παρών βίος…’’

Είναι ένα παζάρι αυτή η ζωή. Ένας χώρος όπου μαζευόμαστε να πουλήσουμε και να αγοράσουμε. Ένα γεγονός για το οποίο δουλεύουμε ολοχρονίς. Μια ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να πλασάρουμε την παραγωγή μας (όχι απαραίτητα υλική) για πώληση και τυχόν να αγοράσουμε ό,τι χρειαζόμαστε. Την παλιότερη εποχή, αυτή η διαδικασία γινόταν με αφορμή την γιορτή κάποιου αγίου και ονομαζόταν όπως αναφέραμε παζάρι, σήμερα γίνεται ρυθμισμένα από το καπιταλιστικό σύστημα, και κάτι τέτοια ονομάζονται διεθνείς εκθέσεις. Εκεί διακινούνται εμπορεύματα και ιδέες. Προϊόντα και προτάσεις λύσεων σε θέματα εργασιακά ή τεχνικά της καθημερινότητας. Πλήθος άπειρον συγκεντρώνεται και στα μεν και στα δε. Αργόσχολοι περίεργοι, αλλά και ενδιαφερόμενοι. Άνθρωποι που προμηθεύονται χρήσιμα και αναγκαία πράγματα, αλλά και αδιάφοροι περίεργοι, που ψωνίζουν ό,τι τους γυαλίσει και δαπανούν τα χρήματά τους σε άχρηστες και ανόητες αγορές. Η όλη διαδικασία έχει σύμφυτη και την ποιότητα και την απάτη. Καθένας που πάει εκεί, πρέπει να ξέρει τι όντως θέλει, και να αγοράζει ό,τι αξίζει και του χρειάζεται. Όταν τελειώσουν οι προσδιορισμένες ημέρες αυτού του αλισβερισιού, τότε ‘‘λύεται η παρούσα πανήγυρις’’, τότε τελειώνει το παζάρι και επιστρέφει καθένας στον χώρο και στο σπίτι του.

Δεκαπενταύγουστος 2011

Αγαπητοί ενορίτες,

Φῶς ἡ τεκοῦσα, Θεοτόκε, σκοτισθέντα μέ νυκτί ἁμαρτημάτων, φωταγώγησον Σύ, φωτός οὖσα δοχεῖον...

Αυτό επαναλαμβάναμε τα βράδυα των παρακλήσεων του δεκαπενταυγούστου στους Ναούς. Δηλαδή: Συ Θεοτόκε που γέννησες το Φως (Χριστό), φωταγώγησε κι εμένα που με καλύπτει το σκοτάδι των αμαρτημάτων μου, Συ που έγινες δοχείο του φωτός...

Όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε ανοιχτομάτηδες. Ακόμα και όσοι ψάλλαμε κάθε απόγευμα του δεκαπενταύγουστου αυτόν τον ύμνο! Ατυχώς για τους περισσότερους δεν μας «μίλησε». Επαναλάβαμε λόγια αλλ' όχι νοήμα­τα. Χαρήκαμε τον ήχο αλλά όχι το περιεχόμενο. Μείναμε στην ατμόσφαιρα και δεν μπορέσαμε να δούμε την πρόταση! Τέλος πάντων. Ας σκύψουμε να αφουγκραστούμε τι μας λέει και τι μας προτείνει.