Μετά την τέλεση του Μυστηρίου του γάμου σας, θέλουμε να σας ευχηθούμε η χαρά της σημερινής μέρας να κρατήσει ισόβια! Όμως όλοι ξέρουμε ότι τα ανθρώπινα τελειώνουν...

Σήμερα πάντως δεν κάναμε μια ανθρώπινη ληξιαρχική ρύθμιση της απόφαση σας να παντρευτείτε, αλλά το Μυστήριο του γάμου σας. Όπως ήδη είπαμε, τα ανθρώπινα εξαντλούνται γι’ αυτό εμείς σήμερα προσευχηθήκαμε να έρθει (να Τον καλέσετε δηλαδή εσείς να έρθει) ο Χριστός στη ζωή σας και να "φτιάξει" κρασί για την συνέχιση του γάμου σας.

Γιατί άραγε κάνουμε αγιασμό στην έναρξη της σχολικής χρονιάς;

- Είναι "καλό" για τα παιδιά; 

- Μήπως έτσι θα μαθαίνουν ευκολότερα τα μαθήματά τους;

- Τους βοηθάμε ψυχολογικά;

  Τίποτα από όλα αυτά!

 Ο άνθρωπος έχει μυαλό και καρδιά. Το μυαλό "γεμίζει" και καλύπτει τις ανάγκες του στο σχολείο, με την μάθηση. Η καρδιά δεν γεμίζει με τις γνώσεις. Θέλει "άλλα" να γεμίσει.

 Θέλει καλοσύνη. Θέλει αγάπη. Θέλει να γνωρίσει τον Χριστό, από τον Οποίο θα διδαχθεί και θα μάθει την αγάπη και την καλοσύνη.

 Δεν γινόμαστε καλύτεροι με γνώσεις ( τα ιστορικά παραδείγματα είναι τραγικά), αλλά ομορφαίνοντας η καρδιά μας. Κάτι τέτοιο μπορούμε να το αποκτήσουμε μόνον αν "μπει στην ζωή μας ο Χριστός. Αυτή η μικρή προσευχή θέλει να γίνει...διαβατήριο και γέφυρα εισόδου του Χριστού στις καρδιές των μαθητών. Μ΄ αυτή την σύντομη ακολουθία έχουμε και πάλι υπόμνηση του γεγονότος ότι ο Χριστός έγινε....μικρός για μας. Όταν και μεις δεχθούμε αυτή την ταπείνωση του Χριστού, ως προσωπική μας στάση, τότε θα αρχίσει να αγιάζεται η καρδιά μας και να χαίρεται κανείς το ξημέρωμα, όταν φεύγει το σκοτάδι και έρχεται το φως.

( Μικρό Ευχολόγιο) Εκδ. ΙΩΝΑΣ ΠΡΕΒΕΖΑ

Είναι τρομερά απογοητευτικό. Ο τόπος μας βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη δύνη. Πρωτόγνωρη βέβαια για τους ανθρώπους αυτού του τόπου, που μετά από τις κοινωνικές και οικονομικές συμφορές των τελευταίων χρόνων, βρίσκονται μπροστά σε μια καταιγίδα η οποία για τους επιστήμονες είναι απόλυτα λογική και εξηγήσιμη, για τους περισσότερους όμως από εμάς, αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού. Η πανδημία απλώθηκε και ο κόσμος κοιτά μουδιασμένος.

• Οδηγούσα και άκουγα ραδιόφωνο. Επέτειος της αναρχικής πυρπόλησης του κτιρίου της MARFIN. Κατάκριση κατά της τυφλής βίας, που σκότωσε μέσα στις φλόγες ακόμη και μια μητέρα που κυοφορούσε το παιδί της. Και έλεγε η σχολιάστρια: Αν το παιδί αυτό είχε γεννηθεί, θα ήταν τώρα 12 ετών, θα πήγαινε στο Γυμνάσιο!!!

Όμως οι ίδιοι άνθρωποι, όταν αλλάζει το σκηνικό, με διαφορετική βία και θανάτωση αθώων και ανυπεράσπιστων, αλλάζει και η αξιολόγηση. Έτσι, αυτό που πιο πάνω προξενούσε αποτροπιασμό, τώρα βρίσκει υπερασπιστές, ακόμη και διεκδικητές «δημοκρατικών δικαιωμάτων»! Δύο μέτρα και δύο σταθμά! Ιδού πώς:

«Ο Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς!» λέμε. Τι ιδέα και τι αδιανόητη απαίτηση από μένα να πιστέψω σε κάτι τέτοιο! Γεννιόμαστε σε έναν κόσμο όπου τα πάντα πάνω του "δηλώνουν" ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από αυτόν τον κόσμο.

Στις σύγχρονες θεολογικές συζητήσεις στον τόπο μας, αν υπάρχουν ακόμα συζητήσεις που να μπορούν να θεωρηθούν θεολογικές, «φονταμενταλιστές» είναι πάντα οι άλλοι.

Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα η ελληνική κοινωνία παρουσιάζει φαινόμενα που η συνάρτησή τους κάνει διακριτή την είσοδό της στους Νέους Χρόνους. Η Εκκλησία, ο κυριότερος πνευματικός και πολιτικός παράγοντας της εποχής, θα βρεθεί στο κέντρο των εξελίξεων και των μετασχηματισμών, τόσο ως φορέας των στοιχείων του μεσαιωνικού κόσμου όσο και ως θεσμός που δέχεται τις επιδράσεις των νέων κατευθύνσεων.

Αγαπητοί Μακαριότατοι,

Αγαπητοί αδελφοί Επίσκοποι,

Αγαπητοί ιερείς, αφιερωμένοι άνδρες και γυναίκες και κατηχητές,

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, Χαίρετε!

«Θυμήσου με, Κύριε, στην Βασιλεία Σου». (Λουκ. 23,42)

Αυτή είναι η γνωστή κραυγή – προσευχή προς τον Χριστό τού ενός ληστή στον Γολγοθά. Είναι στις τελευταίες ώρες της ζωής του.

«Παλιά η θρησκεία ήταν για τα πλήθη

κάτι που αφορούσε την φαντασία,

στις μέρες μας όμως ο χριστιανός

πρέπει να έχει μια αιτιολογία για την πίστη του.

