Πάσχα 2016
Παγιδευμένη η μύγα, μες το μέλι,
ανακαλύπτει, ξαφνικά και αμετάκλητα
ότι ακόμα και η γλυκύτερη θανή
είναι πολύ πικρή.
Αργύρης Χιόνης
Όταν τελείωσε το δράμα, γύρισε καθένας στη θέση του! Ο Υιός στον Πατέρα, οι ψαράδες στα δίχτυα τους. Αυτά που εγκατέλειψαν στην ακρογιαλιά της Τιβεριάδος, βρέθηκαν άλλα χέρια "συνετά" και τα συμμάζεψαν, τα φρόντισαν και τάβαλαν σε σίγουρο μέρος, με την φρόνηση του ανθρώπου που ξέρει ότι τα όνειρα διαρκούν λίγο και η πείνα κρατάει πολύ, όσο η ίδια η ζωή. Η γυναίκα του Σίμωνα, ο Ζεβεδαίος, ο πατέρας του Ιάκωβου και του Ιωάννη, ο αδερφός του Θωμά, νοιάστηκαν τα καΐκια, τα δίχτυα και τις απόχες και τα περιφρούρησαν με τη σκέψη ή μάλλον την βεβαιότητα, ότι όλοι αυτοί (Πέτρος - Ιάκωβος - Ιωάννης - Θωμάς κ.λ.π.) θα γύριζαν μια μέρα πίσω! Η βασιλεία είναι ωραία αλλά και η λίμνη είναι ωραία και γεμάτη ψάρια! Καλή η αγιότητα, αλλά ο άνθρωπος δε ζει μόνο με πνεύμα. Το ψάρι στο πιάτο είναι ασφαλέστερο και προτιμότερο, από μια θέση στον ουρανό!
Έτσι βλέπουν οι άνθρωποι. «Πέντε και στο χέρι». Τι να καρτεράς; Μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου χωρίς εξασφάλιση; Γίνεται να μη σκέφτεσαι το συμφέρον σου;
Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, έλαβε ανθρώπινη σάρκα (ενσάρκωσις) και έγινε Λυτρωτής μας! Λυτρωτής μας, από τι; Αν ρωτήσουμε κάτι τέτοιο, πόσες απαντήσεις θα πάρουμε; Ποια θα είναι η σωστή;
Πάρα πολλές, παλαιές και νέες. Λογικές και παράλογες. Θεολογικές και δαιμονικές. Σωστές, λιγότερο σωστές, ακόμα και λάθος. Βέβαια μία απάντηση υπάρχει και αυτήν δέχεται, έχει και προτείνει η Εκκλησία. Ο Χριστός είναι Λυτρωτής μας από τον εαυτό μας. Σίγουρα δεν κινδυνεύουμε από τον Χριστό! (Εκείνες τις παλιές θεολογικές απόψεις για την ικανοποίηση του Θεού, τις απορρίπτει και τις εμπαίζει ο μέγας άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος απορώντας αυτονόητα: «Αἷμα μονογενοῦς τέρπει Πατέρα;»). Όταν λοιπόν λέμε ότι ο Χριστός είναι Λυτρωτής μας εννοούμε ότι είναι αυτός που μας δείχνει τον δρόμο ελευθερίας από το μπουκάλι του εαυτού μας και του κόσμου, μεσ’ τα οποία είμαστε κλεισμένοι.
Ο Χριστός έγινε άνθρωπος και φανέρωσε:
α. Πώς σκέφτεται υγειώς ο άνθρωπος·
β. Πώς ενεργεί υγειώς ο άνθρωπος·
γ. Πώς... πεθαίνει υγειώς ο άνθρωπος.
Α. Πώς σκέφτονται υγειώς οι άνθρωποι;
Όλοι οι άνθρωποι διαστρέψαμε την θεόπλαστη αξία μας σε αυτοεγκλεισμό στο κλουβί και στον μπουκάλι του εγωισμού μας. Αφού... μπήκαμε, τότε καταλάβαμε ότι μπορεί μεν... να βλέπω, όμως σαφή και αμετακίνητα όρια μού στενεύουν την ζωή. Γοητεύομαι από το μυαλό μου, όμως η σκέψη δεν αρκεί για να... σπάσει το μπουκάλι. Η... ανατίναξη δεν είναι ελευθερία, είναι συντριβή μέσα σε άμορφα ερείπια. Όταν το μυαλό πάρει λάθος προσανατολισμό, τότε διαστρέφει τον άνθρωπο χαϊδεύοντάς τον με την αυταπάτη αυτοσωτηρίας. Ο Θεός μας έδωσε το μυαλό γέφυρα ελευθερίας και συνάντησης μαζί Του και το καταντάμε... αριθμομηχανή μετρήματος κοντόθωρων "κερδών" από αυτονομημένες σωματοψυχικές λειτουργίες. Η αμαρτία γίνεται καθεστός επικρατούν. Ο άνθρωπος βαυκαλίζεται από «τα πέντε και στο χέρι» χωρίς να συνειδητοποιεί ότι κατανάλωσε «καί τῆς ψυχῆς τό κεφάλαιο καί τῆς σαρκός τόν τόκο» (Ρωμανού του Μελωδού: Εἰς τήν πόρνην). Ακολουθώντας τον Χριστό ο άνθρωπος αποκτά ισορροπημένη κρίση και σοφή αποφυγή ακροτήτων που φαντάζουν γνησιότητα. Αποκτά προβλεπτικότητα και ωριμότητα ώστε να μπορεί να μη δεσμεύεται «ἀπό τά ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καί τῆς παροψίδος», αλλά να τον νοιάζει να γίνουν τα έσω καθαρά. Η πρώτη μας ανάσταση, διά του Χριστού, είναι η ανάσταση από την υποδούλωση της σκέψης μας στις εντυπώσεις και τις κυριαρχούσες αντιλήψεις. Αυτό συμβαίνει όταν ο άνθρωπος αρχίσει να ακολουθεί τον Λόγο-Χριστό, πράγμα που σημαίνει περισσότερο σχέση, παρά λόγια.
