Συγγραφέας: Aupetit Michel

(Γενέθλια του Προδρόμου)

Ἐνένευον δὲ τῷ πατρὶ αὐτοῦ τὸ τί ἂν θέλοι καλεῖσθαι αὐτόν (Λκ 1, 62).

Η ερώτηση που θέτουν οι περίοικοι και συγγενείς στο Ζαχαρία για το πώς θα έπρεπε να ονομασθεί το παιδί (τη γέννηση του οποίου γιορτάζουμε), μας θυμίζει την ερώτηση που θέτουμε στους γονείς κατά την ώρα της βάπτισης των παιδιών: ποιο όνομα θα δώσετε στο παιδί σας; Αυτό το όνομα που παίρνουμε κατά τη βάπτιση είναι το όνομα που κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή. Έχουμε και το επώνυμο, το όνομα της οικογένειάς μας, που μας κατατάσσει σε μία οικογενειακή ιστορία, σε μία πατρίδα, σε μία «φυλή». Και αυτό το όνομα είναι που μας καθιστά μοναδικούς μέσα στα όρια της οικογένειάς μας. Ίσως το όνομα γίνεται φορέας της οικογενειακής ιστορίας όταν έλκει την προέλευσή του από κάποιους αγαπημένους προγόνους. Άλλες φορές πάλι, είναι απλώς υπενθύμιση κάποιας επίκαιρης μόδας ή εντύπωσης του συρμού που θα σβήσει γρήγορα. Ωστόσο, αυτό το όνομα οπωσδήποτε υποδηλώνει πως είμαστε μοναδικοί στα μάτια του Θεού, που όταν μας καλεί, το κάνει πάντα καλώντας το όνομά μας: Αβραάμ, Μωυσή, Σαμουήλ!

Έτσι έγινε και με τον Άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή. Η παράδοση απαιτούσε πως το παιδί έπρεπε να πάρει το όνομα του πατέρα του και να ονομαστεί Ζαχαρίας. Ο Θεός όμως είχε αποφασίσει διαφορετικά και έτσι οι γονείς έδωσαν στο παιδί το όνομα Ιωάννης. Γνωρίζουμε πως στη βιβλική παράδοση το όνομα είναι υποδηλωτικό του χαρακτήρα ή ενίοτε της συγκεκριμένης αποστολής κάθε προσώπου. Έτσι και το όνομα Ιωάννης, που θα πει: Δώρο Θεού (=Θεόδωρος) ή περισσότερο περιφραστικά: ο Θεός ελέησε, ο Θεός χάρισε, ο Θεός υπήρξε γενναιόδωρος.

Σήμερα μιλάμε πολύ για το περίφημο «γονικό σχέδιο» που καταρτίζουν οι γονείς για τα παιδιά τους. Παρόλο που είναι απόλυτα φυσικό οι γονείς να επιθυμούν το καλύτερο για τα παιδιά τους, πολύ συχνά η αγωνία τους για την επιβολή και πραγμάτωση του γονικού σχεδίου γίνεται μια φυλακή που δεν επιτρέπει στα παιδιά να αναπτύξουν τα δικά τους χαρίσματα. Είναι λίγο-πολύ αυτό που λέει και το τραγούδι του Ζακ Μπρελ: « il sera pharmacien parce que papa ne l’était pas » (= θα γίνει φαρμακοποιός γιατί ο μπαμπάς δεν έγινε). Έτσι το γονικό σχέδιο, αντί να υποστηρίζει το παιδί, γίνεται ένας τρόπος εκπλήρωσης των απωθημένων των γονέων. Και ευτυχώς, ο Θεός έφτιαξε την εφηβεία, ώστε με τον απογαλακτισμό και την επανάσταση προς τους γονείς, να έχουν οι νέοι τη δυνατότητα ή την ελπίδα να δραπετεύσουν από τα -δυστυχώς πολλές φορές πνιγηρά- σχέδια των γονέων τους. Αυτή η ιστορία με το «γονικό σχέδιο» οδηγεί πολλούς γονείς στην πλάνη να πιστεύουν πως η πραγματοποίησή του είναι υποχρέωσή τους απέναντι στο παιδί και πρέπει μάλιστα να του το επιβάλουν με τρόπο στανικό. Ό,τι έπρεπε να είναι μια πράξη υποστήριξης και αγάπης προς το παιδί, μετατρέπεται σε καταναγκασμό.