Δεν πρέπει μόνον να πιστεύει

πρέπει και να γνωρίζει·

όχι μόνον να ακούει

αλλά και να καταλαβαίνει»

Σήμερα τιμούμε τη Βάπτιση του Κυρίου. Υπάρχει ένας πολύ όμορφος λειτουργικός ύμνος, στη σημερινή γιορτή, που λέει ότι ο λαός του Ισραήλ πήγε στον Ιορδάνη «με γυμνά πόδια και γυμνή ψυχή», δηλαδή μια ψυχή που ήθελε να λουστεί από τον Θεό, που δεν είχε. Γιατί δεν είχε κανέναν πλούτο και χρειαζόταν τον Θεό.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας, της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μας φέρνει στο σπίτι της Ναζαρέτ, όπου η Θεοτόκος Μαρία δέχεται τον ευαγγελισμό του αγγέλου (βλ. Λουκ. 1, 26-38). Εντός των τοίχων ενός σπιτιού, ο άνθρωπος αποκαλύπτει τον εαυτό του περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Και είναι ακριβώς μέσα σε αυτή την οικιακή θαλπωρή που το Ευαγγέλιο μας δίνει μια λεπτομέρεια που αποκαλύπτει την ομορφιά της καρδιάς της Μαρίας.

Οι Μάγοι ταξιδεύουν προς τη Βηθλεέμ. Το προσκύνημά τους αφορά και εμάς, που καλούμαστε να ταξιδέψουμε προς τον Ιησού, γιατί αυτός είναι ο Πολικός Αστέρας που φωτίζει τον ουρανό της ζωής μας και καθοδηγεί τα βήματά μας προς την αληθινή χαρά. Ωστόσο, από πού ξεκίνησε το προσκύνημα των Μάγων για να συναντήσουν τον Ιησού; Τι έκανε αυτούς τους άνδρες της Ανατολής να ξεκινήσουν το ταξίδι τους;

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!

Σήμερα, θα ήθελα να εξετάσω τη μορφή του Αγίου Ιωσήφ ως στοργικού πατέρα.

Δεν ξέρω αν παρακολουθείτε τη συζήτηση περί του «μετανθρώπου», δηλαδή περί του όντος στο οποίο μπορεί να μετασχηματιστεί ο άνθρωπος που γνωρίζουμε σήμερα. Τα σενάρια είναι πολλά, και πολλά από αυτά βρίσκονται σε υλοποίηση – δεν αποτελούν απλώς μια μελλοντολογική φαντασιοκοπία.

«Ο Θεός σού λέει: “Έχω ένα όνειρο. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να το πραγματοποιήσω.

Πρώην αρχιεπίσκοπος του Παρισιού Μιχαήλ Ωπτί

Πόσο κρυστάλλινη και καθαρή είναι η ματιά του Κυρίου μας πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη. Αλλά και πόσο η ανθρώπινη συνθήκη δίνει την εντύπωση πως παραμένει πάντοτε ανικανοποίητη. Από τη μία, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ασκητής, «μήτε άρτον εσθίων μήτε οίνον πίνων» (Λκ 7, 34), κι όμως οι άνθρωποι τον κατηγορούν πως τάχα «δαιμόνιον έχει». Από την άλλη, ο Ιησούς «ἐλήλυθεν ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν» (Λκ 7, 35). Πώς μπορούμε τελικά να εξηγήσουμε αυτή την αντιφατική στάση; Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή τη συνεχή διάθεση απόρριψης;

Ε λοιπόν, όσο κι αν θα το θέλαμε, ο Ιησούς δεν απαντά σε αυτή την ερώτηση. Αρκείται να μιλήσει για τη Σοφία του Θεού, που δικαιώθηκε στο πρόσωπο όλων των παιδιών και των απεσταλμένων Της (Λκ 7, 36) και που ετούτη η Σοφία θα υποδείξει τώρα, τον μεν Ιωάννη το Βαπτιστή, ως τον μείζονα «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», τον δε Ιησού, ως τον Αγαπητό, τον Μονογενή Υιό του Θεού.

Οι εικόνες που χρησιμοποιεί ο Ιησούς στην αρχή του σημερινού Ευαγγελίου, μας αφήνουν σαστισμένους: ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και το φεγγάρι δε θα δίνει πια το φως του∙ τα άστρα θα πέφτουν από τον ουρανό και οι ουράνιες δυνάμεις που κρατούν την τάξη του σύμπαντος θα διασαλευτούν. ( Μκ 13:24-25). Εν τούτοις, ο Κύριος μας παροτρύνει να ελπίζουμε, γιατί ακριβώς εκείνη τη στιγμή του απόλυτου ζόφου, θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου (βλ. εδ. 26). Μάλιστα μπορούμε ήδη να αντιληφθούμε τα σημάδια του ερχομού του, ακριβώς όπως αντιλαμβανόμαστε ότι έρχεται το καλοκαίρι, όταν βγαίνουν τα φύλλα της συκιάς (πρβλ. στ. 28).

«Όποιος γίνει αφορμή να κλονιστεί

ένας από αυτούς τους μικρούς

που πιστεύουν σε εμένα,

είναι προτιμότερο για αυτόν

να κρεμάσει μια μυλόπετρα στο λαιμό του

και να καταποντιστεί στη θάλασσα.»

Μια γραφή μου έρχεται στο μυαλό, που υπάρχει στην πόρτα ενός μικρού νεκροταφείου, στο βορρά: «Εσύ που περνάς, σκέψου τα βήματά σου, και περπατώντας σκέψου το τελευταίο βήμα».

Πώς κρίνεται ηθικά το χρήμα, ο πλούτος;

• Το χρήμα από ηθική άποψη δεν είναι ούτε ένα καλό ούτε ένα κακό. Και μάλιστα, εφόσον το χρήμα καθεαυτό είναι μια υλική πραγματικότητα, δημιουργημένη από τον Θεό, αυτή καθεαυτή η πραγματικότητα είναι καλή. Το χρήμα είναι ένα μέσο ανταλλαγής, του οποίου η αξία καθορίζεται με συμφωνία μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία.

Με τη Xάρη του Θεού και χάριν στο έργο πολλών, έχουμε πλέον εμβόλια που μας προστατεύουν από τον COVID-19. Φέρνουν την ελπίδα για τον τερματισμό της πανδημίας, αλλά μόνο εάν γίνουν διαθέσιμα σε όλους και εάν συνεργαστούμε μεταξύ μας.

Κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα. Μοιάζει αυτονόητο το να αποζητά κανείς δροσιά στα μεσογειακά νερά της, να χαίρεται την άπλα τους  και να ξεμουδιάζει με απλωτές.

Σε διάστημα δώδεκα ετών, η Δύση έχει δει τέσσερα διαδοχικά κινήματα ευρείας απήχησης, που φέρονται κατά της αδικίας και υπερασπίζονται την πρόοδο - από την εξέγερση του MeToo μέχρι το κίνημα των Black Lives Matter. Όλες αυτές οι διαμαρτυρίες, παρότι έχουν μια γνήσια βάση, δεν έχουν αφήσει αρκετό χρόνο για τον απαραίτητο προβληματισμό, οδηγώντας στην ανάπτυξη μιας αίσθησης ανυπομονησίας, και κάποιους να βλέπουν παντού συστημικές αποτυχίες του φιλελεύθερου καπιταλισμού.

Πώς να μιλήσεις για την πίστη σε μια "κοινωνία" όπου η λέξη "Θεός" δεν σημαίνει, για τον τρόπο ζωής και τα αξιολογικά κριτήρια των ενεργειών των ανθρώπων, σχεδόν τίποτα; Και κάτι τέτοιο δεν ισχύει μόνον για τον άλλο ευρωπαϊκό και μη χώρο, αλλά και για την πατρίδα μας;

Κείμενο παρουσίαση του βιβλίου "το φως που ελευθερώνει" των εκδόσεων ΕΝ ΠΛΩ που έγινε σε διαδικτυακή (zoom) συνάντηση κληρικών την 21 Ιουνίου 2021.

Το Σάββατο 29 Μαΐου 2021, κατά τη διάρκεια μίας λιτανείας για τη μνήμη των χριστιανών μαρτύρων της 26^ης Μαΐου 1871, που οργανώθηκε από την Ενορία της Παναγίας των Αιχμαλώτων (Notre-Dame des Otages), στη διαδρομή από τη Φυλακή της Ροκέτ (prison de la Roquette) προς την οδό Αξό (rue Haxo) σημειώθηκαν βίαια επεισόδια, όταν μία ομάδα «αντιφασιστών» επιτέθηκε στους προσκυνητές. Εξ αφορμής του γεγονότος, ο Αρχιεπίσκοπος Παρισιού Μισέλ Ωπτί δημοσίευσε το παρακάτω άρθρο στη εφημερίδα Le Figaro.

Ομιλία του Μισέλ Ωπτί, με αναφορά στο περιστατικό του προπηλακισμού Χριστιανών (από ομάδες «antifa») κατά την πρόσφατη λιτανεία για τους μάρτυρες της Κομμούνας…

Υπηρετούσε φαντάρος και πάτησε κατά λάθος μια νάρκη, που ήταν «για τους εχθρούς», και διαμελίστηκε και πέθανε, στα εικοσιτρία χρόνια της ζωής του.

Το τελευταίο κεφάλαιο του εκπληκτικού βιβλίου "ο αιώνιος άνθρωπος" του Chesterton G. K. που μόλις εξέδωσαν οι εκδόσεις ΙΩΝΑΣ.

Μόνιμο άγχος όλων μας το πότε θα τελειώσει η πανδημία COVID19... Επιδίωξη ο εμβολιασμός για προστασία από τον κίνδυνο νοσήσεως και ευχή μας να βρεθεί φάρμακο θεραπείας. Μέχρι τότε, αγωνίες, συζήτηση, τοποθετήσεις!

Αγαπητοί μου αδελφοί! Ναι, το ξέρω πως η προσφώνηση αυτή είναι πολύ συνήθης ανάμεσα σε χριστιανούς. Η αδελφοσύνη είναι κατηγόρημα της χριστιανικής μας ταυτότητας εφόσον είμαστε όλοι παιδιά του Ενός Πατρός.

Ο Ιησούς είναι ο δημιουργός και ο σωτήρας της διανοίας μας καθώς και της πιο πολύτιμης καρδιάς μας. Τίποτα που δεν σκέφτεται αυτός δεν αξίζει να σκέφτεσαι. Όμως κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί όπως Εκείνος, έκτος και αν γίνει αγνός όπως και Εκείνος.

Αυτές τις μέρες, ξανά και ξανά, εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί φέρνουν στο προσκήνιο το ”Ευαγγέλιο του Ιούδα″. Ίσως το Πάσχα που πλησιάζει σπρώχνει τους ανθρώπους σε μιά αγωνία αναζήτησης νοήματος που τον υπόλοιπο καιρό την έχουν να κοιμάται σε κάποια γωνιά της ψυχής τους. Είναι απαραίτητη λοιπόν η αποσαφήνιση πολλών πραγμάτων που μας είναι άγνωστα, προκειμένου να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.

[…]

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μας πουν: Γιατί ο Θεός το κάνει αυτό σε εμάς; Είναι μια τιμωρία; Μια προειδοποίηση; Ένα σημάδι; Αυτές είναι αντανακλαστικές, τάχα χριστιανικές, αντιδράσεις ενός πολιτισμού που, πριν από πολλές γενιές, έχει ασπαστεί τον «ορθολογισμό»: όλα πρέπει να έχουν εξήγηση. Αλλά αν δεν έχουν; Αν υποθέσουμε ότι η πραγματική ανθρώπινη σοφία δεν είναι ικανή να συνενώσει μερικές αβέβαιες εικασίες και να πει ότι «όλα τώρα είναι εντάξει»; Τι γίνεται, τελικά, αν έρθουν στιγμές, όπως ο T.S. Eliot αναγνώρισε στις αρχές της δεκαετίας του '40 (2^ο Κουαρτέτο), όταν η μόνη συμβουλή είναι να καρτερούμε χωρίς ελπίδα, γιατί θα ελπίζαμε για το λάθος πράγμα;

Συζήτηση για την αμφιβολία στην εκπομπή LA FOI PRISE AU MOT του γαλλικού ΚΤΟ μεταξύ των Laurence Devillairs, Michel Boyance & Riquier Camille και με συντονιστή τον θεολόγο Régis Burnet. Η απομαγνητοφώνηση και η μετάφραση έγιναν από τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Υπάρχει μια κακή, καταστροφική αμφιβολία, αυτή που σε οδηγεί να χάσεις την πίστη σου, και μια καλή αμφιβολία, αυτή που ενισχύει την πίστη σου, και το ερώτημα είναι, πώς τις διακρίνουμε;

The Guardian

Ο Πίτερ Χίτσενς είναι συντηρητικός αρθρογράφος στη βρετανική εφημερίδα Mail on Sunday. Ο Τέρι Ιγκλετον είναι καθηγητής Αγγλικής Λογοτεχνίας και ακραιφνής αριστερός. Τα τελευταία βιβλία και των δυο τους, όμως, καταφέρονται εναντίον ενός κοινού εχθρού: του μηδενισμού. Πρόκειται για το The Rage Against God (Η οργή εναντίον του Θεού) του Χίτσενς και το On Evil (Περί κακού) του Ιγκλετον.

 Νομίζω πως η διαφορά μεταξύ Χριστιανών και μη Χριστιανών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: την ελπίδα.  Όχι την ελπίδα γενικά, αλλά συγκεκριμένα τη χριστιανική ελπίδα. Η ελπίδα αυτή διαφέρει ριζικά από την κοσμική αισιοδοξία, η οποία στην ουσία είναι η πεποίθηση ότι η ιστορία πορεύεται αιτιοκρατικά προς θετική έκβαση. Αντίθετα, η χριστιανική ελπίδα δεν γεννιέται από εγκόσμιους παράγοντες. Πηγάζει από τη δράση του ζωντανού Θεού μέσα στον κόσμο και την ιστορία, μια δράση η οποία γεννά το εντελώς καινούργιο και μπολιάζει τον κόσμο με αυτό, το οποίο ο κόσμος από μόνος του δεν μπορεί να γεννήσει. Η ανάσταση, για παράδειγμα, δεν μπορεί να παραχθεί από τον κόσμο. Πρέπει να χαριστεί από τον Θεό. Και γι’ αυτό η χριστιανική ελπίδα μπορεί να ανθεί ακόμη κι όταν κάθε εγκόσμια αισιοδοξία καταρρέει, ακριβώς διότι αυτή η ελπίδα εισβάλλει στον κόσμο ως δώρο απ’ έξω.

«Και την τρομερή εκείνη μέρα που το παιδί ήταν παρόν στον απαγχονισμό ενός άλλου παιδιού, που το πρόσωπό του, από ό, τι μας λέει, έμοιαζε με δυστυχισμένο άγγελο, άκουσε κάποιον πίσω του να στενάζει: Μα πού είναι ο Θεός; Πού είναι; Πού είναι τέλος πάντων ο Θεός;

Και μέσα μου μια φωνή του απαντούσε:

- Πού είναι; Να ‘τος! Μπροστά σου είναι κρεμασμένος εδώ σ’ αυτή την κρεμάλα».

Ελί Βίζελ, «Η Νύχτα», σελ 26,

Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2006

(β’ Κοντάκιο Ἀποτομῆς Κεφαλῆς Προδρόμου)

Επίμετρο από τον Θεόδωρο Ζιάκα στο βιβλίο του C. S. Lewis «Το μεγάλο Διαζύγιο», δηλαδή σχόλια στον εκούσιο και αυτοπροαίρετο χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό.

Σκέφτεται κανείς με αφόρητη οδύνη αλλά και απόλυτη κατανόηση όλους τους αρρώστους με καρκίνο, αυτοάνοσα ή AIDS ή κάτι άλλο απίθανο, που εκφράζουν την αγανάκτηση τους: Γιατί; Γιατί εγώ;; Η αναζήτηση της αιτίας μιας αρρώστιας... αυτή η αίσθηση αδικίας… συνθλίβει ψυχές και τυραννάει φυλλοκάρδια!

Το νεαρό κορίτσι που είχε δύο όλες κι όλες σεξουαλικές επαφές με ένα αγόρι-έκπληξη, που γνώρισε σε φιλικό πάρτι και που, στην πανεπιστημιακή αιμοδοσία που μετείχε εξ υστέρων, έμαθε ότι είναι οροθετική στα 23 της χρόνια!!

Υπάρχουν γνώσεις η επιστήμες που τις ονομάζουμε θετικές: Διεκδικούν τη θετικότητα, δηλαδή τη σιγουριά, το χαρακτήρα της αναμφισβήτητης βεβαιότητας. Κάθε άνθρωπος μπορεί να τις επαληθεύσει με την παρατήρηση, το πείραμα ή τον μαθηματικό λογισμό. Αναφέρονται στην πραγματικότητα του κόσμου που μας περιβάλλει, είναι γνώσεις ή επιστήμες της φυσικής πραγματικότη­τας.

Αγαπητοί Ενορίτες.

Πέρασε ένα ακόμη καλοκαίρι της ζωής μας και μπαίνουμε στο Φθινόπωρο. Οι εποχές του έτους είναι ένας κύκλος όμοιος σχεδόν με την ζωή μας. Καί η ζωή μας μετά το "καλοκαίρι" της πρώτης ηλικίας έχει την καρποφορία του "Φθινοπώρου" της ωριμότητας για να ακολουθήσει ο "χειμώνας" του τέλους της ζωής μας με την προσδοκία της "άνοιξης" που θα είναι η Ανάσταση μας από τον Χριστό.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ είναι η Αισθητική. Επειδή η αισθητική είναι ξένη και εχθρική προς την πίστη, είναι αναίρεση της πίστης. Μια όμορφη λειτουργία είναι παράστα­ση. Μια όμορφη εικόνα είναι ζωγραφιά. Ένα όμορφο τροπάριο είναι τραγούδι. Δεν υπάρχουν όμορφες θρησκείες.

 Με μια προφητική προαίσθηση του μαρτυρίου του, ο ηγούμενος Κριστιάν ντε Σερζέ της μοναχικής κοινότητας στον Άτλα της Τιβιρίνας στην Αλγερία έγραφε:

«Αν μου συνέβαινε κάποια μέρα (που θα μπορούσε να είναι και σή­μερα) να είμαι θύμα της τρομοκρατίας, η οποία φαίνεται ότι θέλει να κα­ταβροχθίσει όλους τους ξένους που ζουν στην Αλγερία, θα ήθελα η κοι­νότητά μου, η Εκκλησία μου, η οικογένεια μου να θυμηθούν ότι η ζωή μου ήταν δοσμένη στο Θεό και σ' αυτή τη χώρα.

Σέβομαι τους φίλους μου (και τους μη φίλους) που έχουν απορρίψει το επίμοχθο άθλημα της μεταφυσικής αναζήτησης και προτιμά­νε τη δογματική πίστη στο «μεγαλειώδες και ανιδιοτελές Τίποτα». Όμως δεν μπορώ να συ­γκρατήσω την έκπληξη μου, κυρίως ως δάσκαλος, όταν οι ίδιοι θέλουν ταυτόχρονα να εμφα­νίζονται και μαχητικοί υπερασπιστές της Λογικής και μάλιστα της αρχαιοελληνικής!

 Όταν είσαι ακόμα έφηβος και ουσιαστικά μόλις αρχίζεις να γνωρίζεις τον κόσμο γύρω σου είναι μπλέξιμο να "βλέπεις" δύο κόσμους! Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, είναι σχιζοφρενικό!

Αγαπητοί ενορίτες

Οι ουσιαστικές απαντήσεις για την ανθρώπινη ζωή δεν δίδονται προς άλλους αλλά προς τον εαυτό μας! Για τα καίρια της ζωής δεν χρειάζεται να απολογηθούμε σε τρίτους, αλλά στην ψυχή μας. Όσα μας είναι εσωτερική πίεση και απορία θέλουν επαρκείς για την καρδιά και την σκέψη μας τοποθετήσεις. Τα θεμελιώδη ερωτηματικά απαιτούν προσωπική ειλικρίνεια όχι επικοινωνιακή διπλωματία.

Πώς ζούμε; Γιατί έτσι και όχι αλλιώς; Πόσο μας "χορταίνει" η σχέση μας με τον άνθρωπό μας; Τί κανονίζει την συμπεριφορά μας; Τί έχει αξία στη ζωή μας;

«...βλασφημίαν, ἀσυγχώρητον βλασφημίαν

ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»

Για τους Χριστιανούς η ιστορία προχωρά ως εκτύλιξη μιας ανα­μέτρησης: κάθε λεπτό -ασταμάτητα- η Ανάσταση αναμετράται με τη θανατίλα του παλιού κόσμου. Υπάρχουν, ωστόσο, και στιγμές με μια ένταση ξεχωριστή, με μια κρισιμότητα αποκα­λυπτική: Είναι οι στιγμές στις οποίες εγείρεται με ορμή ένα αντι-ευαγγέλιο και ο άνθρωπος καλείται να διακρίνει μεταξύ αυτού του αντι-ευαγγελίου και του ευαγγελίου του Χριστού και να ξεκαθαρίσει με ποιο συντάσσεται, ποιο αποτάσσεται.

«Θα πρέπει ένας άνθρωπος να είναι τυφλός και απίστευτα ανόητος αν, φτάνοντας στα χρόνια της ωριμότητας, δεν αναρωτιέται πότε-πότε, μες στην παραζάλη της ζωής: "Για ποιο σκοπό ήρθα στον κόσμο; Γιατί ζω;"

«Όλοι αμάρτησαν και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού. Ο Θεός όμως τους δικαιώνει χωρίς αντάλλαγμα, με τη χάρη του, μέσω της απολύτρωσης που συντελέστηκε  διά του Ιησού Χριστού. Γιατί ο Θεός τον όρισε να σταυρωθεί και να προσφέρει το αίμα του, […], ώστε να φανερώσει, τον έσχατο αυτόν καιρό, αυτό που είναι η δική του δικαιοσύνη, αυτή που σώζει. Αυτός είναι ο δικός του τρόπος να είναι δίκαιος και να δικαιώνει όποιον πιστεύει στον Ιησού» (Ρωμ 3, 23-26).

Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ 

Το  κήρυγμα του Αρχιεπισκόπου του Canterbury στην εορτή του Σταυρού,

καθεδρικός ναός Truro, Σάββατο 16  Νοέμβρη 2013 

Αναγνώσματα: Ησαΐας 63.1-3a, 7-9. 2 Κορινθίους 5.16 - 21 

Πριν από λίγες εβδομάδες έκανα μια βάπτιση. Ήταν μια ωραία ευκαιρία. Το νήπιο ήταν ήσυχο, η οικογένεια περιχαρής. Ήταν μια βάπτιση ίσως λίγο υψηλότερου επιπέδου από το κανονικό, αλλά ήταν μια μοναδική και ειδική περίσταση όπως είναι κάθε βάπτιση. 

 ...άρθρο του Αρχιεπισκόπου του Canterbury στη Χριστουγεννιάτικη έκδοση της Radio Times.

Το σκέφτομαι άραγε μόνο εγώ, ή ο εκνευρισμός για τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια κάθε χρόνο ξεκινάει όλο και νωρίτερα; Από τις αρχές Νοεμβρίου, είναι δύσκολο να αποφύγεις τις διαφημίσεις από τους μεγάλους έμπορους, που διακριτικά μας συμβουλεύουν να ξοδέψουμε και ύστερα να ξοδέψουμε λίγα παραπάνω. 

Πολλές φορές έρχονται να με δουν ξένοι δημοσιογράφοι. Τους φοβάμαι, καθώς στέκομαι διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία μου να εξωτερικεύσω τη σκέψη μου και το φόβο μήπως δώσω όπλα σ’ ένα συνομιλητή που δεν γνωρίζω τα αισθήματά του. Σ’ αυτού του είδους τις συναντήσεις κρατώ πάντα κάποιες επιφυλάξεις.

Εκείνο το πρωινό ο νεαρός Ισραηλινός, που μου έπαιρνε συνέντευξη για λογαριασμό μιας εφημερίδας του Τελ Αβίβ, κέρδισε αμέσως τη συμπάθεια μου κι έτσι δεν χρειάστηκε να αντισταθώ πολύ, αφού η συζήτησή μας πήρε αμέσως έναν προσωπικό τόνο.

Η εξάπλωση του Ισλάμ στον σημερινό κόσμο είναι έκπληξη, μαζί και αίνιγμα. Έκπληξη, για τη δυναμική της εξάπλωσης, την ταχύτητα και τις γεωγραφικές της διαστάσεις, την ικμάδα που εμφανίζει αυτή η θρησκεία στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού ριζικά αντιμεταφυσικού.

 Ερώτ: Ποιός ο ρόλος της πίστης για τους νέους;

Για τον ρόλο της πίστης, τί να πώ; Δεν ορίζεται αυτός ο ρόλος, ανακαλύπτεται και γίνεται γνωστός μόνο εμπειρικά. Ποιός είναι ο ρόλος της μουσικής για τους νέους, ή της φιλίας, ή του έρωτα; Μόνο από τη γεύση των καρπών μπορούμε να αποτιμήσουμε αξίες. Η πίστη μπορεί να είναι μιά τυφλή στράτευση, μιά καταφυγή αδυναμίας. Μπορεί όμως να είναι και μιά ερωτική εμπιστοσύνη και αυτοπαράδοση, που δίνει νόημα στον καθημερινό βίο και μεταμορφώνει το παράλογο σε λόγο και το αδιέξοδο σε ελπίδα.

Στη συνείδηση των περισσοτέρων ανθρώπων σήμερα η λέξη πίστη έχει ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: Σημαίνει την ανεξέταστη αποδοχή άρχων και αξιωμά­των, τη συγκατάθεση σε μια θεωρία ή διδαχή που παραμένει αναπόδεικτη.