Β. Πώς ενεργεί υγειώς ο άνθρωπος;
Σ’ αυτή την σχέση που αναφέραμε μόλις αξία και σημασία έχουν οι πράξεις. Το επισημαίνει ο Χριστός με την απόλυτη διευκρίνηση που κάνει λέγοντας: Δικός μου δεν είναι αυτός που με φωνάζει Κύριο, αλλά αυτός που τηρεί το θέλημά μου. Σκέψη και δράση είναι μια αμφίδρομη αντίδραση και σχέση. Και από τις δύο πλευρές πρέπει να "διαβάζεται" η γνησιότητα και η ειλικρίνεια. Όταν αποφευχθεί ο ύφαλος της υποκρισίας και ο άνθρωπος εννοεί ό,τι λέει και οι ενέργειες του είναι γεννήματα της πίστης του (της εμπιστοσύνης του) στο πρόσωπο του Χριστού, τότε ενεργεί υγειώς. Τότε μπορεί να αξιολογήσει και τα λάθη του (που θα προκύψουν) κάτω από το φως του Χριστού και όχι με την μεζούρα του φίλαυτου υποκειμενισμού. Τότε γίνεται η Ανάσταση του ανθρώπου από τα νεκρά έργα της αμαρτίας (Απ. Παύλος).
Γ. Πώς... πεθαίνει υγειώς ο άνθρωπος;
Ζωή είναι ο χρόνος που μας δίνει ο Χριστός για να μάθουμε να αγαπάμε. Μάθημα δύσκολο και επίπονο, όπως λέει και ο ποιητής «είναι ένας θάνατος να βγεις από το εγώ σου Κύριε, όμως σε σώζει απ’ τον θάνατο». Αγαπώ σημαίνει βγαίνω από το εγώ μου. Μόνον ένας έρωτας βγάζει τον άνθρωπο από το ντουλάπι του εγωισμού του. Αγαπώντας εμπιστεύομαι και τότε ξεχνάω τον εαυτό μου. Τότε δεν με νοιάζει ο θάνατος. Όχι δεν με τρομάζει...! Όλα τα αφυσικά τρομάζουν! Ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο και το χειρότερο αφύσικο. Συμφορά ανθρώπινη είναι να προσπαθείς να τον γλυκάνεις πεθαίνοντας μέσα σε διάφορα... "μέλια"! Διαστρέφοντας τον έρωτα σε υποστροφή αυτοερωτισμού!
Ο Χριστός έχει ξεχάσει τον εαυτό Του, θυμάται τον Πατέρα Του και τους αδελφούς Του και για αυτούς πεθαίνει. Τηρώντας το θέλημα του Πατέρα Του και αγαπώντας τους αδελφούς Του πεθαίνει υγειώς παραδιδόμενος σε μια αγάπη που ζωοποιεί τους τεθνεώτας. Οι χριστιανοί ζώντας κατά το υπόδειγμα Του και ακολουθώντας Τον μάθαιναν να γλυκαίνουν τον τρόμο του θανάτου με την ελπίδα της συνάντησης του Αγαπημένου. Πέθαιναν, όχι "γαντζωμένοι" σε ψευτοπαρηγόριες, αλλά προσδοκώντας στην Ανάσταση. Μια Ανάσταση που δεν αποκαθιστά απλά, αλλά μεταμορφώνει. Ο θάνατος αφαιρεί, αλλά ο Χριστός όταν παραδοθούμε (από τώρα) στα χέρια Του, δίνει «περίσσειαν ζωῆς».
Αυτά γιορτάζουμε απόψε.
Μένει απόφαση και ο κόπος να γίνουμε «Υἱοί Ἀναστάσεως».
Με αγάπη, ευχές και προσευχή για τέτοιας μορφής κατάληξη.
Ο εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος