Συγγραφέας: Aupetit Michel

Ομιλία του Μισέλ Οπτί κατά τη Κυριακή 29/03/2020 -εν μέσω πανδημίας- στην ευαγγελική περικοπή από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, για την Έγερση του Λαζάρου (διαβάζεται από τους Καθολικούς κατά την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών)...

 

Ο Ιησούς δακρύζει!

Πόσο παράξενα είναι αυτά τα δάκρυα του Χριστού! Σαφώς ο Χριστός έχει ανθρώπινη καρδιά, ικανή να αισθανθεί τα ίδια αισθήματα που αισθανόμαστε όλοι μας. Και ακόμη έχει μία καρδιά θεϊκή, ικανή να αγαπήσει σε βαθμό που εμείς ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε. Ωστόσο, ο Ιησούς γνωρίζει ήδη τί πρόκειται να επιτελέσει και γνωρίζει πως ο Λάζαρος θα εγερθεί, πως θα τον ξαναδεί και θα τον αγκαλιάσει και πάλι.

Γιατί λοιπόν ο Ιησούς δακρύζει;

Ο Ιησούς συνταράσσεται από συγκίνηση γιατί βλέπει τη Μαρία, την αδελφή του Λαζάρου, να κλαίει, όπως και όλους τους παρευρισκομένους που επίσης θρηνούν το Λάζαρο δακρυσμένοι. Ο Χριστός γνωρίζει και προσλαμβάνει την οδύνη των ανθρώπων, τις συμφορές και τις πληγές αγάπης που κουβαλούν. Και ακριβώς αυτός ο πόνος είναι που Τον κάνει να δακρύσει. Δεν είναι ο θάνατος η αιτία των δακρύων του Χριστού, αλλά η ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ.

Σήμερα ακόμη αδελφοί μου, ο Ιησούς συμπάσχει με τη συγκίνησή μας, με τη συντριβή μας, με την οδύνη και το πένθος μας. Και αυτό, ενώ στην πλειονότητα των περιπτώσεων κατά την τωρινή πανδημία του κορωνοϊού, δε μπορούμε καν να εκφράσουμε και να τελέσουμε αυτό το πένθος για τους δικούς μας ανθρώπους. Ίσως κάποιοι πουν και σήμερα: Μα δε θα μπορούσε ο Χριστός να σταματήσει αυτή τη συμφορά, αυτό το κακό; Το ίδιο είχαν πει και κάποιοι από τους Ιουδαίους τότε: Δε θα μπορούσε να εμποδίσει το θάνατο του Λαζάρου; Αυτό τελικά που παρατηρούμε στις μέρες μας, αλλά που είναι ακριβώς το ίδιο και με την εποχή του Χριστού, είναι πως κατ’ εξοχήν μας θέλγει και μας εξιτάρει ο θάνατος... Και πως έτσι, ίσως, αυτό που κάνουμε είναι να αγνοούμε, να παραμελούμε την αγάπη.

Αυτό που ο Χριστός ήρθε να μας αποκαλύψει, είναι πως είναι ο Κύριος της Ζωής. Η έγερση του Λαζάρου δεν είναι απλώς μία επαναφορά στην ζωή όπως ενδεχομένως μπορεί να γίνει σήμερα στην Ιατρική (η ιατρική επαναφορά γίνεται μετά τον κλινικό θάνατο, αυτόν που παρατηρεί ο γιατρός όταν σταματά η λειτουργία της καρδιάς και το εγκεφαλογράφημα γίνεται επίπεδο, αλλά πριν το βιολογικό θάνατο, δηλαδή τη μη αναστρέψιμη κατάσταση που χαρακτηρίζεται από την έναρξη της αποσύνθεσης του σώματος). Άρα η έγερση του Λαζάρου δεν είναι επαναφορά στη ζωή, αφού όπως λέει η Μάρθα, «ἤδη ὄζει, τεταρταίος γάρ ἐστί», αλλά έγερση εκ του θανάτου, ανάσταση. Και όμως, είναι και κάτι ακόμη. Ο Ιησούς μας αποκαλύπτει πως ο Θεός είναι ο Κύριος της Ζωής... Και η οριστική Ανάσταση, αυτή του Κυρίου μας, μάς δείχνει πως η Ανάσταση είναι και κάτι μεγαλύτερο, κάτι άλλο από την απλή επαναφορά στο σώμα και στη ζωή μας.