Αν διερωτηθούμε, πως άρχισαν οι άνθρωποι να μιλάνε για το Θεό, πως μπήκε στη ζωή τους αυτό το πρόβλημα, θα διαπιστώσουμε μάλλον τρεις βασικές αφετηρίες, τις σπουδαιότερες:

William Newton

Γράφοντας για τους μάρτυρες βρίσκομαι μπροστά σε μία πρόκληση, όταν αναλογίζομαι τις δικές μου πολυάριθμες απιστίες προς τον Κύριο, ακόμα και κάτω από τις πιο ασήμαντες κοινωνικές πιέσεις! Για να χρησιμοποιήσω μία αγγλική φράση, δεν μπορώ να «κρατάω το ίδιο καντήλι» (δηλαδή να είμαι ισάξιος) όπως αυτό που κρατάνε γίγαντες, όπως οι άγιοι Thomas More και Maximillian Kolbe. Και συγχρόνως, ενώ δεν μπορώ να είμαι ισάξιος, όσον αφορά την αντιστοίχηση με την πίστη τους, υπάρχει άλλος τρόπος με τον οποίο μπορώ! Η φράση «κρατάω το ίδιο καντήλι» προέρχεται από μία εποχή πριν τον ηλεκτρισμό ή το φωταέριο, όταν ένας ασκούμενος θα κράταγε ένα φως πάνω από την εργασία του δασκάλου του, έτσι ώστε να του φέγγει. Με την ελπίδα, ότι εκείνος, και οι υπόλοιποι ασκούμενοι, μ’ αυτή την συμμετοχή μπορεί να μάθαιναν και να μιμούνταν. Αυτό μπορώ οπωσδήποτε να το κάνω.

O Καρδινάλιος Κάρλο Μαρία Μαρτίνι πέθανε στο Βαρέζε της Βόρειας Ιταλίας στις 31 Αυγούστου 2012 σε ηλικία 85 ετών. Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στις 8 Αυγούστου, ο Martini έδωσε μια τελική συνέντευξη προς τον συνάδελφό του Ιησουίτη π. Georg Sporschill, με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Martini σε ένα βιβλίο με τίτλο «Νυκτερινές Συζητήσεις στην Ιερουσαλήμ» και έναν Ιταλό φίλο του που ονομάζεται Federica Rantice Fossati Confalonieri. O Rantice έχει πει στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης ότι ο Martini είχε εγκρίνει το κείμενο της συνέντευξης και το προόριζε ως ένα είδος «πνευματικής διαθήκης» που θα δημοσιευθεί μετά το θάνατό του.

Το παρακάτω είναι μια μετάφραση της συνέντευξης που δημοσιεύθηκε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera («Απογευματινός Ταχυδρόμος»).

Ποιος είσαι; Πού και γιατί πηγαίνεις; Πρέπει να απαντήσετε... Μη κάνετε το λάθος να απαιτείτε απ’ την κοινωνία μας (... την όποια) να μην έχει από σας καμιά αξίωση! Δεν βοηθούν οι αυταπάτες...!

Τα παραπάνω δεν είναι ερωτηματικά του μυαλού. Είναι υπαρξιακά κενά που χρειάζονται επειγόντως κάλυψη, γιατί αλλιώς αν δεν καλυφθούν θα "μπάζουν" στην ζωή σας... προβλήματα... άχρηστα... και λάθη...!!

Λοιπόν θα πείτε, έχεις να προτείνεις κάτι; Στις διαπιστώσεις-διαγνώσεις συμφωνούμε. Ποια λύση-απάντηση, όμως, υπάρχει;

Σας χαιρετώ, σας χαιρετώ θερμά, βλέπω σε εσάς τόσο ενθουσιασμό και τόση χαρά. Αλλά όμως πρέπει να σας πω κάτι που θα λυπήσει τις καρδιές σας. Ας σιωπήσουμε. Είναι κάτι που αφορά κάποιον από εσάς

Ο Μaciej ήταν λίγο πάνω από τα 22. Σπούδασε γραφιστική και άφησε την δουλειά του για να εργαστεί εθελοντικά για την WYD (Παγκόσμια Ημέρα Νεότητας). Στην πραγματικότητα όλα τα σχέδια του συνεδρίου είναι δικά του. Κατά τη διάρκεια της εργασίας αυτής ξανα-ανακάλυψε την Πίστη του.

Στις 8:30 το βράδυ την, Τετάρτη, 27 Ιουλίου 2016 από την κατοικία του Αρχιεπισκόπου, στην Κρακοβία, όπου διαμένει ο Πάπας για την αποστολική επίσκεψή του, συνδέθηκε με ζωντανή εικόνα και ήχο με την ιταλική νεολαία που ήταν παρούσα στην Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας (WYD), συγκεντρωμένη στο Παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη Παύλου Β 'στην Κρακοβία. Ο Πάπας απάντησε στις ερωτήσεις τριών νεαρών εκπροσώπων.

Η πληρότητα μιας ανθρώπινης ζωής δεν υπολογίζεται μόνο με ό,τι συμβαίνει στο σώμα. Η ζωή δεν είναι υπόθεση σωματικής μόνο δύναμης ή υγείας ή ικανότητας να χαίρεται κανείς. Τι είναι ζωή;

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ

Χρήστου Γιανναρά: Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας,

Οι άνθρωποι έχασαν την ευλάβεια και τον σεβασμό προς καθετί το ιερό, καθώς επίσης και την ταπείνωση, που κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ανάξιος όχι μόνο να επιτελεί αλλά και να βλέπει απλώς θαύματα. Έτσι, σήμερα διψούν για θαύματα όσο ποτέ άλλοτε. Μεθυσμένοι από την υπερηφάνεια, την αυτοπεποίθηση και την άγνοια, τρέχουν απρόσεκτα, απερίσκεπτα και παράτολμα σε καθετί το θαυματουργικό. Δεν αρνούνται, μάλιστα, να λάβουν μέρος και οι ίδιοι στην επιτέλεση θαυμάτων· το αποφασίζουν χωρίς σκέψη. Αυτή η τάση είναι επικίνδυνη περισσότερο από ποτέ. Γιατί πλησιάζουμε σταδιακά στην εποχή που θ' αρχίσουν να γίνονται πολυάριθμα και εκπληκτικά θαύματα, θαύματα που θα πλανύσουν και θα σύρουν στην απώλεια τους σαρκικούς ανθρώπους.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

………………………………………………………… 

Ζητᾶμε θαύματα, γιὰ νὰ πιστέψουμε! Πολλὲς φορὲς χρησιμοποιοῦμε «ἐργαλεῖα» θαυμάτων, χωρὶς νὰ πιστεύουμε ὅτι θὰ γίνη θαῦμα. Τὰ κρατᾶμε καὶ τὰ περιφέρουμε τὰ ἐργαλεῖα αὐτά, λυπᾶμαι πού θὰ τὸ πῶ, ὡς μιὰ εὐλαβῆ ἀπάτη!