Η περίπτωση όμως του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού μας φανερώνει πως, πέρα από τα σχέδια των γονιών για τα παιδιά, έχει και ο Θεός ένα σχέδιο για τον καθέναν από μας. Μάλιστα, αυτό το σχέδιο, που είναι η κλήση του Θεού προς εμάς, αξίζει να το αναζητήσουμε με ειλικρίνεια και στιβαρότητα. Γιατί εδώ δεν πρόκειται για καταναγκασμό ή για κάτι που θα μπορούσε με οιοδήποτε τρόπο να θίξει την ελευθερία μας. Αντίθετα, αυτός που αναγνωρίζει την κλήση του Θεού, μπορούμε να πούμε πως όντως βρίσκει τον αληθινό προορισμό του, βρίσκει τη θέση που του αρμόζει και είναι η καλύτερη δυνατή για τα δεδομένα του. Γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντικό να αναζητήσει αυτή την κλήση και να την αποδεχθεί με ελευθερία. Σήμερα φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να βρει κανείς τον προορισμό του, να βρει μία θέση που πραγματικά να του αρμόζει. Όταν όμως αυτό συμβεί, αμέσως ο άνθρωπος αισθάνεται μια αίσθηση βαθιάς αυτοπραγμάτωσης: αισθάνεται να ζει πραγματικά τη ζωή του και όχι απλώς να υπομένει τη μία μέρα μετά την άλλη. Αλλά για να μας συμβεί αυτό, πρέπει να είμαστε προδιατεθειμένοι με μια διάθεση αναγνώρισης, υποδοχής και βίωσης της Χάρης του Θεού.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής  θα μπορούσε πολύ εύκολα να παρουσιάσει στον εαυτό του ως το Μεσσία. Φαίνεται πως ήδη, όταν ξεκίνησε το κήρυγμά του, τα πλήθη τον αναγνώριζαν ως μεσσία ή είχαν αυτή την προσδοκία από αυτόν. Όμως, προτίμησε ο Ιωάννης να παραμείνει στη θέση που είχε προδιαγράψει για αυτόν ο Θεός λέγοντας: ἐγὼ μὲν ὕδατι βαπτίζω ὑμᾶς· ἔρχεται δὲ ὁ ἰσχυρότερός μου, οὗ οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων αὐτοῦ· αὐτὸς ὑμᾶς βαπτίσει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ πυρί (Λκ 3, 16).

Η στάση του Ιωάννη μας διδάσκει πως είναι μάταιο να προσπαθούμε να πάρουμε τη θέση κάποιου άλλου ή να κτίζουμε φαντασιακά σενάρια για τον εαυτό μας. Αντιθέτως, πρέπει να προσπαθούμε με επιμονή και καρτερία να αναγνωρίσουμε και να πραγματώσουμε αυτό που συνιστά το σχέδιο του Θεού για μας. Και ο Χριστός επιβραβεύει τη στάση του Ιωάννη με τον πιο σαφή τρόπο λέγοντας: «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ οὐδείς ἐστιν» (Λκ 7, 28).

Ποιος θα μιλούσε σήμερα για τον Ιωάννη αν δεν είχε αποδεχθεί και δεν είχε πραγματώσει το σχέδιο του Θεού για το πρόσωπό του;

Λοιπόν αδελφοί μου εσείς έχετε ρωτήσει ποτέ το Θεό, ποιο είναι το σχέδιό Του για σας;