Η Ανάσταση του Χριστού είναι το επισφράγισμα πως ο Θεός είναι ο Κύριος της Ζωής και είναι η Πηγή της Ζωής και ακόμη πως είμαστε πλασμένοι γι’ αυτή την αιώνιο Ζωή. Αλλά δεν μας δίδαξε μόνο πως ήρθε για να μας δώσει αυτή τη Ζωή - ήρθε ακόμη να μας δείξει πως υπάρχει ένα και μόνο κλειδί που ξεκλειδώνει αυτή τη Ζωή και ανοίγει τη Θύρα του Ουρανού. Και το κλειδί αυτό, είναι η ΑΓΑΠΗ. Και εδώ ακριβώς μας δίνει και την έννοια της αληθινής αγάπης, που δεν είναι άλλη από το να θυσιάσει κανείς τη ζωή του, να θυσιάσει κανείς τον εαυτό του. Αυτός που δεν πρόσφερε τη ζωή του, δε μπορεί να γνωρίζει τι είναι αγάπη. Ο ίδιος ο Χριστός το βεβαιώνει: δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να δώσει κανείς τη ζωή του γι’ αυτούς που αγαπάει. Και θυσία δε σημαίνει απαραίτητα να πεθάνει κανείς, αλλά σίγουρα να δοθεί ολοκληρωτικά. Προσοχή λοιπόν, αδελφοί μου! Μήπως, στην προσπάθειά μας να προστατευθούμε, να είμαστε επιφυλακτικοί και να υποπτευόμαστε τον κάθε πλησίον ως πιθανό φορέα της αρρώστιας και του θανάτου, χάσουμε τελικά την ανθρωπιά μας και ενδυθούμε την απανθρωπία. Πρέπει σε αυτή τη συγκυρία να παραμείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Συχνά μας απαγορεύουν να συνοδεύσουμε τους οικείους μας στην αρρώστια τους και να σταθούμε δίπλα τους κατά την ύστατή τους στιγμή. Και όμως, αυτή είναι η στιγμή που είναι αδήριτη η ανάγκη του αρρώστου για ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ και για την παρουσία των αγαπημένων του προσώπων. Γιατί πάντα έρχεται κάποια στιγμή που η ανάγκη για τρυφερότητα είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη για προφύλαξη. Και φυσικά, πρέπει να σωθούν και να προστατευθούν οι ζωές. Και φυσικά πρέπει να γίνουν τα πάντα για να προστατευθούν οι περισσότερο εύθραυστοι από μας. Όμως, ας μη ξεχνάμε πως εύθραυστοι είμαστε όλοι μας. Και πως η αδυναμία μας, αυτή η ευθραυστότητα, απαιτεί τρυφερότητα. Και πιστεύω πραγματικά πως το αληθινό φάρμακο είναι ακριβώς αυτή η τρυφερότητα που μας επιτρέπει να ζούμε ανθρώπινα, να γεμίζουμε τη ζωή μας και να δίνουμε νόημα και περιεχόμενο στην ύπαρξή μας.

Όλοι το ξέρουμε πως ο φόβος δε θα μας σώσει από κανένα θάνατο. Η αγάπη είναι αυτή που μας δίνει ζωή και που θα μας δώσει και πάλι ζωή. Ας θυμηθούμε τη φράση εκείνη του Χριστού που είναι τόσο σημαντική για μας σήμερα: «Μη φοβάστε αυτό που μπορεί να σκοτώσει το σώμα... Να φοβάστε μάλλον εκείνο που μπορεί να σκοτώσει την ψυχή». Μη χάσουμε αδελφοί μου την ψυχή μας! Αλλά όπως ο Χριστός, ας υπηρετήσουμε τη ζωή... Όπως ο Χριστός, ας μεταδώσουμε την αγάπη.

(Μετάφραση Χάρης Χατζηγώγος)