Στὸ ἑλ­λη­νι­κὸ τρα­γού­δι ἡ ἀ­να­φο­ρὰ σὲ θρη­σκευ­τι­κὰ καὶ πνευ­μα­τι­κὰ θέ­μα­τα, ἐμ­πνε­ό­με­να ἀ­πὸ τὴ χρι­στι­α­νι­κὴ πα­ρά­δο­ση, εἶ­ναι σχε­δὸν ἀ­νύ­παρ­κτη [...]. Ἂν θε­λή­σου­με, ἐν τού­τοις, ν' ἀ­νι­χνεύ­σου­με τὶς ὅ­ποι­ες σκόρ­πι­ες, ἀλ­λὰ ἐ­ξέ­χου­σες, πα­ρεκ­βά­σεις ἀ­πὸ τὸν κα­νό­να αὐ­τὸ τῆς σι­ω­πῆς θὰ πρέ­πει δί­χως ἄλ­λο νὰ ἀ­να­φερ­θοῦ­με σὲ δυ­ὸ κύ­ρι­ες τά­σεις τῆς με­τα­πο­λε­μι­κῆς στι­χουρ­γι­κῆς. Στὴν πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση ἐ­πι­λέ­γον­ται λέ­ξεις-κλει­διά, φόρ­μες τῆς λει­τουρ­γι­κῆς πα­ρά­δο­σης, οἰ­κεῖ­ες ἐμ­πει­ρί­ες τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς, ἰ­δι­αί­τε­ρα τῆς λα­ϊ­κῆς θρη­σκευ­τι­κό­τη­τας, ἐν­σω­μα­τω­μέ­νες ὅ­μως σ' ἕ­να ἐν­τε­λῶς και­νού­ριο πε­ρι­ε­χό­με­νο. Τυ­πι­κὴ πε­ρί­πτω­ση αὐ­τῆς τῆς προ­ο­πτι­κῆς εἶ­ναι τὰ τρα­γού­δια τοῦ Νί­κου Γκά­τσου σὲ μου­σι­κὴ τοῦ Μά­νου Χατ­ζι­δά­κι.

«Ο Μοναδικός, του οποίου έχουμε ανάγκη»

Από πού προέρχεται αυτός ο μεγάλος πόθος που κατοικεί στον άνθρωπο, να γνωρίσει τον Θεό;

«¹⁴Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες πλάσμα Σου τόσο θαυμαστό! Όλα όσα κάνεις είναι εξαίσια, και εγώ αυτό πολύ καλά το ξέρω. ¹⁵Δεν μου γινόταν να κρυφτώ από Σένα και απ’ τα μάτια Σου, ακόμα κι όταν τα κόκαλά μου σχηματίζονταν μες το σκοτάδι της κοιλιάς της μητρικής μου. ¹⁶Και τότε ακόμα, την ασχημάτιστη ύπαρξή μου την έβλεπαν τα μάτια Σου, γιατί μες στο "Βιβλίο" Σου οι πάντες είμαστε γραμμένοι» (Ψαλμ. 138, 14-16).

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ 16^ος

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,

Στη σειρά των κατηχητικών ομιλιών με θέμα τους Πατέρες της Εκκλησίας,  θα ήθελα σήμερα να μιλήσω για ένα πρόσωπο που λίγοι το γνωρίζουν: για τον Ρωμανό τον Μελωδό, που γεννήθηκε περί το 490 στην Έμεσα (το σημερινό Χομς) στη Συρία. Θεολόγος, ποιητής και συνθέτης, ανήκει στη μεγάλη ομάδα των θεολόγων που μεταμόρφωσαν τη θεολογία σε ποίηση.

«Εάν ένα μέλος υποφέρει, όλοι υποφέρουν μαζί του» (Α΄ Κορ. 12, 26). Αυτά τα λόγια του Αγίου Παύλου αντηχούν έντονα στην καρδιά μου, καθώς αναγνωρίζω για άλλη μια φορά την ταλαιπωρία που υπέστησαν πολλοί ανήλικοι λόγω σεξουαλικής κακοποίησης, κατάχρησης εξουσίας και κατάχρησης συνείδησης που διαπράχθηκε από σημαντικό αριθμό κληρικών και αφιερωμένων ατόμων. Εγκλήματα που προκαλούν βαθιές πληγές, πόνο και αδυναμία, κυρίως μεταξύ των θυμάτων, αλλά και στα μέλη της οικογένειάς τους και στην ευρύτερη κοινότητα των πιστών και των μη πιστών. Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, κάθε προσπάθεια, που θα γίνει ποτέ, να ζητήσουμε συγχώρηση και να επιδιώξουμε την αποκατάσταση της βλάβης, δεν θα είναι αρκετή! Κοιτάζοντας μπροστά στο μέλλον, δεν πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθειες μόνον για να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα ικανή να αποτρέψει τέτοιες καταστάσεις, αλλά και να αποτρέψουμε τη δυνατότητα να καλύπτονται και να διαιωνίζονται. Ο πόνος των θυμάτων και των οικογενειών τους είναι επίσης ο πόνος μας και γι 'αυτό είναι επείγον να επιβεβαιώσουμε και πάλι τη δέσμευσή μας να διασφαλίσουμε την προστασία των ανηλίκων και των ευάλωτων ενηλίκων.

Αγαπητοί αδελφοί, φίλες και φίλοι,

Σε κάποια χωριά της Ισπανίας καθώς και σε ισπανόφωνες συνοικίες του Ντάλας, στο Τέξας της Αμερικής, την παραμονή των Χριστουγέννων, ομάδες παρελαύνουν στους δρόμους με οδηγούς ένα αγόρι και ένα κορίτσι ντυμένους σαν τον Ιωσήφ και την Μαρία. Συχνά η "Μαρία" είναι ανεβασμένη σε ένα δανεικό γαϊδουράκι. Τραγουδούν κάλαντα και επισκέπτονται κάθε σπίτι απ’ το οποίο τους... "διώχνουν" με κάθε επισημότητα!

Το έθιμο είναι μια απορριπτική ανάμνηση του γεγονότος ότι η Παναγία με τον Ιωσήφ συνάντησαν την ανθρώπινη σκληροκαρδία, απ’ την οποία πρέπει να θεραπεύσουμε εμείς τους εαυτούς μας!

Για μια άλλη χρήση της Παναγίας των Παρισίων

lundimatin#187, 16.04.2019

Αδελφοί και αδελφές, Χθες, η Παναγία των Παρισίων κάηκε. Στην εποχή του, ο Χριστός είχε δώσει το παράδειγμα διώχνοντας τους εμπόρους από το ναό.

Ο C. S. Lewis είπε κάποτε ότι το θάρρος είναι η «μορφή κάθε αρετής στο σημείο δοκιμής της». Είναι εύκολο και το ξεχνάμε, ότι άνθρωποι, όπως ο Lewis, ο Tolkien, ακόμη και ο Chesterton, δεν έγραψαν σε μια εποχή χριστιανικής υπεροχής. Ο Lewis δεν κατέλαβε μια έδρα (πλήρης καθηγητής) στην Οξφόρδη για χρόνια, ακριβώς εξαιτίας της δυσάρεστης δημόσιας “έκθεσής” του για τον Χριστιανισμό. 

Πάνω από μισό αιώνα, μετά από τη δέσμευση που είχαν υπογράψει μια ομάδα επισκόπων, μελών της Β΄ Βατικανής Συνόδου, να ζήσουν με απλό τρόπο ζωής κοντά στον λαό τους, τώρα μια νέα ομάδα συμμετεχόντων στη Σύνοδο Επισκόπων για τον Αμαζόνιο (6-27 Οκτ 2019) υπέγραψε νέο σύμφωνο, επίσης στις κατακόμβες της αγίας Domitilla!

Ακόμη κι αν περιοριστούμε στο λογοτεχνικό ύφος με το οποίο μιλούσε ο Χριστός, θα διαπιστώσουμε, εάν το δούμε απροκατάληπτα, ότι διαθέτει μια περίεργη ποιότητα που κανένας κριτικός ή επικριτής του Χριστιανισμού δεν φαίνεται να έχει προσέξει.

« Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε

πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

“ Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία”.

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες

και δεν θα ‘χαμε να πούμε τίποτε ωραιότερο απ’ αυτό»

Το φοβερό ερώτημα " τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ" των μαθητών αντιστοιχεί στην ενδόμυχη αναζήτηση όλων μας για τον αποδιοπομπαίο τράγο σε κάθε κακό που συμβαίνει στον κόσμο. Βέβαια ξέρουμε πως και για την τωρινή συγκυρία της πανδημίας αλλά και για κάθε είδους πόλεμο ή καταστροφή, που τάχα αποκαλούμε "φυσική", η αιτία δεν είναι άλλη από την αλαζονεία και τον εγωισμό μας... (Στην περίπτωση του κορωνοϊού όλοι καταλαβαίνουμε πως ξεκίνησε από τις άθλιες συνθήκες υγιεινής σε αγορές ζωντανών ζώων (!!) στην Κίνα και από ένα απολυταρχικό καθεστώς που δεν πήρε έγκαιρα τα μέτρα για τη μη διάδοση του ιού).

«Χτες το βράδυ, σαν έμεινα μόνος στο βουνό, φυσούσε τόσο πολύ κι ο άνεμος ήταν τόσο κρύος, ώστε έκλεισα και την πόρτα και τα παράθυρα και για πρώτη μου φορά κοιμήθηκα νύχτα με τα παράθυρα κλειστά. Μελαγχόλησα λιγάκι.

Να η δοκιμασία του εσωτερικού μας πλούτου: Έχεις, μήπως, με τι να ζεις εσωτερικά, δίχως τις εξωτερικές εντυπώσεις, αν τυχόν στερηθείς την παρουσία και την συναναστροφή των ανθρώπων, τις οπτικές και ακουστικές παραστάσεις του γύρω κόσμου κι αν βυθιστείς σε ολοσχερή μοναξιά; Με φρίκη φαντάστηκα αυτό το ενδεχόμενο.

Ομιλία του Μισέλ Οπτί κατά τη Κυριακή 29/03/2020 -εν μέσω πανδημίας- στην ευαγγελική περικοπή από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, για την Έγερση του Λαζάρου (διαβάζεται από τους Καθολικούς κατά την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών)...

Ατυχώς, μετά από τρεις συνεχείς εκδόσεις του βιβλίου του μακάριου Πατέρα μας Μελετίου Μητροπολίτου Πρεβέζης «Το χάραγμα του αντιχρίστου» και παρέλευση δεκαετίας από την εξάντληση της τελευταίας…, «πάλιν πλοῖα, και δίκτυα»! Ξανά ο αντίχριστος στο προσκήνιο συναποκομίζων τα εργαλεία του σφραγίσματος και τα μορμολύκεια της αφελούς τρομάρας που γεννάει κάθε άγνωστο!

Maurice Zundel

Είμαστε ανθρώπινα όντα και έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινα προβλήματα. Το μόνο πρόβλημα με το οποίο δεν ασχολούνται πολλοί είναι ακριβώς αυτό της ανθρώπινης κλήσεως. Το υποδεικνύει μια μικρή φράση του Camus: «Ο άνθρωπος είναι το μόνο δημιούργημα που αρνείται να είναι αυτό που είναι». Τούτο καθιστά αισθητή την κατάσταση του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν, κατάσταση εντελώς ιδιαίτερη, μοναδική.

«Η επιθυμία να είσαι κατ’ εικόνα Θεού χωρίς να φτάσεις στην εικόνα του Χριστού, είναι μια επιθυμία για αμεσότητα, που θέλει τα πάντα χωρίς αναζήτηση της πορείας σου και χωρίς ενεργοποίηση του εαυτού σου˙ είναι μια ναρκισσιστική επιθυμία του εγώ να βρίσκει την ησυχία του στον Θεό, τον αθάνατο και παντοδύναμο, ώστε να μη θεωρεί απαραίτητο ‘να αφήνει τη ζωή του να σταυρώνεται και να βιώνει τη οδυνηρή νύχτα.»

Rowan Williams,
Former Archbishop of Canterbury
The Wound of Knowledge

Πολλές φορές ο Ιησούς κάνει ένα θαύμα και αμέσως μετά λέει, «Μην πεις σε κανέναν αυτό που έχει γίνει». Φαίνεται ότι ο Ιησούς δεν θέλει να γίνει γνωστός ως ένας θαυματουργός. Ούτε επιθυμεί να βασίσει την αυθεντία του στο γεγονός ότι κάνει θαύματα.

Κατ’ αυτή την τελευταία Κυριακή του λειτουργικού έτους τελούμε την πανήγυρη του Χριστού Βασιλιά του σύμπαντος. Προστάτη της Νεολαίας.

Το έμβλημα αυτού του Βασιλιά είναι το Α και το Ω. Η αρχή και το τέλος. Από Αυτόν δημιουργήθηκαν όλα και Αυτόν έχουν προορισμό τα πάντα.

«Διακόσια χρόνια από την Ελληνική επανάσταση. Μας φαίνεται μακριά και απόμακρη η επέτειος, γιατί ο χρόνος καταλύει τις εντυπώσεις, αλλάζοντας το σκηνικό και τα θέματα